Ozzy Οsbourne: Η Υστάτη Αμαρτία
Wednesday

24Feb

Ozzy Οsbourne: Η Υστάτη Αμαρτία

Δημοσιεύθηκε από:

24/02/2016

Κατηγορία: To Be A Rock And Not To Roll

14661
Είτε το θέλουμε είτε όχι, η εισαγωγή του "Carmira Burana" θα φέρνει στο μυαλό, σαν ανέκδοτο βιντεοκασσέτας τώρα πια, τις προεκλογικές συγκεντρώσεις των μέσων της δεκαετίας του '80, με τις πανοραμικές λαοθάλασσες από πράσινα σημαιάκια, τις επικές τιποτολογίες που έτερπαν πλήθη αμνοεριφίων και τις συγκρούσεις μεταξύ πράσινων και γαλάζιων καφενείων.
Επιφυλάσσει όμως και συνειρμούς ειδικού βάρους, κυρίως για στους χαρντροκόσιτους έφηβους του '86, που πάλευαν να βρουν ταυτότητα φορώντας στο σχολείο μπλουζάκια με σιδερότυπη τη φάτσα του ενός μουρλού με γουρλωμένα μάτια, που άκουγε στο όνομα Ozzy Osbourne.  
Το άλμπουμ κυκλοφόρησε στις 22 Φεβρουαρίου του 1986 και ξεπέρασε το ένα εκατομμύριο αντίτυπα στην Αμερική σε λιγώτερο από τρεις μήνες. Οι ιστορίες πίσω από την ηχογράφησή του υπήρξαν βρώμικες και αμαρτωλές, ακριβώς όπως κι ο τίτλος που ο τρελλός του ροκ ν΄ ρολ αποφάσισε μέσα στο νιοστό του μεθυσμένο ντελίριο, τελευταία στιγμή πριν την κυκλοφορία του, να του δώσει : "The Ultimate Sin". 

Ο Ozzy Osbourne, μετά την εμφάνισή του στο Live Aid δίπλα σ' έναν Iommi με αδιαπέραστα σκούρα γυαλιά και προδοτικά λευκή φαβορίτα, ήταν φανερό ότι δεν θα κατάφερνε να πάει μακριά. Αλκοόλ και κοκαΐνη τον είχαν μετατρέψει, μόλις στα 37, σε κάτι που έμοιαζε με αξιοθρήνητα σεληνιασμένο μεσήλικο τραβέλι με προγούλι καιmess που διατηρούσε τις αισθήσεις του μόνο για όσο του ήταν αρκετό να επινοήσει τρόπους να τις ξαναχάσει.Tο φθινόπωρο του '85 η διαβόητη Sharon (μάνατζερ - σύζυγος - κόρη του Don Arden - γκράντε bitch) είχε καταλάβει τον κίνδυνο η μηχανή των χρημάτων που είχε παντρευτεί να ρετάρει για τα καλά. Τον πείθει ότι πρέπει να επισκεφθεί το Rancho Mirage της Καλιφόρνια, όπου, του είπε, «λειτουργεί εκεί ένα κλειστό club που θα σε μάθει να πίνεις σαν τζέντλεμαν». Πρόκειται για την περίφημη κλινική αποτοξίνωσης Betty Ford, στην κορυφή τότε της δημοτικότητάς της ως κέντρο φιλοξενίας burnout διασημοτήτων. O Ozzy καταφθάνει εκεί ήδη σε κατάσταση υπερφόρτωσης και με την είσοδό του γκαρίζει τη γνωστή ατάκα : "HeyBettywhere's the f@@ckin'bar?".  




Όταν βγήκε από την αποτοξίνωση, το μόνο που είχε αλλάξει ήταν ότι η ανάγκη του για να γίνει λιώμα με την πρώτη ευκαιρία ήταν ακατανίκητη. 28 μέρες ανάμεσα σε αξιοθρήνητoυς εκατομμυριούχους που αυτοταπεινώνονταν για να καταφέρουν να «το κόψουν» είχε πλέον προσδώσει στο αλκοολίκι του στιβαρή δικαιολογητική βάση. Βρήκε τους Bob Daisley και Jake E. Lee να έχουν ήδη κάνει μεγάλη προεργασία πάνω στο καινούριο υλικό. Όμως, πέρα από την έξη του, υπήρχαν κι άλλα προβλήματα, άλυτα από καιρό.  

