Suzi Quatro: "No Control"

23/06/2019

Κατηγορία: Κριτικές

3135

Η 68χρονη αμερικανίδα ήταν η πρώτη μπασίστρια, τραγουδίστρια και frontwoman σε μπάντα με τίτλο το όνομά της, πίσω στη δεκαετία του ’70. Μπορεί να μη θυμίζουν και πολλά στην Ελλάδα τα singles ‘Can The Can’ (UK#1, 17/6/73), ‘48 Crash’ (UK#3, 19/8/73), ‘Devil Gate Drive’ (UK#1, 23/2/74), ‘She’ s In Love With You’ (UK#11, 12/11/79, US#41, 19/1/79) ‘Stumblin’ In‘ (US#4, 12/5/79), ‘If You Can`t Give Me Love’ (US#45, 23/6/79).

 

Όμως τότε η Suzi ήταν από τα πρώτα poster girl, όχι για τους συνήθεις λόγους, αλλά κυρίως χάρις στο τσαγανό να σηκώνει το μπάσο και να ηγείται μιας ροκ ν’ ρολ μπάντας με τα υπόλοιπα αγόρια σε δεύτερους ρόλους. Κι όλα αυτά πριν τις Runaways.
«Πριν κάνω τα δικά μου, οι γυναίκες στην πραγματικότητα δεν είχαν θέση σ’ αυτό που ονομάζουμε ροκ ν’ ρολ. Βέβαια, υπήρχε η Janis Joplin και η Grace Slick, αλλά εγώ δεν ήμουν σαν αυτές. Εκείνες ήταν τραγουδίστριες, εγώ ήμουν η πρώτη που τους υποχρέωσα να με δουν σοβαρά και ως μουσικό. Κοντράρισα τα αγόρια σ’ ένα παιχνίδι που όλοι θεωρούσαν δικό τους. Για όλες όσες ήρθαν στη συνέχεια το έκανα λόγο πιο εύκολο. Αν έχω κάτι που θα με θυμούνται, είμαι περήφανη αν είναι αυτό. Θα συνέβαινε, πιστεύω, αργά ή γρήγορα, όμως έτυχε να το κάνω εγώ, γιατί εγώ ποτέ δεν σκέφτηκα ότι επειδή είμαι κορίτσι δεν μπορώ να κάνω κάποια πράγματα. Αν ένας τύπος 1,90 άρχισε να με εκνευρίζει, δε θα μάσαγα να βγω μπροστά του να ξεκαθαρίσω. Έτσι ήμουν και έτσι είμαι πάντα. Αν ήθελα να παίξω ένα σόλο στο μπάσο, δεν μου περνούσε από το μυαλό ότι “δεν γίνεται” να το κάνω. Είδα στην τηλεόραση για πρώτη φορά τον Έλβις όταν ήμουν πέντε ετών και αποφάσισα να γίνω σαν κι αυτόν. Ούτε που σκέφτηκα ότι εκείνος είναι άντρας και εγώ γυναίκα. Γι’ αυτό τελικά μία σαν και μένα βγήκε πρώτη μπροστά».
Πράγματι, η Suzi δε σταμάτησε να ηχογραφεί και να κυκλοφορεί καινούριο υλικό. "Back To The Drive” το 2006, In The Spotlight” το 2011, “Quatro, Scott & Powell”  το 2016, όλα σχεδιασμένα και δουλεμένα σα να πρόκειται μ’ αυτά να συναγωνιστεί στα ίσα τον παλιό, καταξιωμένο δισκογραφικά εαυτό της. το 2014 ξεπέρασε τα 50 χρόνια καρριέρας και όπως φαίνεται από το καινούριο, 17ο προσωπικό της, άλμπουμ ούτε που σκέφτεται να σταματήσει. Το “No Control” έχει κυκλοφορήσει από τις 29 Μαρτίου και περιέχει 11 καινούρια τραγούδια (συν 2 bonus tracks στο cd), τα περισσότερα από τα οποία συνυπογράφει με τον Richard Tuckey, γιο της από τον πρώτο της γάμο. «Ήταν η πρώτη φορά που προσπαθήσαμε να γράψουμε κάτι μαζί. Το ασυνήθιστα όμορφο για την Αγγλία καλοκαίρι του 2018 καθίσαμε στον κήπο μ’ ένα ακουστικό μπάσο, μια ακουστική κιθάρα, ένα i-pad και μπόλικο χαρτί για να σημειώνουμε και να ηχογραφούμε τις ιδέες μας».
Περιέχει άχρονο ροκ, με σφιχτή ρυθμική βάση, χωρίς πολλές φιοριτούρες, με έμφαση στην τραγουδοποιία. Η Suzi ακούγεται γεμάτη ενέργεια, με φωνή που έχει ψηθεί με τα χρόνια, σαν τη rock n’ roll γιαγιά που οι νεώτερες γενιές αξίζουν να έχουν ως παράδειγμα. Το πρώτο single που ανέβηκε στις ψηφιακές πλατφόρμες, το “No Soul/No Control” («η προσωπική μου mantra», λέει η ίδια) είναι κάτι σαν το κεντρικό μανιφέστο του άλμπουμ: All you have in this world is you”, “Dont let go of yourself for anyone”, τραγουδά η Suzie, με ερμηνεία που θα ζήλευαν πολλές με τα μισά της χρόνια. To “Going Home” με μια υποψία hammond υπογραμμίζει το ίδιο μήνυμα (“’cause I’m free, like a rolling stone”).


