Αύγουστος ’85. Ήλιος σινεμασκόπ, να γεμίζει το μυαλό απ΄άκρη σ΄άκρη, να σε κάνει να μισοκλείνεις τα μάτια, να τα βλέπεις όλα ένα τόνο πιο σκούρα, σα να φοράς γυαλιά. Στην παραλία μόνον οι δυό μας. Τό’ χαμε συνεννοηθεί από την προηγούμενη Τρίτη, στο φροντιστήριο.

Θα την κάναμε κοπάνα Μαθηματικά και θα πηγαίναμε για μπάνιο, δίπλα απ΄το λιμάνι. Είχαμε φορέσει μαγιώ μέσα απ΄τα τζην και η ώρα ήταν αυτή που έπρεπε. Τέσσερις το απόγευμα. Οι οικογένειες παίρνανε ήδη τον απογευματινό. Τα μικρά πού να βγούνε για παιχνίδι με τέτοια ζέστη. Σε ακτίνα δράσης Καρλ Λιούις, ψυχή στα βότσαλα. Έπρεπε να στρίψεις τη γωνία για να πέσεις στο περίπτερο του Νώντα. Αλλά κι αυτός, δεν πιάνεται.
«Πάρε μόνος σου», έλεγε ό,τι και να ζητούσες. Μονίμως με φανελλάκι, ανεμιστήρα στο φουλ και την «Αθλητική Ηχώ», μάγκνα κάρτα μπροστά του.
Βγάζουμε τα τζην και τα φανελλάκια και τ’ αφήνουμε πάνω στα τετράδια και τους πουά τόμους της Άλγεβρας. Φοράει ολόσωμο μπλε Sprider κι αφήνει πίσω τα άσπρα Nike ημίμποτα, ίδια έχω κι εγώ. Κάνει ένα-δυό βήματα μέσα στο νερό πού’ ναι λάδι και κάνει κατευθείαν μακροβούτι. Την ακολουθώ. Να δω πώς θα γυρίσουμε στεγνοί στα σπίτια μας.
Η Μαίρη είναι δυό χρόνια μεγαλύτερη, αλλά για κάποιο λόγο που δεν έχω ακριβώς καταλάβει («έχω έρθει από Γερμανία») είναι μαζί μας στην Πρώτη Λυκείου. Και ξεχωρίζει. Σε όλα. Κορμί κολυμβητηρίου, μαλλί Τζέϊμι Λη Κέρτις στο “Perfect” και μια αποστασιοποίηση που δεν ξέρεις αν οφείλεται σ΄αυτά τα δύο παραπανίσια χρόνια, ή αν είναι επειδή έχει μάθει ν΄ακούει γύρω της άλλη γλώσσα.  

