Glenn Hughes: "Chosen"

Και μια και το αναφέραμε, οι βασικοί μουσικοί που συμμετέχουν στην ηχογράφηση είναι και που είχαμε την ευκαιρία να δούμε και στην συναυλία της Αθήνας τον περασμένο Μάη: ο ίδιος ο Glenn Hughes σε φωνή, μπάσο, ο Soren Andersen (κιθάρα και παραγωγή), ο Ash Sheehan στα τύμπανα και ο Bob Fridzema στα  πλήκτρα. Ο ίδιος ο Hughes σε συνέντευξη που μας παραχώρησε και θα δημοσιευθεί σε μερικές μέρες, περιγράφει τη σύνθεση αυτού του άλμπουμ ως ιδιαίτερα προσωπική: "Γράφω για το ανθρώπινο είναι, την αγάπη, την ελπίδα, την πίστη και την αποδοχή. Είναι ένα άλμπουμ "soul food", γραμμένο από μέσα προς τα έξω. Η μουσική είναι θεραπευτής"!! Επίσης, ο ίδιος σημειώνει πως θεωρεί το "Chosen" πιθανόν ως το τελευταίο rock album του. Ωστόσο αφήνει ανοικτό το ενδεχόμενο να συνεχίσει ως πιο φωνητικά εστιασμένος καλλιτέχνης στο μέλλον. Ακόμη αναφέρει πως, παράλληλα με την κυκλοφορία, ξεκινά περιοδεία στην Ευρώπη, Ηνωμένο Βασίλειο και Νότια Αμερική. Γενικά, η μουσική του δίσκου,  συνδυάζει στοιχεία hard rock, soul και funk — αυτό που έχει κάνει τον Hughes μοναδικό — παρουσιάζοντάς τον σε μια πιο σκληρή, εκρηκτική εκδοχή. Αναλυτικότερα:

Το "Voice In My Head" εισβάλει με ένα  εισαγωγικό mid‑tempo με στιβαρό ριφ και "σπάσιμο" στη μέση που δίνει ανάσα πριν την τελική κλιμάκωση· στιχουργικά, ο ίδιος το περιγράφει ως βουτιά στο υποσυνείδητο. Ακολουθεί το "My Alibi" – ένα δεύτερο "κολάρο" ανοίγματος: σφιχτό hard rock, ωθεί τον ρυθμό μετά το πρώτο κομμάτι και κρατά υψηλή ένταση. Το ομότιτλο κομμάτι "Chosen" κινείται από αργά grooves σε up-tempo ρυθμούς με riffs που θυμίζουν grunge της δεκαετίας του '90 ενώ οι  ρυθμικές κιθάρες με delay του δίνουν new‑wave/arena χροιά, πάνω σε κλασικό Hughes ύφος. Στο "Heal" συναντάμε  ίχνη από Dead Daisies και Black Country Communion στην αισθητική: "lead" κιθάρα μπροστά, πληθωρικά φωνητικά· ένα από τα δυναμικά κομμάτια  του δίσκου. Το βαρβάτο "In The Golden" με το βαρύ  hard‑rock grinding που, όπως σημειώνουν οι κριτικές, θα "γράφει" δυνατά στα  live. Η κομματάρα, "The Lost Parade", σκοτεινότερο, με βαρύτερη υφή  στα ριφ και έντονη δραματικότητα στα φωνητικά. Το "Hot Damn Thing" τεράστιο  R&B/boogie swagger τύπου "Nutbush City Limits" των  Ike & Tina Turner στα κουπλέ, με χορταστικά ρεφρέν· ξεκάθαρη fun πλευρά του Hughes. Με το "Black Cat Moan" και το  κιθαριστικό άγκιστρο "σαν My Sharona σε στεροειδή" up‑tempo με pop‑ροκ νεύρο κάτω από το hard‑rock περίβλημα του. Το "Come And Go" έχει ένα ψυχεδελικό άγγιγμα, πιο ατμοσφαιρικά πλήκτρα και διάθεση trip, προσφέροντας την πολυπόθητη δυναμική αντίθεση. Και ο δίσκος κλείνει με το "Into The Fade",  με ομολογία για "παραμονής στο τώρα" και συνάμα μελωδικό, πιασάρικομε  κλείσιμο που πατά στον κλασικό, αισιόδοξο Hughes. Τι κρατάμε συνολικά

Ο δίσκος είναι "ευθύς" και ενεργειακός σχεδόν άκρη‑σε‑άκρη, με την ψυχεδέλεια του ολούθε να λειτουργεί ως μοναδικό χαμήλωμα εντάσεων. Αν ζητάς δυναμικές μπαλάντες  τύπου "Resonate", εδώ θα τις βρεις λιγότερο — κατά τα άλλα, είναι "κλασικός Glenn" με γεμάτες ερμηνείες και κιθάρες που «γράφουν». Επιστρέφει με σαφές δημιουργικό στίγμα μετά από 9 χρόνια σόλο απουσίας: groove‑heavy hard rock, εμποτισμένο με soul/funk DNA και θεματική ωριμότητα (αυτοπαρατήρηση, ίαση, αποδοχή). Το φθινόπωρο εισβάλει δυναμικά!!!

Νότης "In The Golden" Γκιλλανίδης