Μετά από περίπου 5 χρόνια, η επανασύνδεση με τους Perry και Whitford ξανά στις κιθάρες, είχε γίνει πραγματικότητα. To “Done With Mirrors” κυκλοφόρησε τον Νοέμβριο του ’85, με τη μπάντα να έχει βγει στο δρόμο ήδη τρεις μήνες πριν και μέχρι το τέλος Αυγούστου του ‘86, να έχει οργώσει συναυλιακά τις περισσότερες πολιτείες.

Μπορεί στα στάδια και τις μεγάλες αίθουσες η πληρότητα να ξεπερνούσε το 80%, όμως με το άλμπουμ να φθάνει μόνο μέχρι το Νο 36 του Billboard –μετά βίας έγινε χρυσό- τα έσοδα δεν έφθαναν για να καλύψουν τις ανάγκες μια μπάντας βετεράνων των ’70s. Και τα μέλη των Aerosmith είχαν το καθένα τις δικές του. Όλες καθημερινές, επιτακτικές και κοστοβόρες. Τό’ λεγε εξάλλου και το τίτλος του άλμπουμ : «Φτιαγμένο με καθρέφτες» (που πάνω τους κόβονταν οι σκόνες).
«Παίρναμε όλοι, αλλά ο ένας έκρυβε από τον άλλο τί έπαιρνε, από ποιόν το έπαιρνε, πόσο έκανε αυτό που έπαιρνε και πόσο συχνά το έπαιρνε.
Η επανασύνδεση δε μας είχε αλλάξει καθόλου. Απλώς ο καθένας μας, κυρίως εγώ και ο Joe, φροντίζαμε να μη μπλέκουμε ο ένας στα πόδια του άλλου. Στο μεταξύ, το σχέδιο του μάνατζέρ μας, Tim Collins, για να μας κρατήσει σε καλή κατάσταση όσο βρισκόμασταν στο δρόμο ήταν παιδαριώδες.
Σε κάθε πόλη που φτάναμε, τηλεφωνούσε στο τοπικό κέντρο Ανώνυμων Τοξικομανών – στην περίπτωσή μας το “Ανώνυμοι” ήταν ανέκδοτο- μάθαινε τις ώρες που είχαν συνεδρία και μας προέτρεπε να πάμε. Γρήγορα φτάσαμε στο “καλά, θα μείνω σήμερα στο ξενοδοχείο να σουτάρω και πάω μεθαύριο, όταν φθάσουμε στο Πόρτλαντ”. Δεν οδηγούσε πουθενά».



