Ένα δεκαήμερο αργότερα τον ακολουθεί ο Johnny Van Zant που μπαίνει στα 65 του χρόνια. Εμείς όμως θα έχουμε την τιμή να ασχοληθούμε με το πρώτο όνομα, τον θηριώδη Ινδιάνο, τον άνθρωπο που το DNA του κρατάει από τις φυλές των Λακότα Σιού και Τσερόκι και που στα μέσα του μήνα που μας αποχαιρετάει σιγά σιγά, έγινε 75 ετών.
Ο Medlocke βέβαια δεν είναι γνωστός για τις ινδιάνικες ρίζες αλλά κυρίως γιατί έχει ένα εξαιρετικό ταλέντο σα μουσικός και που κάποιες  δεκαετίες παραπάνω από όσες περπατάω σε αυτό τον κόσμο, το εξασκεί και το εξελίσσει με θαυμαστό τρόπο.
Έχει γράψει πολλά τραγούδια, έχει συμμετάσχει συνθετικά σε ακόμα περισσότερα και στο τέλος της ημέρας αυτά είναι που «μιλάνε» στα αυτιά μας. Είπα λοιπόν να πονοκεφαλιάσω ευχάριστα και να διαλέξω μια δεκάδα τραγουδιών στα οποία ο εορτάζοντας υπέγραψε με την πένα του. Πατήστε το Play, βάλτε στο γυαλί κανένα εύκαιρο μπερμπονάκι και αφήστε τη ψυχή σας να ευφρανθεί.
Ξεκινάμε…

Highway Song (1979)
Ωραία αρχή στη συνθετική διαδρομή του επιβλητικού Ινδιάνου με το πληρέστερο και για πολλούς καλύτερο κομμάτι των Blackfoot.
Με τους Blackfoot ο Medlocke συστήθηκε για τα καλά σε ένα ευρύ κοινό όχι μόνο αυτό του southern rock αλλά εν γένει της rock μουσικής στην απέναντι άκρη του Ατλαντικού. Δικαιωματικά το «Τραγούδι του Αυτοκινητόδρομου» κατέχει το ρόλο του δικού τους «Free Bird», οικοδομημένο πάνω στα πρότυπα της μεγάλης επιτυχίας των αδελφικών Lynyrd Skynyrd. Αν και σκοπός μου είναι να ξεγλιστρώ αποφεύγοντας τις ταμπέλες παντός είδους, δύσκολα διαφωνώ με το συγκεκριμένο παραλληλισμό. Θα αποτελέσει το έταιρο single του «Strikes», του δίσκου που το 1979 «χτύπησε» σα την κόμπρα του εξωφύλλου και ήταν η αρχή ενός καλού σερί ποιοτικών κυκλοφοριών. Από εκείνο το σημείο και έπειτα δε τους έβγαζε τίποτα από το χάρτη της νότιας πλευράς του rock.  
Όσο για το «Highway Song», τον ύμνο μηχανόβιων, φορτηγατζήδων και πολλών άλλων «blue collar» ανθρώπων που ο δρόμος είναι η ζωή τους ηθελημένα ή και μη, συνελήφθην, που αλλού, στο δρόμο εν μέσω μια περιοδείας. Μπορείς να ταυτιστείς με όποια λεωφόρο επιθυμείς ωστόσο στο «Highway Song» Route 81 που έχει πορεία προς το New Jersey έχει τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Σε κάποιο χιλιόμετρό του ο Rickey ξεκίνησε να το «χτίζει» αραχτός στο tour bus και μέχρι να φτάσουν στο Winchester της Βιρτζίνια άρχισε να το παίζει δειλά δειλά, χρησιμοποιώντας τίτλους τραγουδιών από τα προηγούμενα άλμπουμ τους για στίχους!!

