"This Conversation Seems Like a Dream": Η Ονειρική μεταμόρφωση του Kip Winger

05/07/2020

Κατηγορία: Old Time Rock

4548

Αν θα έπρεπε να διαλέξουμε τον πιο προβεβλημένο Αμερικανό melodic rocker των late '80s-early '90s (μετά τον Jon Bon Jovi) οι περισσότεροι θα σκεφτόμασταν τον Kip Winger.

 

Μέλος του αμερικανικού star system της εποχής, ο Kip υπερ-προβλήθηκε από τα μέσα χωρίς αυτή η προβολή να αφορά κατ' ανάγκη τη μουσική.
Οι Winger εκτοξεύθηκαν στην κορυφή με τα δύο πρώτα πλατινένια albums τους "Winger" (1988) και
"In the Ηeart of the Υoung" (1990) όταν το melodic hard rock μεσουρανούσε, αλλά ταυτίστηκαν και με τους αμφιλεγόμενους όρους poser metal/hair metal' που χρησιμοποιούσαν οι επικριτές αυτού του μουσικού ύφους.


'Οταν το grunge άλλαξε μέσα σε μια νύχτα τα trends της rock μουσικής, οι melodic rockers αγνοήθηκαν ωστόσο για τον Kip αυτό δεν ήταν 'αρκετό': έπρεπε να λοιδορηθεί αλύπητα, να γίνει κόκκινο πανί για τους Beavis 'n' Butthead στο MTV,  να δει τον εαυτό του αφίσα στην οποία πετούσαν βελάκια οι Metallica κλπ... 'Ηταν συνεπώς αμφίβολο αν θα ακούγαμε ξανά από γι αυτόν.
Όσο κρατούσε η λαίλαπα του grunge, οι melodic rockers περίμεναν απλά.... να τελειώσει είτε προσπάθησαν να συντηρηθούν με acoustic covers ή greatest hits κυκλοφορίες είτε επιχείρησαν αγχωτικά να προσχωρήσουν στον εναλλακτικό ήχο. Μετά την κυκλοφορία του θαυμάσιου 3ου Winger album "Pull" (1993), ο Kip φαίνεται να το φιλοσόφησε και παίρνοντας απόσταση από τη συνεχόμενη δισκογραφία έκατσε να σκεφτεί τι πραγματικά ήθελε να κάνει στη μουσική και τι τον κάλυπτε ίσως περισσότερο σαν συνθέτη/δημιουργό απ'ότι σαν ερμηνευτή. Το αποτέλεσμα της εσωτερικής αυτής αναζήτησης αποτυπώθηκε στο 1ο προσωπικό του album.
Το "This Conversation Seems like a Dream" (1997) είναι ένα κρυμμένο rock κομψοτέχνημα που ανεβάζει τις μετοχές του Kip σαν καλλιτέχνη. Δεν επαναλαμβάνει αλλά εξελίσει τον ήχο της μπάντας του σε πολύ πιο ώριμη έκδοση.
Η ωριμότητα για τον Kip δεν είναι βαριεστημένο acoustic rock όπως αρκετοί aor peers παρουσίασαν σαν solo δουλειά.
Είναι κατασταλαγμένο μελωδικό rock με εκλεπτυσμένες ενορχηστρώσεις και εμπνευσμένους στίχους που δεν φλυαρούν και στέλνουν άμεσα το μήνυμά τους: από τον ατμοσφαιρικό ερωτισμό, τον πόνο του χωρισμού μέχρι τις βιωματικές ιστορίες για τα προβλήματα των καθημερινών ανθρώπων.


Το album ξεκινά με το "Kiss of life" ένα από τα καλύτερα κομμάτια της καριέρας του. To ύφος είναι σχετικά γνώριμο, όμως αμέσως γίνεται αντιληπτή η ανανεωμένη ενορχήστρωση, απαλλαγμένη από το μεταλλικό "λίπος" με ένα όμορφο, απέριττο σόλο κιθάρας από τον Andy Timmons (Danger Danger, Protocol) σαν αυτό που ακούμε και στο μελαγχολικό "Endless Circles". Εκεί που φαίνεται όμως πιο χαρακτηριστικά το καινούργιο vibe του "Conversation" είναι στο ατμοσφαιρικό "Monster" και το έντεχνο "Daniel" όπου ο Kip δοκιμάζεται και σαν vocalist.
Τα "I'll be Down" και "Angel of the Underground" εισχωρούν βαθύτερα στο σκοτεινό ύφος του δίσκου με το rhythm section να έχει την τιμητική του.
Το "Steam" διδάσκει πως μπορεί να παίζεται ένα ακουστικό κομμάτι χωρίς να χάνει το rock edge. 
To "Naked Son" θα μπορούσε να υπάρχει άνετα στο "Pull", ενώ το "How Far Will We Go" με τους βαθιά προσωπικούς στίχους τηρεί την παράδοση της μπαλάντας που μπορεί να 'περπατήσει' και σαν single.
Τέλος, τα "Here" και "Don't let Go" δημιουργούν τον ιδανικό επίλογο του album με εμφανείς επιρροές από το ποιοτικό pop/rock φάσμα που καλύπτουν καλλιτέχνες όπως ο Peter Gabriel, o Sting κ.α.

Ποιος να το περίμενε ότι ο άλλοτε hair metal ήρωας θα έκανε μια τόσο διαφορετική και αξιέπαινη ποιοτικά solo καριέρα που ξεκίνησε από το 'This Conversation Ceems like a Dream', συνεχίστηκε με 2 ακόμα αξιόλογα albums, ένα musical και φτάνει σήμερα σε ένα album κλασικής μουσικής και στον θρίαμβο της υποψηφιότητάς του για Grammy στην σχετική κατηγορία.
Ίσως να μην το περίμενε ούτε ο ίδιος, αν κρίνω από τον τρόπο που κοιτούσε τα classic video clips των Winger στην οθόνη του Wizard (club) στο after party μετά το live τους στην Αθήνα το 2006.
Και δεν ξέρω πόσοι από τους παλιούς του οπαδούς προτιμάνε την solo δουλεία του από τα classic hits των Winger.
Νομίζω όμως ότι ξέρω τι προτιμά αυτός...

Γιώργος Γεωργακαράκος