Mε αυτή την ιδιότητα    εργαζόταν ήδη  από το 1967, όταν ήταν 18 χρονών στα Abbey Road Studios, και  συμμετείχε τα επόμενα χρόνια σε μουσικά project που άφησαν ιστορία στον χώρο της σύγχρονης pop rock μουσικής όπως τα "Year Of The Cat’’του Al Stewart, ‘’Let It Be’’(πάλι των Beatles), στο ομώνυμο ντεμπούτο άλμπουμ των Ambrosia, στο πρώτο άλμπουμ των Wings(τη μπάντα που ίδρυσε ο Paul Mc Cartney μετά τη διάλυση των Beatles) "Wild Life’’ και στο σούπερ κλασικό "Dark Side Of The Moon’’ των Pink Floyd το 1973, στο οποίο μάλιστα του δόθηκε η ευκαιρία να πειραματιστεί με τις πλέον εξελιγμένες,  για τα δεδομένα της εποχής τεχνικές ηχογράφησης.
Οι τελευταίοι δε, έμειναν πολύ ευχαριστημένοι από εκείνον για αυτό ακριβώς του πρότειναν να εργαστεί και στην αμέσως επόμενη τους δουλειά, το περίφημο "Wish You Were Here’’ το 1975, εκείνος όμως αρνήθηκε προκειμένου να δημιουργήσει το δικό του σχήμα με το όνομα Alan Parsons Project  σε συνεργασία με τον Σκωτσέζο στιχουργό και παραγωγό Eric Woolfson, ένα γκρουπ, το οποίο έμελλε να αφήσει το δικό του σημαντικό αποτύπωμα στην ιστορία του εξεζητημένου μουσικού είδους που λέγεται progressive rock. Σε αυτό το σχήμα συμμετείχαν και μέλη των Ambrosia αλλά και των Pilot με τους οποίους επίσης είχε συνεργαστεί σε τρία άλμπουμ ο Parsons.
Διόλου τυχαίο ο πατέρας του Denys Parsons υπήρξε ο εισηγητής  του πολύ γνωστού στην επιστήμη και τέχνη της μουσικής ‘’Κώδικα Parsons’’,  ενός ιδιαίτερου συστήματος αναγνώρισης νότων. Με τέτοιες περγαμηνές και εφόδια ίσως και να είναι κάπως δικαιολογημένο, που ο Alan κάθε άλλο παρά μετριόφρων ήταν, αφού θεωρούσε τον εαυτό του στον τομέα της μουσικής παραγωγής, κάτι αντίστοιχο του Stanley Kubrik (!!!) στο σινεμά.
Το αποτέλεσμα βεβαίως ήταν εκπληκτικό, αφού ο απολογισμός ήταν 10 υπερεπιτυχημένα άλμπουμ, 50 εκατομμύρια αντίτυπα σε πωλήσεις και 13 υποψηφιότητες για βραβείο Grammy, για να το κερδίσει τελικώς το 2018 με αφορμή την 35^η επέτειο και επανέκδοση του "Eye In The Sky’’.
Το 1990 το παρ ολίγο 11^ο άλμπουμ της μπάντας κυκλοφόρησε τελικώς ως solo project του Woolfson σηματοδοτώντας το τέλος των Alan Parsons Project, με τον ιδιοφυή και ιδιόρρυθμο Alan να ακολουθεί και εκείνος τη δική του πορεία.
Κυκλοφόρησε 4 άλμπουμ τα "Τry Anything Once’’ (1993), το "On Air (1996), το "The Time Machine (1999) και το "A Valid Path’’ (2004) με το δικό του όνομα και από το 1999 ξεκίνησε να πραγματοποιεί περιοδείες με μουσικούς από το συγκρότημα των Project, δίνοντας τον τίτλο "Alan Parsons Live Project’’ έχοντας φυσικά προηγουμένως εξασφαλίσει την άδεια του Woolfson.
Αυτό το σχήμα απαρτίζουν ο τραγουδιστής P.J. Olsson, ο κιθαρίστας Jeff Kolman, o drummer Danny Thomson, o κημπορντίστας Tom Brooks, ο μπασίστας Guy Erez, καθώς και οι Todd Cooper (σαξόφωνο) και Dan Tracey (κιθάρα).
Ο Parsons έχει το κύριο πρόσταγμα και τον συντονισμό στην ομάδα παίζοντας ταυτόχρονα πλήκτρα και κιθάρα.Σε αυτό το σημείο δεν μπορώ να μην αναφέρω το γεγονός ότι στο ζενίθ της δόξας τους, μπάντα των Alan Parsons Project στις δεκαετίες 80 και 70 δεν είχαν πραγματοποιήσει ποτέ ζωντανές συναυλίες.
Το 2019 παρουσιάζει ακόμα ένα άλμπουμ, το "The Secret’’.
O Alan Parsons, ανήσυχο και ερευνητικό πνεύμα, ανέπτυξε ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον για το πώς θα μπορούσε να ερμηνευτεί ένα rock τραγούδι μέσα από την επική έκφραση και διάσταση μια κλασικής συμφωνικής ορχήστρας. Το 2013, στις 31 Αυγούστου στο Medellin της Κολομβίας συνεργάστηκε με τη Φιλαρμονική εκείνης της πόλης σε ένα live show, το οποίο βιντεοσκοπήθηκε και κυκλοφόρησε με τη μορφή CD και DVD το 2016 με τίτλο: "The Alan Parsons Symphonic Project Live In Colombia’’.
