Helloween: "Giants & Monsters"

Ο τίτλος και οι θεματικές του άλμπουμ "giants", "monsters", "gods", "universe" κ.ά. υποδεικνύουν μια στροφή προς μεγαλοπρεπείς εικόνες, κοσμικές και μυθολογικές προεκτάσεις. Η παραγωγή διατηρεί έναν "καθαρό αλλά ισχυρό" ήχο, χωρίς υπερβολές στο στυλ ή την επεξεργασία. Συνολικά, το "Giants & Monsters" εμφανίζεται ως μια ώριμη δουλειά που επιχειρεί να ισορροπήσει την κληρονομιά των Helloween με νέα στοιχεία, χωρίς να χάσει την ταυτότητά του. Η ύπαρξη τριών κύριων τραγουδιστών (Kiske, Deris, Hansen) προσδίδει ποικιλία και ενδιαφέρον — ο καθένας διατηρεί τον προσωπικό του χαρακτήρα αλλά υπάρχει και συνεργασία. Το τρίο των κιθαριστών (Weikath, Gerstner, Hansen) αποδίδει με συνέπεια και συνεργασία — καλές αρμονίες, σόλο, εξαιρετικό "πάντρεμα" μεταξύ τους. Η μπασογραμμή του Markus Grosskopf και τα τύμπανα του Dani Löble θεωρούνται σταθεροί πυλώνες της ροής του άλμπουμ. Για να ξεκινήσουμε με το "Giants on the Run": εναρκτήριο κομμάτι με επιβλητικό power metal χαρακτήρα όπου ξεχωρίζει η  εναλλαγή φωνών Deris–Kiske–Hansen, γρήγορες κιθάρες, ρεφρέν με έντονη μελωδία. Δίνει το στίγμα του δίσκου: μεγαλοπρέπεια, επικό ύφος, αυτοπεποίθηση. Βέβαια έχει μεγάλη διάρκεια, θυμίζει "mini-epic" που θα μπορούσε να είναι και καταληκτικό. Ακολουθεί το  "Savior of the World" με το κλασικό speed/power metal των 80ς, σίγουρα "Keeper-era" αισθητική με την ερμηνεία του υπέρτατου  Kiske να λάμπει, στίχοι με σωτηριολογικό/ηρωικό χαρακτήρα την ερμηνεία να  ανεβάζει ένταση, να θυμίζει τις ρίζες του συγκροτήματος και σίγουρα  απευθύνεται στους πιο "παραδοσιακούς", όπως ο υπογράφων και η γενιά του,  οπαδούς. Πιο pop / "εύκολη" πλευρά των Helloween — μελωδικό, πιο προσβάσιμο το "A Little Is a Little Too Much" με  εύκολο ρεφρέν, γρήγορα πιάνεται στο αυτί, πιο "mainstream". Όμως : Χωρίζει τους ακροατές – για κάποιους χαριτωμένο, για άλλους "παράταιρο". Το "We Can Be Gods": Υμνικό και συνάμα  επιβλητικό. Πολυφωνίες στο ρεφρέν, δυνατές κιθαριστικές γραμμές. Ένα από τα επιδραστικά  τραγούδια του άλμπουμ, που γεφυρώνει το παλιό και το νέο στυλ — με καλό ρυθμό και δυνατές μελωδίες. Ένα από τα πιο αντιπροσωπευτικά τραγούδια του δίσκου.

Η power-ballad του δίσκου — μια πιο "ατμοσφαιρική" στιγμή, με έμφαση στη φωνητική ερμηνεία και τις μελωδικές γραμμές το "Into the Sun" διαθέτει εκφραστική φωνητική ερμηνεία, πιο συναισθηματικός ο τόνος της  που δείχνει την πιο μελωδική πλευρά των Helloween. Θα μπορούσε να σταθεί και ως single εκτός power-metal πλαισίου. "This Is Tokyo", ένα πιο υμνικό  κομμάτι — σχετικά πιο άμεσο και προσβάσιμο, με δυνατότητα να γίνει αγαπημένο στη συναυλία. Ξεχωρίζει για τις  παιχνιδιάρικες κιθάρες, το δυνατό sing-along ρεφρέν σχεδόν, στην "υπηρεσία του κοινού",  για την ιαπωνική αγορά όπου η μπάντα έχει τεράστια βάση. Ίσως το πιο "πιασάρικο" τραγούδι του δίσκου. Το "Universe (Gravity for Hearts) είναι ένα επικό κομμάτι — μακροσκελές 8λεπτο- με εξελίξεις, κορυφώσεις, συνδυασμό φωνών και ένταση. Ίσως το κορυφαίο κομμάτι με σαφή  αναφορά στις επικές στιγμές της μπάντας (π.χ. "Keeper of the Seven Keys"). Από τα highlights, απαιτεί πολλαπλές ακροάσεις. Αντιπροσωπεύει το μεγαλείο και την "κινηματογραφική" διάθεση των Helloween. Πειραματισμοί με πιο "σκοτεινές" υφές, ενισχυμένα στοιχεία που ξεφεύγουν ελαφρώς από το κλασικό power metal ακούμε στο "Hand of God" πιο "βαρύ", με riff που θυμίζει heavy metal των 90ς. Περισσότερο δραματικό ύφος, με λυρικά για θεϊκή δύναμη και μοίρα. Για κάποιους πρωτότυπο, για άλλους "ξένο" σε σχέση με τον υπόλοιπο δίσκο. Το "Under the Moonlight" πιο σύντομο, ρυθμικό, γεφυρωτικό τραγούδι που ξεχωρίζει για την  μελωδικότητα του  με πιο ρομαντική και  λυρική διάθεση. Χαρίζει "ανάσα" πριν το φινάλε.

"Majestic", το  τελικό έπος με επικό power metal χαρακτήρα.Δυνατή χρήση τριών φωνών, κιθαριστικά σόλο, έντονο φινάλε, μας αφήνει την αίσθηση ολοκλήρωσης και μεγαλείου. Το τελικό "έπος" του άλμπουμ — συνδυάζει power, μελωδία, χρήση των τριών φωνών, βαρβάτο  σόλο και αίσθηση κατάληξης. Το "Giants & Monsters" είναι ένας δίσκος που δείχνει μια ώριμη μπάντα να λειτουργεί με αυτοπεποίθηση και καλλιτεχνική ισορροπία. Δεν είναι ριζοσπαστικός, ούτε επιχειρεί να επαναπροσδιορίσει το είδος που έχει διαμορφώσει, αλλά κατορθώνει να προσφέρει μια συνεκτική, ποιοτική εμπειρία που ικανοποιεί τόσο τους μακροχρόνιους οπαδούς όσο και όσους δεν είναι "κολλημένοι" με το παρελθόν. Οι Helloween δείχνουν ότι έχουν πλέον αυτοπεποίθηση — δεν προσπαθούν πια να "αποδείξουν" τίποτα, αλλά να κάνουν μουσική που τους εκφράζει. Το άλμπουμ συνδυάζει στοιχεία από τις "χρυσές εποχές" των Helloween με σύγχρονες προσεγγίσεις και μικρές "νεωτεριστικές πινελιές".

Αν θα του έδινα βαθμολογία, θα τον τοποθετούσα σε υψηλό πλαίσιο για την εποχή του, με προοπτικές να είναι ανάμεσα στα καλύτερα που έχει κυκλοφορήσει η μπάντα τα τελευταία 20–25 χρόνια. Σίγουρα στα δικά μου 10 καλύτερα για το 2025!!!

Νότης "Pumpkins United" Γκιλλανίδης