Το 1985 ξεκινά με τον 34χρονο ντράμμερ από το δυτικό Λονδίνο πανταχού παρόντα στο διεθνές μουσικό στερέωμα. Το τραγούδι του “Against All Odds” από την ομώνυμη ταινία του Taylor Hackford έχει φθάσει στο Νο 1 από τον προηγούμενο Απρίλιο, ταυτιζόμενο μ’ εκείνο το ανίερο κινηματογραφικό τρίγωνο μεταξύ Jeff Bridges, James Woods και της αλλοπρόσαλλης όσο και εκθαμβωτικής Rachel Ward. ...>>

Αύγουστος ’85. Ήλιος σινεμασκόπ, να γεμίζει το μυαλό απ΄άκρη σ΄άκρη, να σε κάνει να μισοκλείνεις τα μάτια, να τα βλέπεις όλα ένα τόνο πιο σκούρα, σα να φοράς γυαλιά. Στην παραλία μόνον οι δυό μας. Τό’ χαμε συνεννοηθεί από την προηγούμενη Τρίτη, στο φροντιστήριο. ...>>

Λιγνός και στέρεος, μαυρισμένος, με προσεκτικά εφαρμοσμένα ασημόξανθα εξτένσιονς που πέφτουν μέχρι τη μέση, ντυμένος με την ραγδαίως μοδάτη, επιμελημένα ξεσκισμένη στολή από τζην –κρόσσια, στους βραχίονες, έξω τα γόνατα, χαϊμαλιά στους καρπούς- και με το φλατ άτριχο στέρνο να υπαινίσσεται την βορειοευρωπαϊκή του καταγωγή. ...>>

Με το που διαβάζω την είδηση, τρίβω τα μάτια μου. Οι φήμες των τελευταίων πολλών χρόνων ότι «έρχεται», πότε στην Κρήτη, πότε στην Αθήνα, «με χαρντ ροκ σχήμα, να παίξει τα παλιά» έχουν αφήσει για κουσούρι κάποια ανοσία. Το εγκατεστημένο στην ινιοβρεγματική χώρα ξενερουά πνεύμα της λογικής αρχίζει τις υπαγορεύεις: «Σύνελθε, blue collar απολειφάδι, μεγαλώνεις και δεν υπάρχει περίπτωση να συμβεί. Μάζευ'τα και πήγαινε να τον δεις κάπου στο εξωτερικό». ...>>

«Δε γινόταν να συνεχίσω να παίζω μουσική έτσι. Δίπλα σε ηλίθιους που έπαιζαν καλύτερα με το σεσουάρ παρά με τις κιθάρες τους Για ένα κοινό που ενδιαφερόταν μόνο να δει πόσο μακρύ είναι το πουλί μου. Είχε φθάσει το τέλος. Ή θα αυτοκτονούσα, ή κάτι έπρεπε να αλλάξει δραστικά στη ζωή μου». ...>>

«Ένα ήταν το μεγάλο λάθος σε ολόκληρη την καριέρα μου», θα πει το 2019 στο ντοκυμανταίρ με θέμα την καριέρα του, ο 88χρονος Clive Davis, ο επικεφαλής του δισκογραφικού κολοσσού της Columbia/CBS, ο μόνος μη μουσικός που έχει ενταχθεί στο Rock ’N’ Roll Hall Of Fame. ...>>

«1978, λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα. Όλα για μένα είχαν τελειώσει. Το δισκογραφικό μου συμβόλαιο έληγε και ο μάνατζερ μου το είχε πει ευγενικά, αλλά ξεκάθαρα: με αποδέσμευε από το πελατολόγιό του. Ήθελα να φτάσω από το Λονδίνο στο σπίτι μου στο Middlesbrough, αλλά η εταιρία δεν μου πλήρωνε ούτε το εισιτήριο του τραίνου. Άδεια οδήγησης, δεν είχα, μου είχε αφαιρεθεί. Από κουταμάρες της νεότητας....>>

Καμία επιτυχία δεν έρχεται τυχαία. Ή, τουλάχιστον, έτσι ήταν ο κανόνας κάποτε. Τότε που οι μουσικοί δεν ήταν μόνον οπτικά βοηθήματα για να βιώνουν τα εκατομμύρια των καταναλωτών τις φαντασιώσεις τους. Ούτε ήταν τίποτε χωρίς παρελθόν προκαστασκευασμένες ρέπλικες, στοιχισμένες με το μουσικό I.Q. μιας δεδομένης εποχής. Να πώς έφτασε, ας πούμε, ο Steve Winwood στο “Back In The High Life”. Τον προγούμενο αιώνα. ...>>

Όπως καθένα από αυτά τα ροκ άλμπουμ που θα ακούγεται για γενιές και μάλιστα απνευστί, από το πρώτο μέχρι και το τελευταίο του κομμάτι, έτσι κι αυτό έχει τη μαγεία του, τις συνταγές, τα μυστικά και τα απόκρυφά του. Για να αναφερθείς σ΄αυτό πρέπει να υπάρχει λόγος....>>

Η στήλη αγγελιών επιγραφόταν «Musicians Wanted». Βρισκόταν σε στήλη πληρωμένων καταχωρήσεων στην εφημερίδα “Melody Maker” και υπήρξε για τρεις περίπου δεκαετίες η κύρια αφορμή για τη συνάντηση χιλιάδων μουσικών και τη δημιουργία ακόμη περισσότερων συγκροτημάτων στο νησί. Όποιος νεαρός Jeff Beck αναζητούσε έναν νέο Roger Daltrey ή έναν αφανή John Bonham για να επανδρώσει το μουσικό του όχημα, έστελνε στην εφημερίδα τη δική του αγγελία. ...>>