Thursday
16Jun
Η Δευτέρα Λυκείου έχει τελειώσει. Έχουμε μόλις σηκώσει το Ευρωπαϊκό στο μπάσκετ, η πιο απρόσμενη ευκαιρία για παρατεταμένη γιορτή. Μακριές καλοκαιρινές μέρες μας περιμένουν.
Μπάνια μέχρις εσχάτων με δίτερμα πέντε επί πέντε πάνω στην άμμο, θερινά σινεμά γεμάτα παλιά και καλά και καινούρια που δεν προλάβαμε το χειμώνα, πορτοκαλί σακκούλες Τsakiris και γυάλινες κόκα-κόλες, βόλτες στο Φλοίσβο και ιχνηλασία κυνηγόσκυλου για το πιο απρόοπτο πάρτυ.
"Σήμερα το μεσημέρι βγαίνουνε οι μετεξαστέοι και οι στον τόπο".
Αύριο παίρνουμε βαθμούς όλοι οι υπόλοιποι». Έγκυρη η πληροφορία του κολλητού, η μάνα του καθηγήτρια. Έξι το απόγευμα πετάγομαι ορθοπεταλιά στο σχολείο. Άδειο και σιωπηλό, με ανοιχτή την κεντρική πόρτα. Μια μικτή από γυμνασιόπαιδα παίζει μπάσκετ στο προαύλιο, μεσ' τον ήλιο.
Αφήνω το ποδήλατο ξεκλείδωτο σε μια από τις κολώνες της ΔΕΗ -να το βλέπω- και ανεβαίνω πάνω, στα γραφεία των καθηγητών.
Απ' έξω, πάνω στα συρμάτινα προστατευτικά της τζαμαρίας είναι κρεμασμένοι δύο μονόφυλλοι πίνακες. Έχουνε πράγματι βγει μόνο τα αποτελέσματα για όσους κόβονται σε πέντε -και μένουν στον τόπο- και όσους μένουν να χρωστάνε μέχρι και τέσσερα μαθήματα, μετεξεταστέτοι για Σεπτέμβρη. Κοιτάω τον κατάλογο της Α΄ Τάξης και περνάω αλφαβητικά στα γρήγορα τα ονόματα. Βλέπω ένα όνομα που μ΄ενδιαφέρει. Κόβεται μόνο Άλγεβρα - Γεωμετρία. Πάλι καλά. Δεν την παίρνει γι' άλλη στραβή. Μού'ρχεται στο νου το τρομαγμένο βλέμμα της κολλητής της. Αν
ξαναμείνει, μπορεί οι δικοί της να την σταματήσουν απ' το σχολείο. Ακουμπάω στα κάγκελα και ρίχνω μια ματιά απ΄τον πρώτο όροφο, προς τα κάτω, στην εθνική οδό.
Παράξενο να στέκεσαι μέσα στο άδειο σου σχολείο, μέσα στο καλοκαίρι, με τη ζέστη να σε τυλίγει, με μια ολόκληρη χρονιά πίσω σου και μόνο μία ακόμα, την τελευταία, μπροστά σου. Ώρα να ξαναπεράσω απ' το δισκάδικο του Μπονφιλέ.
Δε μπορεί, αυτή τη φορά θα έχει έρθει το καινούριο Whitesnake.
Γκαζώνω σκυφτός μέσα στο ζεστό αέρα, στρίβω αριστερά στον τέταρτο παράδρομο κι είμαι κει. To Πεζώ ξανά στην κολώνα της ΔΕΗ, σπρώχνω τη γυάλινη πόρτα και μπαίνω στο μαγαζί. Πάω σαν υπνωτισμένος ίσια προς το ράφι με τις καινούριες κασσέτες.
Το εξώφυλλο το έχω μαρκάρει απ' τη εξάστηλη διαφήμιση στο "Heavy METAL" του Μαίου. Ένα οικόσημο με τα αρχικά «WS», σαν φυτεμένο με βουλοκέρι σε ανοιχτόχρωμο μάρμαρο, ραϊσμένο απ' την πολυκαιρία. Κοιτάω τη στοίβα με τις κασσέτες. Δε διαλέγω ποτέ την πρώτη. Βουτάω τυχαία κάποια απ΄τη μέση, προχωράω ταμείο, ακουμπάω τσαλακωμένες εξακόσιες πενήντα δίπλα στην ταμειακή μηχανή, προσπερνάω αδιάφορα το εκ εκ φύσεως δυσκοίλιο ύφος του μαγαζάτωρος (Μπονφιλές το παρατσούκλιον, ένεκα και του βοοειδούς του βλέμματος) και αναχωρώ με την κασσέτα στο αριστερό χέρι. Το δεξί μου φρένο είναι το καλό, έτσι κι αλλιώς.
Από κείνο το Σάββατο το απόγευμα που είδαμε στο σπίτι του Λευτέρη το «Μουσικόραμα», με το κατά Γκούτη «αφιέρωμα στο hard rock», έχουμε μείνει κάγκελο με το βίντεο του "Still Of The Night". Ένας κεραυνός από ριφ, μια ανείπωτη γκόμενα και φωνάρα ουρανομήκης από τον Κοβερντέϊλ, που δεν έμοιαζε σε τίποτα με τον τύπο με τις καμπάνες και τα χαϊμαλιά που έλεγε το "Mistreated", ή με τον φαβοριτά - φρικιό του "Fool For Your Loving". Η ομοφωνία μεταξύ μας είχε προκύψει αβίαστα. «Και μόνο για το κομμάτι αυτό, θα αξίζει, μ@λ@κ@ !!!».
Κοιτάω βιαστικά δεξιά - αριστερά στις διασταυρώσεις και δεν κρατιέμαι να φτάσω σπίτι, ν΄ ανοίξω την κασσέτα. Παίζω τα ρέστα μου ότι αυτό το πλαστικό τσόφλι έχει μέσα κάτι ιδιαίτερο. Το τεύχος Μαίου του "Heavy METAL" έχει ανάψει κι άλλα φυτίλια. Στο εξώφυλλο ο Κοβερντέιλ με πέτσινο και ασορτί απειλητικό ύφος. Στη στήλη της δισκοκριτικής ο αρχισυντάκτης Χ. Π., επονομαζόμενος και "Warlord", φανατίλα με Κοβερντέϊλ, αποθεώνει τον καινούριο δίσκο.
