Palace: "One 4 The Road"

13/08/2022

Κατηγορία: Κριτικές

1380

Οι Palace είναι το πνευματικό τέκνο, του προικισμένου Σουηδού τραγουδιστή και πολυοργανιστή Michael Palace, γεννημένου στη Λιθουανία, ο οποίος για άλλη μια φορά χειρίζεται όλη τη μουσική και την παραγωγή καθώς και τη σύνθεση τραγουδιών για το τέταρτο έργο του.

 

Δείχνει επίσης τη διαρκή αγάπη του για τους ήχους και τις μουσικές εικόνες της δεκαετίας του 1980.
Θυμάμαι τον ενθουσιασμό του φίλου δισκοθέτη και μουσικοκριτικού Δημήτρη Σειρηνάκη όταν σε εκπομπή του, που παρέστην ως προσκεκλημένος συμπαρουσιαστής, μία από τις επιλογές του για το κλείσιμο της ήταν το "Cool Runnin'" από το εξαιρετικό πρωτόλειο των Palace, το " Master of the Universe"!!
Άλλο ένα λοιπόν υπέροχο άλμπουμ από τους/τον Palace. Με περισσότερα  πλήκτρα από πριν, αλλά υπέροχη σύνθεση τραγουδιών, πολύ πιασάρικες μελωδίες και μερικές "ηχητικές" εκπλήξεις, όπως το "The Driver" (φανταστικό τραγούδι). Τα περισσότερα τραγούδια έχουν μια "αναγνωρίσιμη" αίσθηση, που τα κάνει αμέσως οικεία. Δεν υπάρχουν μπαλάντες στο άλμπουμ αλλά πιστέψτε με δεν μου λείπει καμία.
Και εξηγούμαι: Αυτός ο δίσκος  θα μπορούσε να είχε  τεράστια επιτυχία  στη δεκαετία του '80 και εξακολουθεί να είναι υπέροχος και  τώρα! "Λίγο"  από Robert Tepper, περισσότερο από Stage Dolls και έρχεται το καλύτερο κομπλιμέντο που μπορώ να του κάνω: Rick Springfield. Ο δίσκος  αποπνέει τη μοναδική μουσική επιδραστικότητα του Springfield στο μεγαλύτερο μέρος του άλμπουμ.
Ένας από τους απόλυτα αγαπημένους μου καλλιτέχνες.
Συνοψίζοντας λοιπόν μερικές από τα κυριότερες συνθέσεις…
 Τα βαρβάτα ροκάδικα  έρχονται με τα "Money Can Kill", "Fifteen Minutes" και "World Gone Mad". Ίσως αρκετά βαρβάτο, αλλά με  περισσότερο AOR αίσθημα είναι το "Living The Life" ή το "Loneliest Night", το οποίο έχει μια φανταστική φωνητική ερμηνεία. Αν υπάρχει μπαλάντα, έρχεται με το "The Drive" που ξεκινάει με καθαρά κιθαριστικά σκιρτήματα και μια μελωδία που ταιριάζει στο φωνητικό φάσμα του Palace πριν εμφανιστεί το κλασικό ρεφρέν διανθισμένο  με πλέριο AOR.
Το αργό τέμπο μεσαίου ρυθμού ταιριάζει πραγματικά στην ομορφιά  των μελωδιών και υπάρχει κάτι περισσότερο από μια ομοιότητα πρόσφατων Stage Dolls στον συνολικό ήχο. Είναι μια πραγματικά υπέροχη μπαλάντα AOR και πραγματικά ξεχωρίζει στο άλμπουμ.
Το "Cancel The Flight" θα σας θυμίσει  τους εξαιρετικούς "The Night Flight Orchestra"…
Το "Westbound" είναι το καλύτερο από τα πιο ροκ κομμάτια με ένα υπέροχο riff κιθάρας και κολοσσιαία ρεφραίν.
Το "Facing the Music" έχει τον κλασικό ήχο και το στυλ AOR της δεκαετίας του '80, με πλήκτρα, καθαρές γραμμές  κιθάρας και εναρμονισμένες μπασογραμμές γραμμές που συμπληρώνουν τις πιο σκληρές κιθάρες και τις κλασικές μελωδίες. Με μια κλασική εισαγωγή στα πλήκτρα και μια λεπτή Jamison φωνητική παράδοση απευθείας από το playbook του Jim Peterik/Survivor, το οποίο "εξόρυξε" με επιτυχία από κοινού με τον σπουδαίο ερμηνευτή Kent Hilli στο προσωπικό άλμπουμ του τελευταίου πέρυσι.
Το "World Gone Mad" ανεβάζει τον πήχη της μελωδίας, με μια εξαιρετική φωνητική απόδοση και μια άλλη δομή τραγουδιού που επηρεάστηκε σίγουρα από τους Stage Dolls.
Το "Living The Life" έχει μια εντελώς διαφορετική αίσθηση –σχεδόν μοντέρνα Power Pop– με επιρροές από μπάντες όπως οι Paramore στον ήχο της κιθάρας και στα τύμπανα.
Υπάρχει ακόμη έντονη η αίσθηση των "Harem Scarem" στο σόλο τμήμα, το οποίο είναι εξαιρετικό.