Ο Αμερικανός -με ουαλλο-ϊαπωνικές ρίζες- κιθαρίστας είχε μπει στο σχήμα του Ozzy στα τέλη του '82, επιλεγμένος να γεμίσει τις μπότες του αδικοχαμένου Randy Rhoades. O Jake E. Lee θυμάται: 

«Ξεκινώντας τα sessions για το "Bark At The Moon" η Sharon μου είχε υποσχεθεί ότι αν έγραφα έστω μέρη από τα κομμάτια, τότε το όνομά μου θα έμπαινε μαζί με του Ozzy στα συνθετικά credits και θα είχα τα αντίστοιχα δικαιώματα. Αυτό ήταν βασικό μέρος της συμφωνίας. Όταν ολοκληρώθηκε η τελική ηχογράφηση, έρχεται μια μέρα η Sharon και μου σπρώχνει αδιάφορα κάτι χαρτιά πάνω στο τραπέζι του στούντιο, λέγοντας: ''Να, σου φέραμε το συμβόλαιο''. Το πήρα στα χέρια μου και άρχισα να το διαβάζω. Ανέφερε ρητά ότι "ο Ozzy Osbourne έγραψε όλα τα τραγούδια. Δεν έχεις καμία σχέση με τη σύνθεσή τους, δεν έχεις αξιώσεις για συνθετικά δικαιώματα και δεν μπορείς να ισχυριστείς δημόσια το αντίθετο''. Εξοργίστηκα. Ο Ozzy είχε εξ ολοκλήρου τα δικαιώματα χωρίς ούτε καν να ξέρει να παίζει κάποιο όργανο. «Και γιατί στο διάολο νομίζεις ότι θα βάλω την υπογραφή μου σε κάτι τέτοιο;» της είπα. 
Με την ψυχρότητα που μέσα στα χρόνια θα την έκανε διαβόητη, η Sharon κοίταξε τον εμβρόντητο Lee κατάματα, έμπηξε το μαχαίρι και τό'στριψε κατά βούληση στη βαθιά πληγή. 

«Αν δεν δεχθείτε τους όρους MrWilliams (σ.σ. το πραγματικό όνομά του Lee), κάθε ηχογραφημένο από την πλευρά σας μουσικό μέρος θα απαλειφθεί από το τελικό προϊόν. Θα σας παραδοθεί ένα αεροπορικό εισιτήριο, θα πάτε σπίτι σας και αν επιθυμείτε μπορείτε να μας υποβάλετε αγωγή. Στο μεταξύ, εμείς διατηρούμε στην κατοχή μας τις ηχογραφήσεις σας, θα προσλάβουμε άλλον κιθαρίστα για να ξαναγράψει τα μέρη αυτά - με το δικό του προσωπικό στυλ, ασφαλώς- και εσείς, φυσικά, δεν θα έχετε λαμβάνειν απολύτως τίποτε».
«Δεν μου άφησε καν την ευκαιρία να αναζητήσω νομική εκπροσώπηση. Ήταν από τις πιο ταπεινωτικές στιγμές της ζωής μου, αλλά προτίμησα να το καταπιώ, παρά να πετάξω τη δουλειά ενός χρόνου στα σκουπίδια. Μετά απ' αυτό όμως, έμαθα το μάθημά μου. Όταν ο Ozzy ήρθε και μας βρήκε εμένα και τον Bob Daisley να δουλεύουμε στα τέλη του '85 και του έδειξα τις παρτιτούρες, εκείνος ενθουσιάστηκε. Απαίτησα λοιπόν, πριν παίξω ή ηχογραφήσω το ο,τιδήποτε, να έχω γραπτό το συμβόλαιο μπροστά μου, το οποίο να μου δίνει συνθετικά δικαιώματα για ό,τι είχα γράψει και επρόκειτο να ηχογραφήσω για το επόμενο άλμπουμ». 



