Ήμουν 10 και κάτι όταν με τράβηξε το στριμωγμένο μονόστηλο, κάτω δεξιά στα «Νέα» (τότε σε μέγεθος ουρανομήκους παπύρου) : «ΓΥΑΛΙΑ ΚΑΡΦΙΑ ΣΕ ΡΟΚ ΚΟΝΣΕΡΤΟ» κι από κάτω γελοιογραφίες για τις μάχες μεταξύ «φρικιών» και ΜΑΤ. Πολύ μικρός για να προλάβω τη γενιά που σταμπαρίστηκε ροκ με πυρωμένο σίδερο το Σεπτέμβριο του ’81 στη Νέα Φιλαδέλφεια.

Όμως πρόλαβε αυτός ο βαθιά θλιμμένος, παθιασμένος με τα blues πρωτότοκος γιος του Ντάνιελ και η Μόνικα Γκάλλαγκερ, ο μεγαλωμένος στ’ άγραφα του του Cork, εκεί στα βορειοανατολικά του τρελόνησου που κοιτάει κατάμουτρα την Αγγλία, να με συντροφεύσει για μια ζωή.
Η επιφοίτηση ήρθε με το “Stagestruck” καταμεσίς του Γυμνασίου. Η μυρωδιά του φθαρμένου βινυλίου ανάμεσα από Alan Parsons και Pink Floyd. Το εξώφυλλο με τον Rory γερμένο πάνω απ’ τα υψωμένα χέρια του πλήθους. Οι εισαγωγή του “Shin Kicker” προκαλεί εκκενώσεις πρωτόγνωρες, ενώ, τελευταίο απ’ τη δεύτερη πλευρά, το “Shadow Play” παρασύρει στο διάβα του τα πάντα, με τον Rory να συστήνει τους δύο συνενόχους του, Gerry McAvoy και Ted McKenna, στο κοινό και να συνεχίζει να τα χώνει μέχρι το αναπόφευκτο fade out του δίσκου.
Ακολούθησε λίγο καιρό μετά η τελετουργική ακρόαση ολόκληρου του “Calling Card” στο σαλόνι του wannabe τζαζίστα κάποτε φίλου μου. Το εξώφυλλο – εικόνισμα, με την ιερή φαβορίτα, στα μάτια μου λίγο από μαγκάκο παλαιάς κοπής, λίγο από αναπληρωματικό της Southampton. Με το αλάθητο backbeat του “Do You Read Me” να κόβει σα βούτυρο τα πλήκτρα του Rod de’Ath, το ονειροπόλο πνεύμα κάθε πανσέληνου, το “Moonchild”, με την γδαρμένη Stratocaster σε περιδίνιση, το γκάζι του “Secret Agent”, το ποδοβολητό στο χωματόδρομο του “Country Mile” και τη βροχερή μελαγχολία του ομώνυμου (“Gonna rain brother, gonna rain hard”), όπου ο Rory σε προετοιμάζει μειλίχια για τις δύσκολες, τις σκληρές εποχές που – είναι βέβαιο- κάποτε θα συναντήσουν τον καθένα.
Όλο το καλοκαίρι του ’86, πίνοντας sprite γρεναδίνη και τις πρώτες Άμστελ στον κήπο του ιερού ροκ τεμένους της εφηβείας μας, της pub «Αναξίμανδρος», ακούγοντας το “A Million Miles Away” και συνομιλώντας με τη μεγάλη άρκτο, πότε – πότε και με τη μικρή: “…the piano man has caught the last bus home - the old bartender just collapsed in the corner - so why I'm still here, I just don't know, I don't know”. Τα γεννητούρια μιας εσώτερης ροκοσύνης, πριν ακόμη αποκτήσω το δικαίωμα να βγάλω αστυνομική ταυτότητα, με σπόρο το ξερό ριφ του “Philby” και την μεθυσμένη ιαχή “Yeh – Yeh – Yeaaaah!”, ν’ αντηχεί, λες, κάθε φορά ως τα επουράνια.
Το φθαρμένο βινύλιο της Phonogram, με το φάκελλο του δίσκου να έχει στις δύο πλευρές του διαφημίσεις των lp του ’78, σε κείνη την δίχρωμη -αντί για μαυρόασπρη, καφετί- απόχρωση. Φθινοπωρινά απογεύματα ακούγοντας το “Overnight Bag” και διασκεδάζοντας την απόγνωση της χιλιοστής επανάληψης για διαγώνισμα Μαθηματικά. Παρακαλώντας να διαρκέσει παραπάνω το “Bad Penny”, ανάμεσα από σφηνοπότηρα και μπύρες στις καθιερωμένες συνευρέσεις με τους παλιόφιλους κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα.



