Various Artists: "Immortal Randy Rhoads The Ultimate Tribute"

04/03/2015

Κατηγορία: Κριτικές

3444

Είμαι υπέρ στο να γίνονται άλμπουμ tribute, αρκεί αυτά να σέβονται το κομμάτι και να μην του αλλάζουνε τα φώτα. Φόρο τιμής στον μοναδικό κιθαρίστα Randy Rhoads που έχασε την ζωή του πολλά χρόνια πριν, το 1982, αποδίδουν διάφοροι καλλιτέχνες.

 

Και πολύ άργησε να έρθει μια τέτοια κυκλοφορία θα συμπληρώσω εγώ. Την αξία του νομίζω λίγο πολύ όλοι την αναγνωρίζουμε και την ξέρουμε μέσα από τις δουλειές του με τους Quiet Riot, τον  Ozzy και τα διάφορα μαθήματα που παρέδιδε για χάρη της εξάχορδης θεάς σε νέους ενδιαφερόμενους.
Το άλμπουμ τιτλοφορείται Immortal Randy Rhoads The Ultimate Tributeενώ τα κομμάτια του είναι συνολικά 11, με δύο μόλις να προέρχονται από την εποχή με τους Quiet Riot και τα υπόλοιπα που το συμπληρώνουν να προέρχονται από τις δουλειές του με τον Madman. Ας πάμε να δούμε αναλυτικά τώρα τις συνθέσεις που το απαρτίζουν και τους συμμετέχοντες.
 Εναρκτήριο έναυσμα είναι το Crazy Train”, από το Blizzard Of Ozz. Οι παράγοντες εδώ αποτελούνται από τον Vinny Appice στα τύμπανα, τον Rudy Sarzo που ανέλαβε τα χρέη του μπασίστα σε όλα τα κομμάτια. Στις κιθάρες βρίσκεται ο Tom Morello, ενώ την φωνή καλύπτει ο  Serj Tankian.  Τεχνικά το rhythm section, τα πάει άψογα χωρίς να αποκλίνει από την αυθεντική ηχογράφηση. Οι κιθάρες είναι λίγο πιο βιρτουόζικες, φέρνοντάς το στα μέτρα των Rage Against The Machine ενώ ο Serj είναι ο γνωστός Serj. Πολύ καλή προσπάθεια θα έλεγα. 
Δεύτερο ακολουθεί το Over The Mountain , δουλειά του Ozzy και εναρκτήριο του άλμπουμ Diary Of A Madman”.  Πίσω από τα τύμπανα βρίσκεται ο Frankie Banali, στις κιθάρες ο φοβερός Jon Donais ενώ τα  φωνητικά καλύπτει ο Tim "Ripper" Owens. Η διασκευή είναι σχεδόν σαν την πρωτότυπη. Τα φωνητικά με χαλάσανε πολύ γιατί το στυλ του Ripper δεν μου αρέσει ούτως ή άλλως, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι έκανε άσχημη δουλειά. Τα πήγε πολύ καλά απλά η χροιά του δεν μου κάνει. Ένας  λόγος είναι ότι έχω ακούσει τις δουλειές του με τους και με τους Iced Earth  που εδώ θα μπορούσε με κάποιες αλλαγές να είχε τοποθετηθεί στο The Glorious Burden ενώ με τους Priest δεν τίθεται καν λόγος για συζήτηση. Το τελικό αποτέλεσμα χάνει έτσι και αλλιώς λόγο φωνής κατά εμέ. Δεν του ταιριάζει, πώς να το κάνουμε;
Επόμενο στην σειρά είναι το Mr Crowley”. Νομίζω παραπάνω συστάσεις δεν χρειάζονται εδώ. Τύμπανα Vinny Appice, πλήκτρα Kelle Rhoads, ενώ στην φωνή είναι ο Chuck Billy (τι ποιος Chuck;;) και ο Alexi Laiho στην κιθάρα (επίσης δεν  χρειάζεται συστάσεις). Το κομμάτι το σέβονται και αυτό ευτυχώς. Δεν ξεφεύγει από το κανονικό όπως το ξέρουμε ενώ η ο Chuck αποδίδει την ζοφερότητα του “Άρχοντα Του Σκοταδιού” με τον δικό του χαρακτηριστικό brutal τρόπο.
  “Believer για την συνέχεια με το rhythm section να παραμένει σταθερό στην φωνή να επιστρέφει ο Ripper ενώ η κιθάρα υποκλίνεται στα χέρια του Doug Aldrich. Πάρα πολύ καλή προσπάθεια εδώ  με τον Tim Owens, να ταιριάζει γάντι στον ρόλο του Ozzman. Δεν έχω κάτι αρνητικό να προσθέσω εδώ, μόνο θετικά τονίζοντας ότι ο Aldrich κάνει και πάλι παπάδες.