"Left Turn on a Red Light" (1979)
Θα μπορούσε κάλλιστα να «διπλώσει» με το «Highway Song» ως το δεύτερο single του «Strikes». Το «Left turn on a Red Light» έμεινε σαν το κρυφό χαρτί του τρίτου δίσκου των Blackfoot ο οποίος κακά τα ψέματα ξεχειλίζει από τέτοια κομμάτια (και αρκετές διασκευές). Δε ξεφεύγουμε από τους ανθρώπους της διπλανής πόρτας αλλά και του ταξιδιάρικου feeling στο στιχουργικό τομέα με τον ήρωα του «Left turn…» να βρίσκεται σε ένα σταθμό τρένων κρατώντας στο χέρι ένα εισιτήριο δίχως επιστροφή, νιώθοντας μοναξιά και αναπολώντας με έναν αέρα μετάνοιας το παρελθόν με τη σύντροφό του και τις ξέγνοιαστες ημέρες της νιότης. Η κιθάρα που σε εισάγει στο τραγούδι θέτει τον τόνο και τα συναισθήματα που θα σε συνεπάρουν αν και στη συνέχεια γίνεται πιο groovy και κλασσικοροκάδικο. Μια ακόμα σύνθεση που εξάρει την ερμηνευτική ικανότητα του Medlocke όπως και την κιθαριστική του δεινότητα.

"Diary of a Working Man" (1981)
Τι να πρωτοδιαλέξεις από το πιο βαρύ - στα southern rock πλαίσια πάντα – δισκογραφικό πόνημα των Blackfoot; Πάντως το «Diary of a Working Man» είναι αυτό που ξεχωρίζει λίγο παραπάνω. Κι αν το «Highway Song» είναι το «Free Bird», το τρίτο στη σειρά τραγούδι του «Marauder» για πολλούς fans είναι το δικό τους «Stairway to Heaven». Δεν απέχει πολύ από την αλήθεια ειδικά αν αφήσεις να σε αγκαλιάσουν τα φωνητικά του «παιχνιδίσματα» σαν ένα Robert Plant από το Τζάκσονβιλ. Τα χαρτιά που έχει κρυμμένα στο μανίκι ο Medlocke δεν φαίνεται να έχουν τέλος. Ονειρικό στην ακουστική του μεν, εφιαλτικό στιχουργικά δε με τον άνθρωπο της κατώτερης τάξης που παλεύει καθημερινά για ένα κομμάτι ψωμί να βλέπει όλα του τα όνειρα να πνίγονται από ανθρώπους υποθετικά προνομιούχους κάνοντάς τον να ξυπνάει ουρλιάζοντας στη σκληρή πραγματικότητα. Εμπνευσμένο από τον εορτάζοντα και βασισμένο πάνω σε ένα φιλμ που παρακολουθούσε όταν το τέλος του τον άφησε με ένα πυροβολισμό και μια μαύρη οθόνη κάνοντάς τον να αναρωτιέται αν ο τραγικός ήρωάς αυτοκτονεί ή διαπράττει φονικό (σχεδόν το ίδιο με διαφορετικές συνέπειες).

"Teenage Idol" (1983)
Το «Siogo» του 1983 θα αποτελέσει το τέλος του σερί όπου οι Blackfoot «σκόραραν» κομματάρες κατά ριπάς. Στο επόμενο «Vertical Smiles» του 1984 προσπάθησαν λίγο πιο ξεδιάντροπα να καθίσουν με τη νεολαία της εποχής, αντάλλαξαν τα Τζακ Ντάνιελς τους με μερικά Μαρτίνι και αυτό είχε ως συνέπεια να παραγίνουν κάτι που δεν ήταν εξ’ αρχής (80’s και AOR). Αντιθέτως το «Siogo» είναι ο τέλειος συνδυασμός ανάμεσα στο παρελθόν και το τότε παρόν.
Επί της ουσίας θα αποτελέσει το λαμπρό κύκνειο άσμα της πρώτης και πασίγνωστης περιόδου τους, τουλάχιστον έτσι θέλω εγώ να το θυμάμαι. Όταν η προώθηση για το «Marauder» έφτανε στο τέλος της οι Blackfoot είχαν ήδη αποφασίσει να γίνουν κουιντέτο. Έτσι με την παρουσία του Ken Hensley και της ικανότητας που είχε στο να παράγει σουξέ, έγραψαν τραγούδια που παίζονται ακόμα και τώρα στις rock αίθουσες. Το πιο βασικό είναι το «Teenage Idol». Μόνο μη πέσετε πάνω στο βιίντεοκλίπ του. Στο πεντάλεπτο που διαρκεί απλά κλείστε τα μάτια ή σπριντάρετε προς την τουαλέτα. Κατά τ’ άλλα η radio friendly αύρα του δε θα σας αφήσει όλη μέρα χωρίς να τραγουδήσετε έστω και μισή φορά το ρεφραίν του.