Το “Easy Come, Easy Go” και το ”Fuel To The Fire” με κόκκινα κρασιά και ολονύχτιες κουβέντες, το χειμώνα της Οικομενικής. Πάνω που έμπαινε το καλοκαίρι του ’94, το καμάρι να κρατάω στα χέρια μου το – υπό εξαφάνιση μέχρι τότε- “Top Priority”, στην πρώτη του επανέκδοση σε βινύλιο από τη Demon Records, ξέχειλο από blues rock γιατροσόφια για κάθε γυριστή της ζωής ("like a bad penny you've sure lost the glow - but I'm out of reach, your smile's sure gone cold...").
Το “I Fall Apart” και την προσμονή δίπλα σ΄ ένα τηλέφωνο που έκανε ώρες να χτυπήσει, ας όψονται οι ξώφαλτσοι έρωτες. Το “Tattoo’d Lady” και το τερματικό των αισθήσεων σόλο απ΄την εκτέλεσή του στο “Irish Tour” ν’ ακούγεται από κάτι ηχεία Peavey και γύρω από το τζάκι συναπαντήματα γενεών του ροκ, με ιστορίες για τους Stones, τον Eric Clapton στα Μάταλα και βέβαια, για το κλωτσομπουνίδι εκείνο το οριακό βράδυ στην Φιλαδέλφεια. Kαι ξανά και ξανά τo “Shadow Play” να παίζεται πάντοτε μετά τις 02:00 σε κατεδαφιστικά κάθε αντοχής πάρτυ στο παλιό “Jasmin”.
Το πολιτισμικό σοκ από τη γενιά του εναλλακτικού ροκ, την Άνοιξη του ΄99, όταν, στο λαθραίο άκουσμα του ονόματος Gallagher, ένας νεόκοπος μουσικοκριτικός περιοδικού, με ρώτησε με απορία αυτοφυούς βλακός «ποιόν εννοώ, τον Liam ή τον Noel;».lers Away”. Κατάλαβα τη διαφορά μου από το άμουσο ξαδερφάκι μου, όταν μου είπε, σταματώντας με το στοπ μια κασέτα που έπαιζε το Philby ότι «είναι πολύ σκληρό, δε μ΄αρέσει». Άκουσα από άθλιο φορητό κασσετοφωνάκι όλο το "Stagestruck" λιώμα από Haig σε ένα φοιτητικό πάρτυ ΤΕΙτζήδων το Μάρτιο του ’90. Το Easy Come, Easy Go και το Fuel To The Fire με κόκκινο κρασί και ολονύχτια κουβέντα το χειμώνα του 1991. Το ΄94 πήρα το πανσπάνιο τότε “Top Priority” στην πρώτη του επανέκδοση σε βινύλιο (από την Demon records). Το καλοκαίρι του ’95, τρεις μέρες μετά το χαμό του, περάσαμε με το Μίμη μια φοβερή βραδυά στο «Budgie» στο λαγονήσι, με ωκεανούς από σφηνάκια. Το ίδιο καλοκαίρι, είχα παθιαστεί με το “I Fall Apart” για κάποια γυναίκα που τελικά … δεν.
Το Shadow Play που πάντοτε παίζεται μετά τις δύο το πρωί, είναι συνώνυμο με τρομερά ροκ – πάρτυ στο “Jasmin”. Το Kickback City μου θυμίζει πόσο δρόμο έχω κάνει κάνει μέχρι σήμερα και γιατί έφυγα από εκεί που έφυγα ... Τρεις μέρες αφ’ ότου διασταυρώσαμε από το ραδιόφωνο το χαμό του, ξημέρωμα, να καθόμαστε με τον Μίμη έξω απ’ το “Budgie” στο Λαγονήσι, να κλαίμε, να θυμόμαστε, να παρακαλάμε το Αιγαίο ν’ αναπαύσει την ψυχή του και να ανταλλάσσουμε σπονδές – κατευόδιο από Jim Beam στον ήρωά μας. Σα νά’ ταν ο πιο στενός συγγενής.


