Ο οποίος έχει επιλέξει από το 2019 τέσσερα φρέσκα αλλά –αλλά μουσικώς καλοψημένα- μέλη σε κιθάρες (Richie Simpson και Wayne Vermaak), μπάσο (Jon Priestley, που έχει περάσει και από τους The Damned, μεταξύ άλλων) και ντράμς (τον σιτεμένο Billy Duncanson των Heavy Drapes), επανέρχονται με τον γνωστό παλιακό τρόπο.
Ολόκληρο καινούριο άλμπουμ και ευρωπαϊκή περιοδεία που φημολογείται ότι θα περάσει και από τα μέρη μας μέσα στο 2023.
Μετά την μισού λεπτού νεο-industrial εισαγωγή που είναι o τίτλος του άλμπουμ, έρχεται το "Bring On The Sunshine", ένας άκαμπτος μονόλογος του αφηγητή Coyne για το ότι η αισιοδοξία απαλλοτριώνεται τελευταία, ό,τι κι αν στυμβεί – μια ευάερη και ευήλια θέση, που μας θυμίζει ότι ολόκληρο το άλμπουμ γράφτηκε μέσα στην πανδημία. Έγιναν οι Godfathers Οασο-χιπιά απ΄το Μάντσεστερ; Όχι βέβαια;
Mε το που μπαίνει το νεύρο του "You Gotta Wait" και στην πρώτη στροφή ο Coyne εκφέρει τον ελεγχόμενο θυμό του (“It’s Monday and Monday’s a bitch – Man, I wanna punch that guy in the mouth, if he keeps talking to me”) η τριχοφυία του ακροατή με κάποια μνήμη επαναστατεί: Είναι το πρώτο κλασσικό Godfathers κομμάτι της συλλογής, ένα working class μανιφέστο φτιαγμένο για τους είλωτες του πενθήμερου, με τον Coyne να σε πείθει ότι γνωρίζει: το να δουλεύεις μόνον πενθήμερο, είναι στο σύγχρονο κόσμο έννοια φθίνουσα κι αυτή.
Ακολουθεί το "Ι Hate The 21^st Century", όπου πάνω στον κοφτό ρυθμό, τη δυσοίωνη μελωδία και το σύντομο χορωδιακό κουπλέ, ο Coyne μιλάει για τη δυσθυμία του μεσήλικα απέναντι στις καταιγιστικές, υποδουλωτικές συνθήκες του 21^ου αιώνα (“that ain’t the way that I planned it”, “and I’m lonely”, “my sweet lord have mercy on me, I hate the 21^st century).
Το OCD, νευρωτικό σχεδόν σαν AC/DC, αναφέρεται στην όλο και πιο διαδεδομένη διαταραχή (obsessive cleaning disorder) των παθολογικά πυροβολημένων με την ευταξία και την τελειομανή καθαριότητα. Ο Coyne ακροβατεί ανάμεσα στο να συμπάσχει και να χλευάσει, παίρνοντας τη θέση πότε του ασθενή, πότε του παρατηρητή, ενώνοντας και τις δύο ομάδες σ΄ένα ομοθυμαδόν εξαγνιστικό ρεφραίν. Κι ενώ ο ακροατής νιώθει ότι περπατά πλέον σε εδάφη οικεία, έρχεται το Midnight Rider. Ένα μικρό αριστούργημα, από τα καλύτερα της δισκογραφίας τους, με διαπεραστική –πραγματικά μεταμεσονύκτια- μελωδία που εφαρμόζει σε πλάνητες, περιθωριακούς ως και πρόσφυγες: “No matter where I go, no matter how much pain you’ve put me through, just remember, I’m a human being, flesh and blood, just like you”.
Είναι ρο πρώτο δείγμα από το νέο υλικό και αξίζει πραγματικά.