
Robert Palmer: "Μight as well face it, you' re addicted to love"
Όταν η παρακμασμένη αλκοολική ηθοποιός Άλεξ (Τζέϊν Φόντα) μπήκε στο «χάϊ» κομμωτήριο του πρώην άντρα της, Χοακίν Μανέρο (Ραούλ Τζούλια), ανάμεσα σ' αρώματα, περμαντάντ και εκτυφλωτικά κραγιόν, αυτό ακούγεται να παίζει στο background ("The Morning After", '86).
Όταν ο Τζούλιαν (Ρόμπερτ Ντάουνυ Τζ.), λιώμα απ΄τα συμπτώματα στέρησης, ρέστος από λεφτά και ξάγρυπνος για μέρες μπαίνει κρυφά στην έπαυλη του πατέρα του ("Less Than Zero", '87), χαζεύει το πανάκριβο στέρεο και ψαχουλεύει τα cd, μαντέψτε ποιό διαλέγει για να του θυμίσει ανέμελες εποχές που έχουν περάσει ανεπιστρεπτί, ισοπεδωμένες απ' τον εθισμό.
Όσο για τον μπάρμαν Μπράϊαν Φλάναγκαν (Τομ Κρουζ), τον «τελευταίο ποιητή μπάρμαν» με τη γραβάτα μέσα στο πουκάμισο, τα χέρια μαέστρου ν' ανακατεύουν και να χτυπούν σέϊκερ γεμάτα θανατηφόρα «Καμικάζι» και τον Νταγκ Κόγκλιν (Μπράϊαν Μπράουν) μέντορά του δίπλα στη μπάρα, όλοι θυμόμαστε ποιό κομμάτι βάζει και σείεται το μπαρ, κατεβάζοντας μάλιστα το volume στο ρεφραίν για να τσιτώσει η αδρεναλίνη απ΄τις φωνές των θαμώνων ("Cocktail", '88).
Το "Addicted To Love", δεν ήταν απλώς το κομμάτι που έφθασε στο νούμερο 1 των σινγκλ του Billboard για μια εβδομάδα, στις 3 Μαίου του 1986, ήταν ένα φαινόμενο, συνώνυμο με το φιλήδονο στίγμα της δεκαετίας του '80.
Στα τέλη του '83 μαζί με τον Andy Taylor, τον άνθρωπο που έθαβε καλά τα ροκ απωθημένα του πίσω από την ποπ δόνηση του πρώτου και μεγαλύτερου boy band των '80s, των Duran Duran, τον μπασίστα τους, Andy Taylor και τον ντράμερ των Chic, Tony Thomson, o Palmer έφτιαξε ένα project, τους "Power Station".
Ο ήχος τους, ξερό ροκ στο στυλ των Kinks και των T-Rex ανάμικτο με φανκ, ηχογραφημένο με την τελευταία λέξη της τεχνολογίας στα -ομώνυμα του σχήματος- στούντιο της Νέας Υόρκης, έδωσε στον Palmer μια νέα, πιο αποσαφηνισμένη κατεύθυνση για το επόμενο άλμπουμ του.
Είχε διάρκεια κάτι παραπάνω από 35 λεπτά και στην ουσία επτά μόνο κομμάτια, συν το ομώνυμο, μια ambient jazz εισαγωγή με μποέμ απαγγελία από τον Palmer, που επαναλαμβανόταν ως outro στο τέλος της δεύτερης πλευράς. Κι όμως, παρά τη «μικρή» διάρκειά του, υπήρξε καταλυτικό γι΄αυτό που θα διασωζόταν μετέπειτα ως το πλέον αναγνωρίσιμο οπτικό και ηχητικό «στυλ» μιας ολόκληρης δεκαετίας.
Τριζάτα πιατίνια, ογκώδη ντραμς, χειρουργικά τοποθετημένα συνθ, μετρονομικό μπάσο με το φανκ καρφωμένο στην ψυχή του (Chic είν΄αυτοί) και φαζαριστές κιθάρες που δεν μπορούν να κάνουν λάθος, υπογραμμίζοντας την κλασσική «έρωτας - λαγνεία - ρομάντσο» στιχουργική του τραγουδιστή. Σε πρώτο, δε, πλάνο, η ερμηνεία του ίδιου του Palmer, να σφύζει από αυτοπεποίθηση, ευέλικτη ανάμεσα σε ηδυπάθεια, γρέτζο και ροκ σφυγμό. "Alpha Μale", όπως λένε και τα λεξικά.
Με μια εισαγωγή στα τύμπανα σε 7/4 (εξ ου και ο ελαφρύς αποπροσανατολισμός που πάντα προκαλεί, ειδικά όταν στο ένα χέρι κρατάει κανείς ποτήρι Κόλινς γεμάτο με ρούμι, κόλα και παγάκια), υπαινικτικά συνθ, έναν ρυθμικό βρυχηθμό από κιθάρες πάνω σε κιθάρες και φωνητικές αρμονίες γραμμένες από την σόουλ θεότητα Chaka Khan, ο Robert Palmer παραδίδει σ΄αυτό μαθήματα για το πώς και το γιατί τυχαίνει να είναι «εθισμένος στον έρωτα».
Πρώτον, οι vamp θεές της δυσαρέσκειας ως backing band του Palmer προκαλούσαν πολλαπλά εγκεφαλικά, όχι μόνο με το ομοιόμορφο «σοβαρό» ντύσιμο, όχι μόνο με την πολλά υποσχόμενη κοψιά (το μαύρο μάθαμε όλοι ότι διαγράφει τα πάντα με το κατάλληλου χρώματος εσώρουχο) αλλά και με την πρόσθετα ερεθιστική λεπτομέρεια ότι - όπως είναι φανερό- δεν ξέρουν να παίζουν, προσποιούνται ότι παίζουν τις κιθάρες, το μπάσο, τα ντραμς.
Δεύτερον, δίπλα τους, η "γεύσου τα παγάκια απ' το Campari σου, honey και άσε τα υπόλοιπα σε μένα" ερμηνεία του Palmer, όχι μόνο προσωποποίησε μια για πάντα τα ανομολόγητα γιάπικα όνειρα, αλλά ενσάρκωσε και τα υπερεγώ των ανήλικων καταναλωτών μουσικής («μ ό ν ο ν έτσι θέλω να γίνω όταν θα μεγαλώσω»). Τρίτον, ο ήχος που έβγαζε το προκλητικό αυτό combo ήταν παρασάγγας μακριά από τις ξώφαλτσες «φλωριές» της εποχής, δίνοντας στον ποπ ακροατή να καταλάβει τί εστί rock drive, χωρίς να τον αποξενώνει.
Τέταρτον, γιατί με στίχους του τύπου "i'm immune to the stuff", "can't get enough", "your throat is tight, you can' t breathe, another kiss is all you need" και τα συναφή, αφόπλισε αναστολές και μπρίζωσε με αποφασιστικότητα -για «βγάλσιμο ματιών» ό,που δει και άμα λάχει- δύο ή και τρεις ηλικιακές κατηγορίες που ζούσαν χαλιναγωγώντας τις ορμόνες τους προ του φόβου του AIDS.
Μιλάει από μόνο του.
Ροή

Jeff Healey : (Let us) “See The Light”

zabrahana: "whales dream in purple"

Supertramp: "Live in Paris"