«Ο David Coverdale επέστρεψε και η σκιά του σκεπάζει ρεβανσιστικά και καθηλωτικά όλα τα αστεία κακέκτυπα που προσπαθούν να πάρουν λίγο φως από την αστραφτερή λάμψη του ειδώλου του. (...) Ο καινούριος δίσκος λέγεται απλά "Whitesnake", έχει ένα καταπληκτικό εξώφυλλο, επτά καινούρια κομμάτια και δύο επανεκτελέσεις. Σε όλο το άλμπουμ κυριαρχεί ένας ξερός μεταλλικός ήχος σε ένα στυλ που δεν μας είχαν συνηθίσει στο παρελθόν οι Whitesnake». (...) Είναι αυτονόητο ότι τα φωνητικά του τραγουδιστή σε όλα τα κομμάτια είναι εντυπωσιακότατα με το γνωστό, μοναδικό του τρόπο». (...) Ο ήχος κυριαρχείται από τα εκκωφαντικά, ηλεκτρισμένα και επιθετικά σόλος του Sykes που δίνει ίσως τον καλύτερο εαυτό του παίζοντας σαν τρελλός και εκτοξεύοντας κεραυνούς και αστραπές από το εξάχορδό του».
Βιαστικό γδάρσιμο στο πλαστικό σελοφάν και στην ταινία ασφαλείας με τα μπλε μικροσκοπικά στοιχεία -ίδια μ' αυτή που έχουν και τα πακέτα «Δελφοί» του πατέρα μου (ποτέ δεν έχω δει τί λένε ή τί σημαίνουν αυτά τα μπλε στοιχεία). Γνώριμη η μαύρη πλαστική πλάτη της κασσέτας της ΕΜΙ με τα λεπτά μαύρα παραλληλόγραμα και τις στρογγυλεμμένες άκρες. Στο «παράθυρο» της πλάτης εξακολουθεί να φιγουράρει, έναν χρόνο τώρα, η κοροϊδία με την ελληνική μετάφραση των τίτλων:
Πλευρά Α' : «Κράϋινγκ Ιν Δε Ρέϊν», «Μπαντ Μπόϋς», «Στιλλ Οφ Δε Νάϊτ», «Χήερ Αϊ Γκόου Αγκαίν». Πλευρά Β' : «Γκιβ Μη Ολ Γιορ Λοβ», «Ιζ Δις Λοβ», «Τσίλντρεν Οφ Δε Νάϊτ», Στρέϊτ Θρου Δε Χαρτ», «Ντον'τ Τερν Αγουέϋ».
Την ανοίγω. Η κρεμ κασέτα της ΕΜΙ με τα φρεσκοτυπωμένα γαλάζια γράμματα είναι στα χέρια μου. Χωρίς ούτε μία φωτογραφία του γκρουπ, αλλά έχει τους στίχους (ευτυχώς σε κανονικά αγγλικά), με άσπρα γράμματα πάνω σε μαύρο φόντο. Ανοίγω το πορτάκι του Πανασόνικ και τοποθετώ προσεκτικά την κασσέτα με την ταινία προς τα πάνω.
Δυναμώνω στο 6.
Το "Crying In The Rain" ξεσπάει από τα ηχεία και απομυζεί όλα τα αισθητήρια. Αυτός ο δαίμονας ο Sykes (ομόηχος αλλά όχι συνώνυμος του βάναυσου χαρακτήρα απ΄το Όλιβερ Τουίστ), μου είναι γνωστός απ΄ το "Thunder And Lightning" των Thin Lizzy, που για καιρό δεν μπορώ να καταλάβω γιατί στο διάολο δεν θεωρείται κλασσικό. Από την κιθάρα του τύπου αναβλύζει ένας ήχος οργισμένος, ασυγκράτητος, καταλυσίας. Τα ντράμς και το μπάσο για πρώτη φορά παραπέμπουν σ΄όσα έχουν περάσει απ΄τα μάτια μου σε κριτικές επί κριτικών, περί ηχητικού «όγκου». Το νιώθεις το γρονθοκόπημα της μπότας στα σωθικά και τα πιατίνια να σκάνε καταπρόσωπο.
Ο Κοβερντέϊλ, για πρώτη φορά απρόσμενα υψίφωνος αλά Πλαντ, υπερίπταται κανονικά. Ακολυθεί αδυσώπητο ποδοβολητό από το "Bad Boys" με εκτροχιασμένα σόλο κι ένα ημιστίχιο ("running undercover of moonlight") να γίνεται επί τόπου παντιέρα εν όψει καλοκαιριού.
Το "Still Of The Night" μεγαλεπήβολο και εθιστικό, ακόμη και χωρίς το οπτικό του μέρος, με ένα λάγνο σπάσιμο στη μέση, όπου κάθε νότα που μπάσου μετράει. Το "Here I Go Again" ένας γύρος θριάμβου με εισαγωγή γεμάτη πλήκτρα και ερμηνεία που υποβάλλει και επιβάλλει αποστήθιση στίχων πάραυτα (εκτέλεση στο Saints And Sinners" είναι σα να μην υπάρχει πια).
Φαστ Φόργουορντ (FFW), καθώς η πρώτη πλευρά είναι μικρώτερη. Το "Give Me All Your Love" κάπως πεζό στην αμεσότητά του, αλλά τόσο γκαζωμένο που το ακούς και μόνο για τις ακροβασίες της κιθάρας.
Και κει, δεύτερο στη δεύτερη πλευρά, έρχεται το "Is This Love", να επιβεβαιώσει ότι αυτός ο δίσκος θα βοηθήσει και στα απονενοημένα του καλοκαιριού διπλαρώματα.
Το ηλεκτροφόρο ριφ του "Children Of The Night" καταλήγει σε κουπλέ τόσο απλό και δραστικό, σαν κάτι απ΄τις δέκα εντολές ("don't hide what you feel inside, don't let anybody stand in your way, just let the music take you higher"), αν υπήρχε Μωϋσής στον ροκ ν΄ρολ, ενώ τα "Straight For The Heart" και "Don't Turn Away", υπογραμμίζουν ό,τι προηγήθηκε. Με την πρώτη κιόλας ακρόαση, καταλαβαίνω ότι έχω ακούσει κάτι σημαδιακό.
