Κριτικές
31-10-2024
Orange Goblin: "Science, Not Fiction"
του Γιώργου Γράντη
Καλησπέρα και καλωσήρθατε στο φημισμένο πανδοχείο μας, το «Πράσινο Καλικαντζάρι». Να σας σερβίρουμε το συνηθισμένο;; Κοτοπουλάκι και για γαρνιτούρα πατατούλες στο φούρνο. Πιάτο καθημερινό αλλά μακριά από καθημερινός ο τρόπος που το μαγειρεύουμε.
Το ίδιο και συμβαίνει με τους Orange Goblin. Αποκαλούν τη μουσική τους ως "meat and potatoes" metal ωστόσο η γεύση που σου μένει μετά το πέρας και του νέου τους δίσκου “Science, Not Fiction" είναι ενός gourmet πιάτου που φτιάχνεται σε εστιατόρια με βραβεία Michelin.
Τα θεμελιώδη υλικά αποτελούν τη συνταγή της 10ης full length κυκλοφορίας, εντούτοις αυτά αναδεικνύονται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο στις συνθέσεις. Έχουμε και την ομολογία των ιδίων που μέσω των στίχων τους μεταφορικά ή και όχι τραγουδάνε πως όλο αυτό δεν είναι δα και πυρηνική φυσική.
Το 10 το καλό για το βρετανικό τελώνιο που ούτε καν τα μέλη του θα πίστευαν ότι μετά από τόσες δεκαετίες θα συνέχιζαν ακμαίοι και σκασμένοι από έμπνευση παρά τις δυσκολίες και τις «κακοτοπιές». Μια σχετικά πρόσφατη από αυτές τις δυσκολίες ήταν και αποχώρηση του βασικού τους μπασίστα (Martyn Millard) που άφησε σύξυλη τη μπάντα το 2021.
Ο Harry Armstrong που ήρθε στη θέση του, αποδεικνύεται βάλσαμο μέχρι τώρα.
Κακοτοπιά θεωρείται το πρόβλημα αλκοολισμού που μάθαμε ότι αντιμετώπιζε ο φρόντμαν Ben Ward και που δε θα μπορούσε να μη το περάσει μέσα από τους υπαρξιακής φύσεως στίχους στο "Science…". "Life is heavy so we gotta pick it up, I said we gotta pick it up before it crumbles away" ακούς στο ομώνυμο ένα Ward σε ρόλο life coach να κραυγάζει με το φημισμένο επιβλητικό ύφος. Κι αν αντιδράσεις σου’ρχεται συστημένη η απάντησή του:
"I'm not a teacher and I'm certainly no preacher but I've got a bit to say and I'm the one with the mic". Σιωπούμε λοιπόν, αρπάζουμε κι μια ντουζίνα μπύρες σαν εφόδιο και είμαστε όλο αυτιά για το τι έχουν να μας πουν ξανά οι βετεράνοι πλέον του χώρου. Δεν έχω παράπονο, τα λένε ιδανικά σε ένα ύφος που έχουν επιλέξει να ακολουθήσουν συνειδητά από την εποχή του “Thieving from the House of God". Δε θα ακούσεις κάτι που δε το άκουσες από εκείνη την περίοδο και έπειτα. Παρόντα και όλα τα trademark στοιχεία των Goblin.
Εννέα τραγούδια «πεινασμένα» να τεσταριστούν σε συνθήκες υψηλής πίεσης και στη κάθε live σκηνή παγκοσμίως εκεί έξω. Παρότι η μπάντα επιμένει πως η μουσική της στηρίζεται στις βασικές αρχές με τις οποίες έχει οικοδομηθεί το rock και το metal, από τη μεριά μου συνεχίζω να διαφωνώ επιμένοντας ότι χωρίς να αλλάζουν ολικά το ύφος τους, δίνουν πολλά παραπάνω στον ακροατή. Δε λέω, έκδηλη η αγάπη για τους Black Sabbath και τους Motorhead όμως πάντοτε το punk, το classic και το space rock ή το heavy metal όπως διαμορφώθηκε στα τέλη των 70’s ανάσαιναν μέσω των Orange Goblin. Ηχητικά «φαντάσματα» που στοίχειωσαν τα 70’s και στιγμάτισαν παντοτινά το ρου της σκληρής μουσικής. Η συνέπεια, η σταθερότητα και το μεράκι τριών δεκαετιών τόσο εντός όσο και εκτός στούντιο, αντανακλώνται στο "Science…".