Αφήνουμε για λίγο την εποχή του Randy με τον Ozzy και πάμε στους Quiet Riot. “Back To The Cost” φωνάζει ο αδερφός του, Kelle Rhoads που κάνει χρέη τραγουδιστή. Bruce Kulick θέλουν οι κιθάρες, ενώ τα τύμπανα αναζητούν τον Frankie Banali.  Άψογη δουλειά και είναι μία από τις καλύτερες διασκευές του δίσκου
  Επιστροφή στις δουλειές που έκανε ο Randy με τον Ozzy . Πάμε να ακούσουμε το I Dont Know με τον Ripper και πάλι στη φωνή, τον George Lynch (!) στην κιθάρα και τον Brett Chassen να βασανίζει τα τύμπανα. The one you love to hate τραγούδησαν κάποτε ο Halford με τον Dickinson. Από την μια είναι πολύ δύσκολο να καλύψει κανείς την φωνή του Ozzy, αλλά όταν το κάνεις κάνε το σωστά. Εδώ αρχίζουν οι υπερβολές για τον Ripper και πραγματικά απορώ γιατί να καλύπτει αυτός την θέση πίσω από το μικρόφωνο ενώ υπάρχουν και άλλες επιλογές. Δυστυχώς εδώ ενώ μουσικά είναι και πάλι άψογα σεβόμενοι το σύνολο αλλά κυρίως τον Randy Rhoads για τον οποίο στάθηκε αφορμή αυτό το άλμπουμ, αλλά από την άλλη όταν έχεις συνηθίσει να τα ακούς αλλιώς τα κομμάτια αυτά και τα ακούς κάπως έτσι φρικάρεις. Και άλλοι αρνητικοί πόντοι για τον Tim.

Με σταθερή βάση Sarzo / Appice σε μπάσο και τύμπανα αντίστοιχα βρισκόμαστε στο S. A. T. O. . Το δύσκολο έργο  του Randy αναλαμβάνει εδώ ο Bob Kulick και τα φωνητικά ξανά ο Owens.  Μουσικά και τεχνικά έχουμε πάλι μια από τα ίδια ενώ φωνητικά έχει αρχίσει να κουράζει το θέμα, παρόλο που του ταιριάζει απίστευτα το τραγούδι αυτό. Οι υπερβολές είναι αναπόφευκτες εξάλλου έτσι είναι δυστυχώς ο Owens. Επιστροφή στους Quiet Riot για την συνέχεια, με τον Ripper να μην καταστρέφει αυτή την φορά το Killer Girls. Κιθαριστικά έχουμε τον Joel Hoekstra ενώ στα τύμπανα βρίσκεται και πάλι ο Chassen. Πρώτη σύνθεση που άκουσα με τον Owens και δεν κουράστηκα. Ίσως το μοναδικό τραγούδι με αυτόν στο μικρόφωνο που δεν με χάλασε να το ακούσω.