Τα πράγματα μάλιστα γίνονταν από ευτράπελα έως και ασφυκτικά εξαιτίας της επιμονής του Collins να παρακολουθήσουν τα 5 μέλη ομαδικές συνεδρίες υπό την αιγίδα αδρά αμειβομένων ψυχοθεραπευτών. Η μέθοδος της καταπρόσωπο αντιπαράθεσης μεταξύ των 5 εξαρτημένων ροκ σταρ δηλητηρίαζε ό,τι είχε απομείνει απ’ τις ήδη παραπαίουσες διαπροσωπικές τους σχέσεις, την ώρα που κάθε δεύτερη μέρα είχαν να παίξουν μπροστά σε 20.000 ανθρώπους, στοιχειωδώς συντονισμένοι.
«Joe, πες στον Steven πόσο θυμωμένος αισθάνθηκες που έπεσε αναίσθητος στη μέση της πρόβας».
«Μα ήταν δικά του τα χάπια, αυτός μου τά’ δωσε !»
«Χθες ο Joey έκανε δύο γραμμές πάνω στα τύμπανα, ενώ έχουμε πει ότι θα “καθαρίσουμε”. Ήταν κάτι που με απογοήτευσε τρομερά, Joey».
«Μα ήσουν μαζί μου ! Έκανες εσύ τις άλλες δύο !».
«Όλοι έπρεπε να καθαρίσουμε και το ξέραμε. Η κατάσταση, εκτός από επικίνδυνη, είχε φτάσει να γίνεται γελοία».
Πράγματι. Στις 16 Μαρτίου του ’86, στο Springfield Civic Center του Illinois, μπροστά σε 10.000 κόσμο, ο Tyler κάθησε στην άκρη της σκηνής και χωρίς να έχει μεγάλη επαφή με το πού πατάει και πού βρίσκεται, έπιασε να λέει ανέκδοτα στο κοινό για περίπου μία ώρα, ώσπου, κάτω από γουχαίσματα η αίθουσα άρχισε να αδειάζει.
Το Σεπτέμβριο του ’86, με το τέλος της περιοδείας, ο Tyler και η μόνιμη σύντροφός του Teresa άρχισαν να παρακολουθούν ένα πρόγραμμα μεθαδόνης στη Βοστώνη.
«Κατάφερα να κατέβω στα πέντε γραμμάρια την ημέρα. Έπρεπε να καθαρίσω, αλλιώς σίγουρα θα τα τίναζα. Μόλις άρχισα να σταθεροποιούμαι, πήγα σ’ ένα κέντρο αποτοξίνωσης στο Wernersville της Pennsylvania για να κόψω και τα χάπια που συνήθιζα να παίρνω με τις χούφτες. Εκεί μου χορηγούσαν Κλονιδίνη. Σου τοποθετούν πάνω στο δέρμα ένα αυτοκόλλητο με την ουσία κι αυτό σου ρίχνει την πίεση, για να μην πάθεις καρδιακή προσβολή, κάτι που φοβούνται όσοι κόβουν ξαφνικά την ηρωίνη. Όμως γίνεσαι σαν ζόμπι. Δεν μπορείς ούτε να κουνηθείς, ούτε να σκεφτείς, τίποτε. Μαζί σου δίνουν και κάποια ειδικά αντικαταθλιπτικά. Πέρασα μέρες στον κοιτώνα του κέντρου αποτοξίνωσης, κουκουλωμένος με μια κουβέρτα, ανήμπορος. Είχαν πολύ αυστηρούς κανόνες.
“Δε θα βάζετε δικά σας τρόφιμα στο δωμάτιο, μόνο το φαγητό που σας δίνουμε”. Φυσικά, υπήρχε μέσα μου κάπου παγιδευμένο αυτό το πνεύμα αντιλογίας πoυ πολλές φορές στη ζωή μου με κράτησε ζωντανό. Έφερνα κρυφά δίπλα στο κρεββάτι μου πότε ένα μήλο, ένα αχλάδι, ένα βερύκοκο ή μια μπανάνα. Όταν είσαι στα ναρκωτικά, πολλές από τις βασικές καθημερινές σου λειτουργίες σε εγκαταλείπουν, μια απ’ αυτές και η όσφρηση. Πώς να μυρίσεις, όταν έχεις τα ρουθούνια σου νεκρωμένα απ’ την πρέζα; Κάποια στιγμή, μετά από πολλές -δεν μπορώ να μετρήσω πόσες- μέρες και νύχτες, ήμουν πεσμένος στο κρεβάτι όταν ένιωσα αμυδρά, για πρώτη φορά μετά από χρόνια, την απαλή μυρωδιά του μήλου νά’ ρχεται από το κομοδίνο δίπλα μου. Άρχισα να κλαίω σα μικρό παιδί. Η όσφρησή μου είχε αρχίσει αργά – αργά να επανέρχεται».
Ο Tyler ήταν ο πρώτος που βγήκε από την αποτοξίνωση αποφασισμένος. «You know what, guys?. Οι γιατροί μου είπαν ότι όσο βρίσκεστε τριγύρω μου υπάρχει πολύ μεγάλος κίνδυνος να ξανακυλήσω. Λοιπόν, αν δεν καθαρίσετε όλοι σας, φεύγω, παίρνω μαζί μου το όνομα και ξεκινάω τους Aerosmith με άλλους μουσικούς».
Θορυβήθηκαν, όμως δεν υπήρχε το σθένος, ούτε η δυνατότητα συγκέντρωσης από τους υπόλοιπους. Ούτε ο Brad Whitford, ούτε ο Joey Kramer, ούτε ο Τom Hamilton μπήκαν σε κλινική ή έστω ακολούθησαν κάποιο ανοικτό πρόγραμμα αποτοξίνωσης. Μπήκε όμως το έτερον ήμισυ του Tyler, ο σιαμαίος του Toxic Twin, ο Joe Perry στην ειδική πτέρυγα για τους εξαρτημένους του Νοσοκομείου Bournwood της Μασσαχουσέτη. Δεν τον είχε συγκινήσει τόσο η απειλή του Tyler, όσο το ότι είχε μόλις αποκτήσει τον πρώτο του γιο από τη δεύτερη γυναίκα του. Ήταν Οκτώβριος του ’86.