Ένας δίσκος φουλ από αυτοεκπληρούμενες υποσχέσεις. Γεμάτος αυτοπεποίθηση, τεστοστερόνη, αλλά και ρομαντισμό. Στο χορταστικό καλοκαίρι της ευεξίας του ΄87, δεν υπήρχε παραλιακό μπαρ, πειρατικό ραδιόφωνο και πάρτυ που να μην παίζει το "Is This Love". Χάρις κυρίως στην επιτυχία αυτού του δίσκου, το "heavy metal" δεν θα ακουγόταν πια ποτέ ξανά ως αποκρουστική μουσική ορολογία.
Με κομμάτια όπως το "Still Of The Night", ενέπνεε δέος ακόμη και στον Γκούτη και στον Κώστα Σγόντζο (αργότερα) του «Μουσικοράματος» (αν και με βαριά καρδιά άφηναν να παίξουν ολόκληρα τα επτά λεπτά του). Για μια ολόκληρη γενιά, την γενιά που θυμάται ανεξίτηλα τη φράση «η πρόκριση είναι στα χέρια του τίμιου γίγαντα», είναι το άλμπουμ του καλοκαιριού που κανείς δεν ήθελε να τελειώσει.
Τότε που τα όνειρα συνδέονταν με προσδοκίες, οι δρόμοι έμοιαζαν ανοιχτοί, η φιλία σπαρταρούσε και ο έρωτας παραμόνευε ακόμη και σε μια διαγώνια ματιά. Είναι το άλμπουμ που ακόμη και σήμερα, ακούγεται σχεδόν αναπόφευκτα, εκ φύσεως, καλοκαιρινό και που πάντως προοιωνίζει καλοκαίρι, αν δεν το επιτάσσει, με το ευθύ και αισιόδοξο ροκ ν΄ρολ του, το προερχόμενο από μια εποχή που οι ρόλοι ήταν ξεκάθαροι και η ευδαιμονία απενοχοποιημένη.
Υ.Γ. Ι: Διαχρονικά από τους δίσκους που προκαλεί ακαριαία ηχητική εξάρτηση, πριν καν τον ακούσει κανείς ολόκληρο, το "1987" (ή "Whitesnake", στην αμερικάνικη εκδοχή του), δεν είναι το «μεγαλύτερο άλμπουμ» των '80s (αν και από πλευράς πωλήσεων ένα από τα μεγαλύτερα στο hard rock, με πάνω από 8 εκατομμύρια αντίτυπα μόνο στις Η.Π.Α.), όμως χωρίς μεγάλη δόση υπερβολής, αποτελεί ένα από τα αρτιότερα ροκ προϊόντα που κυκλοφόρησαν ποτέ.
Η ίδια η κυκλοφορία του ήταν ένα επίπονο και πανάκριβο θαύμα. Ολόκληρο το '86 ο Κοβερντέϊλ ήταν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας από μια βασανιστική μόλυνση στις φωνητικές χορδές, εξαιτίας της οποίας υπέστη νυστέρι, ακολουθούμενο από επίπονη εξάμηνη αποθεραπεία, που τον έκανε πιο ανασφαλή από ποτέ για το μέλλον του. Ποτέ η ηχογράφηση δεν θα ολοκληρωνόταν, αν δεν εκδιωχνόταν (για «προσωπικές διαφορές») αρχικά ο ίδιος ο ιθύνων νους του κιθαριστικού αυτού αρμαγεδδώνα, ο John Sykes, μετά ο παραγωγός Mike Stone (μέχρι τότε με Queen, Journey, April Wine, Asia) και αν δεν βοηθούσε στο φωνητικό κοουτσάρισμα του τραγουδιστή ο Ron Nevison.
Αν, τελικά, δεν επιστρατευόταν ο Keith Olsen (Fleetwood Mac, E.L.P., Pat Benatar, Journey, Loverboy, Foreigner, Sammy Hagar, Starship, Scorpions) να ολοκληρώσει και να μιξάρει το υλικό και ο Andrian Vandenberg να παίξει το σόλο στο "Here I Go Again".
Υ.Γ. ΙΙ: Ο John Kalodner, ο μουσάτος Ρασπούτιν, εκείνη την εποχή γκουρού πολυτελείας (A&R) στο ροκ τμήμα της Geffen, είναι ένας άνθρωπος στον οποίο ο μουσικός χάρτης χρωστάει πολλά, καθώς χωρίς να είναι μουσικός, παραγωγός ή ηχολήπτης χάραξε την συνολική κατεύθυνση καλλιτεχνών όπως οι Foreigner, Peter Gabriel, Phil Collins, Sammy Hagar, Aerosmith, Cher, Chicago, Heart, R.E.O., σε κρίσιμες καμπές της καρριέρας τους.
Δεν υπάρχει, εξάλλου, άλλος σαν κι αυτόν που να αναφέρεται σε εκατοντάδες εξώφυλλα ροκ δίσκων της εικοσαετίας 1980-2000 ως ο εαυτός του (John Kalodner : John Kalodner). Αυτός είναι που είδε στον στάσιμο στο βρεττανικό λευκό μπλουζ ήχο των Whitesnake τις δυνατότητες για κάτι πιο σκληρό από το Α.Ο.R., που θα μπορούσε να γεμίσει το «κενό» στην αμερικάνικη αγορά. Για το σχέδιό του αυτό επένδυσε πάνω στον Κόβερντέϊλ, με μια ομάδα από πρώτης γραμμής σπεσιαλίστες: παραγωγούς, βιντεοσκηνοθέτες, στυλίστες, μουσικούς (Aynsley Dunbar στα τύμπανα, Don Airey και Bill Cuomo στα πλήκτρα) και σχεδιαστές (Hugh Syme στο εξώφυλλο), χάρις τη σύμπραξη των οποίων το "1987" έγινε ένα οριακό άλμπουμ για το hard rock. Μεταξύ metal και pop, μεταξύ «παραδοσιακού» και «καινούριου», μεταξύ ροκ αξιοπιστίας και μαζικής crossover επιτυχίας, μεταξύ ουσίας και επιφάνειας. Ποτέ οι μουσικοί που ακούγονται στο δίσκο δεν έπαιξαν μαζί live. Ποτέ έκτοτε όσοι έπαιξαν αυτά τα κομμάτια ως backing band του Κοβερντέϊλ δεν πλησίασαν τον ήχο του δίσκου. Ίσως γι΄αυτό αυτά τα 9 (+2) κομμάτια που τον απαρτίζουν ακούγονται τόσο compact, τόσο ατόφια, ώστε δεν μπορεί κανείς να τολμήσει να αλλάξει το ελάχιστο, για να «γίνουν καλύτερα». Πρόκειται για ένα αρχέτυπο στην τέχνη της ηχογράφησης, μέτρο σύγκρισης για ολόκληρο τον hard rock κόσμο από το '87 και μετά.
