Sunday
14Jun
Είκοσι χρόνια πέρασαν από τότε που έφυγε. Αν και στην πραγματικότητα, οι μουσικές μορφές αυτού του βεληνεκούς, δεν πεθαίνουν ποτέ, απλώς σταματούν τις ζωντανές εμφανίσεις.
Ναι, δεν ανήκω στη γενιά που σταμπαρίστηκε ροκ με πυρωμένο σίδερο το Σεπτέμβριο του ’81 στη Νέα Φιλαδέλφεια.
Ήμουνα 10 και κάτι χρονών όταν με τράβηξε το στριμωγμένο μονόστηλο, κάτω δεξιά στα «Νέα» (τότε σε μεγάλο σχήμα) : «ΓΥΑΛΙΑ ΚΑΡΦΙΑ ΣΕ ΡΟΚ ΚΟΝΣΕΡΤΟ» κι από κάτω γελοιογραφίες για τις μάχες «φρικιών» με ΜΑΤ. Παρ΄όλ’ αυτά πρόλαβε αυτός ο βαθιά θλιμμένος, παθιασμένος για τα blues πρωτότοκος γιος ο μεγαλωμένος στ’ άγραφα του Cork να με συντροφεύσει για μια ζωή.
Η πρώτη επαφή με το “Stagestruck” καταμεσίς του Γυμνασίου. Η μυρωδιά του φθαρμένου βινυλίου ανάμεσα από Alan Parsons και Pink Floyd.
H τελετουργική ακρόαση ολόκληρου του “Calling Card” στο σαλόνι του φίλου μου του wannabe τζαζίστα, το καλοκαίρι του ’85. Το εξώφυλλο – εικόνισμα με την ιερή φαβορίτα, στα μάτια μου λίγο από μαγκάκο παλαιάς κοπής, λίγο από αναπληρωματικό της Southampton.
Όλο καλοκαίρι του ’86 πίνοντας sprite με γρεναδίνη και τις πρώτες Άμστελ στον κήπο του αθάνατου «Αναξίμανδρου», ακούγοντας το “A Million Miles Away” και συνομιλώντας με τη μεγάλη άρκτο (πότε – πότε και με τη μικρή).
Τα γεννητούρια μιας εσώτερης ροκοσύνης, πριν ακόμη αποκτήσω το δικαίωμα να βγάλω αστυνομική ταυτότητα, την ώρα που ο άμουσος συνομίληκος συγγενής πάτησε μορφάζοντας το στοπ σε κασσέτα που τού’ είχα γράψει και ξεκίναγε με το “Philby”, λέγοντας «είναι πολύ σκληρό, δε μ΄αρέσει». Φθινοπωρινά απογεύματα ακούγοντας το “Overnight Bag” και διασκεδάζοντας την απόγνωση της χιλιοστής επανάληψης για διαγώνισμα Μαθηματικά. Παρακαλώντας να διαρκέσει παραπάνω το “Bad Penny”, ανάμεσα από σφηνοπότηρα και μπύρες στις καθιερωμένες συνευρέσεις με τους παλιόφιλους κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα. Το “Easy Come, Easy Go” και το ”Fuel To The Fire” με κόκκινα κρασιά και ολονύχτιες κουβέντες το χειμώνα του ’91.
Πάνω που έμπαινε το καλοκαίρι του ’94, με καμάρι νά’ χω στα χέρια το –σπάνιο τότε- “Top Priority”, στην πρώτη του επανέκδοση σε βινύλιο (από τη Demon Records). Το “I Fall Apart” και την προσμονή δίπλα σ΄ ένα τηλέφωνο που έκανε ώρες να χτυπήσει, ας όψονται οι ξώφαλτσοι έρωτες.
Το “Tatoo’d Lady” και το τερματικό των αισθήσεων σόλο απ΄την εκτέλεση του “Irish Tour” ν’ ακούγεται από κάτι Peavey ηχεία και γύρω από το τζάκι συναπαντήματα γενεών του ροκ, με ιστορίες για τους Stones, τον Eric Clapton στα Μάταλα και βέβαια, για το κλωτσομπουνίδι εκείνο το βράδυ στην Φιλαδέλφεια. To “Shadow Play” να παίζεται πάντοτε μετά τις 02:00 σε κατεδαφιστικά πάρτυ στο παλιό “Jasmin”.
Το οριστικό πολιτισμικό σοκ με το «νέο ροκ», την Άνοιξη του ΄99, όταν, στο λαθραίο άκουσμα του ονόματος Gallagher, ένας νεόκοπος μουσικοκριτικός περιοδικού, με ρώτησε με απορία αυτοφυούς βλακός ποιόν εννοώ, «τον Liam ή τον Noel».lers Away”. Κατάλαβα τη διαφορά μου από το άμουσο ξαδερφάκι μου, όταν μου είπε, σταματώντας με το στοπ μια κασέτα που έπαιζε το Philby ότι «είναι πολύ σκληρό, δε μ΄αρέσει».
