Ένας τέτοιος καλλιτέχνης από το κουρμπέτι μας (γεννημένος στις 24 Φεβρουαρίου του 1950) είναι ο τύπος που έγραψε το "Bad to the Bone" και μας έκανε λίγο πιο σκλερούς στα 5 λεπτά που το τραγουδούσαμε κάνοντας air guitar πάνω στο αποδεκτό από όλη την πλάση αλήτικο riff του. Ο κύριος ονομάζεται George Thorogood και που να με πάρει και να με σηκώσει αν οι μισοί τον γνωρίζουν εξ ονόματος ή από κάτι άλλο πέρα από το τραγούδι του που συναντάς σχεδόν σε κάθε κλασσικοροκάδικο compact disc club.
Όμως εγώ είμαι εδώ για να σου γνωρίσω τον "Lonesome George" (χαϊδευτικό που τον ακολουθεί από τα πρώτα του βήματα και που βγήκε από τα άπειρα συναυλιακά πέρα δώθε στους αυτοκινητόδρομους της Αμερικής) και να σου αλλάξω τη γνώμη γιατί θα έπρεπε να τον εκτιμάς λίγο παραπάνω στα ακούσματά σου. Αυτό προσπαθώ να το πετύχω μέσα από μια δεκάδα τραγουδιών δικά του ή διασκευασμένων μέσα από το μεράκι του που μόνο στο ντουλάπι των αναμνήσεων δεν αξίζουν να μπουν.
Δέκα συνθέσεις για να γιορτάσουμε τα 75α γενέθλια του κυρίου George Thorogood που τα συμπλήρωσε πριν λίγες μέρες.
Όσο ξεκινώ την αντίστροφη μέτρηση εσείς έχετε ήδη εμφανίσει το φλασκί με το αλκοολούχο φίλτρο.

"Bad to the Bone" (1982)
Ιδανική έναρξη με το συνθετικό peak του όταν και πήρε τον ίδιο από τα μπαράκια και τις τοπικές σκηνές που σεργιάνιζε για χρόνια και τον προσγείωσε στις αρένες. Τότε στις τηλεοράσεις του λαού της Αμερικής είχε προσγειωθεί και κάτι ακόμα: το MTV!!
Έτσι ο πανέξυπνος κιθαρίστας/τραγουδιστής από το «παγκοσμίου φήμης» Γουίλμινγκτον του Ντέλαγουερ συνόδευσε με ένα ψαρωτικόβίντεοκλιπ το «πυρηνικό όπλο» που είχε για χιτ, συστήνοντάς τον στο νεανικό κοινό που προσέλκυε το εμβληματικό μουσικό κανάλι. Από το φιδίσιο σακάκι του μέχρι τις στεκιές που ανταλλάζει με τον Bo Diddley στο κακόφημο μπιλιάρδαδικο, το "Bad to the Bone" σκυλοβρωμάει ματσίλα και αρρενωπότητα.
Βασισμένο στο "I’m a Man" του έγχρωμου κυρίου με την ιδιαίτερη εξάχορδη που αναφέραμε προηγουμένως στα μπιλιάρδα, το μεγάλο σουξέ του Thorogood χαρακτηρίζεται από τον έξτρα όγκο και τη σύγχρονη προσέγγιση στα rhythm & blues που από τότε είχαν αρχίσει στη συνείδηση του κόσμου να «πιάνουν αράχνες». Ανά τις δεκαετίες το πετυχαίνεις συχνά πυκνά σε ταινίες και τηλεοπτικές σειρές γιατί πώς να το κάνουμε ανήκει στην ξεχωριστή κατηγορία τραγουδιών που με την προσθήκη τους κάνουν οποιαδήποτε σκηνή δυναμικότερη. Θα θυμόσουν με τον ίδιο τρόπο τον Άρνολντ να εισβάλλει γυμνός και να «δανείζεται» ρούχα και Χάρλεϋ από το μηχανόβιο υπό τους τεστοστερονάτους ήχους του "Bad to the Bone" στο Terminator 2; Πέρα από τη μνημειώδη σκηνήστο δεύτερο και ανώτερο μέρος του Terminator franchise, θα το καμαρώσεις δυο τρεις φορές στο «Παντρεμένοι με παιδιά», το "Miami Vice" ως και το South Park.

"Gear Jammer" (1985)
Τολμάς να αλλάξεις μια συνταγή που πετάει; Ρητορικό το ερώτημα. Τρία χρόνια μετά το "Bad to the Bone" o Thorogood βγάζει στην αγορά το "Maverick" που θα μπορούσες εύκολα να το μπερδέψεις με τον προκάτοχο του και ας έχει περάσει τόσος καιρός. Ο κυρ Γιώργος πάντοτε βασίζονταν στις διασκευές και το 6^ο του δισκάκι περιέχει ένα σκασμό από δαύτες. Προσωπικά θα ξεχωρίσω δύο δικά του κομμάτια, το ένα εξ’αυτών είναι το Gear Jammer που δε θα μπορούσε να μην ανοίγει το άλμπουμ με την ορμή που το διακατέχει. Ξεκίνησε σαν ορχηστρικό κομμάτι ωστόσο σιγά σιγά ο Thorogood πρόσθεσε και κάποιους υποτυπώδεις στίχους. Από τον τίτλο που τον σκαρφίστηκε από μια σύνθεση του Johnny Cash,παίρνεις μια λαδιάρικημυρωδιά σε τι πράγμα αναφέρεται. Δαίμονες πάνω σε τέσσερις τροχούς σε αλόγιστα τρεξίματα στους αμερικάνικους αυτοκινητοδρόμους. Από τη στιγμή που κυκλοφόρησε, σπάνια έλειψε από τις liveεμφανίσεις, έχοντας περίοπτη θέση στα regularκομμάτια του Thorogood και των Destroyers.