Έχοντας ήδη τις πολύ θετικές εντυπώσεις εκείνης της εμπειρίας, αποφάσισε τέλη του 2021 με αρχές του 2022 να το επαναλάβει τρόπο τινά, αυτή τη φορά με μια από τις καλύτερες Συμφωνικές Ορχήστρες του κόσμου, τη Φιλαρμονική Ορχήστρα του Ισραήλ. Ο Parsons και η μπάντα του είχαν δώσει την περασμένη δεκαετία 3 φορές live συναυλίες στο Ισραήλ  και όπως ο ίδιος ανέφερε χαρακτηριστικά:’’Yπήρχε ένα πολύ ξεχωριστό συναίσθημα ενθουσιασμού όποτε παίζαμε εκεί’’.
Χωρίς να χάνει χρόνο ο Parsons ανέθεσε στον David Minasian ,ο οποίος είχε   την ομάδα που βιντεοσκόπησε 2 συναυλίες που είχε πραγματοποιήσει στην Ολλανδία τον Νοέμβριο του 2021, να οργανώσει ένα αντίστοιχο show στο Tel Aviv με τοπικούς τεχνικούς και cameramen. Και πράγματι βρήκε τους καλύτερους.
Το οπτικοακουστικό αποτέλεσμα είναι πολύ επιτυχημένο και σίγουρα μπορεί να προσελκύσει ακόμα και κοινό που δεν γνώριζε τον Parsons ή μπορεί και να γνώριζε χωρίς να έχει εκτιμήσει τη μουσική του.
Η progressive rock και στην περίπτωση του Alan Parsons πάντοτε είχε κάποια στοιχεία κλασικής ορχηστρικής μουσικής, συνεπώς αυτό που διαπιστώνουμε και εδώ αρκετά από τα τραγούδια ‘’δένουν’’ τέλεια με τον ήχο της συμφωνικής μουσικής.
Η εισαγωγή γίνεται εντυπωσιακά και κερδίζει το κοινό από την αρχή με το "One Note Symphony’’ από το τελευταίο άλμπουμ του Parsons ‘’Secret’’.
Yπέροχη η απόδοση της Φιλαρμονικής στα πνευστά και με πολύ μεράκι  και ενθουσιασμό στο "Damned If I Do’’.
Πολύ πειστική επίσης η απόδοση και του κλασικού ‘’Don’t Answer Me’’.
To "Τime’’ είναι καθηλωτικό και ατμοσφαιρικό,  θαρρεί κανείς ότι το τραγούδι ήταν έτοιμο για συμφωνική ορχήστρα.
Το "Breakdown’’ το παρουσίασαν καπάκι μαζί με το ‘’Raven’’ τραγούδια που δεν θα είχε καμία διαφορά ακόμα κι τα ερμήνευαν χωρίς την ορχήστρα.
Άψογο και συγκινητικό το "Miracle’’.
Καθαρά instrumental είναι μια από τις καλύτερες στιγμές του live  το περίφημο "Luciferama’’, ένα κομμάτι που εξ ορισμού ταιριάζει γάντι σε Συμφωνικές Ορχήστρες και φυσικά η Φιλαρμονική έδωσε τον καλύτερο εαυτό της.
Για τραγούδια όπως το "Silence And I ‘’ αξίζει να παρακολουθήσει κανείς αυτό live. Aποτελεί υποδειγματική στιγμή αρμονικής συνεργασίας των μουσικών της μπάντας με την ορχήστρα.Πολύ καλή και η ερμηνεία του P.J. Olsson.
To "I Wouldn’t Like Be Like ‘’ είναι ένα πολύ καλό rock break χωρίς ιδιαίτερη συμβολή από την ορχήστρα.
Έχω την αίσθηση ότι η ορχήστρα έδωσε πραγματικά πόντους στο "Don’t Let It Show’’.
Ίσως η καλύτερη στιγμή της συναυλίας να είναι η παρουσίαση του "Sorcerers Apprentice’’ το πασίγνωστο instrumental από την αριστουργηματική ταινία του Disney ‘’Fantasia’’.
Πολύ δυνατή στιγμή και εξαιρετική η δουλειά και στην απόδοση του "Standing On A Higher Ground’’, μια στιγμή που πραγματικά απόλαυσα, καθώς το είδα πάνω από μια φορά!
Υπέροχο και μαγικό το συναίσθημα που μεταφέρει και το "As Lights Fall’’ το οποίο ερμηνεύει με μοναδικό και συγκινητικό τρόπο ο ίδιος ο Parsons.
Οι τόνοι χαλαρώνουν και ηρεμούν με το "I Cant Get There From Here’’ , το οποίο ερμηνεύει ο γαμπρός του Parsons , Jordan Hoffman.
Υπάρχουν τραγούδια που έχουν ελάχιστη έως καθόλου συμμετοχή από την ορχήστρα, όπως το "Prime Time’’, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν ακούγονται με ενδιαφέρον.
Έπειτα από ένα καθηλωτικό instrumental διάλειμμα με το "Sirius’’ ακολουθεί μια υπέροχη, ψυχωμένη εκτέλεση του  θρυλικού "Eye In The Sky’’.