Tesla: “Simplicity”

έχουν κουράσει στο παρελθόν, μπορεί να με έχουν απογοητεύσει, μπορεί να με ξετρελαίνουν ακόμη με τους  πρώτους τρεις δίσκους τους  μπορεί… μπορεί… μπορεί… Όμως η αγάπη μου για το παλληκαρήσιο αμερικάνικο hard rock των TESLA  όπου προσθέτουν αρκετούς αλκοολικούς μεθυστικούς ρυθμούς που ξεκινούν από  το  southern, το blues και country, και φτάνουν μέχρι το metal δίνουν μία ελκυστική “απλότητα” στο συνολικό αποτέλεσμα. Οι κιθάρες του Frank Hannon  και του Dave Rude, ακούγονται  άλλοτε ως  βαρύ μετεωρολογικό φαινόμενο και άλλοτε σαν ένα μελωδικό και νοσταλγικό ταξίδι στις πολιτείες του αμερικάνικου νότου όλα αυτά παντρεύονται χρόνια τώρα με την  πνιχτή  φωνή του Jeff Keith  και την ατελείωτη βραχνάδα της που σε αγγίζει για το πάθος που βγάζει. Ο έβδομος δίσκος των TESLA ανοίγει με το heavy  δυναμίτη "MP3"  που  περιέχει εκπληκτικά κιθαριστικά σολαρίσματα  και ακολουθεί με τις ίδιες υπέροχες κιθαριστικές μελωδίες το  "Ricochet" που  θυμίζει δοξασμένες μέρες του περασμένου αιώνα ενώ το "Rise and Fall"  απλά είναι συμπαθητικό.  Με τα "So Divine..." περνάμε σε πιο μελωδικούς ρυθμούς που εξελίσσεται στη πορεία  σε ένα μικρό ύμνο ενώ το "Cross My Heart"   με το πανέμορφο  πιάνο του παραπέμπει σε Lynyrd Skynyrd  και το μπαλαντοειδές  "Honestly"   μας υπενθυμίζει την  τρυφερή πτυχή του γκρουπ. Με το"Flip Side!"  επιστρέφουμε στους κλασσικούς αγαπημένους μας hard rock ρυθμούς όπου το πνεύμα των Aerosmith ζει και βασιλεύει. Με την  sixties μπλάντα "Other Than Me" οι Tesla αποκαλύπτουν την αγάπη τους για τους Beatles και τους Rolling Stones ενώ με το "Break of Dawn"  τα γκάζια ανεβαίνουν ξανά  και ερμηνευτικά φέρνει λιγάκι από “AC/DC” . Το  γαλήνια"Burnout to Fade"  και "Life Is a River"  δίνουν ένα  απλοϊκό τόνο ακουστικής αρμονίας με το δεύτερο να σε κερδίζει αφού φέρνει κατά πολύ στις αρχικές επιτυχίες του συγκροτήματος. Το "Sympathy"   είναι από τα καλύτερα κομμάτια του δίσκου μιας και ο Jeff Keith  απογειώνεται μαζί με το ρεφρέν και τα κιθαριστικά φλογερά σόλο επιβεβαιώνουν περίτρανα το συνθετικό  ταλέντο της μπάντας. Το "Time Bomb"   είναι μία metal βόμβα καλά κρυμμένη στις γιάφκες του γκρουπ όπου στο τέλος εκρήγνυται σε βαθμό ολοκληρωτικής καταστροφής (!) και τέλος ο δίσκος κλείνει με το  "'Til That Day" που είναι  απλά είναι αδιάφορο. Σίγουρα οι οπαδοί τους θα το γουστάρουν και εμείς μπορεί να θέλαμε το κάτι παραπάνω αλλά τουλάχιστον είναι μία αξιοπρεπής κυκλοφορία.