The Skelters: Το νέο άλμπουμ, η συναυλία με τους ZZ Top και οι Βeatles

- Πόσο κουραστικό ήταν συνθετικά να υλοποιήσετε το "Con Man’s Chronicles"; 

Δεν θα έλεγα ότι ήταν κουραστικό από τη σκοπιά της σύνθεσης της μουσικής. Αντιθέτως, η μουσική έβγαινε πολύ φυσικά — κυριολεκτικά «έρεε» από μέσα μας και οι ιδέες γεννιόντουσαν σχεδόν αβίαστα. Το πιο απαιτητικό κομμάτι για εμάς ήταν η δημιουργία των στίχων, κάτι που μας πήρε λίγο περισσότερο χρόνο, ειδικά επειδή θέλαμε να υπηρετήσουμε σωστά το concept και την ιστορία του άλμπουμ.
Σε γενικές γραμμές πάντως, το Con Man’s Chronicles δημιουργήθηκε και μιξαρίστηκε αρκετά πιο γρήγορα σε σχέση με τα προηγούμενα albums μας.

- Έχει αλλάξει κάτι στον ήχο σας από την εποχή του πρώτου σας album;

Ναι, έχουν αλλάξει αρκετά πράγματα. Πλέον δεν βρίσκονται στην μπάντα ο Stavros Amanatidis, που τότε ήταν την lead κιθάρα και τα φωνητικά, ούτε ο Teo Nikolaou, ο οποίος έπαιζε μπάσο. Αυτό που παραμένει ως βασικός άξονας και κρατάει τον ήχο των The Skelters κοντά σε εκείνον της πρώτης μας δουλειάς είναι η φωνή μου και τα drums του Dani.

Σήμερα, στην lead κιθάρα και φωνητικά βρίσκεται ο Kostis Vogiatzoglou, ενώ εγώ έχω αναλάβει το μπάσο και τη φωνή, αντί για ρυθμική κιθάρα όπως στα προηγούμενα albums. Όλες αυτές οι αλλαγές έχουν φέρει μια φυσική διαφοροποίηση στον ήχο μας, χωρίς όμως να αλλοιώνουν τον βασικό μας χαρακτήρα και το rock ηχόχρωμα που μας χαρακτηρίζει συνολικά.

- Θέλω ένα μικρό σχόλιο για κάθε σύνθεση του δίσκου.

Legacy: Instrumental η εισαγωγή του δίσκου· αποτελείται από θέματα των επόμενων κομματιών. Συνδυάσαμε στοιχεία από κάθε τραγούδι για να δημιουργήσουμε αυτό το track. Στο τέλος, ακούμε τον Kosti να τραγουδάει με ορχήστρα, σε ύφος που θυμίζει Bob Dylan και Beatles (Abbey Road).

Awesome:  Rock  με disco πινελιές στο μπάσο από μένα και στίχους που περιγράφουν τον «ακαταμάχητο τύπο» που θεωρεί ότι είναι ο καλύτερος απ’ όλους. Μας δυσκόλεψε λίγο παραπάνω από τα υπόλοιπα, αλλά το αποτέλεσμα βγήκε όπως το φανταζόμασταν — κάτι σαν Queen Another One Bites The Dust, με δόσεις από Bee Gees, Michael Jackson και Dire Straits.

Loney Rider: Ένα σύγχρονο Classic Rock τραγούδι. Μιλάει για τον μοναχικό καβαλάρη που ανεβαίνει στη μηχανή του και ξεκινά για μια υπέροχη βόλτα. Το τραγούδι “γεννήθηκε” από το riff που συνέθεσα και άρχισα να παίζω στο μπάσο κατά τη διάρκεια  πρόβας  για τα νέα κομμάτια· στη συνέχεια προσθέσαμε το δυνατό ρεφρέν που ολοκλήρωσε το τραγούδι.