Όλα όσα απέπνεε ο Ρόρυ στα εξώφυλλα, στα βίντεο απ’ το Montreux κι απ΄το The Old Grey Whistle Test. Ένα απεγνωσμένο δόσιμο, μια πληγωμένη διαμαρτυρία, ένα παιδικό χαμόγελο. Μια προσήλωση εργατική, μια συντροφικότητα παιδική, μια μεστή ωδή προς τη γυναίκα, η έννοια της οποίας βρίσκεται σχεδόν πάντα εκεί, ανάμεσα απ’ τις ιδρωμένες νότες του, επισκιάζοντας το βλέμμα, τη σκέψη, μπολιάζοντας την κάθε αποφασιστική άρση των χορδών της Strat με μια ιδιότυπη παλέτα από συναισθήματα.
Στα encore της “Band Of Friends”, τον Απρίλη του 2013 στο «Κύτταρο» κάτι ξέμπαρκα δάκρυα δε μπορέσανε, ξεφύγανε, βλέποντας τους συνοδοιπόρους του να βαράνε σαν έφηβοι στο όνομά του.  Το “Kickback City”, να μου θυμίζει κάθε φορά πόσο δρόμο έχω κάνει μέχρι σήμερα και τους λόγους που μπορεί κάποιος να φυγαδεύεται χωρίς ποτέ να γυρίσει πίσω, από μια γενέτειρα, μια συνήθεια, μια βαλτωμένη διαπροσωπική στενωπό, από μια φίλια παγίδα, περισσότερο ή λιγώτερο πραγματική.
Στίχοι και φράσεις βγαλμένες απ΄τα έγκατα, από ένα μυστηριακό μέρος σοφίας ζυμωμένης με πόνο και με ξεροκέφαλη επιμονή. "I'm sleepwalkin' - like an unlit fuse – I' m breaking out, baby, got no time to lose" (“Walking Wounded”)."Push the tempo, push the time - no excuses, not this time - no way out, the ground's opening up on me - can you feel the heat? - coming from the street - pouring down on me..." (“The Road To Hell”). "Thoughts run wild, free as a child, into the night - Across the screen a thin beam, of magic light - Things they just don't look the same - In this shadow play".

Όπου κι όποτε πιάσει τ’ αυτί αυτή τη φωνή κι αυτή την κιθάρα, τα blues του εσωστρεφούς, πληγωμένου αγίου απ’ το Cork με την πυρακτωμένη παρουσία πάνω στη σκηνή, περνάνε ίσια στην ψυχή του ακροατή. “You've done me wrong - For the last time - You've sung your song - Now I'm goin' to sing mine - Out loud, so loud - Like the roaring sea”. Η ψυχωμένη μουσική γραφή του μας μετέτρεψε από ακροατές σε συμμετόχους της ροκ αίσθησης.
Ντάνιελ και η Μόνικα Γκάλλαγκερ, θα σας είμαστε για πάντα ευγνώμονες που χαρίσατε στη μουσική ανθρωπότητα το γιο σας.
Παναγιώτης Παπαϊωάννου

Είναι κλισέ, αλλά, μια ζωή είσαι κοντά μας, Rory Gallagher (2/3/1948 - 14/6/1995)