Goodbye To Romance με τον δικό μας Gus G. να προσπαθεί να σώσει την παρτίδα, παρέα με το προηγούμενο rhythm section. Τελικά η φωνή του  Tim "Ripper" Owens είναι σαν εντομοαποθητικό για εμένα. Ακόμα και με την παραμόρφωση που το καθιστά πιο εύκολο να τον ακούσω, είναι διαπεραστική η φωνή του και ενοχλητική και πάλι. Το κρίμα είναι ότι πατάει άψογα και είναι πολύ δουλεμένη  χροιά και με στεναχωρεί να στάζω φαρμάκι για μια αξιόλογη χροιά, αλλά… Λοιπόν, έχω την αίσθηση ότι δεν έχουμε ακούσει ποτέ  την πραγματική του φωνή μιας και τραγουδά με ψεύτικες σε μόνιμη βάση.

Brad Gillis στην κιθάρα, συνέχεια με τα τύμπανα να «χτυπιούνται» από τον Brett Chassen ενώ το Suicide Solution είναι το επόμενο θύμα του Owens.  Όλα τα μουσικά όργανα  λειτουργούν και εδώ άψογα βασιζόμενα πάνω στο original κομμάτι. Αλλά έλεος ρε φίλε, το παράκανες, τρίζουν τα κόκκαλα του μακαρίτη. Έχω την αίσθηση ότι δεν είμαι ο μόνος που τον ενοχλεί η φωνή του διαφορετικά θα είχε φτάσει πολύ ψηλότερα θαρρώ. Άλλη μια προσπάθεια σε μια παρτίδα χαμένη φωνητικά.

Κλείνουμε  την  ακρόαση με το “Flying High Again του Ozzy και τους ίδιους πρωταγωνιστές με εξαίρεση τον επίσης καταπληκτικό Bernie Torme να αποδίδει τον δικό του φόρο τιμής στον Randy Rhoads.  Φιλότιμη προσπάθεια από τον Ripper ομολογώ όμως δεν είναι αρκετά για να σβήσει τα γκρίζα σύννεφα που δημιούργησε με τις υπόλοιπες κάτω του μετρίου προσπάθειες.
  Εν κατακλείδι, έχουμε και λέμε. Οι μουσικοί που βρίσκονται πίσω από τα όργανα είναι όλοι ένας προς ένας διαλεγμένοι και αποδίδουν άψογα τον ρόλο τους. Φωνητικά την παρτίδα προσπάθησαν να την σώσουν o Chuck Billy, o Kelle Rhoads και ο Serj Tankian, δυστυχώς όμως δεν στάθηκαν αρκετοί γιατί μοιράστηκαν από μια σύνθεση ενώ ο Ripper ανέλαβε τον αρνητικό  ρόλο για άλλη μια φορά, φορώντας το κοστούμι του «το κάνω καλά αλλά οδηγώ σε καταστροφή ότι διασκευάζω». Ακόμα και με τους Judas Priest πραγματικά, θυμάται κανείς τα Jugulator και Demolition; Εγώ προσωπικά όχι και είναι χαραγμένος στην μνήμη μου σαν μίμος του Rob Halford. Αντίστοιχα και με τους Iced Earth η στάμπα δεν έφυγε και με αυτόν στην  σύνθεση έπεσε κατακόρυφα η δημοτικότητά τους, παρόλο που η πρώτη δουλειά μαζί τους ήταν άξια λόγου για εμένα.
  Δυστυχώς κάτι τέτοια tribute παίρνουν μπάλα και άλλους και στην προκειμένη αποδίδεται παράλληλα και φόρος τιμής στον Ozzy καθώς οι 9 από τις 11 συνθέσεις ανήκουν στο ρεπερτόριό του. Καλύτερα να το κυκλοφορούσαν instrumental παρά έτσι ή να είχε περισσότερη ποικιλία ή έστω να ήταν κάποια καλύτερη φωνή. Τέλος πάντων, να μην σας κουράζω άλλο, αν θέλετε να το αγοράσετε, κάντε το αλλά με δικιά σας ευθύνη γιατί γνωρίζετε. Μην πείτε ότι δεν σας προειδοποίησα. Εγώ πάω να ακούσω τα αυθεντικά τραγούδια μπας και συνέλθω από την φρίκη που μου προκάλεσε ο Owens.
 
Γιώργος Βαλιμίτης