// Rocktime Groups

Firehouse: Φλογισμένες hard rock μελωδίες

// To Be A Rock And Not To Roll

// Golden Years

Greg Lake: "London '81" (with Gary Moore)

Αρχική » Κριτικές

Κάπου εκεί στην εκπνοή της δεκαετίας του '80, συγκεκριμένα το 1989, οι Βρετανοί μουσικοί Danny Bowes, Harry James και Luke Morley σε μια στιγμή μοναδικής δημιουργικής έμπνευσης, προερχόμενοι από τη διάλυση της μπάντας Terraplane, αποφάσισαν να ιδρύσουν ένα δυναμικό rock σχήμα με το όνομα Thunder.

Με αυτήν την κίνηση φιλοδοξούσαν να συνεχίσουν τη βαριά κληρονομιά "ιερών τεράτων" του χώρου όπως οι Bad Company, Deep Purple και Led Zeppelin.
Ύστερα από ένα demo, υπέγραψαν συμβόλαιο με την περίφημη ΕΜΙ και αμέσως ηχογράφησαν και κυκλοφόρησαν το πρώτο τους άλμπουμ με τίτλο "Backstreet Symphony’’, ένα project το οποίο εστίασε σε ατμοσφαιρικές blues rock μπαλάντες και είχε τεράστια επιτυχία στην πατρίδα του, που δεν είναι άλλη από τη Μ. Βρετανία.
Αξίζει να σημειώσουμε ότι παραγωγός του άλμπουμ δεν ήταν άλλος από τον Andy Taylor, ναι, το γνωστό και εξέχον μέλος των Duran Duran. Στην επιτυχία αυτή βοήθησε και η πολύ εντυπωσιακή και άριστη εμφάνισή τους στο διάσημο "Monsters Of Rock Festival’’ στο Donnington Park.
Όπως ήταν φυσικό, τα επίπεδα αυτά διασημότητας, δημοσιότητας και αληθινής εκτίμησης από την classic rock κοινότητα τα εξαργύρωσαν θαυμάσια και στο δεύτερο άλμπουμ τους, το "Laughing At The Judgement Day’’, το οποίο κατόρθωσε να σκαρφαλώσει στο νούμερο 2 των album charts. Φανταστείτε ότι αυτό έγινε σε μια εποχή, κατά την οποία το κλασικό μελωδικό rock, είχε αρχίσει να παραμερίζεται εξαιτίας της εμφάνισης της grunge, alternative, post punk σκηνής.
Το συγκεκριμένο άλμπουμ είχε ακόμα μεγαλύτερη επιτυχία από το προηγούμενο και με τραγούδια όπως το "Everybody Wants Her’’ και το "Low Life In The Highest Places’’ εδραιώθηκαν στη συνείδηση του μουσικού κοινού, ως από τα ελάχιστα συγκροτήματα φορείς της παράδοσης του κλασικού rock.
Όπως ισχύει βεβαίως στην ιστορία κάθε μπάντας που σέβεται τον εαυτό της, η πορεία τους είχε φυσικά αναταράξεις, σκαμπανεβάσματα και δύσκολες φάσεις, αναφέρουμε ενδεικτικά την αποχώρηση του μπασίστα Mark "Snake’’ Luckhurst και αντικατάστασή του από τον Mikael Hoglund, διακοπή συνεργασίας με την ΕΜΙ το 1996 μετά την ολοκλήρωση του τρίτου άλμπουμ τους "Behind The Closed Doors’’, διάφορες αλλαγές στην line up (παρά τις οποίες όμως οι James, Morley και Bowes παρέμεναν στο συγκρότημα).
Στις ΗΠΑ δεν κατάφεραν ποτέ να γίνουν όνομα, μη μπορώντας να συναγωνιστούν ούτε κατά διάνοια συγκροτήματα μεγαθήρια όπως οι Aerosmith, Guns N Roses κ.α.
Στα τέλη της δεκαετίας του 90, ήταν ήδη σαφές και ξεκάθαρο, ότι ήταν αποκομμένοι από την επικρατούσα τότε κατεστημένη μουσική βιομηχανία, η οποία θεωρούσε όσα συγκροτήματα έπαιζαν κλασική ροκ ως περίπου απολιθώματα και ‘’είδος προς εξαφάνιση’’.
Διαλύθηκαν τουλάχιστον δυο φορές, το 2002 και το 2009, αλλά πάντοτε είχαν ανάκαμψη με άλμπουμ τα οποία είχαν αξιοπρεπή απήχηση και περιοδείες στα πλέον δυνατά και ξακουστά rock festival της Ευρώπης. Εκτός από το Ηνωμένο Βασίλειο, η μπάντα είναι ιδιαιτέρως αγαπητή στην Ιαπωνία.
Και είναι γεγονός ότι τις δεκαετίες 2000-10 και 2010 μέχρι σήμερα παραμένουν δραστήριοι τόσο με παραγωγές άλμπουμ ("The Magnificent Seventh’’ το 2005, "Robert Johnson s Tombstone’’ το 2006, "Bang’’ το 2008, "Wonder Days’’ το 2015, "Rip It Up’’ το 2017), όσο και με εμφανίσεις σε μεγάλα event (είναι πολύ χαρακτηριστική η εμφάνισή τους στο Monsters Of Rock Festival του 2006, όπου σύμφωνα με πολλές κριτικές δικαιολόγησαν απόλυτα τη φήμη τους ως μια από τις καλύτερες βρετανικές live acts).
Κατά τη διάρκεια της πανδημίας, τον Μάρτιο του 2021 κυκλοφόρησαν το "Αll The Right Noises’’ και το 2022 , όπου επανέρχονται με την καινούρια τους δουλειά με τίτλο ‘’Dopamine’’ με 16 τραγούδια γραμμένα και δουλεμένα με μεράκι πλαισιώνουν το συγκεκριμένο άλμπουμ, το οποίο αξίζει πραγματικά τον κόπο να ακούσετε.
Επιθετικό hard rock με πολύ δυνατά riff το πρώτο τραγούδι "Western Sky’’, το οποίο μας βάζει για τα καλά στην ατμόσφαιρα του άλμπουμ.