Falling Thunder: Rock track, το πρώτο που συνθέσαμε οι τρεις μας. Αναφέρεται στις βροντές και τους κεραυνούς που συναντά ο μηχανόβιος μας φίλος στο δρόμο του, δημιουργώντας ένταση και κινηματογραφική αίσθηση.

Down To Earth: Μοντέρνο Classic Rock κομμάτι. Στο μπάσο διακρίνεται η επιρροή μου από McCartney, ενώ σε ορισμένα σημεία ακούγονται στοιχεία που ίσως θυμίζουν Aerosmith.

Time To Trap: Rock ‘n Roll με εμφανές τις επιρροές μου απο Elvis Presley, Eddie Cochran, Gene Vincent, Little Richard! Οι στίχοι αναφέρονται στους “Trappers”!

Begging For Reprice: Οι στίχοι καταγράφουν την αποτυχία και την αναγκαία αναθεώρηση, αποκαλύπτοντας την απογοήτευση, την αδικία και την ανάγκη να αναλάβει κανείς τις συνέπειες των πράξεών του.

That’s Right: Ένα από τα πρώτα που γράψαμε, με την χαρακτηριστική ατάκα στον τίτλο. Η μπασογραμμή είναι επηρεασμένη από disco των ’70s. Οι στίχοι αναφέρονται στους ιδιοκτήτες χώρων διασκέδασης που ενδιαφέρονται μόνο για το προσωπικό τους όφελος εις βάρος των καλλιτεχνών, θέλοντας να υπάρχει γυναίκα στην μπάντα για να καλύπτει τις δικές τους ανάγκες. Από τα αγαπημένα μας κομμάτια.

Pro Soul:  Το κομμάτι ξεκίνησε με την μπασογραμμή που είχα ήδη ετοιμάσει, επηρεασμένη από τη soul των ’60s, αλλά ταυτόχρονα με έντονες επιρροές του Κωστή από τους Beatles. Το τραγούδι δείχνει πώς οι μουσικοί ξεκαθαρίζουν τη θέση τους απέναντι στον ιδιοκτήτη, αποκαλύπτοντας την υποτιμητική και απαξιωτική συμπεριφορά του απέναντι τους.

A Never Ending Story: Το προτελευταίο κομμάτι που δημιουργήσαμε πριν το Legacy. Το συνθέσαμε σε μια πρόβα, φτιάχνοντας κάθε μέρος ξεχωριστά και μετά τα ενώσαμε μεταξύ τους, σημείο προς σημείο. Επιρροές από Beatles, Pink Floyd και λίγο Black Sabbath διατρέχουν το τραγούδι.

Στον επίλογο, η πορεία του Con Man ολοκληρώνεται με μια προσωπική και δραματική αναμέτρηση με τα λάθη και τις φιλοδοξίες του, προσπαθεί να βρει τον δρόμο του, να μάθει από τα λάθη του, αλλά παραμένει εγκλωβισμένος σε μια αέναη αναζήτηση — η ιστορία του αντικατοπτρίζει την αδυσώπητη πάλη με τον εαυτό του και τον κόσμο γύρω του.

 - Υπήρξε κάποιο ενδιαφέρον ή ευτράπελο γεγονός που να συνέβη στις ηχογραφήσεις άλμπουμ;

Δεν υπήρξε κάποιο ιδιαίτερο γεγονός, αλλά το ενδιαφέρον είναι ότι αυτός ο δίσκος ηχογραφήθηκε με άφθονο χρόνο και χωρίς πίεση. Ο καθένας ηχογράφησε τα δικά του μέρη στο δικό του home studio, απολαμβάνοντας τη διαδικασία χωρίς άγχος.