Στις αρχές του ’87 οι 5 Aerosmith ταξίδεψαν στο Vancouver του Καναδά, για να ξεκινήσουν τις ηχογραφήσεις του δεύτερου άλμπουμ που προέβλεπε το συμβόλαιό τους με την Geffen Records. Ο μουσάτος ρασπούτιν του τμήματος A&R της εταιρίας, John Kalodner, ο άνθρωπος που στις αρχές του ’85 επέμενε να υπογράψει την αποκληθείσα κάποτε από τον μουσικό τύπο «μεγαλύτερη αμερικάνικη μπάντα των ‘70s», ήθελε να είναι εκείνος που θα την αναστήσει. Ο σχεδιασμός του ήταν πλήρως αποσαφηνισμένος. Ό,τι είχαν ήδη γράψει οι Tyler και Perry, θα εμπλουτιζόταν από επαγγελματίες συνθέτες. Τους καλύτερους. Ακόμη και τα album tracks θα έπρεπε να έχουν συνοχή, να είναι επίκαιρα, να διαθέτουν τη σπιρτάδα της εποχής τους, όχι να μοιάζουν με ανοικονόμητα, τετριμμένα jam, όπως στο προηγούμενο άλμπουμ.
Tο νέο άλμπουμ ξεκινά να ηχογραφείται στa Little Mountain Sound Studios τον Μάρτιο του ’87 και οι εργασίες διαρκούν και τους τρεις μήνες της Άνοιξης – που μοιάζουν περισσότερο με προχωρημένο φθινόπωρο. Στο μυαλό όλων των εμπλεκομένων το πώς δεν θα αποκλειστεί το ευρύτερο κοινό. Πώς μπορούν οι νέοι, αποτοξινωμένοι, Aerosmith όχι μόνον να επιστρέψουν αλλά και να επιβιώσουν στο λαμέ περιβάλλον που μέσα του είχαν ήδη προλάβει να χριστούν ροκ πρίγκηπες ο Bon Jovi και οι Poison;
«Καταλαβαίναμε ότι έπρεπε ν’ αλλάξουμε. Να φανούμε πιο ανοιχτοί στο πώς καταπιανόμαστε με τα πράγματα. Ήταν μια καινούρια εποχή».
Ο Kalodner αναθέτει την γενική επιστασία του δίσκου στον πιο περιζήτητο εκείνη τη στιγμή παραγωγό, τον Καναδό Bruce Faibairn, διάσημο για το “Slippery When Wet” των Bon Jovi που βρίσκεται στο Νο 1 παντού. Αυτός μαζί του έχει έναν 23χρονο συμπατριώτη του ηχολήπτη που γνωρίζει τα κατατόπια των Little Mountain Studios, ονόματι Bob Rock.
Η Geffen στέλνει στα στούντιο τον Jim Vallance, το συνθετικό alter ego του Bryan Adams σε τόσα hits αλλά και τον 33χρονο συνθέτη του “I Was Made For Loving You” και της Cher, τον άνθρωπο που μερικούς μήνες πριν, είχε μετατρέψει τον τραγουδιστή μιας μπάντας από το New Jersey σε pop metal πρίγκηπα. Τον Desmond Child.
Οι -για πρώτη φορά «καθαροί»- Aerosmith, σταδιακά κατορθώνουν να ξεπεράσουν την ανασφάλεια του πώς θα γράψουν και θα παίξουν μουσική χωρίς καμία χημική ώθηση. Στο “Heart’s Done Time” ο Tyler κρεμιέται από μια σαφή μελωδική γραμμή – έργο Desmond Child- και πηδάει από στροφή σε στροφή ορεξάτος όσο ποτέ. Τα “Magic Touch” και “Simoriah” - και τα δύο με βοήθεια απ’ τον Vallance- σφύζουν από ζωή, σχεδόν αισιόδοξα, σε φανερή αντίστιξη με το νευρωτικό, αυτοκαταστροφικό κλίμα των περισσότερων ηχογραφήσεων της μπάντας μεταξύ ’77 και ‘85. Ο Fairbairn και ο Bob Rock, χωρίς να αλλοιώσουν την Stones-ική γεύση της κιθάρας του Perry, την συμπιέζουν τόσο ώστε η ρυθμική βάση των Hamilton και Kramer ν’ αναπνέει. Όλο το συγκρότημα ακούγεται δέκα χρόνια νεώτερο.
Ο Vallance πιάνει μια ακολουθία από βρώμικα slide του Perry πάνω στα οποία ο Tyler έχει αρχίσει να σημειώνει στίχους, τροποποιεί τη μπασογραμμή του Tom Hamilton και συστήνει στον Fairbairn να ξεκινά το κομμάτι με το ρυθμό του Joey Kramer. Αποδεικνύεται ιδανική εισαγωγή για το πανηγύρι ασωτίας που τελικά ονομάζεται “Rag Doll”: “Rag doll, livin’ in a movie – hot tramp, daddy’ s little cutie – you’re so fine, they’ll never see you leavin’ by the back door”.
Στο στίχο, συνεργάζεται με τον Tyler μια τρίτη συνθέτρια, η Holly Knight, γνωστή για τη συμμετοχή της στη μουσική blockbuster ταινιών όπως το “Vision Quest” και το “Mad Max – III”.
Ο Tyler έχει γράψει μόνος του ένα κομμάτι που ξεκινά από τη funk/r&b ρίζα του “The Last Child”. Με τη συμμετοχή της μπάντας εξελίσσεται σ’ ένα από τα αναγνωρίσιμα οργιαστικά τους fuzz, το “St. John”, το οποίο ο Tyler ντύνει με αλητήρια ερμηνεία. Συνεργάζεται χωριστά με καθέναν κιθαρίστα και παίζει φυσαρμόνικα στα “Girl Keeps Comin’ Apart” και “Permanent Vacation”. Καθώς τα session ζεσταίνονται ολοένα και περισσότερο, αποφασίζουν να κρατήσουν για το δίσκο ένα instrumental jam (“The Movie”), καθώς και μια διασκευή από τα λιγώτερο γνωστά των Beatles που την ολοκληρώνουν σε μηδέν χρόνο και ακούγεται γεμάτη ενέγεια (“I’ m Down”).
Το "Hangman Jury" είναι μια επανασύνδεση της μπάντας με τις ροκ ρίζες της, τα blues. Ξεκίνησε σαν απόπειρα διασκευής σ’ ένα παλιό blues, απ’ όπου και η mantra “hey boy, dont’ cha line the track-a-lack-a", που την έχουν χρησιμοποιήσει αρκετοί bluesmen μέσα στα χρόνια. Ο Perry γράφει πάνω στο ρεφραίν ηλεκτροακουστική κι ο Tyler προσθέτει φυσαρμόνικα και ξαναδουλεύει το στόρυ των στίχων, για το φόνο μιας άπιστης συζύγου και την εξήγηση που δίνει ο δράστης μπροστά στους ενόρκους που – το ξέρει - θ’ αποφασίσουν γι’ αυτόν κρεμάλα : “ I swear I didn’t know that 45 was loaded – in fact my memory ain’t too clear – that’s not to say she didn’t get what she deserved”. Tyler και Perry είχαν σχεδόν ολοκληρώσει το κομμάτι όταν ήρθε και το «σιδέρωσε» ο Jim Vallance, με στόχο το ραδιόφωνο. Αυτό επιλέγεται και για πρώτο single.



