YES: "Το νέο άλμπουμ είναι πιο οριοθετημένο"
Sunday

10Aug

YES: "Το νέο άλμπουμ είναι πιο οριοθετημένο"

Δημοσιεύθηκε από:

10/08/2014

Κατηγορία: Συνεντεύξεις

4050
Για περισσότερα από 40 χρόνια, οι Yes υπήρξαν ηγέτες του prog rock κινήματος και τα άλμπουμ τους έχουν γράψει την δική τους μοναδική ιστορία . Το συγκρότημα κυκλοφόρησε ήδη ένα καταπληκτικό νέο cd, το Heaven & Earth και περιοδεύει το φετινό καλοκαίρι στις ΗΠΑ όπου παίζουν δύο κλασσικά 70’s άλμπουμ στο σύνολό τους, τα "Fragile" και "Closse To The Edge", μαζί με κομμάτια από το νέο τους cd και την πλούσια δισκογραφία τους.
Ο ντράμερ Alan White αποκαλύπτεί στη συνέντευξη που ακολουθεί το παρόν, το παρελθόν, και ότι άλλο αφορά τους YES αλλά και λεπτομέρειες από την συνεργασία του με τους Beatles.
 
Το Heaven & Earth είναι το 21ο studio album της μπάντας και το πρώτο σας μέσα σε τρία χρόνια. Τι κάνει αυτό το άλμπουμ ιδιαίτερο;
Alan White: Όλα τα άλμπουμ των Yes είναι ελαφρώς διαφορετικά από κάθε άλλο με ένα συγκεκριμένο τρόπο. Υποθέτω ότι αυτή τη φορά το άλμπουμ είναι πιο προσανατολισμένο και οριοθετημένο. Ο Jon Davison είχε πολλά να κάνει με το γράψιμο και ο ίδιος ουσιαστικά συνέργαστηκε με όλους στη μπάντα και έκανε κάποια γραψίματα με διαφορετικούς ανθρώπους και καταλήξαμε τελικά σε ένα "συνεταιριστικό" είδος του πράγματος τόσο σε ατομικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο.
Επίσης σύνθεσα ένα τραγούδι με τον Jon, το "To Ascend" αλλά νομίζω ότι υππαρχει βιρτουόζικο είδος παιξίματος στο άλμπουμ, και όλα τα κομμάτια είναι αξιόλογα οπότε το καθιστά ελαφρώς διαφορετικό με έναν τρόπο. Αλλά το ‘’Heaven & Earth’’ είναι επίσης ένα από αυτά τα άλμπουμ που μεγαλώνει μέσα μας αλλά και στις συνειδήσεις των οπαδών και θα πρέπει να το ακούσεις αρκετές φορές και στη συνέχεια να αρχίσεις να πιάνεσαι με τα τραγούδια ατομικά.
Ξοδέψαμε αρκετό καιρό σε πρόβες για να βεβαιωθούμε ότι ξέρουμε τι κάνουμε πριν πάμε στο στούντιο και όταν φτάσαμε στο κομμάτι των ηχογραφήσεων δίναμε πολλή προσοχή στη λεπτομέρεια του ήχου και εξακολουθούσαμε να εργαζόμαστε περισσότερο σχετικά με τις ρυθμίσεις και τις ενορχηστρώσεις για να πιάσουμε τον ακριβή ήχο που επιθυμούσαμε.

Για το νέο άλμπουμ της μπάντας, επιλέξατε να εργαστείτε με τον Roy Thomas Baker, γνωστός για τη δουλειά του με τους Queen και The Car. Πώς συνέβαλε στη διαμόρφωση του ήχου και στην κατεύθυνση του δίσκου;
Alan White: Νομίζω ότι το μεγάλο προσόν για τον Roy είναι η προσοχή του στη λεπτομέρεια σχετικά με τον ήχο του τυμπάνου. Δεν είχα κανένα πρόβλημα να δουλέψω με το Roy, γιατί ξέρω ότι του αρέσει πραγματικά τα τύμπανα του να ακούγονται πολύ καλά. Μια φορά, είχε τοποθετήσει 18 με 20 μικρόφωνα στο drum kit μου για να πάρει ακριβώς τον σωστό ήχο από αυτά και να ακούγονται πραγματικά ώστε να τα ακούς να λειτουργούν πλήρες.Νομίζω ότι αυτό, είναι ένα από τα πράγματα που μου άρεσαν περισσότερο σε ένα πιο προσωπικό επίπεδο εργασίας με τον Roy για τον νέο δίσκο. Πάντως η συνεργασία ήταν εξαιρετική και υπήρχε καλή συνεισφορά από την αρχή.

