Robert Hart: "Pure"

17/03/2020

Κατηγορία: Κριτικές

2493

O Βρετανός τραγουδιστής και συνθέτης Robert Hart είναι από τους αφανείς ήρως της ροκ μουσικής. Γεννημένος τον Νοέμβριο του 1958 έχει κάνει πολλά χιλιόμετρα στην ροκ πιάτσα ενώ η συνεργασία του με την Disney Hollywood Records και τα πολλά κινηματογραφικά hit που έχει υπογράψει του έχουν χαρίσει και μία πλούσια ζωή.

 

Η διαδρομή του ξεκινά αρχικά με την συμμετοχή του, στο soundtrack, "The Burglar" (1987) που πρωταγωνιστεί η Whoopi Goldberg και παράλληλα συμμετέχει για ένα φεγγάρι στους aor-αδες, The Distance στο άλμπουμ "Under The One Sky" (1989). Την ίδια χρονιά κυκλοφορεί το πρώτο του σόλο δίσκο με τίτλο "Cries and Whispers" ενώ το 1992 ακολουθεί το δεύτερο προσωπικό του ομότιτλο άλμπουμ, σε συνεργασία με τον θρυλικό Russ Ballard. Την ίδια χρονιά δέχεται την πρόταση του Mick Ralphs των Bad Company και για τα επόμενα επτά χρόνια συμμετέχει σε όλες τις δραστηριότητες (ηχογραφήσεις, δύο στούντιο άλμπουμ και περιοδείες) της ιστορικής μπάντας. Στην πορεία συνεργάστηκε με πολλούς μουσικούς όπως με τον Andy Taylor (Duran Duran), Peter Maffay, με μέλη των Chic, τους Go West και το 1998 συμμετείχε στην ταινία "Ritchie Rich" παίζοντας τον "τρελό ντράμερ.
Μέχρι το 2005 ο Robert Hart είχε κυκλοφορήσει άλλα τέσσερα σόλο άλμπουμ και την ίδια χρονιά συμμετέχει στο τρίο The Jones Gang, στο οποίο παίζουν εκτός από τον ίδιο, ο Rick Wills και ο Kenney Jones (Smal Faces, Who) και εκδίδουν το άλμπουμ "Day Now". Το 2011 έχει ξεκινά άλλη μία πετυχημένη συνεργασία αυτή την φορά, είναι ο νέος τραγουδιστής των Manfred Mann's Earth Band αλλά και των Diesel.
Μετά λοιπόν από αυτήν την μεγάλη εισαγωγή για να θυμηθούμε τι εστί συνοπτικά Robert Hart  ερχόμαστε στο νέο προσωπικό άλμπουμ με τίτλο "Pure".
Ο ήχος του άλμπουμ κινείται σε aor και funky μονοπάτια οδηγούμενη σε μία καθαρά '80ς ατμόσφαιρα, εποχής που παραπέμπει όταν το MTV μεσορουνάσε.
Η βαθιά και συνάμα μελωδικά "βραχνή" φωνή του Robert Hart έχει ακόμη αυτή την ροκ σπίθα που και μέτριο να είναι κάποιο κομμάτι συνεχίζεις να το ακούς για ένα ανεξήγητο  λόγο.
Συνθέσεις που ξεχωρίζουν είναι το "Making Magic", το "Sensational" που θυμίζει τo "Infatuation" του Rod Stewart (κιθάρα από τον Jeff Beck). Tο"Double Trouble" είναι η πιο ροκ στιγμή του δίσκου με πολύ καλοκαιρινή διάθεση όπως και το "Mysterious" ενώ το "Don't Make Promises" μου θυμίζει μουσικά θέματα από την θρυλική τηλεοπτική σειρά Miami Vice.
 Στο "Pure" υπάρχουν και μπόλικες η ποπ-ροκ στιγμές ειδικά σε τραγούδια όπως τα νοσταλγικά "This Is The Night" και "Different People". Βέβαια υπάρχουν και κομμάτια που θυμίζουν όπως προείπαμε τα mid '80s, όπως το "Colour Of Love" με  Prince επιρροές και το "Go Crazy" .
Αξίζει να σημειώσουμε ότι η κιθαριστική και συνθετική συνδρομή (και στα πλήκτρα) του πολύπειρου Tommy Denander είναι για άλλη μια φορά εξαιρετική και σε αυτό βοήθησε σίγουρα και η παραγωγή του Steve Overland (FM). Επίσης οφείλουμε να αναφέρουμε ότι στο άλμπουμ παίζουν οι Brian Anthony (μπάσο) και ο ντράμερ Michael Lange.
Εν κατακλείδι όσοι αγαπάτε τους: Don Henley, Chris Rea, Joe Cocker, τα πλήκτρα του Steve Winwood, τις μελωδίες των Huey Lewis and the News και τις ερμηνείες που θυμίζουν FM, και Thunder τότε πιθανόν να βρείτε την συγκεκριμένη κυκλοφορία αρκετά καλή.
Οι υπόλοιποι απλώς προσπεράστε...
 
Φώτης Μελέτης