Με όλα τα κομμάτια σχεδόν έτοιμα, το crash test της επιστροφής προγραμματίζεται για τις 20 Ιουνίου του ’87, στο πάντα κεντρικό event του Texxas Jam, σε ένα bill ονείρωξη για το hard rock κοινό που αυξάνει και πληθύνεται. Whitesnake, Tesla, Poison, Fαrrenheit και Boston ξεκινούν από το μεσημέρι και αργά το βράδυ εμφανίζονται οι Aerosmith ως headliners. Η δοκιμασία πετυχαίνει.
«Για κάποια χρόνια θα μου ήταν δύσκολο να μπαίνω σ’ ένα μπαρ και να παραγγέλνω περριέ ή χυμό, την ώρα που όλοι ήξεραν ότι συνήθως ήθελα ένα μπουκάλι Jack ακόμη και δίπλα στα δημητριακά μου. Όμως δεν υπάρχει τίποτε καλύτερο από το ακούς 81.000 λαρύγγια να ουρλιάζουν το όνομά σου μόλις ανεβαίνεις στη σκηνή. Είναι κάτι που ανεβάζει και το πιο τσακισμένο ηθικό. Τα καταφέραμε να το ευχαριστηθούμε, χωρίς να είμαστε φτιαγμένοι».
Στις 31 Αυγούστου του ’87 το καινούριο άλμπουμ των -για πρώτη φορά «καθαρών»- “bad boys of Boston” βλέπει το φως της ημέρας. Το όνομα αυτού “Permanent Vacation”.
Στις 11 Σεπτεμβρίου εμφανίζονται στο Universal Amphitheatre του Los Angeles στα 4^α MTV Music Awards, παίζοντας μαζί με τους RUN-DMC το -ήδη έναν χρόνο παλιό- “Walk This Way”, αυτόν τον rock/rap φρανκεστάϊν που τους είχε ξανάβαλει στα πράγματα.
Στις 31 Οκτωβρίου, το δεύτερο μετά το “Hangman Jury” single του άλμπουμ, με τίτλο “Dude (Looks Like A Lady)”, κάνει μια πρώτη ταπεινή είσοδο στα βρετανικά τσαρτς (UK#45). Ήταν αυτό που πάτησε το γκάζι, ρυμουλκώντας το άλμπουμ στα ψηλά διαμερίσματα του Billboard. Η γέννηση του “Dude” μέσα στο στούντιο του Βανκούβερ υπήρξε προϊόν εξίσου ατυχήματος, πειραματισμού και επιρροής του λουκ της Βαβέλ που κυριαρχούσε στα μέσα του ’80.

