Το νέο κουαρτέτο των Cruz, Jade, Bradley και McDemian αποτίει φόρο τιμής στις παλιές επιρροές του θρυλικού Sunset Strip, ενώ παράλληλα ενισχύει την ενημερωμένη αντίληψη του ήχου που επέτρεψε στους SANTA CRUZ να κερδίσει το κοινό σε όλο τον κόσμο. Και αυτός είναι ο λόγος που είμαστε εδώ, για να παρουσιάσουμε ένα ελάχιστα γνωστό συγκρότημα από το Ελσίνκι που ονομάζεται SANTA CRUZ.
Η γέννηση του SANTA CRUZ ήταν στα μέσα της δεκαετίας του 2007 και αφού καταλήξαν σε κάποια σταθερή σύνθεση με τους Mitja Toivonen και Taz Fagerström, τα ιδρυτικά μέλη Archie Cruz και Johnny Parkkonen έγιναν δεκτοί  με πολύ θαυμασμό και σε έναν ολοένα αυξανόμενο και εξίσου αδηφάγο οπαδικό κύκλο με  3 στούντιο άλμπουμ, μέχρι τον Μάρτιο του 2018, όταν ξαφνικά ο Archie έμεινε ως ο μοναδικός "διάδοχος"/συνεχιστής του "θρόνου" των SANTA CRUZ.
Αυτή λοιπόν είναι  η 2η προσωπική κυκλοφορία του Archie SANTA CRUZ και η πρώτη με το τρέχον line up, τον κιθαρίστα Jerry Jade (BAD GVY), μπασίστα τον Tommy Bradley (REVELRY GANG) και τον ντράμερ Randy McDemian.
Το "Return Of The Kings" βγαίνει ακριβώς έξω από την "πύλη" αιωρούμενο και δεν το αφήνει να περάσει μέσα από το εμπνευσμένο από τους PANTERA, αλλά θα μπείτε στο μουσικό πνεύμα του δίσκου με το εναρκτήριο "Here Comes The Revolution".
Όπως αναφέρθηκε, αυτό είναι βαρύ, φορτωμένο με riff, "βομβαρδιστικό" και απλά ανοίξτε τα αυτιά σας για να ακούσετε τα νεύματα του "Cowboys From Hell", ειδικά το αρχικό riff και το γρύλισμα κραυγής, σε αυτό το γρύλισμα ξανά και το ίδιο ουρλιαχτό. στο pre-solo breakdown, που οδηγεί επίσης με τη φράση "You better watch your … mouth punk", σε εκείνη την τελευταία "τσιμπημένη" αρμονική κατάδυση που τελειώνει το ripping solo της κιθάρας. Σημείο "αναψυχής" για τους ειδήμονες.
 Θα πρέπει σίγουρα να έχει καλή απήχηση σε ένα ζωντανό σκηνικό.
Το "Take Me to America" είναι το επόμενο και αυτό, ακόμα βαρύ καθώς η μπάντα τα δίνει όλα. Με ένα πιασάρικο  ρεφρέν και η παραγωγή κιθάρας είναι τόσο στο πρόσωπό σας, που θα το λατρέψετε!
Το "Under The Gun" ακολουθεί  στη σειρά τα προηγούμενα 2 κομμάτια και αυτό αποτίει σπουδαίο  φόρο τιμής στο "Suicide Solution" του θρυλικού  Randy Rhoads στο κύριο riff/στίχο riff, μαζί με βαρβάτη μπασογραμμή και  ντραμς που θα έκαναν τον ανυπέρβλητο Lee Kerslake  να χαμογελάσει μέχρι τα  αυτιά. Και το riffage είναι άφθονο και αυτό το τραγούδι είναι το όνειρο κάθε θαυμαστή/παίχτη της κιθάρας. Τόσα ανεπαίσθητα και όχι τόσο διακριτικά νεύματα στο πάνθεον των επικών παικτών, δεν θα χαλάσω πολλά άλλα, αλλά θα πω ότι το παίξιμο της κιθάρας μέχρι τώρα είναι απίστευτα ικανό.
Το "Run Baby Run" που παραπέμπει στους μέγιστους  DOKKEN, το οποίο θυμίζει αρκετά το "Why baby Why" από το "It’s Not Love" της σπουδαίας αμερικάνικης μπάντας.
Μπόνους πόντους για το drum solo που  μας οδηγεί στο ρεφρέν.
Το "Disarm" θα έχει μεγάλη απήχηση σε εκείνους τους αρνητές του SANTA CRUZ, καθώς αυτό δεν είναι τίποτα λιγότερο από το καλύτερο από τα καλύτερα, rocker arena τραγούδια που ήταν βασικό στοιχείο για κάθε hair metal συγκρότημα που ήθελε ένα σινγκλ να ανέβει στο MTV και φυσικά να κερδίσει κυρίως το θηλυκό κοινό.
Ένα πολύ ωραίο τραγούδι και μπορώ να δω οποιονδήποτε μαθητή γυμνασίου να διακηρύσσει ότι αυτό το τραγούδι γράφτηκε για εκείνους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, το ρεφρέν...
Το "Ground" ταλαντεύει το εκκρεμές πίσω στο μοντέρνο hard rock με μερικούς πραγματικά ωραίους funkified τόνους στον στίχο που μπορεί να είναι πολύ εκλεπτυσμένο  για να το εκτιμήσουν οι μάζες. Το σόλο είναι άλλο ένα "τέρας" μουσικής δεξιοτεχνίας  και το ρεφρέν είναι εξαιρετικά πιασάρικο. Οι τελευταίες νότες είναι μια ωραία πινελιά, πολύ μοντέρνα, αλλά ταιριάζουν.
Το "Shots", είναι άλλο ένα παράδειγμα ενός hard rocker συγκεκριμένης περιόδου, χωρίς οποιοδήποτε από τα μοντέρνα και άλλα παρόμοια. Ένα άλλο καλό παράδειγμα του πώς ο Archie τελικά δεν απομακρύνθηκε πολύ από το "άλογο" που τον έφερε εδώ και οι ροκ επιρροές του στα 80 είναι εξέχουσες εδώ. Το lead-in riff είναι εξίσου τεχνικό καθώς είναι γρήγορο και το σόλο.
Σε λίγο λιγότερο από ένα λεπτό, το λατρεύω!
Από την άποψη της συγγραφής τραγουδιών, τα αγόρια ξέρουν πώς να πουλήσουν ένα εθιστικό τραγούδι και πώς να αποτίουν φόρο τιμής στους συνομηλίκους τους (και σε εμάς).