Μπορεί ο Lee με αυτόν τον τρόπο να είδε τελικά το όνομά μου γραμμένο κάτω από τις οκτώ από τις εννιά συνθέσεις του "The Ultimate Sin", αλλά δεν συνέβη το ίδιο με τον αυστραλό μπασίστα Bob Daisley, o οποίος δεν ήταν και καθόλου «χθεσινός» (Rainbow, Chicken Shack, Mungo Jerry, Uriah Heep). H συνθετική του συμβολή στα τρία προηγούμενα άλμπουμ του Ozzy ήταν δεδομένη, αυτό όμως δεν σήμαινε ότι η Sharon του είχε επιφυλάξει καλύτερη αντιμετώπιση. Απλώς όταν στα τέλη του '85 ο Daisley πάτησε πόδι για τα μέχρι τότε απλήρωτα δικαιώματα από ηχογραφήσεις, στίχους, μουσική και εμφανίσεις, εκπαραθυρώθηκε με συνοπτικές διαδικασίες, χωρίς το όνομά του καν να μπει στα credits των καινούριων τραγουδιών (τουλάχιστον για το πρώτο μισό εκατομμύριο κόπιες, γιατί μετά «συμπληρώθηκε», υπό την απειλή του Daisley για προσφυγή στη δικαιοσύνη). 
Σε χρόνο μηδέν, το μάνατζμεντ για να ηχογραφήσει το υλικό κάλεσε τον «ψημένο» 36χρονο ισπανο-ινδιάνο ντράμμερ Randy Castillo. Όμως ήταν στο πρόσωπο του 25χρονου Λονδρέζου μπασίστα Phil Soussan που φάνηκε ότι είχε «αγοραστεί» και κάτι παραπάνω. Ο Soussan έφερε μαζί του ένα A.O.R. κομμάτι που σκόπευε να ηχογραφήσει με το άσημο σχήμα των Wildfire, γραμμένο μαζί με τον Steve Overland των FM. Αυτό το τρακ, έμελλε να γίνει το χρυσό κλειδί του Ozzy προς το mainstream, ποιότητα απαραίτητη για το 1986. Ιδίως για τηνEpic/CBS.
Η πολυεθνική είχε αποφασίσει να βάλει σε νόρμα τον εκτός ελέγχου παρανοϊκό μέθυσο, αναθέτοντας τις τύχες του τελικού προϊόντος στον παραγωγό Ron Nevison. Με πρόσφατες τις δάφνες από το αστραφτερό άλμπουμ των Heart λίγους μήνες πριν, ο Nevison είχε κεφαλαιοποιήσει τη φήμη του άριστου ηχολήπτη στους Who και τους Zeppelin εξελισσόμενος σ΄έναν από τους μάστορες του "compact" rock ήχου που κυριαρχούσε στα ραδιοκύματα επί μια δεκαετία (Bad Company, Jefferson Starship, The Babys Eddie Money, Survivor, U.F.O.). Και ήξερε ακριβώς τί χρειαζόταν να κάνει για να «σιδερώσει» το heavy metal.  Πειθαρχία.
Θυμάται ο Nevison:
«Είχα μεγάλο πρόβλημα να καταφέρω να βάλω τον Ozzy στο στούντιο να κάνει τα φωνητικά του. Ρώτησα τη Sharon αν υπάρχει κάποιο μέρος του κόσμου που ο Ozzy να απεχθάνεται εντελώς; Μου λέει, ναι, η Γαλλία. Θαυμάσια, λέω, τότε θα ηχογραφήσουμε στο Παρίσι. Τελειώσαμε τα φωνητικά σε 10 μέρες».  
«Ο κιθαρίστας τους ήταν εκπληκτικός, αλλά μυστήριο τραίνο. Επέμενε να ηχογραφούμε από τα μεσάνυχτα μέχρι το πρωί και δεν το δεχόμουν με τίποτε. Προσπάθησα να του εξηγήσω ότι υπάρχει προσωπικό σ΄ένα στούντιο, άνθρωποι εργαζόμενοι πίσω απ΄την κονσόλα. Ότι ήμουν επαγγελματίας και αν δεχόμουν κάτι τέτοιο θα έπρεπε μετά την ολονυχτία να πάρω 1-2 μέρες ρεπό για να φέρω στα ίσα τους βιορρύθμους μου και να μπορώ να δουλέψω στο επόμενο project. Η επιμονή του δεν είχε καθόλου να κάνει με ναρκωτικά ή κάτι τέτοιο. Ήταν μυστήριος, διαρκώς διαλογιζόταν και έκανε πολεμικές τέχνες. 