«Τα συνθεσάϊζερ είχαν πλέον γίνει της μόδας. Ένας από τους βοηθούς ηχολήπτες, ο Toby Francis, έφερε στα Little Mountain ένα sampler. Απ’ τα πρώτα που είχαν βγει στην αγορά, όχι τίποτε σπουδαίο. Σαμπλάραμε ένα ριφ μου, το πειράξαμε λίγο από ’δω και λίγο από κει, ώσπου άρχισε να μοιάζει με τη βάση για ένα τραγούδι. Και πάνω του άρχισε ο Steven να γράφει στίχους».
«Πάνω στο ριφ του Joe, κατά λάθος το μηχάνημα κράτησε και μισή δική μου φράση. Μια μικρή κραυγή, σα λόξυγγα: “She-mah-mat”. Αυτό κράτα το, Toby, κάτι μού’ ρθε και δε θέλω να το ξεχάσω!».
«Ο τίτλος που είχα στο μυαλό στην αρχή ήταν “Cruisin’ for the Ladies”. Αλλά το “Dude” ήρθε και κόλλησε στο στίχο από μόνο του. Εκείνη την περίοδο μέναμε μαζί με τους Motley Crue στο ξενοδοχείο “Trump International” στη Νέα Υόρκη. Όλοι οι Crue μιλούσαν μ’ αυτή την αργκό της Καλιφόρνια, ήταν “dude” αυτό και “dude” εκείνο. “Πρόσεχε καλά, dude”. “Τα ρούχα σου δεν παίζoνται, dude”. “Τί έκανες, dude?” Ήταν μια φράση που έδενε με τα πάντα, μια φράση της καινούριας γενιάς. Στα χρόνια μου λέγαμε “groovy”, “let get down”, “let’s get it on”. Ήταν τελείως ανώριμο, αλλά μαζί και αποφασιστικό, σήμαινε “μέσα σ’ όλα”».
 «Το κομμάτι ήταν έτοιμο, αλλά προσπαθούσα να βρω μια καλή εισαγωγή, το την πρώτη στροφή. Απ’ όσα είχα σκεφτεί, δε μου άρεσε τίποτα. Ο Desmond κοίταξε τα σκόρπια χαρτάκια με τις σημειώσεις μου, είδε το παιχνίδι με τα δύο φύλα πού’χα σκαρώσει, χτύπησε το πόδι του μουρμουρίζοντας για μερικά λεπτά και είπε: “Για άκου ’δω Steve: “Pull into a bar by the shore”. Τινάχτηκα πάνω. Αυτό είναι. “Her picture graced the grime at the do-or”. «Ωραίο!», απαντάει ο Desmond. “She was a long-lost love at first-sight”. “Καλύτερα “at first bite”, σήκωσα το δάχτυλο ενθουσιασμένος. Από κει και μετά το κομμάτι ολοκληρώθηκε από μόνο του».


