Pink Floyd: Ο Σκεπτόμενος Νους Θα Πει...Ψηφίστε Τα Ζώα, Ξέρουν Καλύτερα (μέρος 3ο)

07/08/2014

Κατηγορία: Art Rock

5220

Τρίτο και το πιο κομβικό σημείο για την ιστορική διαδρομή των Pink Floyd, όπου η τεράστια εμπορική και καλλιτεχνική επιτυχία που γνωρίζουν είναι απίστευτη. Το www.rocktime.gr και ο Γιώργος Βαλιμίτης συνεχίζει την αναδρομή του στο μεγάλο εγγλέζικο group.

 

Κεφάλαιο 7ο: Η Φάρμα Των Πολιτικών

Τροφή για σκέψη με κοινωνικά και πολιτικά μηνύματα, θα μπορούσε εύλογα να είναι μα φράση αν ζητούσαν μια σύντομη περιγραφή για το στίχο του. Ζώα με μια λέξη. Το "Animals’’ είναι βγαλμένο από τα σπλάχνα του Roger Waters και πρόκειται για ένα ακόμα δικό του παιδί, βασισμένο όμως στο πολιτικό μύθο της "Φάρμα Των Ζώων’’ του George Orwell, με τους στίχους του, να περιγράφουν ποικίλες κατηγορίες στην κοινωνία, σαν διαφορετικά είδη ζώων.

 Η θεματολογία του, χωρίζεται σε τρεις τάξεις: τα δεσποτικά και αδίστακτα γουρούνια (Pigs, όπου διασπάται και αυτό με τη σειρά του σε τρία τμήματα Pigs: On The Wings Pt1, Pigs: Three Different Ones και Pigs: On The Wings Pt2), τα μάχιμα σκυλιά (Dogs) και τη τυφλή και άκριτη αγέλη των προβάτων (Sheep).

 Η νουβέλα επικεντρώνεται στο σταλινισμό και το άλμπουμ είναι μια κριτική του καπιταλισμού, διαφέροντας όμως και πάλι στο ότι τα πρόβατα τελικά ξεσηκώνονται για να εξουδετερώσουν τα σκυλιά. Τα τραγούδια αρχικά, δεν συνδέονταν μεταξύ τους εννοιολογικά και πρόκειται για μία συλλογή κομματιών που εξελίχθηκαν για τις ανάγκες του άλμπουμ. Η έννοια τους, περιγράφει την προφανή κοινωνική και ηθική αποσύνθεση της κοινωνίας, παρομοιάζοντας την ανθρώπινη κατάσταση με εκείνη των απλών ζώων (σύμφωνα και με τον συγγραφέα Glenn Povey).

 Ο δίσκος, πέραν της κριτικής που ασκεί στη κοινωνία –εξακολουθεί να είναι επίκαιρος και αυτός τέσσερις περίπου δεκαετίες μετά-, αποτελεί εν μέρει και την πληρωμένη απάντηση του ροκ, στο κίνημα του punk (για την εποχή που μιλάμε) το οποίο βρισκόταν τότε σε συνεχή αύξηση δημοτικότητας. Αποτέλεσε μια μηδενιστική δήλωση κατά των κοινωνικών και πολιτικών συνθηκών που επικρατούσαν αλλά και μια αντίδραση στον γενικό εφησυχασμό και την νοσταλγία που φαινόταν να περιβάλλει τη ροκ μουσική, κάνοντας έτσι  προφανή στόχο το συγκρότημα για τους πανκ μουσικούς.

 Από τα τρία τμήματα του τραγουδιού "Pigs’’ , το μόνο άμεσα αναγνωρίσιμο πρόσωπο είναι η Mary Whitehouse (ηθική αγωνίστρια), η οποία περιγράφεται σαν το περήφανο σπίτι του ποντικιού της πόλης (Hey you, Whitehouse, Ha ha charade you are. You house proud town mouse).

 

Το "Sheep'' περιέχει μια τροποποιημένη έκδοση του 23ου Ψαλμού, η οποία συνεχίζει την παράδοση ''Ο Κύριος είναι ο ποιμένας μου'' με λέξεις όπως  ''με κάνει να κρεμαστώ από άγκιστρο σε ψηλούς τόπους και με μετατρέπει σε αρνίσια παϊδάκια'' (He make me, to hang on hook, in high places. He converted me to lamb cutlets). Προς το τέλος του κομματιού τα επώνυμα πρόβατα ξεσηκώνονται και σκοτώνουν τα σκυλιά αλλά αργότερα όμως, συνταξιοδοτούνται πάλι πίσω στα σπίτια τους.
 Το άλμπουμ ολοκληρώνεται θεματικά, με το δεύτερο μέρος του ''Pigs On The Wings'', ένα απλό τραγούδι αγάπης με το οποίο προσφέρεται μια αχτίδα ελπίδας, παρά την οργή που εκφράζεται στα τρία άλλα τραγούδια του άλμπουμ (το Pigs  On The Wings θεωρείται ως ένα κομμάτι). Τα δύο μέρη του κομματιού αυτού, είχαν επηρεαστεί σε μεγάλο βαθμό από τη σχέση του ιθύνον νου (Roger Waters) με την τότε κοπέλα του.
 Το "Animals’’ ηχογραφήθηκε στο Britania Row το 1976 (Απρίλη με Δεκέμβριο) και συνεχίστηκε μέχρι και τις πρώτες ημέρες του 1977, με τον Brian Humphries να αναλαμβάνει τη παραγωγή (συνεργάτης των Pink Floyd από προηγούμενες δουλειές τους).
 Τα κομμάτια "Raving And Drooling" και "Gotta Be Crazy", τα οποία είχαν πρωτοπαρουσιαστεί ζωντανά στις εμφανίσεις τους, για τις ανάγκες της περιοδείας του δίσκου "Wish You Were Here’’, ξανά επεξεργαστήκαν από τον Roger Waters και παρουσιάζονται εδώ πλέον, κάτω από τους  τίτλους Sheep και Dog αντίστοιχα και διαχωρίζονται στο άλμπουμ από τα τρία μέρη του Pigs. Όλα τα κομμάτια με εξαίρεση του Dogs (μουσική Waters / Gilmour), γράφτηκαν από τον Roger Waters όπως και όλοι οι στίχοι του.
  Το "Pigs On The Wings’’ χωρίστηκε στα δύο, και αυτό διότι τα δικαιώματα, παρέχονται με βάση ανά-τραγούδι. Ο Roger Waters,  έλαβε περισσότερα από τον Dave Gilmour, παρά το γεγονός ότι το "Dogs" καταλαμβάνει σχεδόν ολόκληρο το πρώτο μέρος του δίσκου. Το τραγούδι περιέχει αναφορές και στη ιδιωτική ζωή του Roger Waters, όπως για παράδειγμα στον νέο (τότε) ρομαντικό έρωτά του με την Carolyne Anne Christie.
  Ο Gilmour ήταν τότε απασχολημένος με τη γέννηση του πρώτου παιδιού του και δεν συνέβαλε αρκετά στο Animals. Το ίδιο έγινε και με τους Ritchard Wright και Nick Mason, όπου έγινε και ο πρώτος δίσκος των Pink Floyd, με μηδενική συμβολή του.
 Για τις ανάγκες της περιοδείας μελλοντικά, η μπάντα είχε συζητήσει να προσλάβει έναν δεύτερο κιθαρίστα και βρήκαν βοήθεια στο πρόσωπο του Snowy White, όπου καλέστηκε και στο στούντιο.
 Όταν λοιπόν ο Waters και ο Mason διέγραψαν κατά λάθος ένα από τα ολοκληρωμένα κιθαριστικά σόλο του Gilmour, ο White κλήθηκε να ηχογραφήσει ένα σόλο για το "Pigs On The Wings". Αν και η απόδοσή του είχε παραληφθεί από την κυκλοφορία του βινυλίου, περιλήφθηκε στην 8 ιντσών κασέτα.