Άκουσα από άθλιο φορητό κασσετοφωνάκι όλο το "Stagestruck” λιώμα από Haig σε ένα φοιτητικό πάρτυ ΤΕΙτζήδων το Μάρτιο του ’90. Το Easy Come, Easy Go και το Fuel To The Fire με κόκκινο κρασί και ολονύχτια κουβέντα το χειμώνα του 1991.
Το ΄94 πήρα το πανσπάνιο τότε “Top Priority” στην πρώτη του επανέκδοση σε βινύλιο (από την Demon records). Το καλοκαίρι του ’95, τρεις μέρες μετά το χαμό του, περάσαμε με το Μίμη μια φοβερή βραδυά στο "Budgie" στο λαγονήσι, με ωκεανούς από σφηνάκια. Το ίδιο καλοκαίρι, είχα παθιαστεί με το “I Fall Apart” για κάποια γυναίκα που τελικά … δεν. Το "Shadow Play" που πάντοτε παίζεται μετά τις δύο το πρωί, είναι συνώνυμο με τρομερά ροκ – πάρτυ στο “Jasmin”.
Το Kickback City μου θυμίζει πόσο δρόμο έχω κάνει κάνει μέχρι σήμερα και γιατί έφυγα από εκεί που έφυγα ... Τρεις μέρες μετά που μάθαμε το χαμό του, ξημέρωμα, να καθόμαστε με τον Μίμη έξω απ΄το “Budgie” στο Λαγονήσι και να ανταλλάσσουμε σπονδές – κατευόδιο στον ήρωά μας. Κάτι ξέμπαρκα δάκρυα να κυλάνε, στα encore των “Band Of Friends”, τον Απρίλη του 2013 στο «Κύτταρο».
Το “Kickback City”, να μου θυμίζει κάθε φορά πόσο δρόμο έχω κάνει μέχρι σήμερα και τους λόγους που μπορεί κάποιος να φυγαδεύεται χωρίς ποτέ να γυρίσει πίσω, από μια γενέτειρα, μια συνήθεια, μια βαλτωμένη διαπροσωπική παγίδα, περισσότερο ή λιγώτερο πραγματική.
Όπου κι όποτε πιάσει τ’ αυτί αυτή τη φωνή κι αυτή την κιθάρα, τα blues του εσωστρεφούς, πληγωμένου αγίου με την πυρακτωμένη παρουσία πάνω στη σκηνή περνάνε ίσια στην ψυχή.
«You've done me wrong - For the last time - You've sung your song - Now I'm goin' to sing mine - Out loud, so loud - Like the roaring sea».
Παναγιώτης Παπαϊωάννου
Είναι κλισέ, αλλά, μια ζωή είσαι κοντά μας, Rory Gallagher (2/3/1948 - 14/6/1995)
Ήμουνα 10 και κάτι χρονών όταν με τράβηξε το στριμωγμένο μονόστηλο, κάτω δεξιά στα «Νέα» (τότε σε μεγάλο σχήμα) : «ΓΥΑΛΙΑ ΚΑΡΦΙΑ ΣΕ ΡΟΚ ΚΟΝΣΕΡΤΟ» κι από κάτω γελοιογραφίες για τις μάχες «φρικιών» με ΜΑΤ. Παρ΄όλ’ αυτά πρόλαβε αυτός ο βαθιά θλιμμένος, παθιασμένος για τα blues πρωτότοκος γιος ο μεγαλωμένος στ’ άγραφα του Cork να με συντροφεύσει για μια ζωή.
Η πρώτη επαφή με το “Stagestruck” καταμεσίς του Γυμνασίου. Η μυρωδιά του φθαρμένου βινυλίου ανάμεσα από Alan Parsons και Pink Floyd.
H τελετουργική ακρόαση ολόκληρου του “Calling Card” στο σαλόνι του φίλου μου του wannabe τζαζίστα, το καλοκαίρι του ’85. Το εξώφυλλο – εικόνισμα με την ιερή φαβορίτα, στα μάτια μου λίγο από μαγκάκο παλαιάς κοπής, λίγο από αναπληρωματικό της Southampton.
Όλο καλοκαίρι του ’86 πίνοντας sprite με γρεναδίνη και τις πρώτες Άμστελ στον κήπο του αθάνατου «Αναξίμανδρου», ακούγοντας το “A Million Miles Away” και συνομιλώντας με τη μεγάλη άρκτο (πότε – πότε και με τη μικρή).
Τα γεννητούρια μιας εσώτερης ροκοσύνης, πριν ακόμη αποκτήσω το δικαίωμα να βγάλω αστυνομική ταυτότητα, την ώρα που ο άμουσος συνομίληκος συγγενής πάτησε μορφάζοντας το στοπ σε κασσέτα που τού’ είχα γράψει και ξεκίναγε με το “Philby”, λέγοντας «είναι πολύ σκληρό, δε μ΄αρέσει». Φθινοπωρινά απογεύματα ακούγοντας το “Overnight Bag” και διασκεδάζοντας την απόγνωση της χιλιοστής επανάληψης για διαγώνισμα Μαθηματικά. Παρακαλώντας να διαρκέσει παραπάνω το “Bad Penny”, ανάμεσα από σφηνοπότηρα και μπύρες στις καθιερωμένες συνευρέσεις με τους παλιόφιλους κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα. Το “Easy Come, Easy Go” και το ”Fuel To The Fire” με κόκκινα κρασιά και ολονύχτιες κουβέντες το χειμώνα του ’91.