Λίγες οι εκπλήξεις, κι όμως η γνωστή δίψα για μπύρα σου ξυπνάει ως είθισται. Κάτι άλλο που αφυπνίζεται είναι το πνεύμα του outsider σε συνθέσεις όπως το «Cemetary Rats», αναφερόμενη στα έφηβα μεταλλόπουλα, τα κοινωνικώς στιγματισμένα ως φρικιά που στέκονται μακριά από τη μάζα ακούγοντας οτιδήποτε αντιεμπορικό. Φέρνει αυτοβιογραφική νοσταλγία χρησιμοποιώντας επιρροές όπως οι Discharge και οι Celtic Frost, ό,τι θα άκουγε ένας teenager που κουβαλάει την ταμπέλα του underdog στην Αγγλία των 80’s ("we are a lost society, the freaks and fools encaptured").
Σειρά του απλού ανθρώπου στο "The Fury of a Patient Man" και το βασικό του riff μου ακούγεται σαν φόρος τιμής στο "Working Man" των Rush. Η καθημερινή πάλη του common man της διπλανής πόρτα, το κολύμπι του στα άγνωστα νερά της καθημερινής επιβίωσης σε συνάρτηση με την ανοχή, την υπομονή που βαστάει μέσα του ("stand back because the fuse is lit and in the flames of rage Prometheus in the pit").
Οι στίχοι είναι σφαλιάρα και δε κάνουν διακρίσεις. Βρίσκουν παντού, «πυροβολάνε» προς όλες τις κατευθύνσεις. Το στιχουργικό μέρος με εξέπληξε θετικά. Ο Ward απέδειξε ίσως και πέρα από κάθε άλλη φορά πως εκτός από τραγουδιστής πρώτης κατηγορίας, παίζει μεγάλη μπάλα πάνω από μια κόλλα χαρτί. Το στιχουργικό δε καταφεύγει σε light διατροφές ("Feed the world a diet, of broken hope and pills, The rich inflate their egos whilst the poor just foot the bills").
Ο δίμετρος τραγουδιστής σε «ξυρίζει» με σκουριασμένη λεπίδα και στο τέλος για άφτερ σέιβ χρησιμοποιεί ένα γεμάτο μπουκαλάκι καθαρό οινόπνευμα με στίχους όπως ο "Our existence is a plague, We're a virus lost in time".
Στο προσκήνιο έρχεται η μετα-covid εποχή με το επίμαχο θέμα των ξαφνικών θανάτους από ανακοπή καρδιάς στο 7λεπτο "False Hope Diet", ο χρόνος που χάθηκε ("How am I to sympathise with fools that steal my time") και ο βρώμικος ρόλος της τηλεόρασης ("Antisocial media breeding unrealistic dreams"... "The devil's in the details and your television set").
Όπως είναι φυσικό η θρησκεία δε θα ξέφευγε ("Holy wars and genocide for fairy-tale beliefs") και γενικότερα η επίγνωση της δυστοπίας στην οποία ζει το σύγχρονο ανθρώπινο ον ("Meanwhile on earth, all is not as it seems, Tyrants have risen to dictate your dreams, Madmen now rule the asylums we built").
Δύσκολα δεν εκλαμβάνεις τον τίτλο του εναρκτήριου κομματιού σα δήλωση ("The Fire at the Centre of the Earth Is Mine") για τη νέα τους κυκλοφορία.
Χαζεύοντας τη ρετρίλα του υπέροχου sci-fi oriented εξωφύλλου θα νιώσεις το καψάλισμα της φλόγας στα ηχεία και την ένταση στο χώρο να αυξάνεται παρά να μειώνεται και ας μην είναι το πιο εμπορικό τους - με πληθώρα από κολληματικά ρεφραίν - άλμπουμ. Δε χρειαστήκαμε δέκα δίσκους των Goblin για να καταλάβουμε πως κάνουν καλά τη δουλειά τους.
Mε ασφάλεια μπορούμε να πούμε πως έξι χρόνια μετά το "The Wolf Bites Back" οι Λονδρέζοι εμφανίζουν δόντια κοφτερά δαγκώνοντας με λύσσα για να κόψουν κομμάτι. "Looking back, what a wild ride it's been" εξιστορεί σε ανύποπτο χρόνο ο Ward, ένα αίσθημα που με συνεπήρε με το πέρας του "Science, Not Fiction".