Το βίντεο κλιπ του “Dude” το είχε αναλάβει ο σκηνοθέτης Marty Callner, υπεύθυνος ήδη για μια συναρπαστική ακολουθία MTV ονείρων: Heart, Whitesnake, Stevie Nicks, Pαt Benatar, Twisted Sister. Γεμάτο από live ενέργεια, αρσενικοθύλυκα υπαινικτική σάρκα και διατρητικούς Tylerισμούς που ελίσσονται ανάμεσα από διονυσιακά πνευστά, το κλιπ του “Dude (Looks Like A Lady)” καθιερώνει τους Aerosmith ως ροκ αρχισάτυρους μιας νέας, ανύποπτης γενιάς που ακούει το “Faith” του George Michael και το “Bad” του Michael Jackson.
Με την φιλόδοξη “Perfect Vacation Tour” να έχει ξεκινήσει, στις 12 Δεκεμβρίου το “Dude” φθάνει στο Νο 14 των singles του Billboard, ενώ τέσσερις μέρες πριν, το άλμπουμ ανακοινώνεται ότι έχει γίνει ήδη πλατινένιο, ξεπερνώντας το 1 εκατομμύριο αντιτύπων, μόλις 4 μήνες από την κυκλοφορία του, παρ’ ότι δεν μπήκε καν στο top-10 (US#11, τον Νοέμβριο του ‘87).