«Μεγάλα προβλήματα αντιμετώπισα και στο να πείσω τον Ozzy να ηχογραφήσει το κομμάτι του μπασίστα του, το "Shot in the Dark." Μόλις όμως έγινε επιτυχία, μου ζητούσaν το "follow up". Για σιγά ! Εσείς δε θέλατε μέχρι τότε ούτε να το ακούσετε!» 

Φυσικά, το νόμισμα έχει δύο όψεις.
«Ο Ron Nevison ήταν ένας δικτάτορας! Με έβαζε να ηχογραφήσω τα ίδια και τα ίδια ξανά και ξανά. Ήταν αμετάπειστος στο τί ήθελε, χωρίς να δίνει δεκάρα για τη γνώμη μου. Ήμουν βέβαια στο peak της αλκοολικής μου φάσης και δεν θυμάμαι παρά ελάχιστα πράγματα από τότε. Τα έχω διαγράψει, ήταν από τις χειρότερες περιόδους της ζωής μου», θα πει ο Ozzy στη βιογραφία του.
Το τελικό αποτέλεσμα πάντως άξιζε τον κόπο. Σε αντίθεση με το μουντό "Bark At The Moon" ήταν το πιο μελωδικό άλμπουμ του Ozzy, με τα κιθαριστικά πυροτεχνήματα του Jake E. Lee να κυριαρχούν παντού, τη ρυθμική βάση να έχει αναδειχτεί καλύτερα από κάθε άλλη φορά και την φωνή περασμένη μέσα από δεκάδες εκουαλάϊζερ και εφέ να δένει τα κομμάτια μέσα από καθαρές και ευκολομνημόνευτες μελωδικές γραμμές. Μετάτο κάπως προβλέψιμο ομώνυμο, έρχεται το θυελλώδες "Secret Loser" (με τους πιο δυνατούς αυτοβιογραφικούςστίχους του τρελλού ["Trapped In a lonely body, I'm losing control - can't show my emotions and I' m losing my soul - could it be that I' m obsessed with feeding my disease - I couldn't make it known - the hidden things that no one sees"].Το "Never Know Why", πεδίο κιθαριστικής δεξιοτεχνίας με άμεσο όσο και απλοϊκό μήνυμα ("it's just a feeling that we excite - you'll never know why we rock"). Η ψυχροπολεμική εμμονή του "Thank God For The Bomb", που κόντεψε να αποδειχθεί προφητική λίγους μόνο μήνες μετά με το Τσέρνομπιλ, οι λαχταριστές rockariες του "LightningStrikes" (τα γεμίσματα του Lee δεν θες να τελειώσουν). To μεγαλεπήβολο "Killer Of Giants", από τα καλύτερα κομμάτια της καρριέρας του Ozzy, ταυτισμένο με τον κιθαρίστα του όσο κανένα άλλο (κεντρική ατραξιόν στα σετ του Monsters Of Rock, το σχιζοειδές "Fool Like You" ("Looks like haunted I will be by I fool like you"). 





Τη χρονιά που το heavy metal εισέβαλε στο mainstream, με δεκάδες καλοδουλεμένες κυκλοφορίες, ο τρελλός ήταν στην πρώτη γραμμή.  Κύριο όπλο στη φαρέτρα του το "Shot In The Dark", με κείνο το βίντεο όπου η αθώα τηνέϊτζερ μεταμορφώνεται στο δαιμονικό πλάσμα του εξωφύλλου κατά τη διάρκεια μιας συναυλίας του Ozzy. Ό,τι καταλληλότερο για να ρίξει λάδι στη φωτιά όσων απαγόρευαν στα παιδιά τους να πηγαίνουν στις συναυλίες του απεχθούς, διεφθαρμένου και «σατανικού» και χέβυ μέταλ. Και στην ορθόδοξη - «Ντάτσουν αντίντας και Χάνι της γραβιάς» Ελλάδα του 1986, εκείνοι ήταν η φαρδιά- πλατειά πλειοψηφία. 

