Η παρθενική studio δουλειά με τον Morse ήρθε το 1996, με τον τίτλο"Purpendicular" κι έφτασε γρήγορα στο σημείο να θεωρείται από πολλούς ως ένας από τους κορυφαίους δίσκους του συγκροτήματος. Πολυδιάστατο, ανοιχτόμυαλο, φρέσκο και γενικά όντως διαφορετικό, το "Purpendicular" απέδειξε πως υπάρχει ζωή μετά τον Ritchie ("θείος"  μουσικός αλλά…) και μάλιστα με ιδιαίτερες υποσχέσεις για το μέλλον.
Το δε "Sometimes I Feel Like Screaming" θεωρείται από πολλούς το δημιουργικό ζενίθ και η πιο χαρακτηριστική και αξιομνημόνευτη στιγμή των Purple με το Morse στη σύνθεσή τους και δίκαια έχει μείνει (νεο)κλασικό.
Με αφορμή λοιπόν τη νέα δουλειά του συγκροτήματος, το rocktime.gr σας παρουσιάζει με συντομία το πως φτάσαμε από την αβεβαιότητα του 1993 και της μετά-Blackmore εποχής, στους Deep Purple του 2020, που συνεχίζουν ακάθεκτοι, στην πέμπτη δεκαετία της καριέρας τους.
Στα πλαίσια των συναυλιών του Royal Albert Hall, o Gillan ρωτήθηκε για τα τότε μελλοντικά σχέδια της μπάντας, απαντώντας πως σκοπεύουν σύντομα να ηχογραφήσουν νέο δίσκο και τονίζοντας πως οι Deep Purple "ακόμα δεν έχουν κυκλοφορήσει το "Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band"  τους".
Πέρασαν φυσικά κοντά δύο δεκαετίες και ποτέ δεν πίστεψα, ότι υπήρχε περίπτωση για κάτι ανάλογο! Παρακαλούσα μέσα μου και ευχόμουν μόνο να κυκλοφορούν δίσκους που θα μπορούσαν με το πρώτο άκουσμα, έστω και του πρώτου single του δίσκου, να με συνεπάρουν.  Άλλες φορές με απογοήτευσαν λίγότερο ("Now What?!"), κάποιες άλλες περισσότερο ("Abandon"), με κάποια άλλη κυκλοφορία αναθάρρησα. Αρχικά ΜΕ ΤΟ "Bananas" και με άλλες ενθουσιάστηκα όπως παλαιότερα, ("Rapture of the Deep"). Όλες όμως είναι προσωπικές επιλογές και ζήτημα μουσικού θελήματος και επιλογής.
Κατά τη διάρκεια του 2019 οι Deep Purple αποφάσισαν εξετάσουν κατά τη διάρκεια  αποχαιρετιστήριας (;;) περιοδείας τους  και το θέμα του νέου τους δίσκου. Η περιοδεία για την προώθηση του άλμπουμ "Infinite" ξεκίνησε τον Μάιο του 2017 και έφερε την ονομασία "The Long Goodbye Tour", πυροδοτώντας τις φήμες για διάλυση του συγκροτήματος μετά το τέλος της.
Η περιοδεία "The Long Goodbye Tour" ολοκληρώθηκε στα τέλη του 2019, με τους Deep Purple να εμφανίζονται σε 170 συναυλίες σε όλο τον κόσμο, με ονόματα όπως ο Alice Cooper, οι Europe, οι Judas Priest και οι In Flames μεταξύ άλλων να περιοδεύουν μαζί τους. Ο Ian Gillan  ανέφερε ότι παρ' ότι υπήρχε ένα πλάνο για το τέλος του συγκροτήματος, κάτι τέτοιο αναβάλλεται για το μέλλον.