Το σφριγηλό “Macho Man” είναι απλό και εύστοχο με μια ζυγοσταθμισμένη φεμινιστική δόση που η γενιά της έχει την ικανότητα να σερβίρει χωρίς υστερία (“…so take your ego trip and sly away”). «Δούλεψα το στίχο πάνω σ’ ένα απλούστατο ριφ του Richard. Προέκυψε μέσα σε 15 λεπτά, σχεδόν μόνο του, όπως όλα τα σπουδαία τραγούδια. Εύκολα το εναρκτήριο κομμάτι στις συναυλίες μου, σε αρπάζει κατευθείαν».
Το “Strings” με τα έξυπνα πνευστά και μια ιδέα από Kinks καρφωμένη στον κορμό του («είναι για τις χορδές που ενώνουν τις ζωές μας»)είναι από τα καλύτερα του άλμπουμ. «Μου είχε κολλήσει το περίεργο μονολεκτικό ρεφραίν και είχα τρελλάνει τους πάντες με το να το τραγουδώ συνέχεια. Ως εκ θαύματος, μέσα στο στούντιο κατάφερα να το βγάλω ακριβώς όπως το άκουγα μέσα στο μυαλό μου». Ο σαξοφωνίστας Ray Beavis ζήτησε να προσθέσει μια ενορχήστρωση πνευστών. «Δεν την ακούω να βρίσκεται εκεί μέσα, αλλά προσπάθησέ το», του είπε η Suzi και πράγματι το τελικό αποτέλεσμα αξίζει τον κόπο.
Το “Love Isn’t Fair” έχει κάτι από την φεστιβαλική ποπ του ’70 («οι Blondie συναντούν τους Mavericks») και το “Easy Pickings” (στολισμένο με φυσαρμόνικα) βασίζεται σ’ ένα παλιό ριφ που «το δούλευε τουλάχιστον 10 χρόνια και ξαφνικά μεταμορφώθηκε σε τραγούδι». Το “I Can Teach You To Fly" έχει τον εμβατηριακό ρυθμό και το δραματικό pop τόνο του τέλους των ‘60s, χωρίς ν’ ακούγεται πεζό. Και τέλος, το Σικαγοφτιαγμένο “Going Down Blues” με τα τραχιά φωνητικά αποδεικνύει πόσο πολύ απολαμβάνει η Suzi την ελευθερία του να περιδιαβαίνει τις μουσικές που γουστάρει, με την ίδια αφοσίωση και το σεβασμό που τις έχει υπηρετήσει μέχρι σήμερα. 
Το άκουσμα φέρνει στο μυαλό τον όρο old school, καθώς περιέχει τραγούδια που το καθένα στέκει από μόνο του, απ’ αυτά που οι τραγουδοποιοί της γενιάς της Suzi σημάδεψαν μια ολόκληρη εποχή επειδή ακριβώς ήξεραν να τα φτιάχνουν. Περήφανη για το ότι επιβίωσε, σίγουρη για το τί θέλει να πει και σε ερμηνευτική φόρμα, η Suzi βρίσκεται ήδη σε περιοδεία. «Η μέρα που θ’ ανέβω στη σκηνή, θα κουνήσω τον κώλο μου και θα ακούσω από κάτω ησυχία, αυτή θα’ ναι η μέρα που θα τα παρατήσω». 

Παναγιώτης Παπαϊωάννου