Επικό μελωδικό με στοιχεία αμερικανικού heartland rock, είναι το ενθουσιώδες "One Day We ll Be Free Again’’.
Ακολουθεί το παραδοσιακό south rock άκουσμα με τίτλο "Even If It Takes A Lifetime’’, εξαιρετικά ενδιαφέρον. Το "Black’’ διαθέτει πιο σύγχρονο ήχο και ρυθμό.
Το "Unraveling’’ είναι μια ρομαντική country μπαλάντα με ερμηνεία που συγκινεί και υπέροχα φωνητικά.
Μου άρεσε ιδιαιτέρως το "Dead City’’, ένα τραγούδι σε κλασικό hard rock στυλ, όπου τα riff δίνουν τον κύριο ρυθμό.
Αμέσως μετά έχουμε το αξιoπρεπές, αλλά κάπως μονότονο ακουστικό στην αρχή "Last Orders’’, το οποίο από τη μέση και μετά προσπαθούν να το ανεβάσουν με πληθώρα riff, χωρίς ιδιαίτερα αποτελέσματα κατά την ταπεινή μου άποψη.
Ανεβάζουμε την ένταση ευτυχώς με το "All The Way’’, ακόμα ένα δυνατό hard rock άκουσμα.
Με ενθουσίασε και το θεωρώ από τα καλύτερα αυτού του άλμπουμ, το αισιόδοξο και φωτεινό pop hard rock "Dancing In The Sunshine’’, που σε προτρέπει να σηκωθείς να χορέψεις κυριολεκτικά!
Πολύ ωραία ιδέα η χρήση του piano στο "Big Pink Supermoon’’, ένα τέλειο ρυθμικό blues rock track, με έντονη νοσταλγική retro αίσθηση.
Στα αγαπημένα μου βάζω και το "Across The Nation’’, όπου το πάνε πολύ δυναμικά με στοιχεία, south και hard rock. Πραγματικά ευχαριστήθηκα να το ακούω!
Μπορεί να κατεβάζουν αρκετά τους ρυθμούς με το επόμενο, το "Just A Grifter’’, αλλά κάθε άλλο παρά αδιάφορο είναι , χάρη και στους προσεγμένους στίχους του.
Πιο κλασικό, ήρεμο και συμβατικό σε ήχο είναι το "I Don’t Believe A Word’’, με πιο "σκληρή’’ στιγμή το σόλο της κιθάρας, ενώ το hard rock όπως το αγαπάμε εκφράζεται με το "Disconnected’’.
H κλασική εκδοχή της μελωδικής αμερικανικής soft rock ballad βρίσκεται στο "Is Anybody Out There’’, ένα πολύ όμορφο slow τραγούδι.
Δυνατό το κλείσιμο με το "No Smoke Without Fire’’ μια blues rock μπαλάντα στην καλύτερη παράδοση του είδους.
Συνοψίζοντας, θα ήταν ιεροσυλία από μέρους μου, να κάνω μια τυπική απλή σύσταση να ακούσετε το "Dopamine’’. Τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται και εννοείται πως θα ακούσετε τα τραγούδια του άλμπουμ πολλές φορές και με τον ήχο στο τέρμα!

Δημήτρης Πολίτης