 - Κάνοντας ένα μικρό απολογισμό για τα όλα αυτά τα χρόνια παρουσίας , ποιες νομίζεις ήταν οι πιο σημαντικές στιγμές σας και επίσης, αν νιώθεις ότι έχετε κάνει λάθος επιλογές ή κινήσεις;

Σίγουρα οι κυκλοφορίες των album και των video μας — ήταν οι στιγμές που δείξαμε πραγματικά στο κοινό ποιοι είμαστε και τι έχουμε να πούμε. Μια ακόμη κορυφαία εμπειρία ήταν το opening για τους ZZ Top το 2009 στην Αθήνα. Από αυτό το live καταλάβαμε πόσο θερμή είναι η ανταπόκριση του κοινού και συνειδητοποιήσαμε την πραγματική μας δύναμη ως μουσικοί και καλλιτέχνες.

Όσο για λάθος επιλογές… πιθανότατα έγιναν, κυρίως στο κομμάτι της προώθησης. Δεν κοιτάξαμε αρκετά προς το εξωτερικό,  είχαμε το βλέμμα μας στραμμένο περισσότερο στην ελληνική αγορά, κάτι που, εκ των υστέρων, φάνηκε πως ήταν μια νοοτροπία που τελικά μας περιόρισε κατά πολύ σε σχέση με την δυναμική και τις δυνατότες που έχουμε.

 - Ποιοι είναι οι δέκα αγαπημένοι σου, δίσκοι;
Κανονικά θα έπρεπε να βάλω… σχεδόν ολόκληρη τη δισκογραφία των Beatles (χα, χα), αλλά θα αναφέρω μερικούς μόνο από τους δίσκους που αγαπώ ιδιαίτερα και που με έχουν επηρεάσει όλα αυτά τα χρόνια:

· The Beatles – White Album (1968)

· The Beatles – Revolver (1966)

· The Beatles – Rubber Soul (1965)

· The Beatles – Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band (1967)

· Bruce Springsteen – Born in the U.S.A. (1984)

· John Lennon – Imagine (1971)

· Michael Jackson – Off the Wall (1979)

· U2 – The Joshua Tree (1987)

· George Harrison –  All Things Must Pass (1970)

· Tom Petty and the Heartbreakers – Into the Great Wide Open (1991)

Μερικοί από τους δίσκους που έχουν χαράξει την πορεία μου ως ακροατή και μουσικό — αν και θα μπορούσα να αναφέρω πολλούς ακόμη.

 - Πόσο διαφορετική είναι η προσέγγιση σου στη μουσική που ακούς τώρα, σ’ σχέση με το παρελθόν;

Πλέον ακούω μουσική διαφορετικά. Λίγα πράγματα με ενθουσιάζουν από το σύγχρονο μουσικό τοπίο και ανατρέχω πάντα στο παρελθόν για να “ανακαλύψω” είτε καλλιτέχνες και συγκροτήματα που δεν γνώριζα, είτε άλμπουμ που δεν είχα προσέξει ή δεν είχα ακούσει, αναζητώντας μουσική που να με κάνει να νιώσω όμορφα. Είμαι πλέον ακόμη πιο απαιτητικός και δύσκολα μου αρέσει κάτι που κυκλοφόρησε μετά το 2000. Για παράδειγμα, ένα άλμπουμ που παλιότερα δεν του έδινα σημασία, όπως το Off the Wall του Michael Jackson, το ανακάλυψα πρόσφατα και συνειδητοποίησα πόσο εξαιρετικό είναι — ταυτόχρονα όμως μου προσφέρει και μια αίσθηση πληρότητας που λίγα σύγχρονα τραγούδια καταφέρνουν να δώσουν.

 - Τέλος ποιους άλλους θα ήθελες να ευχαριστήσεις για το "Con Man’s Chronicles".

Θέλω να ευχαριστήσω τους ιδιοκτήτες των live stages και των bars, γιατί χωρίς αυτούς πιθανότατα δεν θα μας είχε έρθει ποτέ η ιδέα για το concept του album. Με τη “συμπεριφορά” τους μάς έδωσαν απλόχερα υλικό — ειδικά για τους στίχους.  Με λίγα λόγια, μας “ενέπνευσαν” πολύ περισσότερο απ’ όσο είχαν σκοπό!

Συνέντευξη στον Φώτη Μελέτη