Τό’χουμε συνεννοηθεί, θ΄ανταλλάξουμε κασσέτες. Αυτή ήτανε κι η αφορμή για την κοπάνα. Της έχω γράψει το “The Works” και το “Unforgettable Fire”. Ανοίγει τη χακί σχολική τσάντα (γραμμένο πάνω της ένα The Doors με μπλε μπικ και κόκκινη φωτοσκίαση) και βγάζει από μια μέσα μια μαύρη TDK 60άρα με χρυσό σειρήτι, γδυτή από κουτί. Δεν είναι “normal output”, είναι «μετάλλου». Στο πλάϊ, στο άσπρο περιθώριο είχε γράψει με μαύρο χοντρό bic: “PERFECT STRANGERS”.
«Οι Deep Purple ολόκληροι, που ήθελες».
Είχα μέχρι τότε ακούσει απ΄αυτούς τα βασικά και μάλιστα στα πεταχτά. “Smoke On The Water”, “Child In Time”, “Highway Star”.
Η ολοσέλιδη φωτογραφία της μπάντας τον περασμένο Δεκέμβρη στο εξώφυλλο του «ΠΟΠ & ΡΟΚ» είχε κάνει τη ζημιά. Δεν υπήρχαν εκεί πέρα χαμόγελα πόζας. Ούτε γκριμάτσες, ούτε φανταχτερά ρούχα. Επικίνδυνοι, βλοσυροί τύποι, μαύρα πέτσινα, μαύρα γυαλιά. Φαβορίτες, μουστάκια, ο ένας με μια μαύρη μαλλούρα σαν αρχηγός της φυλής των Τσεγιέν εκπολιτισμένος.
Όταν απ΄το φύσημα της κασσέτας ξεπρόβαλε το “Knocking At Your Back Door”, με τα πλήκτρα να υπαινίσσονται επερχόμενη καταιγίδα, το μπάσο να ανεβάζει κατακόρυφα τους παλμούς και το ριφ από κιθάρα και πλήκτρα μαζί που ξεχύνεται με το σκάσιμο των ντραμς, η σφραγίδα μπήκε μια και καλή. Απ΄αυτές τις στιγμές που δένουν τον ακροατή με τη μουσική, κτητικά και ανιοδιοτελώς τη ίδια στιγμή. Δέος δημιουργεί κυρίως το ομώνυμο κομμάτι, το βίντεο του οποίου είχε βάλει κανα-δυό φορές η ΕΡΤ σε μουσικό διάλειμμα.        
Επιβλητικό, με εισαγωγή - μυσταγωγία, γέμισε το μυαλό μου με εικόνες από σκηνικά Λώρενς της Αραβίας, από παραταγμένες στρατιές πολεμιστών μέσα σε ανεμοθύελλες, με τα κοφτά τύμπανα να οδηγούν το ρυθμό (και να κάνουν δύο – τρία αξέχαστα γυρίσματα στο τέλος) και τον τραγουδιστή – ήταν ο μαλλιάς Ινδιάνος, ο Ian Gillan, το ήξερα- να διεισδύει με καθαρά αγγλικά στα αυλάκια του εγκεφάλου, σαν τελάλης μιας άχρονης αλήθειας :
“Can you remember, remember my name - As I flow through your life - A thousand oceans I have flown - And cold spirits of ice - All my life - I am the echo of your past”.


Γραμμένο έκτο στη σειρά στη μαύρη TDK ένα υπεργρήγορο κομμάτι, με σόλα που μοιάζουν σαν από βιολιά, κόβεται λίγο πριν το τέλος, απότομα, καθώς τελειώνει η πρώτη πλευρά της.
Ευτυχώς η Μαίρη μου τό’χε ξαναγράψει στην αρχή της δεύτερης πλευράς, ολόκληρο. Λίγο καιρό μετά, η κασσέτα «μετάλλου» δεν ήταν αρκετή. Αγόρασα την κανονική. Της Polygram, με την κόκκινη ράχη, το οικόσημο σε μαύρο φόντο στο εξώφυλλο σαν αυτόφωτος αστερισμός. Ευτυχώς, περιείχε “inlay card for details”, με στίχους και την μπάντα να παρουσιάζεται μέσα από μια μπλεμαυρόασπρη φωτοσκίαση, σε πέντε οριζόντιες λωρίδες.
Από τότε, όλα πήραν το δρόμο τους. Μέσα στα χρόνια, ο στίχος του Gillan «It’ s not the kill, it’s the thrill of the chase” έγινε εργαλείο για αποκρυπτογράφηση μιας ολόκληρης τοιχογραφίας θηλυκών χαρακτήρων. Η καταληκτική κραυγή του “Under The Gun” (“The only way to be victorious, screw the fools who think it’s glorious”) μια αντιπολεμική υπόμνηση στην εποχή του Ρηγκανισμού και το “Nobody’s Home” ένα οργισμένο μικρομανιφέστο για κάθε τί διπρόσωπο και δήθεν. Όσο για το κοφτό ριφ κιθάρας – πλήκτρων του “Mean Streak” (“Black Mamba, No compete –temptation bitter sweet”) με τις κραυγές του Gillan στο fade out, με το σπαθί του επιβίωσε σαν μια συντομογραφία λαγνείας (με πολλά σόλο από πλήκτρα και κιθάρα να εναλλάσσονται).
Το κυριώτερο όμως ήταν εκείνα τα δύο σόλο του Blackmore στο “Wasted Sunsets”. Τί ξερίζωμα εσωψύχων ! Λες και φύλαγε ο αθεόφοβος, ο μουντρούχος, ο ανάδελφος, τα δύο καλύτερά του σόλο σε ένα κομμάτι γραμμένο μετά τα σαράντα του. Ένα κομμάτι για τα χαμένα ηλιοβασιλέματα, με την Stratocaster να κλαίει, να σπαράζει, να χαράσσει σε μερικά μουσικά μέτρα ολόκληρα δοκίμια για τις χαμένες ευκαιρίες, για τα χρόνια που πέρασαν αναπόφευκτα, ετην ίδια ώρα που ο Gillan περισώζει τα ίσα με το “all the silent whispers should be blown away”.
Όσο για το “A Gypsy’s Kiss” («Αυτό που παίζει στην εισαγωγή είναι μπάσο;»), αυτό το γοργό πάθος, καβάλα και πάλι σ΄ένα ιδανικό συνταίριασμα ριφ Lord/Blackmore, μέσα στα χρόνια δεν έχει χάσει στο ελάχιστο την έκσταση απ΄το σόλο.