Πριν μπει η Άνοιξη η μπάντα του Ozzy ξεκίνησε παγκόσμια περιοδεία  με 130 εμφανίσεις, μια από τις πιο μακροσκελείς και επικερδείς της χρονιάς. Σαν εισαγωγή, χρησιμοποιείται το "Carmina Burana". H περιοδεία κορυφώνεται το καλοκαίρι στις H.Π.A. με support τους ραγδαία ανερχόμενους Metallica και ιδίως στις 16 Αυγούστου στο Donington, με μια headline εμφάνιση γεμάτη καπνούς, φώτα και λαμέ μπέρτες. Είχαν προηγηθείBad News, Warlock, Motorhead, Def Leppard και Scorpions. Ανταπόκριση με φωτογραφίες τζηνοφορεμένων στρατιών από το event φθάνει κι εδώ μέσα από το "Heavy Metal" τεύχος Οκτωβρίου.   



H τελευταία εμφάνιση του Jake E. Lee και 
του Phil Soussan έμελλε να είναι στις 23 Φεβρουαρίου του 1987, στοHolywood Palladium. Όμως τα προβλήματα είχαν προβάλλει από τους προηγούμενους μήνες, με τον όλο και πιο αποστασιοποιημένο Jake E. Lee να αρνείται να συμμετέχει στις «μη μουσικές» -για να το θέσει κανείς προσεκτικά- δραστηριότητες του γκρουπ που εκτυλίσσονταν στα παρασκήνια. Το τηλεγράφημα που τον ενημέρωνε για την απόλυσή του έφερε την υπογραφή της Sharon Osbourne και τον βρήκε αναπάντεχα την Άνοιξη του '87. Ήταν στην Καλιφόρνια κι επισκεύαζε μια Plymouth Roadrunner του '69, ένα από τα αγαπημένα του muscle cars. 

Έκτοτε, η καρριέρα του περιορίστηκε στους υποσχόμενους αλλά βραχύβιους Badlands ('88-'91) και σε μια - όχι και τόσο μεγάλη σειρά από προσωπικά άλμπουμ και συμμετοχές σε project τρίτων, δυσανάλογες των συνθετικών του δυνατοτήτων και του ταλέντου που διέθετε πάνω στο όργανο. Στα 30 του είχε γίνει το αντιπαράδειγμα για όλους τους πεινασμένους για δόξα κιθαρίστες, αφού κατάφερε να αφήσει την «κότα με τα χρυσά αυγά» να του ξεφύγει.
Η τύχη ολόκληρου του πληρώματος εκείνου του άλμπουμ στοιχειώθηκε από μια ιδιότυπη κακοδαιμονία. Ο Bob Daisley μπήκε σε μια μακρά δικαστική διαμάχη για τα δικά του δικαιώματα ως μουσικός, στιχουργός και συνθέτης από τα άλμπουμ του Osbourne, στρεφόμενος αρχικά κατά της εταιρίας του «μπαμπά» της Sharon (DonArden) και της Jet Records και συνεχίζοντας κατά των Osbournes προσωπικά.
Η (χαρά της πλαστικής από τα τέλη των '90s) Sharon το πήγε όσο πιο μακριά μπορούσε. Έφτασε μέχρι και να σβήσει τελείως τα μέρη του Daisley από τα κλασσικά άλμπουμ ("Blizzard Of Ozz" και "Diary Of A Madman"), αντικαθιστώντας τα με άλλων εταιρικά «ελεγχόμενων» μουσικών. Τελικά η μάχη του δεν είχε ευτυχή κατάληξη, καθώς η δικαιοσύνη των H.Π.Α. έκρινε υπέρ του εμπορικά καθιερωμένου «ονόματος» (τί πρωτότυπο). Το 2013 κυκλοφόρησε την βιογραφία του "For Facts Shake", όπου, μετά την αμετάκλητη κατάληξη της υπόθεσής του, ήταν οξύς αλλά σαφώς πιο προσεκτικός στους ισχυρισμούς του.
Ο χαμηλών τόνων Randy Castillo διασώθηκε και στα επόμενα σχήματα του Ozzy μέχρι το 1993. Παρέμεινε ενεργός και έφτασε να θεωρείται μια αξιόπιστη λύση, παίζοντας διαρκώς τόσο με γνωστά σχήματα της δυτικής ακτής, όσο και με μια μπάντα mariachi που είχε φτιάξει για την πλάκα του. Μέχρι το 2002, όπου μια σπάνια μορφή επιθετικού καρκίνου έγραψε το αδόκητο τέλος. Ήταν μόλις 52. 