Το όλο κομμάτι είναι πολύ μελωδικό και η προσέγγιση της διασκευής λειτουργεί εξαιρετικά με την εισαγωγή στακάτο και τα φωνητικά τύπου Springfield που μου θυμίζουν τους The Outfield και τους Harem Scarem, ειδικά τον τρόπο με τον οποίο παρουσιάζονται  στο ρεφρέν.
Το "Loneliest Night" που κλείνει το δίσκο  χρησιμοποιεί μια σειρά από πολύ μοντέρνα και σχεδόν Dance πληκτρα στην μάλλον ατμοσφαιρική εισαγωγή και τον πρώτο στίχο πριν από ένα πολύ μοντέρνο ρεφρέν σε στιλ AOR. Υπάρχει μεγάλη χρήση της δυναμικής σε αυτό το κομμάτι με πολύ περισσότερο χώρο στη διάταξη. Είναι πραγματικά ένα πολύ ωραίο κομμάτι.
Συνολικά, το "One 4 The Road" είναι ένα δύσκολο άλμπουμ για κριτική. Είναι απολύτως σαφές ότι ο Michael Palace είναι ένας άνθρωπος ευλογημένος με ένα μετρικό τόνο ταλέντου και δεν υπάρχει απολύτως τίποτα να αντιπαθήσεις πουθενά σε αυτό το άλμπουμ.
Τα τραγούδια είναι όλα απόλυτες δημιουργίες  AOR/Melodic Rock και αλήθεια, αν το είχα ακούσει πριν από είκοσι χρόνια, πιθανότατα θα το είχα αποθεώσει και υποψιάζομαι ότι πολλοί οπαδοί του AOR θα κάνουν ήδη αυτό ακριβώς. Ωστόσο, κυκλοφορεί σε ένα κλίμα όπου τα κλασικά δημιουργήματα της χρυσής εποχής των 80ς, όπως οι πιο πρόσφατες κυκλοφορίες των Treat, Crossing Rubicon, Sunstorm και Generation Radio ανταγωνίζονται την προσοχή κάποιου και φοβάμαι ότι το "One 4 The Road" μπορεί να χαθεί λίγο σε μια αξιόλογη εταιρεία όμως το άλμπουμ προσφέρει υψηλής ποιότητας AOR/MR από τη δεκαετία του '80: πολύ μελωδικό, πιασάρικο, ανθεμικό και μεταδοτικό.
Εξαιρετικό AOR για το καλοκαίρι. Απλώς βάλτε την δισκάρα στο ηχητικό σύστημα του αυτοκινήτου  και περιηγηθείτε στους δρόμους με αυτό το άλμπουμ έχοντας ανεβασμένη την ένταση. Από τα καλύτερα έργα του Palace μέχρι τώρα.

Νότης "Facing the Music"  Γκιλλανίδης