Το εξώφυλλο του "Animals", ανατέθηκε στη Hipgnosis, η οποία είχε σχεδιάσει τα προηγούμενα εξώφυλλα των άλμπουμ της μπάντας. Τους προσφέρθηκαν αρχικά,  τρεις ιδέες, με μία εκ των οποίων να έχει ένα μικρό παιδί που μπαίνει στο υπνοδωμάτιο των γονιών του και τους βρίσκει να κάνουν σεξ δηλαδή να "συνουσιάζονται σαν τα ζώα’’. Παρ' όλες αυτές τις ιδέες όμως, το τελικό εγχείρημα, ασυνήθιστα, σχεδιάστηκε από τον Roger Waters.

 Εκείνη την εποχή ζούσε κοντά στο Clapham Common, και οδηγούσε τακτικά από το παρελθόν, στο Battersea Power Station (σταθμός παραγωγής ηλεκτρικού), το οποίο από τότε φαινόταν πως πλησίαζε στο τέλος της ωφέλιμης ζωής του. Η θέαση του κτιρίου επιλέχθηκε για να καλύψει τη κεντρική εικόνα, και οι Pink Floyd ανέθεσαν στη γερμανική εταιρεία Ballon Fabrik (που είχε κατασκευάσει προηγουμένως τα αερόπλοια των Led Zeppelin) και στον Αυστραλό καλλιτέχνη Jeffrey Shaw να κατασκευάσουνε ένα μπαλόνι – γουρούνι, 30 ποδιών (9,10 μέτρα), το οποίο βαπτίσανε αργότερα Algie.

 Το μπαλόνι ήταν φουσκωμένο με ήλιο και με ικανότητες να ελίσσεται, έτσι, για τις ανάγκες της μαγνητοσκόπησης, στις 2 Δεκεμβρίου, προσέλαβαν έναν εκπαιδευμένο σκοπευτή έτοιμο να πυροβολήσει σε περίπτωση που διέφυγε. Δυστυχώς όμως, οι κακές καιρικές συνθήκες καθυστέρησαν τις εργασίες, και ο διευθυντής του συγκροτήματος Steve O'Rourke παρέλειψε να ξανακαλέσει το σκοπευτή, για δεύτερη ημέρα και το μπαλόνι έσπασε χωρίς να αγκυροβολήσει και εξαφανίστηκε από μπροστά τους. Τελικά προσγειώθηκε στη περιοχή Kent και βρέθηκε από έναν τοπικό αγρότη, ο οποίος ήταν προφανώς οργισμένος, με το σκεπτικό ότι είχε τρομάξει τις αγελάδες του. Το μπαλόνι ανακτήθηκε και η μαγνητοσκόπηση συνεχίστηκε για τρίτη ημέρα, αλλά οι πρώτες φωτογραφίες του σταθμού παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας θεωρήθηκαν ως καλύτερες, οπότε, παρέμειναν έτσι και η εικόνα του γουρουνιού, προστέθηκε αργότερα σε μία από αυτές.

 Το θέμα του άλμπουμ, συνεχίζεται και πάνω στο βινύλιο και στις ένθετες εικόνες της συσκευασίας. Στη πρώτη πλευρά του δίσκου, επάνω στην ετικέτα εμφανίζεται ένα απόσπασμα τραβηγμένο από κατοπτρικό φακό, με ένα σκύλο να βρίσκεται στην Αγγλική εξοχή. Η δεύτερη πλευρά, περιλαμβάνει ένα γουρούνι και ένα πρόβατο, ρυθμισμένα ακριβώς στην ίδια θέση.

 Ο χειρόγραφος χαρακτήρας του ντράμερ της μπάντας Nick Mason, χρησιμοποιήθηκε ως το τύπο γραφής της κυκλοφορίας , σε ολόκληρη τη συσκευασία. Το κεντρικό πλαίσιο του στο άνοιγμα, χαρακτηρίζεται από μονόχρωμες φωτογραφίες που δηλώνουν την εμφανή εγκατάλειψη, γύρω από το σταθμό ηλεκτροπαραγωγής.χρονιά , όπως και το 2000 ξανά, μέσω της Capitol Records. Συμπεριλήφθηκε στα box – set "Shine On’’ όπως και στο περιορισμένης κυκλοφορίας "Oh, By The Way’’.

