Rock this Time
01-04-2025
Duran Duran – Notorious: Όταν τα pop είδωλα κάνουν step-up
Το 1986 μόνο όσοι ζούσαν σε άλλο πλανήτη δεν είχαν έρθει σε επαφή με το φαινόμενο Duran Duran. Η αγγλική πεντάδα από το Birmingham είχε καταφέρει μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα να γίνει η απόλυτη hype μπάντα σημαδεύοντας μια ολόκληρη εποχή μουσικά αλλά και στυλιστικά.
Δύσκολα μπορεί κανείς ακόμα και σήμερα να βρει στον ίδιο καλλιτέχνη όχι ένα αλλά τέσσερα άλμπουμ που χαρακτηρίζουν τόσο ολοκληρωτικά ένα μουσικό era: από το σχεδόν post-punk ντεμπούτο του 1981 και τον ορισμό του new wave "Rio" (1982), στο απόλυτο 80s pop του "Seven and the Ragged Tiger" (1983) και το θριαμβευτικό live "Arena (1984), οι Βρετανοί νεανίες έγιναν ταχύτατα τα είδωλα μιας γενιάς χάρη σε συνεχόμενα mega-hits. Η εμπορική επιτυχία ήταν τόσο μεγάλη ώστε κρατούσε ακόμα καλά κρυμμένη την έκταση του μεγάλου ταλέντου και της καλλιτεχνικότητας της μπάντας, τα οποία εκφράστηκαν καλύτερα στα 2 side projects των Power Station και Arcadia (1985).
Λογικό ήταν λοιπόν να υπάρχει αμηχανία ως προς το τι παραπάνω θα είχαν να δώσουν οι Duran Duran μπαίνοντας στο δεύτερο μισό των 80s. Πόσο μάλλον που η πεντάδα ήταν πια τρίο με τον Roger Taylor να αποχωρεί ‘καμένος’ από το stardom lifestyle (για να επιστρέψει πολύ αργότερα στο reunion του 2004). Όσο για τον Andy Taylor, αυτός έπαιζε τη γάτα με το ποντίκι με τους άλλους τρεις για να συμμετάσχει ή όχι στο επόμενο άλμπουμ ενώ ήταν προφανές ότι είχε αποφασίσει ήδη να ζήσει το όνειρό του για solo rock καριέρα στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού έχοντας ήδη γενναιόδωρο σχετικό συμβόλαιο (του έφαγαν τα λεφτά στο τέλος αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία).
Μέσα σ’ αυτή την άβολη κατάσταση, εμφανίστηκε προς το τέλος του 1986 το "Notorious". Και μας αποκάλυψε μια μπάντα με δίψα για φρέσκια, ανανεωμένη μουσική κατεύθυνση. Το νέο άλμπουμ ξεχείλιζε από δημιουργικότητα, διάθεση για πειραματισμό προσπαθώντας να κρατήσει βέβαια την εδραιωμένη pop εμπορικότητα των προηγούμενων προσπαθειών.
Καθοριστική συμβολή στη ταυτότητα των "νέων" Duran είχε ένας άνθρωπος ο οποίος είχε διαχρονικά τον άτυπο ρόλο του "πατέρα" της μπάντας, ο Nile Rodgers που ανέλαβε την παραγωγή. Ο άλλοτε κιθαρίστας των θρυλικών disco-funk stars Chic ήταν πια καταξιωμένος παραγωγός (Madonna, David Bowie, Diana Ross κ.α.). Κι ενώ είχε ήδη κάνει την παραγωγή του mega hit "The Reflex", στο "Notorious" βάζει την προσωπική του σφραγίδα με το να εισάγει έντονα το funk στοιχείο "παντρεύοντάς" το ιδανικά με την new wave/pop κληρονομιά του ήχου των Duran Duran. Το αποτέλεσμα ήταν ένας απολαυστικός οργανικός και ρυθμικός ήχος που απογείωσε τις νέες συνθέσεις.
Το άλμπουμ δε θα μπορούσε να ξεκινήσει καλύτερα από το ομώνυμο κομμάτι, ένα statement του νέου ήχου γεμάτο funk ρυθμό από την κιθάρα του ίδιου του Rodgers και επιβλητικό rhythm section από το μπάσο του John Taylor και τα drums του έμπειρου session, Steve Ferrone που αντικατέστησε τον Roger Taylor στο studio.
