Ο νεοραψωδός εργάζεται σκληρά στιχουργικά, όπως διαφαίνεται καθαρά εκ του αποτελέσματος, για να κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου απέναντι στον πνευματικό σκοταδισμό, τη Γκεμπελικού τύπου παραπληροφόρηση, την ηθική παρακμή, την υποδούλωση στα πάθη όπως η υπερηφάνεια και ο φαρισαϊσμός και την εξάρτηση από τα υλικά και πνευματικά αφιόνια. Εντούτοις, δεν αρκείται στο γεγονός αυτό.
Τουναντίον, κομίζει το μήνυμα της ελπίδας αντιπροτείνοντας τον πόλεμο κατά των παθών και τη μεταστροφή προς τις μεγάλες πνευματικές αξίες όπως αυτές πρεσβεύονται από την Ορθοδοξία και τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό, πράγμα που θα μεταρσιώσει και θα μεταστρέψει τον καθένα σ’ ένα λυκόσχημο αμνό.
Όλα τα παραπάνω, ενδεχομένως και άλλα που καλείται να εξερευνήσει ο ακροατής, συνιστούν το απόσταγμα της βαθιάς μελέτης του καλλιτέχνη πάνω σε κείμενα όπως είναι η Αγία Γραφή, οι ψαλμοί του Δαυίδ, Αγιοπατερικά (Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος), αλλά και αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων όπως του Πλάτωνα (Πολιτεία), του Ηράκλειτου (Περί Φύσεως) και ιστοριογράφων όπως του Διογένη Λαέρτιου( δύο επιγράμματά του για τον Ηράκλειτο). Όλοι οι στίχοι εκφέρονται από την εναργή, επική και γεμάτη δυναμισμό φωνή του Αρτέμη.