Υ.Γ. ΙΙΙ: Είναι, ασφαλώς, αδύνατο να αναφερθεί κανείς στο "1987" χωρίς να υπογραμμίσει την απαράμιλλη σημασία των τριών πρώτων βίντεο ("Still Of the Night", "Is This Love" και "Here I Go Again") που είχαν ετοιμαστεί για την προώθησή του. Πίσω από το φακό ο Marty Callner (με θητεία σε διαφήμιση και τηλεοπτική παραγωγή), ο οποίος απαθανάτισε έναν αναβαπτισμένο 36άρη υποστηριζόμενο από υψηλού προφίλ ρολίστες (Vandenberg, Sarzo, Campbell, Aldridge) σε μια άσκηση ροκ χορογραφίας που άφησε εποχή. Ανάμεσα βέβαια σε όλα αυτά, μια γυναίκα. Στην προ rap (και προ Pamela Anderson) εποχή, η 26χρονη τότε Tawny Kitaen υπήρξε η πρώτη πραγματική θεά των ροκ βίντεο, χωρίζοντας την εποχή του MTV σε "πριν" και "μετά" από αυτήν. Τα στάνταρ για τις πόζες, την κίνηση, τις θηλυκές αναλογίες και τον ... "ρόλο" στην υπόθεση των τραγουδιών, της ανήκουν. Το μυστικό ήταν στην εκπληκτική της φωτογένεια και όχι σε τίποτε «εξωπραγματικά» προσόντα. Ακριβώς αυτή η ποιότητα ήταν που την ανήγαγε σε ερωτική οπτασία, αυτό που φευγαλέα συμβόλιζε μέσα απ΄το φακό, όχι αυτό που ήταν (μια ηθοποιός της σειράς που κυνηγούσε ροκ σταρ και celebrities για να βγάλει τον επιούσιο, με πρώτο θύμα τον ίδιο τον Κοβερντέϊλ). Τελικά, το μέτρο της πραγματικής «πολιτισμικής» επιρροής αυτών των τριών βίντεο θα ήταν μόνο το να μπορούσε να καταγραφεί σε μια αξιόπιστη στατιστική από το καλοκαίρι του ΄87 μέχρι και σήμερα πόσοι ανά τον κόσμο στούκαραν προσπαθώντας να ισορροπήσουν τιμόνι και μπαλαμούτι, ονειρευόμενοι ότι είναι ο Κοβερντέϊλ στο "Here I Go Again".
Υ.Γ. ΙV: Για μένα η «σωστή» tracklist, η αυθεντική, είναι η αμερικάνικη με τα 9 κομμάτια, αυτή που κυκλοφορούσε τότε σε κασσέτα και σε δίσκο. Είμαι θυμικά αναγκασμένος να θεωρώ ότι υστερεί η «αγγλική» (ευρωπαϊκή) βερσιόν με τα δύο κομμάτια παραπάνω στο cd και την κασσέτα, την οποία μπορούσε κανείς να βρει μόνο εισαγωγής (το δε cd τότε ήταν όνειρο θερινής νυκτός). Παρ' όλ' αυτά, το "Looking For Love", το οποίο κυκλοφόρησε ευρέως μόλις το '94, σε κείνο το "Greatest Hits", πασχίζω εδώ και τόσα χρόνια να μαντέψω σε ποιό σημείο θα χωρούσε στην «αμερικάνικη» tracklist, αν δεν υπήρχαν περιορισμοί χρονικής διάρκειας στο βινύλιο. Το "You're Gonna Break My Heart Again" είναι μια μικρή θύελλα από ριφ του Sykes που όντως άδικα στερηθήκαμε, όμως στριμωγμένο τελευταίο στην «ευρωπαϊκή» εκδοχή, μοιάζει γέμισμα. Το δε "Standing In The Shadow '87" (b-side στο σπάνιο 12ιντσο "Is This Love"), έμεινε έξω προφανώς γιατί προτιμήθηκαν οι άλλες δύο επανεκτελέσεις (και δικαίως).
Υ.Γ. V: Οι γενιές άλλαξαν και όσοι συμπέσαμε σε πρώτο χρόνο με το άλμπουμ είχαμε εγκαταλείψει την ελπίδα να δούμε ποτέ ζωντανά παιγμένα αυτά τα τραγούδια. Από το 2004 αυτό άλλαξε, προς αγαλλίαση μικρών και μεγάλων. Τον κο Κοβερντέϊλ τον έχουμε δει από τότε 4 φορές, κατά σύμπτωση όλες καλοκαίρι. Χάνει κάθε φορά κάτι παραπάνω από τη φωνή του, ενώ οι μισθοφόροι του δεν είναι Sykes, δεν είναι Vivian Campbell, ούτε καν Andrian Vandenberg (εξαιρείται ο ακούραστος ινδιάνος Tommy Aldridge, που ήταν και στα τέλη των '80s μαζί τους και παίζει και στα video). Όμως, κάθε φορά που ακούγεται ζωντανά η τριπλέτα "Still Of The Night" - "Is This Love" - "Here I Go Again", το νιώθεις και το βλέπεις.
Ανεξαρτήτως ηλικίας, όλοι εισπνέουν την καλοκαιρινή αύρα του '87.