Ακολουθεί το "American Science" με τη πανέμορφη μελωδία και την έντεχνη ενορχήστρωση όπου τα horns συνδυάζονται αναπάντεχα με τα smooth keys του Nick Rhodes και την rock κιθάρα του sessionα (και μετέπειτα μόνιμου μέλους) Warren Cuccurullo και του Andy Taylor (όσο καταδέχτηκε να παίξει).
To groovy "Skin Trade" που ακολουθεί έγινε διάσημο για τη τολμηρή απόπειρα του Simon Le Bon να χτυπήσει ένα falsetto "α λα Prince’"χωρίς να τον φοβίζει η σύγκριση. Έδειξε επίσης και τα chops του John Taylor σα μπασίστα.
Το "A matter of feeling" είναι μια υπέροχη μπαλάντα που άνετα θα τη θεωρούσε κανείς διάδοχο του "Save a Prayer". Στο κεφάτο ‘Hold me’ η ατμόσφαιρα είναι περισσότερο μελωδικού rock με ολόκληρη τη μπάντα να αποδίδει εξαιρετικά και να ενισχύει αυτό που πολλοί κριτικοί έχουν πει ότι οι Duran Duran είχαν πάντα ισχυρή rock βάση κάτω από τα pop στρώματα του ήχου τους. Η συνέχεια ανήκει στο "Vertigo (Do the Demolition)" με άλλη μια signature υπέροχη duran μελωδία που αναδεικνύεται από τα keyboards του Rhodes.
Στο "So Misled" ακούμε ξανά πολύπλοκές ενορχηστρώσεις με βάση το funk vibe, τόσο που ο John Taylor σε πρόσφατη συνέντευξή του θυμήθηκε ότι δυσκολεύτηκε στο studio να "βγάλει" τα μέρη του μπάσου. Η αποθέωση βέβαια της funk-ιας έρχεται στο ανατρεπτικό (και στιχουργικά) "Meet el Presidente" με τα υπέροχα (μα πόσο υπέροχα!) γυναικεία R&B φωνητικά στο bridge. Κάπου εκεί το άλμπουμ ρίχνει στροφές με το σκοτεινό "Winter Marches On" όπου κυριαρχούν τα ατμοσφαιρικά synthesizers και η ποιοτική vocal ερμηνεία του Le Bon, ενώ ο επίλογος γίνεται με ένα ακόμα παράδειγμα στιβαρού rhythm section αλλά και όμορφου chorus στο "Proposition".
Το "Notorious" ήταν μια θαρραλέα κίνηση προς τα εμπρός για τους Duran Duran που τους ενηλικίωσε καλλιτεχνικά χωρίς να χάνουν αναλογικά μεγάλο μέρος από την εμπορικότητά τους.
Δεν ήταν η μουσική για να ουρλιάζουν οι teenage groupies ωστόσο έδωσε hits που ακόμα παίζονται στις συναυλίες της μπάντας. Και φυσικά ανέδειξε τη μουσικότητα, την αισθητική αλλά και τον καλόγουστο νεωτερισμό τους, χαρακτηριστικά που τους ξεχωρίζουν μέχρι σήμερα από τις υπόλοιπες μπάντες της γενιάς τους.
Γιώργος Γεωργακαράκος
Λογικό ήταν λοιπόν να υπάρχει αμηχανία ως προς το τι παραπάνω θα είχαν να δώσουν οι Duran Duran μπαίνοντας στο δεύτερο μισό των 80s. Πόσο μάλλον που η πεντάδα ήταν πια τρίο με τον Roger Taylor να αποχωρεί ‘καμένος’ από το stardom lifestyle (για να επιστρέψει πολύ αργότερα στο reunion του 2004). Όσο για τον Andy Taylor, αυτός έπαιζε τη γάτα με το ποντίκι με τους άλλους τρεις για να συμμετάσχει ή όχι στο επόμενο άλμπουμ ενώ ήταν προφανές ότι είχε αποφασίσει ήδη να ζήσει το όνειρό του για solo rock καριέρα στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού έχοντας ήδη γενναιόδωρο σχετικό συμβόλαιο (του έφαγαν τα λεφτά στο τέλος αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία).
Μέσα σ’ αυτή την άβολη κατάσταση, εμφανίστηκε προς το τέλος του 1986 το "Notorious". Και μας αποκάλυψε μια μπάντα με δίψα για φρέσκια, ανανεωμένη μουσική κατεύθυνση. Το νέο άλμπουμ ξεχείλιζε από δημιουργικότητα, διάθεση για πειραματισμό προσπαθώντας να κρατήσει βέβαια την εδραιωμένη pop εμπορικότητα των προηγούμενων προσπαθειών.