 Το Animals, είδε τα φώτα τις δημοσιότητας, μέσω των Harvest Records (Αγγλία) και Columbia Records (Αμερική), όταν αναρτήθηκε στα ράφια των δισκοπωλείων στις 23 Ιανουαρίου 1977 στην Αγγλία και στις 12 Φεβρουαρίου στην Αμερική, κατακλύζοντας έτσι τη δεύτερη θέση και την εικοστή έβδομη στα charts αντίστοιχα. Επανακυκλοφόρησε σε cd το 1985 και στην Αμερική το 1987, σε ψηφιακό remaster cd και με νέο artwork, πάλι, το 1994. Ακολούθησε άλλη μια επανακυκλοφορία του, σε περιορισμένο βινύλιο αυτή τη φορά, το 1997 και μία άλλη εορταστική έκδοση του στην Αμερική την ίδια
  Θα το γράψω για δεύτερη φορά. Ένα καταπληκτικό άλμπουμ που ακόμα και σήμερα παραμένει επίκαιρο, ντυμένο με τα Progressive rock στοιχεία που χαρακτηρίσανε τον γνώριμο ήχο των Pink Floyd ανά τα χρόνια και που μαζί με τα "Dark Side Of The Moon" και "The Wall", αποτελεί το δισκοπότηρο της δικής τους Αγίας Τριάδας για τον σκεπτόμενο άνθρωπο. Εξακολουθώ να πιστεύω πως τόσο οι δύο αυτοί δίσκοι, όσο και τούτος, εάν βρίσκανε θέση σε κάθε σπίτι, σε κάθε γωνιά του πλανήτη, ανεξάρτητα από τι είδους μουσική ακούει ο καθένας, ο κόσμος που ζούμε σήμερα, θα ήταν πολύ καλύτερος.
Κεφάλαιο 8ο: Όταν Το "Εμείς", Γίνεται ‘’Εγώ"
  Το 1979, ο Υπέρτατος και Μοναδικός Roger Waters, δημιούργησε το καταπληκτικό μιούζικαλ με το τίτλο The Wall, που έμελλε να γίνει και δίσκος Soundtrack της μπάντας και μάλιστα από τους καλύτερούς τους (μαζί με τα The  Dark Side Of The Moon, Animals, Wish You Were Here).  Το άλμπουμ, του ανήκει εξολοκλήρου, μιας και γράφτηκε από αυτόν και μόνο (αν και πολλοί θα βιαστείτε να πείτε για τα Credits, κοιτάξτε προσεκτικά τόσο στο εσώφυλλο της ταινίας, όσο και στο δίσκο) και πρόκειται για μια Concept ιστορία. Μια ιστορία, με πολλά μηνύματα – κυρίως αντιπολεμικά -  και που έχει αποτελέσει τροφή για σκέψη σε πολλούς ανθρώπους ανάμεσά μας. Πρόκειται δηλαδή, για μια ροκ όπερα, όπου τόσο τα επιτακτικά του θέματα όσο και οι επιπτώσεις του, εναρμονίζονται - μέσω της συμβολικής μεταφοράς του τίτλου-  με τα αίτια και τις επιπτώσεις στην αυτό-επιβληθείσα απομόνωση.
Το Τείχος (The Wall) είναι το ενδέκατο άλμπουμ των Pink Floyd. Κυκλοφόρησε ως διπλό άλμπουμ στις 30 Νοεμβρίου 1979, και, εν συνεχεία, παίζεται ζωντανά με περίτεχνα θεατρικά εφέ, ενώ αποτελεί το soundtrack της ομώνυμης ταινίας.
 