Πάνω που έμπαινε το καλοκαίρι του ’94, με καμάρι νά’ χω στα χέρια το –σπάνιο τότε- “Top Priority”, στην πρώτη του επανέκδοση σε βινύλιο (από τη Demon Records). Το “I Fall Apart” και την προσμονή δίπλα σ΄ ένα τηλέφωνο που έκανε ώρες να χτυπήσει, ας όψονται οι ξώφαλτσοι έρωτες.
Το “Tatoo’d Lady” και το τερματικό των αισθήσεων σόλο απ΄την εκτέλεση του “Irish Tour” ν’ ακούγεται από κάτι Peavey ηχεία και γύρω από το τζάκι συναπαντήματα γενεών του ροκ, με ιστορίες για τους Stones, τον Eric Clapton στα Μάταλα και βέβαια, για το κλωτσομπουνίδι εκείνο το βράδυ στην Φιλαδέλφεια. To “Shadow Play” να παίζεται πάντοτε μετά τις 02:00 σε κατεδαφιστικά πάρτυ στο παλιό “Jasmin”.
Το οριστικό πολιτισμικό σοκ με το «νέο ροκ», την Άνοιξη του ΄99, όταν, στο λαθραίο άκουσμα του ονόματος Gallagher, ένας νεόκοπος μουσικοκριτικός περιοδικού, με ρώτησε με απορία αυτοφυούς βλακός ποιόν εννοώ, «τον Liam ή τον Noel».lers Away”. Κατάλαβα τη διαφορά μου από το άμουσο ξαδερφάκι μου, όταν μου είπε, σταματώντας με το στοπ μια κασέτα που έπαιζε το Philby ότι «είναι πολύ σκληρό, δε μ΄αρέσει».
Άκουσα από άθλιο φορητό κασσετοφωνάκι όλο το "Stagestruck” λιώμα από Haig σε ένα φοιτητικό πάρτυ ΤΕΙτζήδων το Μάρτιο του ’90. Το Easy Come, Easy Go και το Fuel To The Fire με κόκκινο κρασί και ολονύχτια κουβέντα το χειμώνα του 1991.
Το ΄94 πήρα το πανσπάνιο τότε “Top Priority” στην πρώτη του επανέκδοση σε βινύλιο (από την Demon records). Το καλοκαίρι του ’95, τρεις μέρες μετά το χαμό του, περάσαμε με το Μίμη μια φοβερή βραδυά στο "Budgie" στο λαγονήσι, με ωκεανούς από σφηνάκια. Το ίδιο καλοκαίρι, είχα παθιαστεί με το “I Fall Apart” για κάποια γυναίκα που τελικά … δεν. Το "Shadow Play" που πάντοτε παίζεται μετά τις δύο το πρωί, είναι συνώνυμο με τρομερά ροκ – πάρτυ στο “Jasmin”.
Το Kickback City μου θυμίζει πόσο δρόμο έχω κάνει κάνει μέχρι σήμερα και γιατί έφυγα από εκεί που έφυγα ... Τρεις μέρες μετά που μάθαμε το χαμό του, ξημέρωμα, να καθόμαστε με τον Μίμη έξω απ΄το “Budgie” στο Λαγονήσι και να ανταλλάσσουμε σπονδές – κατευόδιο στον ήρωά μας. Κάτι ξέμπαρκα δάκρυα να κυλάνε, στα encore των “Band Of Friends”, τον Απρίλη του 2013 στο «Κύτταρο».
Το “Kickback City”, να μου θυμίζει κάθε φορά πόσο δρόμο έχω κάνει μέχρι σήμερα και τους λόγους που μπορεί κάποιος να φυγαδεύεται χωρίς ποτέ να γυρίσει πίσω, από μια γενέτειρα, μια συνήθεια, μια βαλτωμένη διαπροσωπική παγίδα, περισσότερο ή λιγώτερο πραγματική.
Όπου κι όποτε πιάσει τ’ αυτί αυτή τη φωνή κι αυτή την κιθάρα, τα blues του εσωστρεφούς, πληγωμένου αγίου με την πυρακτωμένη παρουσία πάνω στη σκηνή περνάνε ίσια στην ψυχή.
«You've done me wrong - For the last time - You've sung your song - Now I'm goin' to sing mine - Out loud, so loud - Like the roaring sea».
Παναγιώτης Παπαϊωάννου
Είναι κλισέ, αλλά, μια ζωή είσαι κοντά μας, Rory Gallagher (2/3/1948 - 14/6/1995)
// Τελευταία Νέα
-
-
-
-
Οι The Magic Bus γίνονται "Μέρος της Γιορτής"
Οι The Magic Bus γίνονται "Μέρος της Γιορτής" και το Town by...
-
-
-
