Είναι ο Bob Seger, γέννημα - θρέμμα του Detroit, αυτός που προσωποποίησε τον λιτό και άμεσο ήχο της αμερικανικής ενδοχώρας, αυτό το στιλπνό κράμα R&B με τα ρινίσματα ροκ ν΄ρολ, σόουλ, country και blues. Αυτός που πρώτος όρισε το ροκ του «μπλε κολλάρου» των '70s, πριν ακόμη διατρανωθεί το φαινόμενο Springsteen, ερχόμενο από την ανατολική ακτή.  
Την τελευταία φορά που κυκλοφόρησε καινούριο υλικό ("Face The Promise", 2006), προερχόταν από 11ετή απουσία από ηχογραφήσεις και 15ετή αποχή από ο,τιδήποτε έμοιαζε με mainstream επιτυχία. Είχε εκθέσει σ΄εκείνο το άλμπουμ τα θέματα που τον απασχολούσαν στο γύρισμα της χιλιετίας, είχε γίνει πλατινένιος και γενικά είχε υπενθυμίσει ότι δεν ήταν μια ξοδεμένη δύναμη.
 
Σήμερα, επανέρχεται με το 17^ο στούντιο άλμπουμ του (μόλις το τρίτο τα τελευταία είκοσι χρόνια). Αγγίζοντας πια τα 70, με πάλλευκη φράντζα, γενειάδα και οδοντοστοιχία, εξακολουθεί να περιοδεύει, κρατώντας γερά την ηλεκτροακουστική του, χωρίς να διστάζει να μοστράρει ματογυάλια πρεσβυωπίας, ενίοτε και κάτι ακμαίες μπαντάνες.
Ηχογραφημένο στη Nashville, τη Μέκκα της country, το άλμπουμ αποτελείται από μόλις 10 κομμάτια (34 λεπτά), 6 δικά του και 4 διασκευές, αριθμός σπάνια μεγάλος για τη δισκογραφία του. Για ευνόητους, εμπορικούς, λόγους κυκλοφορεί και η "deluxe edition", με 5 ακόμη δικές του συνθέσεις.
 
Στο "Ride Out" ο Seger αναζητεί την ουσία των πραγμάτων σε τραγούδια, που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, αφορούν την αναχώρηση. Χωρίς να είναι ένας δίσκος απολογισμού, ή δίσκος - «επιστροφή», καταφέρνει στα 34 λεπτά του να αποδώσει την ψυχική και πνευματική του κατάσταση σήμερα, 50 και κάτι χρόνια καρριέρας αργότερα.
Πάντα σε ισορροπία με το παρελθόν του (ακόμη κι όταν ήταν 30, οι στίχοι του ανέδυαν ένα σκεπτικισμό και μια ματιά από μεστή ως «μεσόκοπη» στα θέματά τους), δεν αναζητά «νέο» κοινό, ούτε «νεανίζει».
Αφήνει τις εμπειρίες, τις αισθήσεις και τους προβληματισμούς να πάρουν μουσική φόρμα αβίαστα, με τη φωνή να είναι φυσιολογικά φθαρμένη και εξομολογητική και τις στιγμές ντεσιμπελικής έντασης μετρημένες, αλλά υπαρκτές.
Από το εναρκτήριο γκάζι του "Detroit Made" (έναν ύμνο του John Hiatt - άλλη μεγάλη μορφή της σύγχρονης αμερικάνικης τραγουδοποιίας- στο απαστράπτον αμάξωμα, στο αιώνιο φετίχ απόδρασης της rockaria americana), μέχρι και το "Gates Of Eden" (κοντά στη στόφα του Dylan, με απογειωτική ενορχήστρωση), το άλμπουμ αναδεικνύει ψυχή και σοφία. Το απόσταγμα πείρας του "All The Roads" (με τις φράσεις του βιολιού), η boogie αυτοπεποίθηση του ομώνυμου ("Ride Out" - "Time to hit the road, everybody needs a dream") και η ευαισθησία του "You Take Me In", είναι στοιχεία που εντάσσουν και τα τρία αυτά κομμάτια στα καλύτερα του Seger.
Το αρχέγονο Σικάγοθεν blues rock του "Hey Gypsy" και το οικολογικά ευαισθητοποιημένο αλλά ηχητικά πεισμωμένο "It's Your World" είναι κι αυτά μικρά αποστάγματα, ενώ το bonus track "Let The Rivers Run" κλέβει την παράσταση με την ονειρική του ποιότητα.
Και μπορεί ως τραγουδιστής να μην βελτιώνει αισθητά το country πρωτότυπο "The Devil's Right Hand" του Steve Earle, αλλά στο "California Stars" (ηχογραφημένο από τους Wilco και τον Billy Bragg το '99 σε στίχους του Woody Guthrie) ο Seger ακούγεται με την σιγουριά και την άνεση ενός ανθρώπου που έχει δει, ζήσει και απολαύσει όχι μόνο τη θέα που εκτίθεται στους στίχους, αλλά κι άλλες τόσες, ξανά και ξανά. Τα ευδιάκριτα country στοιχεία, ιδίως στις ενορχηστρώσεις (Nashville είν' αυτή) και τα γυναικεία δεύτερα φωνητικά προσθέτουν ένταση και το όλο ηχητικό αποτέλεσμα είναι ατόφιο, άχρονο και ειλικρινές.
Ο Seger δεν ζορίζεται να «ενταχθεί», ούτε να παρακολουθήσει «παλιές καλές μέρες», όπως πολλοί συνομήλικοί του καλλιτέχνες, αλλά με αυτή την τιμιότητα, που είναι συστατικό του έργου του τόσα χρόνια, καταφέρνει να σταματήσει το χρόνο κάπου ανάμεσα στην νοσταλγία και την εσώτερη ανάγκη του για έκφραση. Και γι΄αυτό πετυχαίνει.
 
Με τα δικά του λόγια : «Αυτό το άλμπουμ ακουμπά σ΄αυτό που πολλοί από μας νιώθουν όταν καταφέρνουν να βρουν τη θέση τους σ' έναν όλο και πιο σύνθετο κόσμο. Από το πώς εκτιμάμε πράγματα απλά και γνωστά όπως η αγάπη, έως το πώς να βρίσκουμε τον προσανατολισμό μας μέσα από τη διαφθορά και τη βία που κατακλύζουν καθημερινά τις ειδήσεις».
 
Παναγιώτης Παπαϊωάννου