Όσο για τον Soussan, τον ψιλόλιγνο μπασίστα που είχε φέρει το "Shot In The Dark", αφού αρχικά συμβιβάστηκε με το όνομα του Ozzy να στριμώχνει το δικό του στα songwriting credits, εκδιώχθηκε μια ωραία μέρα του '87, χωρίς ούτε εκείνος να δει καν δικαιώματα από το δικό του κομμάτι. Συνέχισε να παίζει (Billy Idol, Beggars &Thieves, Johnny Halliday, Ritchie Kotzen, Edgar Winter, Vince Neil) μην εγκαταλείποντας εύκολα τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων του κατά του πανίσχυρου οργανισμού που κινούσε η Sharon Osbourne με την υποστήριξη της SONY.
Αυτός ήταν και ο κύριος λόγος που το "Ultimate Sin" ουσιαστικά εγκαταλείφθηκε. Επανεκδόθηκε μόνον το 1995 σε cd και έκτοτε κανένα κομμάτι του δεν περιλαμβανόταν σε συλλογές του Ozzy. Ο ίδιος ο Soussanαγωνίστηκε να αποσυρθεί το "Shot In the Dark" ακόμη και από τις κατοπινές live ηχογραφήσεις, λόγω του ότι η φίρμα Osbourne επέμενε να μην του αποδίδει δολλάριο από τα δικαώματα (στην περίπτωση του live E.P. "Justsay Ozzy" του '89 το κατάφερε). 


Όσο για τον ίδιο τον πολυθρύλητο "madman", η ζωή του εξακολούθησε να είναι μια πυκνή ακολουθία από αποτοξινώσεις και υποτροπές. Σε μια απ΄αυτές τον Αύγουστο του '89, αμέσως μετά το φιάσκο του φεστιβάλ της Μόσχας, αποπειράθηκε ανεπιτυχώς να στραγγαλίσει τη Sharon, η οποία τη γλύτωσε κατά τύχη. Πέρασε άπειρες φορές την εξώπορτα των πλέον φημισμένων κλινικών αποτοξίνωσης, πήρε Grammy, δήλωσε ότι τα παρατάει, αλλά πάντα κάτι τον ωθούσε να συνεχίζει («Είναι που δεν ξέρω να κάνω τίποτε άλλο. Ούτε και είμαι καλός σε τίποτε άλλο»).
Έχοντας πίσω του μια βιομηχανία που τρέφεται από τη σάρκα μουσικών ηρώων, διασώθηκε για να συνεχίσει να παράγει χρήμα προς ό,τι και όποιον επιλεγόταν να συσχετιστεί μαζί του (Ozzfest, προσωπικά άλμπουμ, επανασύνδεση των Sabbath, χιλιάδες συνεντεύξεις, μουσικά events, αυτοβιογραφία, ντοκυμανταίρ, ακόμη και γελοία reality show). Η κατακερματισμένη σκέψη του, ανάμικτη από τη μια με την φυσική συστολή της ηλικίας για άπειρες, ανείπωτες, υπό την επήρεια, κραιπάλες κι από την άλλη με μια αγνή απορία για το αν το αξίζει που επιβίωσε, αποτυπώνονται στο χαρακτηριστικό του, αμήχανο, τραύλισμα μέχρι σήμερα.
Σα να ξέρει ότι διέπραξε, επιβιώνοντας μέσα απ΄όλα αυτά, την Υστάτη Αμαρτία.

Παναγιώτης Παπαϊωάννου