// Rocktime Groups

Drive, She Said: Αγάπη, έρωτας και μελωδία

// To Be A Rock And Not To Roll

Ian Dury & The Blockheads : Sex & Drugs & Rock N’ Roll.

// Golden Years

Marc Storace (Krokus): Το "Μπλε" άλμπουμ

Αρχική » Κριτικές

Inglorious: “We Will Ride”

02/03/2021

Κατηγορία: Κριτικές

1824

Με το τέταρτο άλμπουμ τους, “We Will Ride”, οι Inglorious εξακολουθούν να προσπαθούν να διατηρήσουν το momentum που δημιούργησαν με τα δύο πρώτα, από το 2016 και μετά. Ο 32χρονος αρχηγός τους, τραγουδιστής Nathan James έχει πλέον δίπλα στον ίδιο και τον ντράμμερ Phil Beaver μια ανανεωμένη ομάδα με τρία καινούρια στελέχη:

Τους κιθαρίστες Danny Dela Cruz (έναν τύπο που θυμίζει κάπως τον Kirk Hammett στα νιάτα του, είναι η πρώτη του επαγγελματική ηχογράφηση) και (ο καραφλός με με το bowler) Dan Stevens και τον Βραζιλιάνο σέσσιον μπασίστα Vinnie Colla.
Εξαιτίας της πανδημίας, η ηχογράφηση πήγε πίσω δύο φορές για να υλοποιηθεί τελικά εν μέσω του πολλοστού βρετανικού lock-down στο Cardiff της νότιας Ουαλλίας, στο στούντιο του ανερχόμενου ηχολήπτη και παραγωγού Romesh Gogandoda που διαφημίζει ότι έχει δουλέψει με τους Bring Me The Horizon, Bullet For My Valentine και Motörhead (χωρίς ωστόσο με τους τελευταίους να προκύπτει σε ποιό άλμπουμ και ως τί).
Ο ήχος του είναι γεμάτος, μοντέρνος, καθαρός, παρέχει ένα πολύ ευχάριστο υπόστρωμα για τη φωνή του James, πιθανότατα την πιο γεμάτη classic rock φωνή σήμερα, ειδικά στην ηλικία του.
Το τραγούδι που ξεκινά το δίσκο, ένα από τα καλύτερα –αν όχι το καλύτερο- του δίσκου, το “She Won’t Let You Go” είχε γραφτεί από τον Nathan James και τον Danny De La Cruz πριν τα τέλη του 2018, όταν ο τελευταίο μπήκε στη μπάντα. Δίνει αρκετές υποσχέσεις για αυτό που επιθυμείς ν’ ακολουθήσει.

Δυστυχώς, ανεκπλήρωτες. Το θέμα προκύπτει ιδίως από το βεβιασμένα σκοτεινό και πικρό των στίχων. «Όπως οι περισσότεροι αυτόν τον καιρό, καταναλώνω πολύ περισσότερη τηλεόραση απ’ ό,τι συνήθως, κυρίως αυτά τα σκοτεινά ντοκυμανταίρ του Netflix. Οπωσδήποτε επηρέασαν τα θέματα των στίχων». Γι’ αυτό και όλα τα κομμάτια μετά το δεύτερο (“Medusa”) μέχρι το μεγαλεπήβολων προθέσεων τελευταίο “We Will Ride” (μάλλον δεν είχε δει το “Monster” με τη Σαρίζ Θερόν και του έκανε εντύπωση, λογικό, τότε ήταν μόλις 14), ενώ μουσικά κινούνται στο επίπεδο των προηγούμενων άλμπουμ και είναι σε σημεία χορταστικά, προδίδονται οικτρά από το πεζό, με προφανή έλλειψη πρωτοτυπίας στίχο.
Ο James ξοδεύει το πλούσιο ηχόχρωμά του σε αφηρημένες moody, θλιβερές και μοιραίες διαθέσεις, χωρίς να το κάνει ούτε πιο πρωτότυπα, ούτε, κυρίως, πειστικώτερα από καμιά δεκαριά με λιγότερο ταλέντο σύγχρονα metal γκρουπ, τα οποία όμως παραμένουν in character.
Μέχρι τώρα, οι Inglorious κινούνταν σε πιο παραδοσιακές hard rock φόρμες, ενώ τώρα αμφιταλαντεύονται, προσπαθώντας να περπατήσουν σε πιο heavy θέματα και ήχους. Κακός σύμβουλος το Netflix για τον πρώην τραγουδιστή των Trans Siberian Orchestra, ο οποίος μάλιστα πρέπει να πήρε και καμιά δεκαριά κιλά στο lockdown (Nathan αγόρι μου, δε φοράμε κολλάν και μυτερό μποτάκι με τακούνι, όταν έχουμε φαρδύνει δύο νούμερα τη ζώνη – περιττή η επέμβαση κανενός τμήματος της αστυνομίας της πολιτικής ορθότητας, ας είμαστε αλληλλέγγυοι με τους τόσους άνεργους στυλίστες που κυκλοφορούν στην Ινγκλατέρρα.
Η όλη υπόθεση μυρίζει ταλέντο ξοδεμένο σε προσπάθειες που ομφαλοσκοπούν, στην πιο επιεική εκδοχή που ικανοποιούν μόνον έναν στενό κύκλο ακροατών. Στα μάτια μου, αυτών που ζητούν άλλη μια δόση του κράματος Sabbath/Bad Company/Magnum/Whitesnake (χωρίς τάλαντο στη σύνθεση), από κάποιον θαυμαστή των ονομάτων αυτών, που εν προκειμένω, εξαιτίας του lockdown σερβίρει ξεπατικωμένες θολούρες και σκοτεινότητες ως άποψη.
Κρίμα.

Παναγιώτης Παπαϊωάννου