Ας μιλήσουμε για την περιοδεία του φετινού καλοκαιριού. Ποιανού ιδέα ήταν να παίζετε όχι ένα, αλλά δύο κλασικά Yes άλμπουμ της δεκαετίας του 70 στο σύνολό τους - "Fragile" και "Close To The Edge";
Alan White: Το να παίζεις αυτά τα ιστορικό άλμπουμ,  στις συναυλίες μας δίνει στους οπαδούς ένα περισσότερο βάθος του τι είμαστε όλοι ως μπάντα. Έχουμε κάνει ένα show με τρία άλμπουμ για ένα και ενάμιση χρόνο τώρα, αλλά αυτό το καλοκαίρι θα κάνουμε μόνο δύο, γιατί περιοριζόμαστε από το χρόνο λίγο - επειδή έχουμε συγκρότημα που ανοίγει τις συναυλίες μας.Στην τελευταία ευρωπαϊκή περιοδεία μας, κάναμε περίπου ένα τρίωρο show απλά παίζοντας τα τρία albums με ένα διάλειμμα 15 λεπτών. Έτσι επειδή και εμένα με ενδιαφέρει, ειδικά όταν η μουσική είναι σαν την μουσική των Yes - που είναι πολύ λεπτομερής - δεν είναι εύκολο να την ακούσετε. Θα πρέπει να δουλέψεις πολύ στο να ακούς κάποια τμήματά του για να βεβαιωθείς ότι γνωρίζεις τι συμβαίνει σε ολόκληρη τη σκηνή.
Νομίζω ότι τρεις ώρες είναι το μέγιστο ώστε το κοινό να μπορεί να δώσει προσοχή σε τέτοιου είδους πράγματα. (γέλια)

Γιατί επιλέξατε να παίξετε το Fragile άλμπουμ στο σύνολό του;
Alan White: Είναι ένα πολύ κλασικό άλμπουμ των Yes με αρκετά αξιόλογα τραγούδια σε αυτό, όπως τα  Roundabout, Long Distance Runaround, Heart Of The Sunrise. Ειλικρινά, ξέρεις, είμαι στην μπάντα 42 χρόνια έτσι έχω παίξει τα Heart Of The Sunrise και Roundabout πολλές φορές αλλά το ότι δεν το έχουμε κάνει τόσο συχνά, είναι εξαιτίας όλων των μικρών αποσπασμάτων από μουσική που έγιναν από μεμονωμένα μέλη σε αυτό το άλμπουμ.
Δεν τα παίξαμε ποτέ πριν στη σκηνή. Έτσι, αυτό είναι ένα είδος μιας μοναδικής εμφάνισης και θα προσπαθήσουμε να τα παίξουμε όλα αυτά. Αν ακούσετε το άλμπουμ και πάλι, υπάρχουν τα Cans And Brahms, που είναι ένα κομμάτι  βασισμένο στα πλήκτρα, στη συνέχεια, υπάρχει ένα άλλο με φωνητικά, το Have Heaven, το οποίο έχει μπάσο και τύμπανα.
Φυσικά πάμε στο South Side Of The Sky και στη συνέχεια έχουμε το Five Per Cent Of Nothing το οποίο διαρκεί μόνο 30 δευτερόλεπτα. Είναι ένα πολύ παράξενο μουσικό κομμάτι που μπαίνει στην αρχή του Long Distance Runaround γι 'αυτό είναι αρκετά μια μοναδική παράσταση, υπό αυτή την άποψη.