Παναγιώτης Παπαϊωάννου
"Σήμερα το μεσημέρι βγαίνουνε οι μετεξαστέοι και οι στον τόπο".
Αύριο παίρνουμε βαθμούς όλοι οι υπόλοιποι». Έγκυρη η πληροφορία του κολλητού, η μάνα του καθηγήτρια. Έξι το απόγευμα πετάγομαι ορθοπεταλιά στο σχολείο. Άδειο και σιωπηλό, με ανοιχτή την κεντρική πόρτα. Μια μικτή από γυμνασιόπαιδα παίζει μπάσκετ στο προαύλιο, μεσ' τον ήλιο.
Αφήνω το ποδήλατο ξεκλείδωτο σε μια από τις κολώνες της ΔΕΗ -να το βλέπω- και ανεβαίνω πάνω, στα γραφεία των καθηγητών.
Απ' έξω, πάνω στα συρμάτινα προστατευτικά της τζαμαρίας είναι κρεμασμένοι δύο μονόφυλλοι πίνακες. Έχουνε πράγματι βγει μόνο τα αποτελέσματα για όσους κόβονται σε πέντε -και μένουν στον τόπο- και όσους μένουν να χρωστάνε μέχρι και τέσσερα μαθήματα, μετεξεταστέτοι για Σεπτέμβρη. Κοιτάω τον κατάλογο της Α΄ Τάξης και περνάω αλφαβητικά στα γρήγορα τα ονόματα. Βλέπω ένα όνομα που μ΄ενδιαφέρει. Κόβεται μόνο Άλγεβρα - Γεωμετρία. Πάλι καλά. Δεν την παίρνει γι' άλλη στραβή. Μού'ρχεται στο νου το τρομαγμένο βλέμμα της κολλητής της. Αν
ξαναμείνει, μπορεί οι δικοί της να την σταματήσουν απ' το σχολείο. Ακουμπάω στα κάγκελα και ρίχνω μια ματιά απ΄τον πρώτο όροφο, προς τα κάτω, στην εθνική οδό.Παράξενο να στέκεσαι μέσα στο άδειο σου σχολείο, μέσα στο καλοκαίρι, με τη ζέστη να σε τυλίγει, με μια ολόκληρη χρονιά πίσω σου και μόνο μία ακόμα, την τελευταία, μπροστά σου. Ώρα να ξαναπεράσω απ' το δισκάδικο του Μπονφιλέ.
Δε μπορεί, αυτή τη φορά θα έχει έρθει το καινούριο Whitesnake.
Γκαζώνω σκυφτός μέσα στο ζεστό αέρα, στρίβω αριστερά στον τέταρτο παράδρομο κι είμαι κει. To Πεζώ ξανά στην κολώνα της ΔΕΗ
, σπρώχνω τη γυάλινη πόρτα και μπαίνω στο μαγαζί. Πάω σαν υπνωτισμένος ίσια προς το ράφι με τις καινούριες κασσέτες.Το εξώφυλλο το έχω μαρκάρει απ' τη εξάστηλη διαφήμιση στο "Heavy METAL" του Μαίου. Ένα οικόσημο με τα αρχικά «WS», σαν φυτεμένο με βουλοκέρι σε ανοιχτόχρωμο μάρμαρο, ραϊσμένο απ' την πολυκαιρία. Κοιτάω τη στοίβα με τις κασσέτες. Δε διαλέγω ποτέ την πρώτη. Βουτάω τυχαία κάποια απ΄τη μέση, προχωράω ταμείο, ακουμπάω τσαλακωμένες εξακόσιες πενήντα δίπλα στην ταμειακή μηχανή, προσπερνάω αδιάφορα το εκ εκ φύσεως δυσκοίλιο ύφος του μαγαζάτωρος (Μπονφιλές το παρατσούκλιον, ένεκα και του βοοειδούς του βλέμματος) και αναχωρώ με την κασσέτα στο αριστερό χέρι. Το δεξί μου φρένο είναι το καλό, έτσι κι αλλιώς.
Από κείνο το Σάββατο το απόγευμα που είδαμε στο σπίτι του Λευτέρη το «Μουσικόραμα», με το κατά Γκούτη «αφιέρωμα στο hard rock», έχουμε μείνει κάγκελο με το βίντεο του "Still Of The Night". Ένας κεραυνός από ριφ, μια ανείπωτη γκόμενα και φωνάρα ουρανομήκης από τον Κοβερντέϊλ, που δεν έμοιαζε σε τίποτα με τον τύπο με τις καμπάνες και τα χαϊμαλιά που έλεγε το "Mistreated", ή με τον φαβοριτά - φρικιό του "Fool For Your Loving". Η ομοφωνία μεταξύ μας είχε προκύψει αβίαστα. «Και μόνο για το κομμάτι αυτό, θα αξίζει, μ@λ@κ@ !!!».
Κοιτάω βιαστικά δεξιά - αριστερά στις διασταυρώσεις και δεν κρατιέμαι να φτάσω σπίτι, ν΄ ανοίξω την κασσέτα. Παίζω τα ρέστα μου ότι αυτό το πλαστικό τσόφλι έχει μέσα κάτι ιδιαίτερο. Το τεύχος Μαίου του "Heavy METAL" έχει ανάψει κι άλλα φυτίλια. Στο εξώφυλλο ο Κοβερντέιλ με πέτσινο και ασορτί απειλητικό ύφος. Στη στήλη της δισκοκριτικής ο αρχισυντάκτης Χ. Π
., επονομαζόμενος και "Warlord", φανατίλα με Κοβερντέϊλ, αποθεώνει τον καινούριο δίσκο.«Ο David Coverdale επέστρεψε και η σκιά του σκεπάζει ρεβανσιστικά και καθηλωτικά όλα τα αστεία κακέκτυπα που προσπαθούν να πάρουν λίγο φως από την αστραφτερή λάμψη του ειδώλου του. (...) Ο καινούριος δίσκος λέγεται απλά "Whitesnake", έχει ένα καταπληκτικό εξώφυλλο, επτά καινούρια κομμάτια και δύο επανεκτελέσεις. Σε όλο το άλμπουμ κυριαρχεί ένας ξερός μεταλλικός ήχος σε ένα στυλ που δεν μας είχαν συνηθίσει στο παρελθόν οι Whitesnake». (...) Είναι αυτονόητο ότι τα φωνητικά του τραγουδιστή σε όλα τα κομμάτια είναι εντυπωσιακότατα με το γνωστό, μοναδικό του τρόπο». (...) Ο ήχος κυριαρχείται από τα εκκωφαντικά, ηλεκτρισμένα και επιθετικά σόλος του Sykes που δίνει ίσως τον καλύτερο εαυτό του παίζοντας σαν τρελλός και εκτοξεύοντας κεραυνούς και αστραπές από το εξάχορδό του».