Υ.Γ.: Μεγάλο respect στον κιθαρίστα Joe Hoare που γεννάει riff ακόμα και στον ύπνο του.
Υ.Γ.1: Το bonus με τίτλο «Eye of the Minotaur» έβρισκε με άνεση χώρο στο δίσκο, ένα σημάδι που δείχνει πως η μπάντα είναι δυνατή σα… ταύρος.
Τα θεμελιώδη υλικά αποτελούν τη συνταγή της 10ης full length κυκλοφορίας, εντούτοις αυτά αναδεικνύονται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο στις συνθέσεις. Έχουμε και την ομολογία των ιδίων που μέσω των στίχων τους μεταφορικά ή και όχι τραγουδάνε πως όλο αυτό δεν είναι δα και πυρηνική φυσική.
Το 10 το καλό για το βρετανικό τελώνιο που ούτε καν τα μέλη του θα πίστευαν ότι μετά από τόσες δεκαετίες θα συνέχιζαν ακμαίοι και σκασμένοι από έμπνευση παρά τις δυσκολίες και τις «κακοτοπιές». Μια σχετικά πρόσφατη από αυτές τις δυσκολίες ήταν και αποχώρηση του βασικού τους μπασίστα (Martyn Millard) που άφησε σύξυλη τη μπάντα το 2021.
Ο Harry Armstrong που ήρθε στη θέση του, αποδεικνύεται βάλσαμο μέχρι τώρα.
Κακοτοπιά θεωρείται το πρόβλημα αλκοολισμού που μάθαμε ότι αντιμετώπιζε ο φρόντμαν Ben Ward και που δε θα μπορούσε να μη το περάσει μέσα από τους υπαρξιακής φύσεως στίχους στο "Science…". "Life is heavy so we gotta pick it up, I said we gotta pick it up before it crumbles away" ακούς στο ομώνυμο ένα Ward σε ρόλο life coach να κραυγάζει με το φημισμένο επιβλητικό ύφος. Κι αν αντιδράσεις σου’ρχεται συστημένη η απάντησή του:
"I'm not a teacher and I'm certainly no preacher but I've got a bit to say and I'm the one with the mic". Σιωπούμε λοιπόν, αρπάζουμε κι μια ντουζίνα μπύρες σαν εφόδιο και είμαστε όλο αυτιά για το τι έχουν να μας πουν ξανά οι βετεράνοι πλέον του χώρου. Δεν έχω παράπονο, τα λένε ιδανικά σε ένα ύφος που έχουν επιλέξει να ακολουθήσουν συνειδητά από την εποχή του “Thieving from the House of God". Δε θα ακούσεις κάτι που δε το άκουσες από εκείνη την περίοδο και έπειτα. Παρόντα και όλα τα trademark στοιχεία των Goblin.
Εννέα τραγούδια «πεινασμένα» να τεσταριστούν σε συνθήκες υψηλής πίεσης και στη κάθε live σκηνή παγκοσμίως εκεί έξω. Παρότι η μπάντα επιμένει πως η μουσική της στηρίζεται στις βασικές αρχές με τις οποίες έχει οικοδομηθεί το rock και το metal, από τη μεριά μου συνεχίζω να διαφωνώ επιμένοντας ότι χωρίς να αλλάζουν ολικά το ύφος τους, δίνουν πολλά παραπάνω στον ακροατή. Δε λέω, έκδηλη η αγάπη για τους Black Sabbath και τους Motorhead όμως πάντοτε το punk, το classic και το space rock ή το heavy metal όπως διαμορφώθηκε στα τέλη των 70’s ανάσαιναν μέσω των Orange Goblin. Ηχητικά «φαντάσματα» που στοίχειωσαν τα 70’s και στιγμάτισαν παντοτινά το ρου της σκληρής μουσικής. Η συνέπεια, η σταθερότητα και το μεράκι τριών δεκαετιών τόσο εντός όσο και εκτός στούντιο, αντανακλώνται στο "Science…".