Τον Μάρτιο του ’88 έχει ξεκινήσει ήδη το τρίτο σκέλος της αμερικάνικης περιοδείας τους που εξελίσσεται σε παρατεταμένο θρίαμβο. Support οι ραγδαία ανερχόμενοι Guns N’ Roses. Η παλιά γενιά περνά τη σκυτάλη στην καινούρια μέσα σε καθολική επιδοκιμασία.

«Εκεί που μεγάλωσα, αυτοί οι τύποι είναι θεσμός. Είναι η μόνη μπάντα που στην Ιντιάνα ανέχονταν να τους βλέπουν με μέϊκ-απ και ντύσιμο που δεν μπορούσαν να καταλάβουν. Μπορεί να θεωρούσαν φλώρους ακόμη και τους Stones, αλλά τους Aerosmith όλοι τους σέβονταν», θα πει ο Axl. «Ένα όνειρο ζωής γίνεται πραγματικότητα. Θα ανέβω στη σκηνή που θα παίξουν οι ήρωές μου», αρθρώνει ο Slash, σ’ ένα από τα λιγοστά καθημερινά διαλείμματα εκτός σκηνής που διατηρεί τις αισθήσεις του.

Οι γιοι και οι πατέρες της κραιπάλης μαζί στην ίδια περιοδεία; Η Geffen δεν έχει αφήσει τίποτε στην τύχη. Ειδικός όρος στο συμβόλαιο των Aerosmith προβλέπει ότι απαγορεύεται σε οποιοδήποτε support group ακόμη και να πλησιάσει τα διαμερίσματα των παρασκηνίων όπου θα καταλύουν οι Aerosmith, ειδικά δε απαγορεύεται ακόμη το να εισχωρήσει από οποιονδήποτε κάθε μορφή αλκοόλ ή ναρκωτικής ουσίας μέσα από την φυλασσόμενη περίμετρο των παρασκηνίων. Ακόμη και η θέα μιας φιάλης Miller χωρίς αλκοόλ επισύρει λεόντειες ποινικές ρήτρες για την αμοιβή του support και για την τύχη του στη συνέχεια της περιοδείας.


Στις 30 Απριλίου ’88, η μπαλάντα “Angel”, μια μικροσυμφωνική ποπ συνεργασία Desmond Child και Tyler, κομμένη και ραμμένη για τα ραδιοφωνικά ήθη, εποχούμενη σ’ ένα ακόμη πανοραμικό κλιπ του Callner με πλάνα από ελικόπτερο του Steve Perry να σολάρει στη μέση της έρημης λεωφόρου -κλασσικό έκτοτε- επικυρώνει την επάνοδο των Aerosmith στην κορυφή (US#3).
Τον Μάϊο, σ’ ένα διάλειμμα της περιοδείας, ο Tyler παντρεύεται στην Tulsa της Oklahoma την επίσης αποτοξινωμένη Teresa. Στις 20 Αυγούστου, ενώ η περιοδεία με τους Guns N’ Roses εξακολουθεί να σπάει ταμεία, το “Rag Doll”, φορτωμένο έξυπνα ενορχηστρωμένα πνευστά και slide από τον Perry κι εξοπλισμένο μ’ ένα ακόμη βίντεο απ’ τον Callner γεμάτο γάμπες, χαίτες και γλωσσόφιλα, όλα extra large, φθάνει στο Νο 17 του Billboard.