Το άλμπουμ ασχολείται κυρίως με θέματα της εγκατάλειψης και την προσωπική απομόνωση. Αρχικά, συνελήφθηκε κατά τη διάρκεια της In The Flesh Tour του 1977 όταν ο  Roger Waters  απογοητεύτηκε που η αντίληψη και σκαιότητα των θεατών ήταν τόσο έντονη, που φαντάστηκε να χτίζει ένα τείχος ανάμεσα στους ερμηνευτές και το κοινό. Πρόκειται μια ροκ όπερα που επικεντρώνεται στον Ροζ, ένα χαρακτήρα του Waters που διαμορφώθηκε από τον εαυτό του, με ορισμένες πτυχές με βάση το αρχικό ηγέτη της μπάντας, Syd Barrett. Οι εμπειρίες της ζωής του Pink ξεκινούν με την απώλεια του πατέρα του κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, και να συνεχίσει με την γελοιοποίηση και κακοποίηση από τους δασκάλους του, την υπερπροστατευτική μητέρα και, τέλος, τη διάλυση του γάμου του. Όλα συμβάλλουν στην ενδεχόμενη αυτό - επιβληθείσα απομόνωση του από την κοινωνία, που αντιπροσωπεύεται από έναν μεταφορικό τοίχο. Το "The Wall" διαθέτει ένα κυρίως σκληρότερο και πιο θεατρικό ύφος από τις προηγούμενες κυκλοφορίες των Pink Floyd.
  Ο Richard Wright άφησε την μπάντα κατά την παραγωγή του άλμπουμ, αλλά παρέμεινε σαν μισθωτός μουσικός, για τις ανάγκες των συναυλιών  του The Wall Tour. Εμπορικά επιτυχημένο από τη κυκλοφορία του και μια από τις καλύτερες πωλήσεις από το 1979, και μέχρι το 1999 είχε πουλήσει πάνω από 23 εκατομμύρια RIAA πιστοποιημένες μονάδες (11,5 εκατομμύρια άλμπουμ) στις Ηνωμένες Πολιτείες. Το περιοδικό Rolling Stone τοποθέτησε το The Wall στο νούμερο 87 στη λίστα του με τα 500 μεγαλύτερα άλμπουμ όλων των εποχών..
 Η In the Flesh Tour ήταν η πρώτη περιοδεία που παίχτηκε σε μεγάλα στάδια, και τον Ιούλιο του 1977, στην καταληκτική ημερομηνία στο Μόντρεαλ Ολυμπιακό Στάδιο, μια μικρή ομάδα θορυβωδών και ενθουσιασμένων οπαδών κοντά στη σκηνή ερέθισαν τον Waters σε τέτοιο βαθμό που "έφτυσε" τον έναν τους. Ένα bootleg διάρκειας 78 λεπτών, με τίτλο ‘’Who Was Trained Not To Spit On The Fun’’, υπάρχει κάπου στην αγορά και αποτυπώνει το σκηνικό αυτό Ο Roger,  δεν ήταν το μόνο μέλος του συγκροτήματος που αισθάνθηκε δυσαρεστημένος με την παράσταση, καθώς ο κιθαρίστας David Gilmour αρνιόταν να παίζει συνήθως τα encores της μπάντας (Money και Us And Them), αφήνοντας την υπόλοιπη μπάντα, με εφεδρικό κιθαρίστα τον Snowy White, να αυτοσχεδιάζουν ένα αργό, λυπημένο blues σε δώδεκαμετρο το οποίο ο Waters το περιγράφει σαν "μουσική για να πάει κάποιος στο σπίτι του’’..
  Αργότερα το ίδιο βράδυ, ενώ επέστρεφε από το νοσοκομείο για τη θεραπεία ένας τραυματισμού που υπέστη στο πόδι του, ενώ έπαιζε στα παρασκήνια με τον manager Steve O'Rourke, ο Waters μίλησε με τον παραγωγό Bob Ezrin, και έναν φίλο του Ezrin, ένα ψυχίατρο που μοιράζονταν το αυτοκίνητό τους, για τα αισθήματα αποξένωσης που βίωνε στην περιοδεία.  Εξέφρασε την επιθυμία του, να απομονώσει τον εαυτό του με την κατασκευή ενός τείχους κατά μήκος της σκηνής ανάμεσα στους ερμηνευτές και το κοινό.  Αργότερα είπε: «Απεχθάνομαι να παίζω σε γήπεδα ... Έλεγα στους ανθρώπους σε εκείνη την περιοδεία, δεν το απολαμβάνω. Υπάρχει κάτι πολύ λάθος με αυτό».
  Ενώ ο Gilmour και ο Wright ήταν στη Γαλλία ηχογραφώντας τα σόλο άλμπουμ τους, και ο Nick Mason ήταν απασχολημένος με την παραγωγή του "Green" του Steve Hillage, ο Waters άρχισε να γράφει νέο υλικό. Το περιστατικό με το φτύσιμο έγινε η αφετηρία για ένα νέο concept, στο οποίο διερεύνησε την αυτό επιβληθείσα απομόνωση του πρωταγωνιστή, μετά από χρόνια τραυματικών αλληλεπιδράσεων με πρόσωπα κύρους και την απώλεια του πατέρα του σαν μικρό παιδί. Για να εκτελέσει το θέμα του "The Wall", προσπάθησε να αναλύσει τον ψυχολογικό αποχωρισμό του ερμηνευτή από το κοινό, χρησιμοποιώντας μια φυσική δομή σαν μεταφορική και θεατρική διάταξη
Τον Ιούλιο του 1978, οι Floyd, συγκεντρώνονται εκ νέου στο Britannia Row Studios, όπου ο Waters παρουσίασε δύο νέες ιδέες για το concept albums. Το πρώτο ήταν ένα demo 90 λεπτών με τον προσωρινό τίτλο ‘’Bricks In The Wall’’
Το δεύτερο,  ήταν ένα project για τα όνειρα ενός ανθρώπου σε μία νύχτα η οποία μοιράζεται γάμο, σεξ, καθώς και τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα της μονογαμίας και της οικογενειακής ζωής σε σχέση με την ασυδοσία. Η πρώτη επιλογή επιλέχθηκε από το συγκρότημα για την νέα δουλειά των Pink Floyd και η δεύτερη ιδέα έγινε τελικά η πρώτη σόλο προσπάθεια του Roger Waters, ένα concept άλμπουμ με τίτλο ‘’The Pros And Cons Of  Hiking’’.
  Μέχρι το Σεπτέμβριο, η μπάντα ήταν αντιμετώπισε οικονομικές δυσκολίες γιατί οι οικονομικοί σχεδιαστές της Norton Warburg Group (NWG) είχαν επενδύσει £ 1,3 - 3.300.000 των χρημάτων του συγκροτήματος σε κεφάλαια υψηλού κινδύνου για τη μείωση των φορολογικών τους υποχρεώσεων. Η στρατηγική απέτυχε, όπως πολλές από τις επιχειρήσεις που επένδυσαν στη  NWG απώλεσαν χρήματα, αφήνοντας τη μπάντα αντιμετωπίσει δεινούς φορολογικούς συντελεστές ύψους 83%. Οι Pink Floyd διέκοψαν τη σχέση τους με  τη NWG, απαιτώντας την επιστροφή των μη επενδυμένων κεφαλαίων. Το συγκρότημα χρειαζόταν, λοιπόν την δημιουργία ενός άλμπουμ για να βγάλουν λεφτά. Επειδή το έργο είχε 26 κομμάτια, παρουσίασε μια πρόκληση μεγαλύτερη από τα προηγούμενα άλμπουμ,  ο Waters αποφάσισε να φέρει έναν εξωτερικό παραγωγό και συνεργάτη και αργότερα είπε ότι: «Χρειαζόμουν έναν συνεργάτη ο οποίος ήταν μουσικά και πνευματικά σε παρόμοια θέση με όπου ήμουν».