Βιαστικό γδάρσιμο στο πλαστικό σελοφάν και στην ταινία ασφαλείας με τα μπλε μικροσκοπικά στοιχεία -ίδια μ' αυτή που έχουν και τα πακέτα «Δελφοί» του πατέρα μου (ποτέ δεν έχω δει τί λένε ή τί σημαίνουν αυτά τα μπλε στοιχεία). Γνώριμη η μαύρη πλαστική πλάτη της κασσέτας της ΕΜΙ με τα λεπτά μαύρα παραλληλόγραμα και τις στρογγυλεμμένες άκρες. Στο «παράθυρο» της πλάτης εξακολουθεί να φιγουράρει, έναν χρόνο τώρα, η κοροϊδία με την ελληνική μετάφραση των τίτλων:
Πλευρά Α' : «Κράϋινγκ Ιν Δε Ρέϊν», «Μπαντ Μπόϋς», «Στιλλ Οφ Δε Νάϊτ», «Χήερ Αϊ Γκόου Αγκαίν». Πλευρά Β' : «Γκιβ Μη Ολ Γιορ Λοβ», «Ιζ Δις Λοβ», «Τσίλντρεν Οφ Δε Νάϊτ», Στρέϊτ Θρου Δε Χαρτ», «Ντον'τ Τερν Αγουέϋ».
Την ανοίγω. Η κρεμ κασέτα της ΕΜΙ με τα φρεσκοτυπωμένα γαλάζια γράμματα είναι στα χέρια μου. Χωρίς ούτε μία φωτογραφία του γκρουπ, αλλά έχει τους στίχους (ευτυχώς σε κανονικά αγγλικά), με άσπρα γράμματα πάνω σε μαύρο φόντο. Ανοίγω το πορτάκι του Πανασόνικ και τοποθετώ προσεκτικά την κασσέτα με την ταινία προς τα πάνω.
Δυναμώνω στο 6.
Το "Crying In The Rain" ξεσπάει από τα ηχεία και απομυζεί όλα τα αισθητήρια. Αυτός ο δαίμονας ο Sykes (ομόηχος αλλά όχι συνώνυμος του βάναυσου χαρακτήρα απ΄το Όλιβερ Τουίστ), μου είναι γνωστός απ΄ το "Thunder And Lightning" των Thin Lizzy, που για καιρό δεν μπορώ να καταλάβω γιατί στο διάολο δεν θεωρείται κλασσικό. Από την κιθάρα του τύπου αναβλύζει ένας ήχος οργισμένος, ασυγκράτητος, καταλυσίας. Τα ντράμς και το μπάσο για πρώτη φορά παραπέμπουν σ΄όσα έχουν περάσει απ΄τα μάτια μου σε κριτικές επί κριτικών, περί ηχητικού «όγκου». Το νιώθεις το γρονθοκόπημα της μπότας στα σωθικά και τα πιατίνια να σκάνε καταπρόσωπο.
Ο Κοβερντέϊλ, για πρώτη φορά απρόσμενα υψίφωνος αλά Πλαντ, υπερίπταται κανονικά. Ακολυθεί αδυσώπητο ποδοβολητό από το "Bad Boys" με εκτροχιασμένα σόλο κι ένα ημιστίχιο ("running undercover of moonlight") να γίνεται επί τόπου παντιέρα εν όψει καλοκαιριού.
Το "Still Of The Night" μεγαλεπήβολο και εθιστικό, ακόμη και χωρίς το οπτικό του μέρος, με ένα λάγνο σπάσιμο στη μέση, όπου κάθε νότα που μπάσου μετράει. Το "Here I Go Again" ένας γύρος θριάμβου με εισαγωγή γεμάτη πλήκτρα και ερμηνεία που υποβάλλει και επιβάλλει αποστήθιση στίχων πάραυτα (εκτέλεση στο Saints
And Sinners" είναι σα να μην υπάρχει πια).Φαστ Φόργουορντ (FFW), καθώς η πρώτη πλευρά είναι μικρώτερη. Το "Give Me All Your Love" κάπως πεζό στην αμεσότητά του, αλλά τόσο γκαζωμένο που το ακούς και μόνο για τις ακροβασίες της κιθάρας.
Και κει, δεύτερο στη δεύτερη πλευρά, έρχεται το "Is This Love", να επιβεβαιώσει ότι αυτός ο δίσκος θα βοηθήσει και στα απονενοημένα του καλοκαιριού διπλαρώματα.
Το ηλεκτροφόρο ριφ του "Children Of The Night" καταλήγει σε κουπλέ τόσο απλό και δραστικό, σαν κάτι απ΄τις δέκα εντολές ("don't hide what you feel inside, don't let anybody stand in your way, just let the music
take you higher"), αν υπήρχε Μωϋσής στον ροκ ν΄ρολ, ενώ τα "Straight For The Heart" και "Don't Turn Away", υπογραμμίζουν ό,τι προηγήθηκε. Με την πρώτη κιόλας ακρόαση, καταλαβαίνω ότι έχω ακούσει κάτι σημαδιακό.Ένας δίσκος φουλ από αυτοεκπληρούμενες υποσχέσεις. Γεμάτος αυτοπεποίθηση, τεστοστερόνη, αλλά και ρομαντισμό. Στο χορταστικό καλοκαίρι της ευεξίας του ΄87, δεν υπήρχε παραλιακό μπαρ, πειρατικό ραδιόφωνο και πάρτυ που να μην παίζει το "Is This Love". Χάρις κυρίως στην επιτυχία αυτού του δίσκου, το "heavy metal" δεν θα ακουγόταν πια ποτέ ξανά ως αποκρουστική μουσική ορολογία.