Ποια είναι τα πιο απαιτητικά τραγούδια που κυριαρχούν;
Alan White: Λοιπόν, στην πραγματικότητα μερικά από τα μεμονωμένα κομμάτια στο Fragile. Όπως το Five Per Cent Of Nothing που έχει πραγματικά περίεργο ήχο τυμπάνων και που πρέπει να ξοδέψω αρκετό χρόνο να το αναλύσω και να το ξανακάνω. Θα έλεγα ότι πρόκειται για τη μοναδική πρόκληση. Έχω παίξει τα περισσότερα από τα άλλα τραγούδια πολλές φορές γι 'αυτό λίγο πολύ γνωρίζουμε τις ρυθμίσεις μέσα και έξω και το μόνο που έχω να κάνω τώρα είναι να αλλάζω μερικά τεχνικά πράγματα με τον τρόπο που παίζω.

Το Fragile είναι το άλμπουμ των Yes που έβαλε το συγκρότημα στο χάρτη, ποιες είναι οι αναμνήσεις σας από την ηχογράφησή του και γιατί εξακολουθεί να έχει απήχηση στο κοινό;
Alan White: Είμαι πραγματικά άφωνος όταν σκέφτομαι αυτά τα στατιστικά για το Fragile. Παίζοντας τα τραγούδια από αυτό το άλμπουμ στη σκηνή αντιλαμβάνομαι ότι είναι ένα πολύ ιδιαίτερο άλμπουμ. (γέλια).
Υποθέτω ότι ήταν τόσο παράξενο και τόσο διαφορετικό που άρεσε πραγματικά στον κόσμο.

Οι Yes, έχουν μια αφοσιωμένη βάση οπαδών και για χρόνια έχουν αναστατωθεί από την παράλειψη σας από το Rock & Roll Hall of Fame και αγωνίστηκαν για αυτό με τη καμπάνια ‘’Voiced For Yes’’. Προσωπικά, νομίζω ότι είναι μεγάλη ντροπή, που μια μπάντα σαν τους Yes, δεν έχει ενταχθεί ακόμα.

Alan White: Λοιπόν, δεν θα πιστέψεις πόσοι πολλοί άνθρωποι μας το έχουν πει. Περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο στη μπάντα, είμαι πολύ κοντά σε μερικά από τα μέλη του διοικητικού συμβουλίου του Rock & Roll Hall of Fame, ιδιαίτερα με έναν που ζει στο Σιάτλ όπου ζω και εγώ. Είναι πραγματικά ένας πολύ καλός μου φίλος, είναι στο διοικητικό συμβούλιο και ο ίδιος δεν μπορεί να καταλάβει γιατί δεν είμαστε εκεί.  
Λέει, «υπάρχουν τρείς ή τέσσερις ή πέντε από αυτούς που δεν μπορούν να καταλάβουν γιατί δεν είσαστε εκεί». Υποθέτω ότι όλα ελέγχονται από έναν τύπο που έχει τον τελευταίο λόγο και ο ίδιος δεν φαίνεται να του αρέσουν πολύ οι prog μουσικοί. (γέλια)
Ωστόσο, οι Rush μπήκαν πέρυσι και οι Genesis πριν μερικά χρόνια, το οποίο είναι μπορντούρα στο prog rock οπότε ίσως υπάρχει ελπίδα για μας μια μέρα στο να ενταχθούμε. Το αστείο του πράγματος είναι, ότι οι Yes και οι  Deep Purple ήμασταν πολύ κοντά στο να μπούμε. Τέλος, στην τελική καταμέτρηση - που προέρχεται από περίπου 600 άτομα που βρίσκονται είτε στο Hall of Fame ή έχουν να κάνουν με business - χάσαμε από περίπου 20 ψήφους. Επομένως ήμασταν πολύ, πολύ κοντά την τελευταία φορά. Αν έχουμε προταθεί αυτή τη φορά, ποιος ξέρει, ίσως απλά να είναι ευνοϊκό για μας. Έχουμε πάντως αρκετούς φανατικούς οπαδούς.