  Με πρόταση της τότε κοπέλας του,  Lady Carolyne Christie, η οποία είχε δουλέψει σαν γραμματέας του Ezrin, τον προσέλαβαν να παράγουν από κοινού το άλμπουμ. Από την αρχή, ο Waters τον άφησε ελεύθερο να κάνει ότι θέλει λέγοντας του μόνο να μην περιμένει κάποιο credit. Οι Ezrin, Waters και Gilmour, διάβασαν το concept του Waters και ξεσκαρτάρισαν ότι θεωρούσαν περιττό. Οι Waters και Ezrin δούλεψαν κυρίως στην ιστορία, βελτιώνοντάς τη και έτσι ένα σενάριο 40 σελίδων παρουσιάστηκε στην υπόλοιπη μπάντα, με θετικά αποτελέσματα.
  Το άλμπουμ ηχογραφήθηκε σε διάφορα σημεία. Στη Γαλλία, το Super Bear Studios χρησιμοποιήθηκε από τον Ιανουάριο μέχρι και τον Ιούλιο του 1979, με τον Waters να γράφει τα φωνητικά του στο Studio Miraval. Ο Michael Kamen ανέλαβε την εποπτεία των ενορχηστρώσεων στο CBS Studios στη Νέα Υόρκη, τον Σεπτέμβριο. Κατά τη διάρκεια των επόμενων δύο μηνών, η μπάντα χρησιμοποίησε τα Cherokee Studios και The Village Recorder στο Λος Άντζελες, ενώ ένα σχέδιο για να συνεργαστεί με τους Beach Boys στο στούντιο Sundance Productions στο Λος Άντζελες, ακυρώθηκε.
O James Guthrie, αντικατέστησε τον μηχανικό ήχου Brian Humphries, και ο Guthrie μισθώθηκε σαν συμπαραγωγός, χωρίς όμως να γνωρίζει την ύπαρξη του Ezrin. Οι σχέσεις μέσα στην μπάντα ήταν σε χαμηλά επίπεδα, και ο ρόλος του Ezrin,  επεκτάθηκε με εκείνου του μεσάζων μεταξύ Waters και της υπόλοιπης μπάντας. Στο μεσοδιάστημα του Μαρτίου, είχαν ολοκληρώσει μια σειρά από demo κομμάτια, ενώ από την NWG τους ενημέρωσαν για κίνδυνο πτώχευσης, και τους δόθηκαν οδηγίες να εγκαταλείψουν την Αγγλία το αργότερο μέχρι τις 6 Απριλίου του 1979, για τουλάχιστον ένα έτος για να μη πληρώσουν φόρους σαν κάτοικοι εξωτερικού για το διάστημα αυτό και μέσα σε ένα μήνα και τα τέσσερα μέλη και οι οικογένειές τους έφυγαν. Ο Waters μετακόμισε στην Ελβετία, ο Mason στη Γαλλία, και  οι Dave Gilmour και Richard Wright σε ελληνικά νησιά (εξού και ο τίτλος του σόλο δίσκου του Gilmour ‘’On An Island’’). Ορισμένα είδη εξοπλισμού από το Britannia Row μεταφέρθηκαν στο Super Bear Studios κοντά στη Νίκαια. Ενώ στη πορεία, ο Wright και ο Mason έζησαν στο στούντιο, o Waters και o Gilmour έμειναν σε κοντινές κατοικίες. Ο Mason αργότερα μετακόμισε στη βίλα του Waters κοντά στο Vence, ενώ ο Ezrin έμεινε στο Nice .
  Η αυστηρή ακρίβεια του Ezrin, προκάλεσε προβλήματα με το αυστηρό χρονοδιάγραμμα που υπαγορεύθηκε από τον Waters. Ο Mason βρήκε τη συμπεριφορά του παραγωγού "ασταθή". Το μερίδιο δικαιωμάτων του Ezrin ήταν μικρότερο από την υπόλοιπη μπάντα και έβλεπε τον Waters σαν "νταή" , ειδικά όταν τον χλεύαζε έχοντας κονκάρδες που έγραφαν NOPE (No Points Ezrin) ενώ αργότερα παραδέχτηκε ότι είχε προβλήματα στο γάμο του και δεν ήταν «στα καλύτερά του συναισθηματικά». Περισσότερα προβλήματα έγιναν εμφανή όταν η σχέση του Waters με τον Wright χάλασε. Η μπάντα ήταν σπάνια στο στούντιο μαζί. Οι Ezrin και Guthrie ασχολούνταν με τα τύμπανα του Mason μαζί, και ο Guthrie συνεργαζόταν με τους Waters και Gilmour κατά τη διάρκεια της ημέρας, επιστρέφοντας το βράδυ για να ασχοληθεί με τα μέρη του  Wright, ο οποίος ανησυχούσε για τις επιπτώσεις που θα έχει στις εσωτερικές σχέσεις της μπάντας. Ο Waters συμφώνησε σε δοκιμαστική περίοδο με τον Wright να κάνουν τη παραγωγή, αλλά μετά από μερικές εβδομάδες, ο ίδιος και ο Ezrin έφρασαν δυσαρέσκεια με τις μεθόδους του Richard Wright. Μια αντιπαράθεση με τον Ezrin, οδήγησε τον Wright να δουλεύει μόνο τις νύχτες. Ο Gilmour εξέφρασε επίσης την ενόχληση του, καταγγέλλοντας ότι η έλλειψη του Wright «μας έκανε όλους τρελούς»,  και ο Ezrin αργότερα σημείωσε " μερικές φορές είχα την αίσθηση ότι ο Roger τον οδηγούσε σε αποτυχία. Ο Rick παίρνει το άγχος των επιδόσεων. Θα πρέπει να τον αφήσουνε μόνο και ελεύθερο, να δημιουργήσει". Ο Wright είχε τα δικά του προβλήματα, ένα αποτυχημένο γάμο και την έναρξη της κατάθλιψης, που επιδεινώθηκε από τη μη μόνιμη διαμονή του. Οι διακοπές της μπάντας είχαν κλείσει για τον Αύγουστο και μετά θα βρισκόντουσαν στο Cherokee Studios του Λος Άντζελες, αλλά η Columbia προσέφερε στην μπάντα μια καλύτερη συμφωνία σε αντάλλαγμα τη κυκλοφορία του άλμπουμ τα Χριστούγεννα. Ως εκ τούτου, ο Roger, αύξησε τον φόρτο εργασίας τους κάνοντας κράτηση στο Studio Miraval, επίσης, πρότεινε την εγγραφή στο Λος Άντζελες πριν από δέκα ημέρες από τη συμφωνηθείσα, και την πρόσληψη άλλου πληκτρά να δουλεύει παράλληλα με τον Wright, του οποίου τα μέρη δεν είχαν ακόμη καταγραφεί. Ο Wright, ωστόσο, αρνήθηκε να συντομεύσει τις οικογενειακές του διακοπές στη Ρόδο.
 