Καθοριστική συμβολή στη ταυτότητα των "νέων" Duran είχε ένας άνθρωπος ο οποίος είχε διαχρονικά τον άτυπο ρόλο του "πατέρα" της μπάντας, ο Nile Rodgers που ανέλαβε την παραγωγή. Ο άλλοτε κιθαρίστας των θρυλικών disco-funk stars Chic ήταν πια καταξιωμένος παραγωγός (Madonna, David Bowie, Diana Ross κ.α.). Κι ενώ είχε ήδη κάνει την παραγωγή του mega hit "The Reflex", στο "Notorious" βάζει την προσωπική του σφραγίδα με το να εισάγει έντονα το funk στοιχείο "παντρεύοντάς" το ιδανικά με την new wave/pop κληρονομιά του ήχου των Duran Duran. Το αποτέλεσμα ήταν ένας απολαυστικός οργανικός και ρυθμικός ήχος που απογείωσε τις νέες συνθέσεις.
Το άλμπουμ δε θα μπορούσε να ξεκινήσει καλύτερα από το ομώνυμο κομμάτι, ένα statement του νέου ήχου γεμάτο funk ρυθμό από την κιθάρα του ίδιου του Rodgers και επιβλητικό rhythm section από το μπάσο του John Taylor και τα drums του έμπειρου session, Steve Ferrone που αντικατέστησε τον Roger Taylor στο studio.
Ακολουθεί το "American Science" με τη πανέμορφη μελωδία και την έντεχνη ενορχήστρωση όπου τα horns συνδυάζονται αναπάντεχα με τα smooth keys του Nick Rhodes και την rock κιθάρα του sessionα (και μετέπειτα μόνιμου μέλους) Warren Cuccurullo και του Andy Taylor (όσο καταδέχτηκε να παίξει).
To groovy "Skin Trade" που ακολουθεί έγινε διάσημο για τη τολμηρή απόπειρα του Simon Le Bon να χτυπήσει ένα falsetto "α λα Prince’"χωρίς να τον φοβίζει η σύγκριση. Έδειξε επίσης και τα chops του John Taylor σα μπασίστα.
Το "A matter of feeling" είναι μια υπέροχη μπαλάντα που άνετα θα τη θεωρούσε κανείς διάδοχο του "Save a Prayer". Στο κεφάτο ‘Hold me’ η ατμόσφαιρα είναι περισσότερο μελωδικού rock με ολόκληρη τη μπάντα να αποδίδει εξαιρετικά και να ενισχύει αυτό που πολλοί κριτικοί έχουν πει ότι οι Duran Duran είχαν πάντα ισχυρή rock βάση κάτω από τα pop στρώματα του ήχου τους. Η συνέχεια ανήκει στο "Vertigo (Do the Demolition)" με άλλη μια signature υπέροχη duran μελωδία που αναδεικνύεται από τα keyboards του Rhodes.
Στο "So Misled" ακούμε ξανά πολύπλοκές ενορχηστρώσεις με βάση το funk vibe, τόσο που ο John Taylor σε πρόσφατη συνέντευξή του θυμήθηκε ότι δυσκολεύτηκε στο studio να "βγάλει" τα μέρη του μπάσου. Η αποθέωση βέβαια της funk-ιας έρχεται στο ανατρεπτικό (και στιχουργικά) "Meet el Presidente" με τα υπέροχα (μα πόσο υπέροχα!) γυναικεία R&B φωνητικά στο bridge. Κάπου εκεί το άλμπουμ ρίχνει στροφές με το σκοτεινό "Winter Marches On" όπου κυριαρχούν τα ατμοσφαιρικά synthesizers και η ποιοτική vocal ερμηνεία του Le Bon, ενώ ο επίλογος γίνεται με ένα ακόμα παράδειγμα στιβαρού rhythm section αλλά και όμορφου chorus στο "Proposition".
Το "Notorious" ήταν μια θαρραλέα κίνηση προς τα εμπρός για τους Duran Duran που τους ενηλικίωσε καλλιτεχνικά χωρίς να χάνουν αναλογικά μεγάλο μέρος από την εμπορικότητά τους.
Δεν ήταν η μουσική για να ουρλιάζουν οι teenage groupies ωστόσο έδωσε hits που ακόμα παίζονται στις συναυλίες της μπάντας. Και φυσικά ανέδειξε τη μουσικότητα, την αισθητική αλλά και τον καλόγουστο νεωτερισμό τους, χαρακτηριστικά που τους ξεχωρίζουν μέχρι σήμερα από τις υπόλοιπες μπάντες της γενιάς τους.
Γιώργος Γεωργακαράκος