Ως επί το πλείστον, το prog rock δεν έχει αγκαλιαστεί από τους κριτικούς, γιατί;
Alan White: Νομίζω ότι είναι ένα πολύ ιδιαίτερο είδος μουσικής που απευθύνεται σε ορισμένα τμήματα των μαζών και όχι στις μάζες γενικότερα. Κάποιος μπορεί να αγαπήσει ένα συγκρότημα και παράλληλα να μισήσει μια άλλη που είναι επίσης μια μπάντα prog rock. Οι Yes, φαίνεται να αναμίξανε το είδος prog rock  και με το γεγονός ότι έχουμε πολύ καλά τραγούδια, καταφέραμε να το πετύχουμε. Έτσι, προσπαθούμε συνέχεια να αναμίξουμε και τα δύο μαζί και νομίζω ότι αυτό είναι το στοιχείο που έρχεται σε όλο το νέο cd μας, Heaven & Earth.

Επομένως, όλα έρχονται πίσω από την ιδέα ότι ξεκινά και τελειώνει με ένα μεγάλο τραγούδι.
Alan White: Ναι. Είχαμε αυτή την κουβέντα χθες. Πρέπει να ακούσετε, το τι είναι ένα τραγούδι, και το τι παίζει, σε αναλογία με το τι βοηθά το τραγούδι να είναι καλό. Αν πάς να προσεγγίσεις ένα τραγούδι και κάνεις ένα drum solo σε όλη τη διάρκειά του, αυτό δεν θα πετύχει. (γέλια)
Θα πρέπει να εξισορροπήσεις την τεχνική ικανότητα με τι  μπορεί να προσφέρει ένα τραγούδι  και στη συνέχεια να συνδυάσεις και τα δύο και να κάνεις αρκετά για να οδηγήσεις το κάθε τραγούδι να λειτουργεί και να ακούγεται πραγματικά σωστά.

Μπορεί αυτό να είναι δύσκολο και να τραβήξει μακριά;
Alan White: Λοιπόν, αυτό είναι δύσκολο και είναι ένα είδος τέχνης που μερικές μπάντες απλά δεν το κάνουνε. Έχω ακούσει μπάντες να παίζουν ένα τραγούδι, αλλά το rhythm section είναι εκτός, κάνοντας  κάτι που δεν έχει τίποτα και ουδέ μία σχέση με το τραγούδι.(γέλια)

Πότε κατάλαβες ότι οι Yes, έγιναν μεγάλοι στις ΗΠΑ;
Alan White: Ευτυχώς για μένα τα πράματα εξελίχθηκαν θετικά διότι, οι Yes ήταν στα πρόθυρα χωρισμού όταν μπήκα στο συγκρότημα. Είχαν ήδη παίξει ορισμένες συναυλίες όταν ο Bill Bruford ήταν στην μπάντα. Τότε βέβαια δεν υπήρχε το άλμπουμ Close To The Edge και ο Bill έπαιξε για το άλμπουμ, αλλά εγώ περιόδευσα πίσω από αυτό.
Το Close To The Edge έκανε μεγάλη επιτυχία και βοήθησε στο να προωθηθούμε και ναμην διαλυθούμε και στη συνέχεια, υπήρξε το άλμπουμ Yessongs, το οποίο ήταν μια ζωντανή εκδοχή του Close To The Edge και ο  κόσμος λάτρεψε αυτό το στυλ και πιστεύω ότι τότε καθιερωθήκαμε σαν μεγάλο γκρουπ.

Έπαιξες τύμπανα με το ήμισυ των Beatles, John Lennon και George Harrison. Ποιες είναι οι πιο ζωηρές αναμνήσεις σου από την εκτέλεση του George’s All Things Must Pass;
Alan White: Έπαιξα ντραμς για τουλάχιστον το ήμισυ του εν λόγω άλμπουμ. Ήταν μια μεγάλη εμπειρία παίζοντας στο All Things Must Pass. Φυσικά, ήμουν πολύ νέος τότε και μόλις είχα περάσει από αυτό, κάνοντας το Imagine με τον John (Lennon), που με έβαλε στο κύκλο του είδους των Beatles.
Ο George, συνέχιζε να κατεβαίνει στις πρόβες και ο ίδιος ήθελε συνέχεια να είμαι στις προετοιμασίες για το All Things Must Pass. Έτσι, για τρεις εβδομάδες εμφανίστηκα στο EMI Studios και κάθε μέρα ξεκινούσαμε να ηχογραφούμε ένα νέο τραγούδι. Τότε νομίζω ότι ο Ringo ήταν πραγματικά εκεί την ημέρα που ηχογραφούσαμε το My Sweet Lord.
Είπα στον George, «Λοιπόν o Ringo είναι εδώ, φαίνεται ένα σχετικά εύκολο κομμάτι για τα τύμπανα, θα πάω στην άκρη και αφήστε τον να παίξει». Και είπε, «Όχι, θέλω να παίξεις εσύ τα τύμπανα για το θέμα αυτό»."
 