Οι απόψεις για τη μετέπειτα αποχώρηση του Wright από το συγκρότημα διαφέρουν. Στην αυτοβιογραφία του (Inside Out) ο Mason λέει ότι ο Waters κάλεσε τον O'Rourke, ο οποίος ταξίδευε στις Η.Π.Α. με την QE2, και του είπε να διώξουν τον Wright  από το γκρουπ από τη στιγμή που Waters θα έφτανε στο Λος Άντζελες για τη μίξη του άλμπουμ ενώ σε μια άλλη μεταγενέστερη έκδοση που μιλά για την ιστορία της μπάντας, αναφέρει ότι ο Waters κάλεσε τον O'Rourke και του ζήτησε να μιλήσει στον Richard σχετικά με τις ηχογραφήσεις, στην οποία φέρεται ο Wright να απάντησε: «Πες του Roger να πάει να γαμηθεί...». Ο Wright πάλι διαφώνησε με αυτό, δηλώνοντας ότι η μπάντα είχε συμφωνήσει να ηχογραφήσει μόνο μέσα την άνοιξη και νωρίς το καλοκαίρι, και ότι δεν είχε καμία ιδέα ότι ήταν τόσο πολύ πίσω από το χρονοδιάγραμμα, ενώ ο Mason αργότερα έγραψε ότι ο Waters ήταν «έξαλλος και πολύ θυμωμένος»  και θεώρησε ότι ο Wright δεν είχε κάνει αρκετά ώστε να βοηθήσει να ολοκληρωθεί το άλμπουμ.  Ο Gilmour ήταν σε διακοπές στο Δουβλίνο, όταν έμαθε για το τελεσίγραφο του Waters και προσπάθησε να ηρεμήσει το κατάσταση και αργότερα μίλησε με τον Wright, του έδωσε την υποστήριξή του, αλλά του θύμισε για την ελάχιστη συνεισφορά του στο άλμπουμ. Ο Waters, ωστόσο, επέμεινε στο να φύγει ο Wright, αλλιώς θα αρνούταν τη κυκλοφορία του The Wall. Αρκετές ημέρες αργότερα, ανησυχούσαν για την οικονομική τους κατάσταση και για τις σχέσεις τους στην μπάντα, ενώ ο Wright παραιτήθηκε. Τα νέα της αποχώρησής του κρατήθηκαν μυστικά από τον μουσικό τύπο. Αν και το όνομά του δεν εμφανίζεται πουθενά στο αρχικό άλμπουμ, εργάστηκε σαν session μουσικός στην ακόλουθη περιοδεία για το The Wall. Μια ιστορία που ίσως ποτέ δεν θα μάθουμε τα πραγματικά γεγονότα και ποια εκδοχή είναι η αληθινή.
  Μέχρι τον Αύγουστο του 1979, σε μεγάλο βαθμό το άλμπουμ είχε ολοκληρωθεί. Ο Wright είχε ολοκληρώσει τα καθήκοντά του στο Cherokee Studios με βοήθεια από τους session μουσικούς Peter Wood και  Fred Mandel, ενώ ο Jeff Porcaro έπαιξε drums αντί για τον Mason στο "Mother". Ο Mason άφησε τη τελική μίξη στους Waters, Gilmour, Ezrin και Guthrie , και ταξίδεψε στη Νέα Υόρκη για να ηχογραφήσει το ντεμπούτο σόλο άλμπουμ του, ‘’Nick Masons Fictitious Sports’’.  Πριν από την κυκλοφορία του, οι τεχνικοί περιορισμοί οδήγησαν σε κάποιες αλλαγές που γίνονται στην κατάσταση λειτουργίας και του περιεχομένου του"The Wall", με το "What Shall We Do Now?",  να "αντικαθίστανται από το παρόμοιο, αλλά μικρότερο "Empty Spaces", και το "Hey You" που άλλαξε την αρχική του θέση πηγαίνοντας πρώτο στη τρίτη πλευρά . Με τη λήξη της προθεσμίας του Νοέμβρη το 1979,το συγκρότημα άφησε πίσω του τα προβλήματα και προχώρησε στην ολοκλήρωση του δίσκου. Ο Ezrin και ο Waters επέβλεψαν τη σύλληψη των διαφόρων ηχητικών εφέ που χρησιμοποιούνται στο άλμπουμ. O Waters ηχογράφησε το τηλεφώνημα που χρησιμοποιείται στο αρχικό demo για το "Young Lust", αλλά παρέλειψε να ενημερώσει τον καλούμενο Nick Mason ο οποίος υπέθεσε ότι ήταν κλήση φάρσα και απάντησε με θυμό. Η τηλεφωνική κλήση, είναι μια άμεση αναφορά σε ένα περιστατικό σχετικά με την ’In The Flesh Tour’’ όταν ο Waters πήρε τη σύζυγό του, Judy και το ακουστικό απαντήθηκε από τη φωνή ενός άνδρα, ενώ κατέγραψε επίσης, τους ήχους του περιβάλλοντος κατά μήκος του Hollywood Boulevard, κρεμώντας ένα μικρόφωνο από ένα παράθυρο στο στούντιο. Ο μηχανικός Phil Taylor κατέγραψε μερικούς θορύβους τ ελαστικών αυτοκινήτου που στριγγλίζουν στο "Run Like Hell" από ένα χώρο στάθμευσης αυτοκινήτων στο  στούντιο, και ένα σετ τηλεόρασης  που καταστρέφονται για το "One Of My Turns", ενώ ο Nick Griffiths κατέγραψε τη συντριβή των σερβίτσιων για το ίδιο τραγούδι στο Britannia Row Studios. Διάφορες τηλεοπτικές εκπομπές χρησιμοποιήθηκαν για το άλμπουμ και μία ηθοποιός, αναγνωρίζοντας τη δική του φωνή, δέχθηκε να πληρωθεί από τους Pink Floyd  αντί να κινηθεί νομικά εναντίον τους. Ο μανιακός schoolmaster που παρουσιάζεται σε όλο το λεύκωμα ακούγεται από τον Waters, και η ηθοποιός Trudy παρείχε τη φωνή της σαν groupie. Τα φωνητικά έγιναν από μια σειρά καλλιτεχνών, και μια προγραμματισμένη εμφάνιση από τους "The Beach Boys" για τα "The Show Must Go On" και "Waiting For The Worms" ακυρώθηκε από τον Waters, ο οποίος τελικά συμβιβάστηκε με τους Bruce Johnston και Toni Tennille (Beach Boy).
Η πρόταση του Ezrin να κυκλοφορήσει το "Another Brick In The Wall pt II", με ρυθμό disco στυλ δεν έγινε αποδεκτή αρχικά από τον Gilmour, αν και οι Mason και Waters ήταν πιο ενθουσιώδεις. Ο Waters ήταν αρχικά αντίθετος με την ιδέα να βγει κάποιο single γενικά, αλλά έγινε πιο δεκτικός όταν άκουσε τη μίξη του τραγουδιού από τουw Ezrin και Guthrie. Με δύο πανομοιότυπα  verses,  αποστέλλεται στον Griffiths στο Λονδίνο, μαζί με το αίτημα για να βρει ομάδες παιδιών για να εκτελέσουν διάφορες εκδοχές των στίχων. Ο Griffiths επικοινώνησε με τον Alun Renshaw, επικεφαλή  μουσικής στο κοντινό σχολείο Islington Green, που ήταν περισσότερο από ενθουσιασμένοι με την ιδέα: Ήθελα να κάνω μουσική που σχετίζεται με παιδιά- όχι μόνο να κάθονται γύρω ακούγοντας Τσαϊκόφσκι. Νόμιζα ότι οι στίχοι ήταν φοβεροί. Δεν χρειαζόμαστε καμία εκπαίδευση, δεν χρειαζόμαστε κανέναν έλεγχο σκέψης. Απλά σκέφτηκα ότι θα ήταν μια θαυμάσια εμπειρία για τα παιδιά.  Ο Griffiths σε πρώτη φάση, ηχογράφησε μικρές ομάδες μαθητών και στη συνέχεια τους είπε να φωνάζουν αντί να τραγουδούν. Πέρασε από multitrack τις φωνές, με αποτέλεσμα οι ομάδες να ακούγεται πολύ μεγαλύτερες από ότι ήταν. Το αποτέλεσμα ήταν ότι ο Waters  να "ακτινοβολεί", και το τραγούδι να γίνει Νο1 χριστουγεννιάτικο hit. Υπήρξε και κάποια διαμάχη, όταν ο βρετανικός Τύπος ανέφερε ότι τα παιδιά δεν είχαν πληρωθεί για τις προσπάθειές τους, που τελικά δόθηκαν αντίγραφα του άλμπουμ, και το σχολείο έλαβε μια δωρεά £ 1.000.