Με κομμάτια όπως το "Still Of The Night", ενέπνεε δέος ακόμη και στον Γκούτη και στον Κώστα Σγόντζο (αργότερα) του «Μουσικοράματος» (αν και με βαριά καρδιά άφηναν να παίξουν ολόκληρα τα επτά λεπτά του). Για μια ολόκληρη γενιά, την γενιά που θυμάται ανεξίτηλα τη φράση «η πρόκριση είναι στα χέρια του τίμιου γίγαντα», είναι το άλμπουμ του καλοκαιριού που κανείς δεν ήθελε να τελειώσει.
Τότε που τα όνειρα συνδέονταν με προσδοκίες, οι δρόμοι έμοιαζαν ανοιχτοί, η φιλία σπαρταρούσε και ο έρωτας παραμόνευε ακόμη και σε μια διαγώνια ματιά. Είναι το άλμπουμ που ακόμη και σήμερα, ακούγεται σχεδόν αναπόφευκτα, εκ φύσεως, καλοκαιρινό και που πάντως προοιωνίζει καλοκαίρι, αν δεν το επιτάσσει, με το ευθύ και αισιόδοξο ροκ ν΄ρολ του, το προερχόμενο από μια εποχή που οι ρόλοι ήταν ξεκάθαροι και η ευδαιμονία απενοχοποιημένη.
Υ.Γ. Ι: Διαχρονικά από τους δίσκους που προκαλεί ακαριαία ηχητική εξάρτηση, πριν καν τον ακούσει κανείς ολόκληρο, το "1987" (ή "Whitesnake", στην αμερικάνικη εκδοχή του), δεν είναι το «μεγαλύτερο άλμπουμ» των '80s (αν και από πλευράς πωλήσεων ένα από τα μεγαλύτερα στο hard rock, με πάνω από 8 εκατομμύρια αντίτυπα μόνο στις Η.Π.Α.), όμως χωρίς μεγάλη δόση υπερβολής, αποτελεί ένα από τα αρτιότερα ροκ προϊόντα που κυκλοφόρησαν ποτέ.
Η ίδια η κυκλοφορία του ήταν ένα επίπονο και πανάκριβο θαύμα. Ολόκληρο το '86 ο Κοβερντέϊλ ήταν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας από μια βασανιστική μόλυνση στις φωνητικές χορδές, εξαιτίας της οποίας υπέστη νυστέρι, ακολουθούμενο από επίπονη εξάμηνη αποθεραπεία, που τον έκανε πιο ανασφαλή από ποτέ για το μέλλον του. Ποτέ η ηχογράφηση δεν θα ολοκληρωνόταν, αν δεν εκδιωχνόταν (για «προσωπικές διαφορές») αρχικά ο ίδιος ο ιθύνων νους του κιθαριστικού αυτού αρμαγεδδώνα, ο John Sykes, μετά ο παραγωγός Mike Stone (μέχρι τότε με Queen, Journey, April Wine, Asia) και αν δεν βοηθούσε στο φωνητικό κοουτσάρισμα του τραγουδιστή ο Ron Nevison.
Αν, τελικά, δεν επιστρατευόταν ο Keith Olsen (Fleetwood Mac, E.L.P., Pat Benatar, Journey, Loverboy, Foreigner, Sammy Hagar, Starship, Scorpions) να ολοκληρώσει και να μιξάρει το υλικό και ο Andrian Vandenberg να παίξει το σόλο στο "Here I Go Again".
Υ.Γ. ΙΙ: Ο John Kalodner, ο μουσάτος Ρασπούτιν, εκείνη την εποχή γκουρού πολυτελείας (A&R) στο ροκ τμήμα της Geffen, είναι ένας άνθρωπος στον οποίο ο μουσικός χάρτης χρωστάει πολλά, καθώς χωρίς να είναι μουσικός, παραγωγός ή ηχολήπτης χάραξε την συνολική κατεύθυνση καλλιτεχνών όπως οι Foreigner, Peter Gabriel, Phil Collins, Sammy Hagar, Aerosmith, Cher, Chicago, Heart, R.E.O., σε κρίσιμες καμπές της καρριέρας τους.
Δεν υπάρχει, εξάλλου, άλλος σαν κι αυτόν που να αναφέρεται σε εκατοντάδες εξώφυλλα ροκ δίσκων της εικοσαετίας 1980-2000 ως ο εαυτός του (John Kalodner : John Kalodner). Αυτός είναι που είδε στον στάσιμο στο βρεττανικό λευκό μπλουζ ήχο των Whitesnake τις δυνατότητες για κάτι πιο σκληρό από το Α.Ο.R., που θα μπορούσε να γεμίσει το «κενό» στην αμερικάνικη αγορά. Για το σχέδιό του αυτό επένδυσε πάνω στον Κόβερντέϊλ, με μια ομάδα από πρώτης γραμμής σπεσιαλίστες: παραγωγούς, βιντεοσκηνοθέτες, στυλίστες, μουσικούς (Aynsley Dunbar στα τύμπανα, Don Airey και Bill Cuomo στα πλήκτρα) και σχεδιαστές (Hugh Syme στο εξώφυλλο), χάρις τη σύμπραξη των οποίων το "1987" έγινε ένα οριακό άλμπουμ για το hard rock. Μεταξύ metal και pop, μεταξύ «παραδοσιακού» και «καινούριου», μεταξύ ροκ αξιοπιστίας και μαζικής crossover επιτυχίας, μεταξύ ουσίας και επιφάνειας. Ποτέ οι μουσικοί που ακούγονται στο δίσκο δεν έπαιξαν μαζί live