 Έτσι, μετά από διάφορα writing sessions, κατέληξαν στο Nashville, όπου υπό την εποπτεία του σπουδαίου παραγωγού Bob Ezrin (Pink Floyd, Alice Cooper), με τον οποίο είχε συνεργαστεί ο Morse όσο βρισκόταν στους Kansas, ηχογράφησαν τον 21ο δίσκο τους, ο οποίος ονομάστηκε "Whoosh!" και  κυκλοφόρησε στις 7 Αυγούστου του 2020 μέσω της δισκογραφικής εταιρείας earMUSIC.
Η αρχική κυκλοφορία του άλμπουμ ήταν προγραμματισμένη να πραγματοποιηθεί δύο μήνες νωρίτερα, αλλά αναβλήθηκε λόγω της πανδημίας του κορονοϊού. Στις 11 Αυγούστου 2020, ανακοινώθηκε μέσω της επίσημης σελίδας του άλμπουμ στο facebook, ότι ο δίσκος βρισκόταν στην κορυφή του πανευρωπαϊκού καταλόγου επιτυχιών των iTunes και στην δεύτερη παγκοσμίως. Αρχικά κυκλοφόρησαν τα βίντεο σινγκλ "Throw My Bones", "Man Alive" και "Nothing at All".Το κομμάτι "And the Address" είναι επανεκτέλεση του εναρκτήριου κομματιού του πρώτου άλμπουμ του συγκροτήματος, που είχε κυκλοφορήσει το 1968 (μου αρέσει πολύ αυτή η ορχηστρική σύνθεση από την πρώτη στιγμή που την άκουσα, το 1982).
Έχοντας ήδη μία σπουδαία ιστορία κυκλοφοριών στο hard rock και το heavy metal, οι  DEEP PURPLE που πρόσφατα γιόρτασαν την  50η επέτειο της 4ης κυκλοφορίας τους, "Deep Purple In Rock", δεν πασχίζουν να αποδείξουν τίποτε. Η μουσικότητα τους είναι αναμφισβήτητη, η ζωντάνια τους παραμένει έντονη, η έμπνευση δε λείπει-έστω κι αν σε αρκετές συνθέσεις του δίσκου ακούγονται νότες των παρελθόντων δημιουργημάτων τους- και στην τελική οι Purple ευχαριστιούνται και γουστάρουν αυτό που δημιουργούν και αυτό ακούγεται.
Στο δια ταύτα, οι συνθέσεις, το εναρκτήριο "Throw My Bones" και το κλείσιμο με το "Dancing In My Sleep", μας δίνουν  funky riffs, που παραπέμπουν στο "Purpendicular" αλλά η μπάντα είναι τόσο ευρηματική που δεν αναμασά τετριμμένα μουσικά θέματα αλλά τα εξελίσσει.
Η  Mark VIII  σύνθεση ξεκινά με το single "Throw My Bones" που με τα εθιστικά κιθαρίσματα δημιουργούν μία μουσικότατη ατμόσφαιρα για να ξεκινήσει ο  21^ος δίσκος της μπάντας. Συνεπικουρούν τα οιστριονικά πλήκτρα και η δυναμικότατη παρουσία φωνητικών στο ρεφραίν.
Ο εκπληκτικός Don Airey με την κληρονομιά του Hammond οργάνου από τον αείμνηστο μαέστρο Jon Lord και τη δική του δεξιοτεχνία  ολούθε στην πανέμορφη σύνθεση "Drop the Weapon". Με μία απαράμιλλη groovy προσέγγιση και τα μοναδικά εναλλασσόμενα solos των Steve Morse και Airey. Μου θυμίζει επίσης έντονα, γιαυτό και το λατρεύω, το "Razzle Dazzle" από το προσωπικά αγαπημένο και γενικά υποτιμημένο "Bananas" του 2003.

Τα πρώτα μέτρα του τραγουδιού θυμίζουν "Highway Star" αλλά το  "What the What" είναι μία σπουδαία κλασική  rock’n’roll σύνθεση, με τη χρονομηχανή να γυρίζει στα ύστερα  60ς και τον ήχο της Motown και το αξεπέραστο Soul Man των  Sam & Dave τραγουδισμένο στα 1967…