Με προέλευση λοιπόν από το μελωδικό hard rock συγκρότημα H.E.A.T., ο τραγουδιστής Erik Gronwall και ο τραγουδοποιός/παραγωγός/πολυοργανίστας και παλαιός συμπαίκτης/συνεργάτης  Jona Tee συνεργάστηκαν για να δημιουργήσουν τους New Horizon, ένα νέο μελωδικό power metal συγκρότημα.
Πιο συγκεκριμένα, οι ρίζες των New Horizon προήλθαν από την αγάπη του Tee για τις επονομαζόμενες old and new school power metal μπάντες όπως οι Iron Maiden, Helloween, Hammerfall και Edguy.
Αρχικά προοριζόταν ως δημιουργία  με πολλούς τραγουδιστές, όταν ο Gronwall κατάφερε μετά την περιπέτεια υγείας του  να ερμηνεύσει  δύο τραγούδια και οι δύο συμφώνησαν ότι ήταν καιρός να συνεργαστούν ξανά. Το αποτέλεσμα είναι το ντεμπούτο τους, το "Gate Of The Gods", όπου, στο εξώφυλλο, μπορείτε να δείτε μερικές αποχρώσεις Maiden
Με τον Erik να μάχεται πρόσφατα με την ασθένειά του, το όνομα της μπάντας έχει μια τρομακτική αίσθηση. Αλλά στιχουργικά είναι εξίσου ελπιδοφόρο όπως νομίζω ότι ήταν και  ο Erik κατά τη διάρκεια της μάχης με την ασθένειά του.
Η αλήθεια είναι πως πολλοί  απογοητεύτηκαν όταν άκουσαν ότι είχε φύγει από το μελωδικό συγκρότημα των H.E.A.T. (και πολλλοί το εκδήλωσαν και στην συναυλία τις προάλλες στο Gagarin) διότι πίστευαν  πως  ο Grönwall ταίριαζε τέλεια με την εκπληκτικά δυνατή φωνή του ως τραγουδιστής σε ένα από τα καλύτερα μελωδικά ροκ συγκροτήματα.
Ευτυχώς, ενώ  οι H.E.A.T. συνεχίσαν με τον (απίστευτο…προσωπικά) Kenny Leckremo πίσω και πάλι από το μικρόφωνο, ο Grönwall επέστρεψε στο προσκήνιο, συνοδευόμενος από τον πρώην μουσικό σύντροφό του, Jona Tee.
Η συνεργασία, βλέπει τον Tee να χειρίζεται το μπάσο, τις κιθάρες, τα πλήκτρα και τα δεύτερα φωνητικά έχει τον τίτλο New Horizon και ναι, διαβάσατε σωστά την πρώτη γραμμή, αυτό είναι ένα εγχείρημα στη σφαίρα του power metal.
Ήμουν ακόμη πιο ενθουσιασμένος όταν έμαθα ότι οι καλεσμένοι μουσικοί θα ήταν οι Robban Bäck (Mustasch), Sam Totman (DragonForce), Love Magnusson (Dynazty), Dave Dalone (H.E.A.T), Niko Vuorela (Temple Balls) και Laucha Figueroa. Ωστόσο, όσο κι αν προσπάθησα να ταυτιστώ και να ενθουσιαστώ  με το New Horizon, το τελικό προϊόν φαίνεται λίγο επίπεδο. Περίμενα να με εντυπωσιάσει, ειδικά δεδομένης της εξαιρετικής μουσικής δημιουργικότητας για την οποία ήταν και οι δύο υπεύθυνοι με τους H.E.A.T.
Η αλήθεια όμως, είναι πως δεν είμαι. Αγόρασα αυτόν το δίσκο με την ελπίδα ότι θα έπαιρνα ξαφνικά αυτή τη σπίθα ή θα είχα μια επιθυμία  που θα με έκανε να ενθουσιάζομαι με τη μουσική του. Δυστυχώς, η σπίθα δεν έχει ακόμη εμφανιστεί.

Θέλω να είμαι απολύτως σαφής σε αυτό το σημείο και να πω ότι το υλικό για το "Gate Of The Gods" δεν είναι σε καμία περίπτωση κακό. Όλα όσα θα θέλατε από αυτό το στυλ μουσικής είναι παρόντα και σωστά, από έναν σπουδαίο τραγουδιστή μέχρι δυνατά riff και μεγάλα ρεφρέν μέχρι εξαιρετικά δουλεμένα  σόλο κιθάρας. Με τον Erik Grönwall να τραγουδάει, πώς στο καλό θα μπορούσατε να παραπονεθείτε, γιατί ο τύπος είναι εξαιρετικά ταλαντούχος. Και με το Tee να χειρίζεται τα περισσότερα μουσικά όργανα, ξέρετε ότι θα έχετε μουσική υψηλής ποιότητας…
Αλλά…
Αναρωτιέμαι αν μέρος της συνολικής μου απογοήτευσης προέρχεται ή όχι από το γεγονός ότι είχα πολύ μεγάλες ελπίδες/προσδοκίες για το άλμπουμ, επειδή τα σχόλια μέχρι στιγμής φαίνονται πολύ πιο θετικά από ό,τι είμαι. Όποιος κι αν είναι ο λόγος, όσο ικανή και αν είναι η μουσική, δεν με ελκύει με τον τρόπο που με προσέλκυε κάποιος power metal του παρελθόντος. Δεν με πιάνει ρίγος και δεν ενθουσιάζομαι πολύ συχνά όταν ακούω , κάτι που αναζητώ με το power metal.
Ερχόμενοι στις συνθέσεις έχουμε το το "Stronger Than Steel" που έχει μια "βαρβάτη παρουσία", καθώς συνδυάζεται με ένα κλασικό metal swagger, απελευθερώνοντας ένα ισχυρό ρεφρέν και πανέξυπνα riff στην πορεία. Και πάλι, ο Tee μας εντυπωσιάζει με  ένα ακόμη σόλο.
Από εκεί όμως, όλα αρχίζουν να ξετυλίγονται λίγο. Το "Cry For Freedom" είναι αξιοπρεπές, με εξαιρετικά φωνητικά, ένα βροντερό rhythm section και πολλά τολμηρά synth να διακοσμούν την σύνθεση.
Αλλά βρίσκω το "Call Of The Underground" αρκετά ενδιαφέρον με ψήγματα του υπερεπιτυχημένου Game of Thrones, ειδικά στην εισαγωγή, καθώς περικλείει πολλές διαφορετικές ιδέες χωρίς να εθίζομαι με  καμία από αυτές για τα γούστα μου – έχουμε μια bluesy αίσθηση, ένα αόριστο στοιχείο country, αλλά δεν είναι ούτε ένα πλήρες ροκάδικο ούτε μια "αφοσιωμένη" μπαλάντα , πέφτοντας κάπου ενδιάμεσα.