Εξακολουθεί να μοιάζει ενός βιολιστή, ενός μαέστρου τσιγγάνου που μοστράρει την πραμάτεια του. Δεν το προφταίνεις. Κατρακυλά σ’ έναν καταρράκτη από νότες, διπλαρώνει αγκαζέ το αρμόνιο, επαναφέρεται στην τάξη από το μετρονομικό σφυροκόπημα του Paice και συνεχίζει. “John Wayne The Alamo, Crazy Horse Jeronimo”, o Στρατηγός Κάστερ και οι Σιου, μια μάχη που δεν μπορεί ποτέ να κερδηθεί – κι όμως δίνεται με τυφλή αυτοπεποίθηση και κυρίως με μη ανακόψιμη ταχύτητα: “Mind, body, heart and soul we got rock n’ roll – and there’s nothing they can do”.

Το Λύκειο τελείωσε. Κι η δεκαετία το ίδιο. Οι Deep Purple, μετά από κείνο το εξαιρετικά δυνατό άλμπουμ, το άλμπουμ της επανένωσης και της επιστροφής τους, δεν κατόρθωσαν να διατηρήσουν τη χημεία που ξεπήδησε - λες και πήρε το πάνω χέρι ένα αόρατο ον που στράγγιξε το περίσσευμά τους- και τους ξαναένωσε κείνες τις μέρες στο Vermont, το καλοκαίρι του ’84, όταν ηχογράφησαν το “Perfect Strangers”. Το προφίλ του άλμπουμ πάντως όχι μόνο διατηρήθηκε, αλλά ενισχύθηκε μες στα χρόνια. Παρά τις αμφισβητήσεις και τις κοντόθωρες κριτικές – ειδικά του αγγλικύ τύπου- παραμένει και σήμερα από τις πιο άξιες επιστροφές στην ιστορία του ροκ.
Εκείνο το βίντεο του “Knockin’ At Your back Door”, με τον αέρα του Mad Max («Αρχαιολόγοι βρίσκουν σημάδια ζωής στη Γη, 50 χρόνια μετά το ολοκαύτωμα»), λες κι ήταν προφητικό: οι ξεβγαλμένοι ρόκερ που βαλθήκανε να χτυπήσουν την πόρτα της δεκαετίας του ’80, μπορεί από κοψιά και attitude να ανήκαν σε άλλη, τετελεσμένη εποχή, μπορεί μεταξύ τους να ήταν «ξένοι», αλλά, στη δεδομένη συναστρία ανέδειξαν απ΄ το συλλογικό μουσικό τους είναι αυτό το κάτι, που στο άκουσμά του, ακόμη και τα ανδροειδή με τις απρόσωπες κάσκες, σύμβολα ενός μέλλοντος χωρίς συναισθήματα, στο τέλος αρπάζουν τις κιθάρες και τα αρμόνια που έχουν βρει στην μεταποκαλυπτική τους εκσκαφή και αρχίζουν το headbanging.


Όσο για τη Μαρία, την συμμαθήτρια με το μπλε “Sprider”, στη Δευτέρα Λυκείου εξαφανίστηκε. Άκουσα ότι τα παράτησε. Έμεινε, λέει, έγκυος και παντρεύτηκε έναν οδηγό νταλίκας, έκανε 2 παιδιά στα γρήγορα και μετανάστευσε στο Αννόβερο.
Δεν ξέρω βέβαια αν είναι αλήθεια.
“And if you hear me talking on the wind
You've got to understand
We must remain
Perfect strangers”.

Τί να πεις; After all, “she wasn’t a samurai”. 

Παναγιώτης Παπαϊωάννου