  Το κεντρικό πρόσωπο στη ταινία, ακούει στο όνομα Pink (Ροζ) και μέσω των κομματιών, δημιουργείται η πλοκή των γεγονότων στη ζωή του. Θα μπορούσαμε να πούμε, πως πρόκειται και για μια προσωπική αφήγηση του Roger, μιας και ο πρωταγωνιστής μας, έχει πολλά κοινά σημεία με τον μπασίστα και τραγουδιστή των Pink Floyd, όπως το ότι ο πατέρας του, πέθανε στη διάρκεια του Β Παγκόσμιου πόλεμου, όπως και του "Ροζ", που πέθανε όταν βρισκόταν ακόμα στη παιδική του ηλικία.  Στο σχολείο, οι δάσκαλοι ήταν τύραννοι, υβριστικοί και τον βασάνιζαν οικτρά και από την άλλη, είχε τη μητέρα του , όπου τον καταπίεζε με την υπερπροστασία της και όλα αυτά, προσθέτανε σιγά - σιγά ένα ακόμα τούβλο στο τοίχο (Another Brick In The Wall). Ο "Ροζ",  κατάφερε να γίνει αστέρι της ροκ, αλλά όλα αυτά, τον οδήγησαν στην εκτεταμένη χρήση ναρκωτικών όπως και σε εκρήξεις βίας. Οι σχέσεις του, ποτέ δε πήγαιναν καλά και πάντα κατάφερνε στο τέλος, να αμαυρώνονται από απιστία. Τελικά όμως παντρεύτηκε (Vera), αλλά ο γάμος του είχε αρχίσει να κλονίζεται (Nobody Home) και έτσι τελείωσε το "χτίσιμο" του τοίχου του’’,  καταφέρνοντας στο τέλος να φέρει εις πέρας την εξ ολοκλήρου και πλήρη απομόνωση του  από κάθε είδους ανθρώπινη επαφή (Comfortably Numb). Τα γεγονότα αυτά, είχαν αρχίσει να του δημιουργούν παρενέργειες. Κρυμμένος πλέον πίσω από το ‘"τοίχο" του, άρχισε να εμφανίζεται στη σκηνή, κάνοντας συναυλίες, παρόμοιες με ένα Νεοναζί συλλαλητήριο, μιας και έκρινε πως ήταν φασίστας και στις οποίες, όσους από τους άνδρες του θεωρούσε ανάξιους, τους έδινε στο κοινό (Waiting For The Worms). Αποχτώντας πια, μια διχασμένη προσωπικότητα και βασανισμένος με ενοχές, αυτό - τοποθετείται σε δίκη (Trial) και ο δικαστής, τον αναγκάζει να γκρεμίζει το τοίχο, βγάζοντας τον Pink και πάλι στον έξω κόσμο (Outside The Wall). Πάνω κάτω, αυτή είναι και η βασική ιδέα του άλμπουμ.
  Πρόκειται για αρκετά περίπλοκη ιστορία, όπου εκτός από τις σκόρπιες σκέψεις που στοίχειωναν τον Roger Waters από τα προσωπικά του βιώματα, τόσο σαν παιδί όσο και με τη μπάντα, μπόρεσε να τα παντρέψει όλα αυτά και να δημιουργήσει αυτό το "τοίχο", καταφέρνοντας να φέρει στο κόσμο αυτό το αριστούργημα. Απλά είναι Ιδιοφυΐα.
  Το σχέδιο του εξωφύλλου είναι ένα από τα πιο minimal. Ένας λευκός τοίχος από τούβλα, χωρίς κανένα κείμενο (το λογότυπο και το όνομα του συγκροτήματος παρουσιάζεται σε αυτοκόλλητο). Ο Waters τα "είχε σπάσει" με τη Hipgnosis και τον Storm Thorgerson αρκετά χρόνια νωρίτερα, όταν ο τελευταίος είχε συμπεριλάβει το εξώφυλλο του "Animals" στο βιβλίο του "Walk Away Rene", και το "The Wall" είναι, επομένως, το πρώτο εξώφυλλο άλμπουμ των Pink Floyd από τo "The Piper At The Gates Of Dawn" που δεν έγινε από αυτόν. Το περίβλημα του δίσκου και οι προσαρμοσμένες εικόνες ανήκουν στο σκιτσογράφο Gerald Scarfe που συνδέονται με το concept του δίσκου, με κάθε μία από τις τέσσερις πλευρές να δείχνουν το τοίχος σε διάφορα στάδια της κατασκευής, τα οποία συνοδεύεται από τους χαρακτήρες της ιστορίας.  Ο Scarfe χρησιμοποιήθηκε για να παράγει μια σειρά από κινούμενα σχέδια για το The Wall. Στο στούντιο του Λονδίνου χρησιμοποίησε μια ομάδα 40 animators να δημιουργήσουν μια σειρά από εφιαλτικά οράματα για το μέλλον, συμπεριλαμβανομένου ένα περιστέρι της ειρήνης που εκρήγνυται για να αποκαλύψει έναν αετό, ένα παιδαγωγό, και τη μητέρα του Pink.  Τα Animations του Scarfe, έχουν επίσης  χρησιμοποιηθεί στην ταινία που βασίζεται στο δίσκο, με τη συνοδεία  συναυλιακού υλικού, χωρίς να αποδεικνύεται πρακτικό για την ταινία. Ο Alan Parker συμφώνησε να σκηνοθετήσει την ταινία, η οποία κράτησε τα κινούμενα σχέδια, αλλά χρησιμοποίησε επίσης επαγγελματίες ηθοποιούς σε κάθε σκηνή, χωρίς να υπάρχει κάποιος διάλογος. Ο Bob Geldof πήρε το ρόλο του "Pink", ενώ ένα τροποποιημένο soundtrack δημιουργήθηκε επίσης για κάποια από τα τραγούδια της ταινίας τα οποία δε βρίσκονται στο άλμπουμ, όπως είναι το When The Tigers Broke Free. H "The Wall Pink Floyd" ταινία, κυκλοφόρησε τον Ιούλιο του 1982.
  Κατά τη διάρκεια κάθε εμφάνισης της The Wall Tour, είχαν ένα ψήλο τοίχο τούβλων από χαρτόνι (40 πόδια) που σταδιακά χτιζόταν μεταξύ του συγκροτήματος και το κοινού. Κάποια κενά επέτρεπαν στους θεατές να βλέπουν διάφορες σκηνές της ιστορίας, όπως κινούμενα σχέδια που προβάλλονταν επάνω στα ολοκληρωμένα τμήματα του τείχους.
  Αρκετοί χαρακτήρες από την ιστορία εμφανίστηκαν σαν γιγαντιαία φουσκωτά, συμπεριλαμβανομένου ενός χοίρου, γεμάτο με τα σταυρωμένα σφυριά (λογότυπο). Η περιοδεία ξεκίνησε στο Los Angeles Memorial Sports Arena στις 7 Φεβρουαρίου 1980.  Ένα από τα πιο αξιοσημείωτα στοιχεία της ήταν η απόδοση της μπάντας στο "Comfortably Numb". Ενώ ο Waters τραγούδησε τον αρχικό στίχο του, μπροστά από τον τοίχο, ο Gilmour περίμενε στο σκοτάδι στην κορυφή του τοίχους, για το σύνθημά του. Όταν βγαίνει, θα τον φωτίζουν ξαφνικά φωτεινά μπλε και λευκά φώτα, αφήνοντας εκπληκτικό το κοινό. Ο Gilmour στεκόταν σε έναν "ιπτάμενο" τροχό που διατηρούνταν σταθερός από έναν τεχνικό, στη τόσο επισφαλώς ισορροπημένη κορυφή μίας ψηλής υδραυλικής πλατφόρμας.  Στο τέλος της συναυλίας, το τοίχος κατάρρεε, για άλλη μια φορά, αποκαλύπτοντας το συγκρότημα. Μαζί με τα τραγούδια του άλμπουμ, η περιοδεία χαρακτήρισε σαν ένα instrumental medley, με το "The Last Few Bricks", να παίζεται πριν από το "Goodbye Cruel World" για να ολοκληρωθεί ο σκηνογραφικός τοίχος.