Λίγες οι εκπλήξεις, κι όμως η γνωστή δίψα για μπύρα σου ξυπνάει ως είθισται. Κάτι άλλο που αφυπνίζεται είναι το πνεύμα του outsider σε συνθέσεις όπως το «Cemetary Rats», αναφερόμενη στα έφηβα μεταλλόπουλα, τα κοινωνικώς στιγματισμένα ως φρικιά που στέκονται μακριά από τη μάζα ακούγοντας οτιδήποτε αντιεμπορικό. Φέρνει αυτοβιογραφική νοσταλγία χρησιμοποιώντας επιρροές όπως οι Discharge και οι Celtic Frost, ό,τι θα άκουγε ένας teenager που κουβαλάει την ταμπέλα του underdog στην Αγγλία των 80’s ("we are a lost society, the freaks and fools encaptured").
Σειρά του απλού ανθρώπου στο "The Fury of a Patient Man" και το βασικό του riff μου ακούγεται σαν φόρος τιμής στο "Working Man" των Rush. Η καθημερινή πάλη του common man της διπλανής πόρτα, το κολύμπι του στα άγνωστα νερά της καθημερινής επιβίωσης σε συνάρτηση με την ανοχή, την υπομονή που βαστάει μέσα του ("stand back because the fuse is lit and in the flames of rage Prometheus in the pit").
Οι στίχοι είναι σφαλιάρα και δε κάνουν διακρίσεις. Βρίσκουν παντού, «πυροβολάνε» προς όλες τις κατευθύνσεις. Το στιχουργικό μέρος με εξέπληξε θετικά. Ο Ward απέδειξε ίσως και πέρα από κάθε άλλη φορά πως εκτός από τραγουδιστής πρώτης κατηγορίας, παίζει μεγάλη μπάλα πάνω από μια κόλλα χαρτί. Το στιχουργικό δε καταφεύγει σε light διατροφές ("Feed the world a diet, of broken hope and pills, The rich inflate their egos whilst the poor just foot the bills").
Ο δίμετρος τραγουδιστής σε «ξυρίζει» με σκουριασμένη λεπίδα και στο τέλος για άφτερ σέιβ χρησιμοποιεί ένα γεμάτο μπουκαλάκι καθαρό οινόπνευμα με στίχους όπως ο "Our existence is a plague, We're a virus lost in time".
Στο προσκήνιο έρχεται η μετα-covid εποχή με το επίμαχο θέμα των ξαφνικών θανάτους από ανακοπή καρδιάς στο 7λεπτο "False Hope Diet", ο χρόνος που χάθηκε ("How am I to sympathise with fools that steal my time") και ο βρώμικος ρόλος της τηλεόρασης ("Antisocial media breeding unrealistic dreams"... "The devil's in the details and your television set").
Όπως είναι φυσικό η θρησκεία δε θα ξέφευγε ("Holy wars and genocide for fairy-tale beliefs") και γενικότερα η επίγνωση της δυστοπίας στην οποία ζει το σύγχρονο ανθρώπινο ον ("Meanwhile on earth, all is not as it seems, Tyrants have risen to dictate your dreams, Madmen now rule the asylums we built").
Δύσκολα δεν εκλαμβάνεις τον τίτλο του εναρκτήριου κομματιού σα δήλωση ("The Fire at the Centre of the Earth Is Mine") για τη νέα τους κυκλοφορία.
Χαζεύοντας τη ρετρίλα του υπέροχου sci-fi oriented εξωφύλλου θα νιώσεις το καψάλισμα της φλόγας στα ηχεία και την ένταση στο χώρο να αυξάνεται παρά να μειώνεται και ας μην είναι το πιο εμπορικό τους - με πληθώρα από κολληματικά ρεφραίν - άλμπουμ. Δε χρειαστήκαμε δέκα δίσκους των Goblin για να καταλάβουμε πως κάνουν καλά τη δουλειά τους.
Mε ασφάλεια μπορούμε να πούμε πως έξι χρόνια μετά το "The Wolf Bites Back" οι Λονδρέζοι εμφανίζουν δόντια κοφτερά δαγκώνοντας με λύσσα για να κόψουν κομμάτι. "Looking back, what a wild ride it's been" εξιστορεί σε ανύποπτο χρόνο ο Ward, ένα αίσθημα που με συνεπήρε με το πέρας του "Science, Not Fiction".
Υ.Γ.: Μεγάλο respect στον κιθαρίστα Joe Hoare που γεννάει riff ακόμα και στον ύπνο του.
Υ.Γ.1: Το bonus με τίτλο «Eye of the Minotaur» έβρισκε με άνεση χώρο στο δίσκο, ένα σημάδι που δείχνει πως η μπάντα είναι δυνατή σα… ταύρος.
