Ο μέγας κιθαρίστας έχει πια τον πλήρη έλεγχο της μπάντας νομικά και εμπορικά και μπορεί πιο άνετα από ποτέ να αποφασίζει για το μουσικό και όχι μόνο μέλλον της (Freedom ήταν και ο αρχικός τίτλος του "Raised on Radio" το 1986) πριν τον αλλάξει ο Steve Perry).
Σε κάποιες συνεντεύξεις του από το 2015, ο Schοn άφηνε να εννοηθεί ότι θα τον ενδιέφερε μια soul/R’n’B κατεύθυνση σαν και αυτή του "Raised on Radio" για τον διάδοχο του "Eclipse" (2011). Ίσως όχι τυχαία λοιπόν ήρθε η πρόσληψη του Narada Michael Walden περισσότερο λόγω της δουλειάς του σαν παραγωγός (Whitney Houston, Mariah Carey) και δευτερευόντως σαν drummer. Και είναι γεγονός ότι το ‘Freedom’ φέρει τη σφραγίδα του Walden με διακριτικές αλλά αναγνωρίσιμες R’n’B λεπτομέρειες στο σύνολο του άλμπουμ. Αυτό φαίνεται να αποδίδει καλά στις μπαλάντες και στα mid tempo κομμάτια.
Στα πιο rock κομμάτια όμως η παραγωγή και η μίξη ακούγονται συχνά προβληματικές. Είναι γνωστό άλλωστε ότι το άλμπουμ ετοιμάστηκε σε περίοδο lockdown με τα μέλη της μπάντας να ηχογραφούν σε διαφορετικά studios με αποτέλεσμα να διακρίνεται μια ασυνέχεια στην ακρόαση του άλμπουμ η οποία έγινε ήδη αντικείμενο σχολιασμού στα κοινωνικά δίκτυα ήδη από την κυκλοφορία των πρώτων singles.  
Όσο για τα performances της μπάντας στο Freedom, δε θα μπορούσαν παρά να είναι εντυπωσιακές. Πέρα από τον Schon που παίζει με μεγάλη όρεξη για πειραματισμό έχουμε την συμμετοχή του γνώριμου Randy Jackson στη θέση του Ross Valory που ενισχύει την R’n’B συνιστώσα.
Ειδική μνεία πρέπει να γίνει και στον Arnel Pineda ο οποίος ακούγεται πολύ πιο απελευθερωμένος από ποτέ από την ανάγκη να ακούγεται σαν τον Perry της Escape/Frontiers περιόδου δίνοντας πολύ πιο ενδιαφέρουσες ερμηνείες στα φωνητικά.   
Το άλμπουμ ξεκινά με το "Together We Run" με εμφανή στόχο να προσομοιώσει την εισαγωγή του "Escape" με το "Don’t stop Believing".
Τέτοιες προσπάθειες συνήθως αποτυγχάνουν βέβαια και αυτό συμβαίνει και εδώ με ένα μάλλον αδύναμο album opener.
Το "Don’t Give up on Us" είναι ένα ιδανικό 2^ο κομμάτι στο sequencing σε γνώριμο AOR ύφος που ικανοποιεί τους παραδοσιακούς φίλους της μπάντας.
Η πρώτη μπαλάντα του δίσκου έρχεται στο "Still believe in Love" ένα πανέμορφο ατμοσφαιρικό κομμάτι που στέκεται αντάξια στο επίπεδο των Journey ballads.