  Σε όλες τις συναυλίες τους, υπήρχαν τέσσερα Winnebagos που ήταν σταθμευμένα σε έναν κύκλο, με τις πόρτες να κοιτάνε στην έξω πλευρά. Ο Waters παρέμεινε απομονωμένος, χρησιμοποιώντας το δικό του όχημα για να φτάσει στο χώρο της εκδήλωσης, και έμεινε σε ξεχωριστά ξενοδοχεία από την υπόλοιπη μπάντα. Ο Wright, επέστρεψε για να εκτελέσει τα καθήκοντά του σαν μισθωτός μουσικός και ήταν το μόνο μέλος της μπάντας για επωφελήθηκε από την επενδυτική επιχείρηση, η οποία έχασε περίπου £ 400.000.
  Το 1990, ο Waters και  ο παραγωγός Tony Hollingsworth δημιούργησαν το ‘’The Wall - Live In Berlin, που ανέβηκε για φιλανθρωπικούς σκοπούς σε ένα χώρο που κάποτε καταλάμβανε τμήμα του τείχους του Βερολίνου. Αρχίζοντας πάλι, το 2010 και με ημερομηνίες που διήρκησαν ως το 2013, ο Waters έπαιξε το άλμπουμ σε όλο τον κόσμο βγάζοντας για τη The Wall Live Tour ξανά σε περιοδεία, έχοντας πολύ μεγαλύτερο και ευρύτερο τοίχο, με ενημερωμένη υψηλότερη ποιότητα προβλεπόμενου περιεχόμενου και κορυφαία τεχνολογία προβολή video wall. Ο Gilmour και ο Mason έπαιξαν σε ένα show στο Λονδίνο στο The O2 Arena. Η περιοδεία πέρασε δύο φορές από τα μέρη μας, μία το 2011 με 3 παραστάσεις στο κλειστό του ΟΑΚΑ να γίνονται sold out σε σύντομο χρονικό διάστημα ενώ βιντεοσκοπήθηκε για μελλοντική κυκλοφορία dvd του τοίχους στην Αθήνα. Η δεύτερη ήταν το 2013 στις 31 Ιουλίου, στο γήπεδο ποδοσφαίρου του Ο.Α.Κ.Α. με τον τοίχο να είναι πολύ μεγαλύτερος με τα εφέ και τα σκηνικά πιο πλούσια και μεγαλειώδη.
  Το άλμπουμ, κατέκτησε 8 πρωτιές (Νορβηγία, Σουηδία, Γερμανία, Νέα Ζηλανδία, Αμερική, Αυστρία, Αμερική, Γαλλία και Αργεντινή), ενώ έγινε 3 φορές διαμαντένιο, 46 φορές πλατινένιο και μία φορά χρυσό. Ανεξήγητο επίσης είναι το πώς ένα τέτοιο διαχρονικό, κοινωνικοπολιτικό και τέλειο άλμπουμ έγραψε με χρυσά γράμματα το όνομά του στη ροκ ιστορία, φτιαγμένο μέσα από ένα τόσο βαρύ κλίμα.
  Κάντε ένα δώρο στον εαυτό σας και δείτε και την ταινία. Μετά, καθίστε να απολαύσετε το δίσκο, χαλαρώνοντας με κλειστά μάτια και ταξιδέψτε στο μυαλό του Pink αλλάζοντας θέσεις και είμαι σίγουρος ότι θα τα δείτε όλα με διαφορετική σκοπιά.
  Συνίσταται, μετά την ακρόασή του, να ακούσετε και τα The Dark Side Of The Moon και Animals μιας και αυτός ο δίσκος θεωρώ ότι είναι το τέλειο πακέτο να τα έχει κανείς στο σπίτι του, γιατί αν σε κάθε ένα υπάρχει ένα αντίτυπο, ο κόσμος είμαι σίγουρος πως θα ήταν πολύ καλύτερος. Εντάξει, σταματάω, δεν γίνομαι άλλο γραφικός.
 
Μείνετε συντονισμένοι για το επόμενο 4o μέρος..
 
Γιώργος Βαλιμίτης