. Ποτέ έκτοτε όσοι έπαιξαν αυτά τα κομμάτια ως backing band του Κοβερντέϊλ δεν πλησίασαν τον ήχο του δίσκου. Ίσως γι΄αυτό αυτά τα 9 (+2) κομμάτια που τον απαρτίζουν ακούγονται τόσο compact, τόσο ατόφια, ώστε δεν μπορεί κανείς να τολμήσει να αλλάξει το ελάχιστο, για να «γίνουν καλύτερα». Πρόκειται για ένα αρχέτυπο στην τέχνη της ηχογράφησης, μέτρο σύγκρισης για ολόκληρο τον hard rock κόσμο από το '87 και μετά.Υ.Γ. ΙΙΙ: Είναι, ασφαλώς, αδύνατο να αναφερθεί κανείς στο "1987" χωρίς να υπογραμμίσει την απαράμιλλη σημασία των τριών πρώτων βίντεο ("Still Of the Night", "Is This Love" και "Here I Go Again") που είχαν ετοιμαστεί για την προώθησή του. Πίσω από το φακό ο Marty Callner (με θητεία σε διαφήμιση και τηλεοπτική παραγωγή), ο οποίος απαθανάτισε έναν αναβαπτισμένο 36άρη υποστηριζόμενο από υψηλού προφίλ ρολίστες (Vandenberg, Sarzo, Campbell, Aldridge) σε μια άσκηση ροκ χορογραφίας που άφησε εποχή. Ανάμεσα βέβαια σε όλα αυτά, μια γυναίκα. Στην προ rap (και προ Pamela Anderson) εποχή, η 26χρονη τότε Tawny Kitaen υπήρξε η πρώτη πραγματική θεά των ροκ βίντεο, χωρίζοντας την εποχή του MTV σε "πριν" και "μετά" από αυτήν. Τα στάνταρ για τις πόζες, την κίνηση, τις θηλυκές αναλογίες και τον ... "ρόλο" στην υπόθεση των τραγουδιών, της ανήκουν. Το μυστικό ήταν στην εκπληκτική της φωτογένεια και όχι σε τίποτε «εξωπραγματικά» προσόντα. Ακριβώς αυτή η ποιότητα ήταν που την ανήγαγε σε ερωτική οπτασία, αυτό που φευγαλέα συμβόλιζε μέσα απ΄το φακό, όχι αυτό που ήταν (μια ηθοποιός της σειράς που κυνηγούσε ροκ σταρ και celebrities για να βγάλει τον επιούσιο, με πρώτο θύμα τον ίδιο τον Κοβερντέϊλ). Τελικά, το μέτρο της πραγματικής «πολιτισμικής» επιρροής αυτών των τριών βίντεο θα ήταν μόνο το να μπορούσε να καταγραφεί σε μια αξιόπιστη στατιστική από το καλοκαίρι του ΄87 μέχρι και σήμερα πόσοι ανά τον κόσμο στούκαραν προσπαθώντας να ισορροπήσουν τιμόνι και μπαλαμούτι, ονειρευόμενοι ότι είναι ο Κοβερντέϊλ στο "Here I Go Again".
Υ.Γ. ΙV: Για μένα η «σωστή» tracklist, η αυθεντική, είναι η αμερικάνικη με τα 9 κομμάτια, αυτή που κυκλοφορούσε τότε σε κασσέτα και σε δίσκο. Είμαι θυμικά αναγκασμένος να θεωρώ ότι υστερεί η «αγγλική» (ευρωπαϊκή) βερσιόν με τα δύο κομμάτια παραπάνω στο cd και την κασσέτα, την οποία μπορούσε κανείς να βρει μόνο εισαγωγής (το δε cd τότε ήταν όνειρο θερινής νυκτός). Παρ' όλ' αυτά, το "Looking For Love", το οποίο κυκλοφόρησε ευρέως μόλις το '94, σε κείνο το "Greatest Hits", πασχίζω εδώ και τόσα χρόνια να μαντέψω σε ποιό σημείο θα χωρούσε στην «αμερικάνικη» tracklist, αν δεν υπήρχαν περιορισμοί χρονικής διάρκειας στο βινύλιο. Το "You're Gonna Break My Heart Again" είναι μια μικρή θύελλα από ριφ του Sykes που όντως άδικα στερηθήκαμε, όμως στριμωγμένο τελευταίο στην «ευρωπαϊκή» εκδοχή, μοιάζει γέμισμα. Το δε "Standing In The Shadow '87" (b-side στο σπάνιο 12ιντσο "Is This Love"), έμεινε έξω προφανώς γιατί προτιμήθηκαν οι άλλες δύο επανεκτελέσεις (και δικαίως).
Υ.Γ. V: Οι γενιές άλλαξαν και όσοι συμπέσαμε σε πρώτο χρόνο με το άλμπουμ είχαμε εγκαταλείψει την ελπίδα να δούμε ποτέ ζωντανά παιγμένα αυτά τα τραγούδια. Από το 2004 αυτό άλλαξε, προς αγαλλίαση μικρών και μεγάλων. Τον κο Κοβερντέϊλ τον έχουμε δει από τότε 4 φορές, κατά σύμπτωση όλες καλοκαίρι. Χάνει κάθε φορά κάτι παραπάνω από τη φωνή του, ενώ οι μισθοφόροι του δεν είναι Sykes, δεν είναι Vivian Campbell, ούτε καν Andrian Vandenberg (εξαιρείται ο ακούραστος ινδιάνος Tommy Aldridge, που ήταν και στα τέλη των '80s μαζί τους και παίζει και στα video). Όμως, κάθε φορά που ακούγεται ζωντανά η τριπλέτα "Still Of The Night" - "Is This Love" - "Here I Go Again", το νιώθεις και το βλέπεις.
Ανεξαρτήτως ηλικίας, όλοι εισπνέουν την καλοκαιρινή αύρα του '87.
Παναγιώτης Παπαϊωάννου
// Τελευταία Νέα
-
David Lee Roth: Ακούστε το ολοκαίνουργιο τραγούδι
O σπουδαίος frontman David Lee Roth κυκλοφορεί νέο τραγούδι....
-
Mike Tramp (White Lion): Ακούστε το νέο τραγούδι
O Mike Tramp (White Lion) κυκλοφόρησε τον περασμένο μήνα το "Mand ...
-
D-A-D: Επετειακή έκδοση για τα 40 χρόνια
Οι Δανοί D-A-D γιορτάζουν 40 χρόνια παρουσίας με μία επετε...
-
-
Ακούστε τον Slash να διασκευάζει Fleedwood Mac
Στις 17 Μαΐου ο Slash κυκλοφορεί νέο άλμπουμ με τίτλο "Org...
-
-