Με τονJohn, ας συζητήσουμε την εποχή του Instant Karma που είχε ηχογραφηθεί και μιξαριστεί την ίδια μέρα και κυκλοφόρησε λίγο αργότερα.
Alan White: Αυτό ακριβώς είναι που συνέβη. Πήρα μια κλήση στις δέκα το πρωί από τον  Mal Evans, ο οποίος δούλευε για τους Beatles. Είπε, «ο John, έγραψε ένα τραγούδι χθες το βράδυ και θέλει να το ηχογραφήσει σήμερα και να το κυκλοφορήσει την επόμενη εβδομάδα». Και απάντησα «Αλήθεια;»
Έτσι γύρισα με το drum set μου και είχαμε έναν υπέροχο ήχο τυμπάνων. Νομίζω ότι κάναμε το  Instant Karma σε μια-δυο ώρες. Έκανα ένα overdub στο πιάνο με τον John. Εγώ και ο John ήμασταν σε ένα stand-up πιάνο και νομίζω ότι ήταν  και οι Klaus Voorman και Gary Wright στο άλλο πιάνο και απλά παίξαμε (μιμείται τις σημειώσεις). Ο George (Harrison) έπαιξε κιθάρα σε αυτό το τραγούδι.
Λέω στους φίλους μου, αν είστε σε ένα δωμάτιο με έναν Beatle είναι αρκετό, επειδή το δωμάτιο περιστρέφεται γύρω από έναν άνθρωπο, αλλά αν είστε σε ένα δωμάτιο με δύο Beatles ή περισσότερους, είναι πάρα πολύ, είναι τεράστιο και όλοι ξαφνικά είναι κέντρο έλξης γιατί ήταν τα είδωλά μου.

Υπάρχει κάποιο άλμπουμ των Yes που είναι υποτιμημένο;
Alan White: Το Drama είναι μια υποτιμημένη δουλειά για μένα. Ήταν ένα από τα αγαπημένα μου, γιατί όλοι στην μπάντα γράψαμε τα πάντα για αυτό. Έγραψα το κύριο μέρος στο Machine Messiah. Υπήρχαν μουσικές συνεισφορές από όλους και μου άρεσε πολύ το άλμπουμ.
Ενας άλλος δίσκος που είναι αδικημένος έγινε την εποχή του Trevor Rabin και είναι το άλμπουμ Talk. Αυτό το άλμπουμ δεν έχει πάρει καλές κριτικές, αλλά για μένα είναι ένα απολύτως υπέροχο άλμπουμ. Υπάρχει ένα κομμάτι στο δίσκο που ονομάζεται Endless Dream, το οποίο είναι απολύτως εκπληκτικό και διαθέτει ένα πολύ μεγάλο παίξιμο από όλους.

Μακριά από τις περιοδείες και τις ηχογραφήσεις, έχεις κάποια χόμπι που ασχολείσαι στον ελεύθερο χρόνο σου;
Alan White: Ω Θεέ μου, έχω τη δική μου μπάντα στο Σιάτλ και κάνουμε κάποιες συναυλίες και όλοι διασκεδάζουμε όταν το κάνουμε. Έχω κάνα  δύο σκάφη στη λίμνη Ουάσιγκτον και το καλοκαίρι πάω έξω στο Puget Sound μέχρι βόρεια στα νησιά San Juan και τέτοια πράγματα.
Λατρεύω τη βαρκάδα. Θα μπορούσα να είμαι πολύ άπληστος ναύτης, αλλά μου αρέσει και η κωπηλασία αλλά βασίζομαι περισσότερο στη μηχανή της βάρκας, καθιστώντας το εύκολο στις μέρες μας. (γέλια)

Επιμέλεια-μετάφραση: Γιώργος Βαλιμίτης
από το http://www.rockcellarmagazine.com/