Η “Permanent Vacation tour” θα ολοκληρωθεί στις 15 Σεπτεμβρίου του 1988 στο Pacific Amphitheater της Costa Mesa της Καλιφόρνια, με το κοντέρ να έχει γράψει περισσότερες από 150 εμφανίσεις σε 42 πολιτείες, Καναδά και Ιαπωνία. Λίγες μέρες πριν, η μπάντα ξαναπαίζει live, για δεύτερη συνεχή χρονιά, στα MTV Music Awards. Το “Permanent Vacation” θα γίνει 5 φορές πλατινένιο. Οι Aerosmith είναι και πάλι ένας all American μουσικός θεσμός, δέκα χρόνια μετά την πρώτη ακμή τους.
Με την εμπορική και καλλιτεχνική υστεροφημία τους να διασφαλίζεται τα χρόνια που ακολούθησαν, με Grammy, περισότερους πλατινένιους δίσκους, συμμετοχές σε σάουντρακ και μπαλάντες που μπήκαν στο top-10 σε εποχές που το hard rock αντιμετωπιζόταν σαν απολειφάδι μιας μουσικής εποχής που, όπως θριαμβολογούσαν οι εναλλακτικοί, δε θα ξανασήκωνε κεφάλι ποτέ, το “Permanent Vacation” θυμίζει ακόμη και σήμερα πώς το στυλ – είτε το βαφτίσει κανείς στυγνή εμπορική εκμετάλλευση των ροκ ανακλαστικών του κοινού, είτε ένστικτο επιβίωσης μουσικών που αρνούνται ότι ξόφλησαν, είτε  ταλέντο στην παραγωγή μουσικών φαντασιώσεων μαζικής κατανάλωσης- στο τέλος ρίχνει τους πάντες και τα πάντα νοκ-άουτ.
 
Υ.Γ.: 1. Ο Tyler στην αυτοβιογραφία του (“Does The Noise In My Head Bothers You?”, Harper/Collins, 2012, pg 243) αναφέρει ότι οι Motley Crue του κόλλησαν την προσφώνηση “Dude” το 1991. Πράγμα αδύνατο, αφού το “Permanent Vacation” είχε κυκλοφορήσει 4 χρόνια νωρίτερα. Είναι λογικό να μην περιμένουμε χρονική ακρίβεια από τον άνθρωπο που κατά δήλωσή του «έχει σνιφάρει το μισό Περού».

Υ.Γ.2: O Bob Rock, ξεκινώντας την επόμενη χρονιά από το ομώνυμο ντεμπούτο των Kingdom Come, έγινε τα επόμενα χρόνια μαθητής που σχεδόν ξεπέρασε τον δάσκαλο Fairbairn, αφού ήταν αυτός που έκανε παραγωγή στα “Dr. Feelgood”, “Sonic Temple”, σε άλμπουμ των Bon Jovi και της Cher καθώς και σε μια σειρά από άλμπουμ του κουαρτέτου από την Καλιφόρνια που μέχρι να τους αναλάβει ο Rock θεωρείτο απ’ όλους το Νο 1 underground metal συγκρότημα.

Y.Γ.3: Για τη χρήση της φράσης “hey boy, dont’ cha line the track-a-lack-a", στο ρεφραίν του “Hangman Jury”, ο Tyler είχε ζητήσει και πάρει την άδεια του μπλουζίστα Taj Mahal, νομίζοντας ότι το είχε γράψει εκείνος. Δεν έκανε όμως το ίδιο και με τους συγγενείς του θρυλικού Lead Belly (1889-1949), που ήταν ο πρώτος που το είχε ηχογραφήσει, με αποτέλεσμα οι κληρονόμοι του να εναγάγουν τους Aerosmith προς τα τέλη του ’88 για πνευματικά δικαιώματα.

Υ.Γ.4: Marty Callner. Σε οποιοδήποτε κλιπ των Aerosmith, αλλά και -μετά το ’87- των Cher, Bon Jovi, Kiss, Lita Ford, Poison, Scorpions, Cult, παντού βρίσκεται αυτός.

Υ.Γ.5: Ασφαλώς και οι detox «διακοπές διαρκείας» των Aerosmith δεν κράτησαν για πάντα. Αργότερα ξανακύλησαν, κάποιοι μάλιστα απ’ αυτούς έπεσαν και πιο χαμηλά. Μας έμειναν όμως οι ιστορίες για το πώς βρέθηκαν τα αποθέματα να πληρωθεί το σκληρό εισιτήριο που τους οδήγησε σ’ αυτές για πρώτη φορά.

Παναγιώτης Παπαϊωάννου