// Rocktime Groups

Firehouse: Φλογισμένες hard rock μελωδίες

// To Be A Rock And Not To Roll

George Thorogood: “B-B-B-Bad. Bad To The Bone”

// Golden Years

Led Zeppelin: "The Song Remains The Same"

Αρχική » Κριτικές

Restless Spirits: "Second To None"

18/09/2022

Κατηγορία: Κριτικές

1248

Το "Second to None" είναι το δεύτερο άλμπουμ που κυκλοφορεί από τους Restless Spirits, με επικεφαλής τον κιθαρίστα των Lords of Black, Tony Hernando. Μαζί του σε αυτό το άλμπουμ είναι ο θρυλικός ντράμερ των Journey και της εσχάτως εμφανισθείσας σπουδαίας μπάντας των Generation Radio, Deen Castronovo.

Καθώς επίσης και οι εξαιρετικοί τραγουδιστές Kent Hilli (Perfect Plan, Giant), Chez Kane, Johnny Gioeli (Hardline, Axel Rudi Pell) και Renan Zonata (Electric Mob).

Ο ήχος του άλμπουμ είναι κλασικός ήχος AOR/Melodic Rock. Η χρήση μιας σειράς τραγουδιστών δίνει σε αυτό την αίσθηση ενός project και όχι μιας μπάντας, αλλά αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό αφού όλοι οι τραγουδιστές κάνουν εξαιρετική δουλειά με τις συνθέσεις του βιρτουόζου κιθαρίστα.
Το πρώτο τραγούδι είναι το "I Need a Lil’ White Lie" με τον Kent Hilli. Ο άντρας έχει τους τέλειους πνεύμονες για τέτοιου είδους συνθέσεις και τα δίνει όλα. Το κομμάτι είναι μια ζωντανή απόδειξη του πως θα εξελιχθεί ο δίσκος πριν ακολουθήσουν τρία τραγούδια με τη ροκ φωνή της νέας ελπίδας του μελωδικού γένους, την Chez Kane.
Η βρετανίδα ρόκερ "ανεβαίνει" στο μικρόφωνο για να απελευθερώσει τα τρομερά φωνητικά της στα ακόλουθα τρία κομμάτια. Όλα αυτά τα τραγούδια είναι περίτεχνα δημιουργημένα με μελωδίες που αποτυπώνονται κατευθείαν στα αυτιά και στην καρδιά σου. Το πρώτο από αυτά, το "Hey You" είναι μια φόρμουλα αλλά απολαυστική περιπέτεια μέσα από ένα τυπικό κομμάτι AOR/Melodic Rock. Ακολουθεί το "Dreams of the Wild" το οποίο παρά μια από αυτές τις τόσο γνωστές ακολουθίες συγχορδιών στους στίχους, έχει ένα μάλλον πιο ενδιαφέρον ρεφρέν. Μερικές φορές βέβαια, όπως στο "Until The End Of Time", τα πράγματα γίνονται λίγο κλισέ. Η σύνθεση έχει ένα μεσαίο ρυθμό και μια ελαφρώς πιο ήπια παραγωγή αλλά παρόλα αυτά απολαυστικό κομμάτι.
Ο Renan Zonta αναλαμβάνει τα δύο επόμενα κομμάτια, "A Dream To Be Lost In Time" και το "And Yet It Breaks".
Το πρώτο ξεκινά με funky πιάνο και έχει μια μάλλον διαφορετική αίσθηση από αυτό που έχει προηγηθεί. Αυτή η αλλαγή αίσθησης είναι πολύ ευπρόσδεκτη και ανεβάζει το άλμπουμ.
Υπάρχει ένας πραγματικός υπαινιγμός των Journey και του κομματιού τους "Suzanne" από τους "Raised on Radio" στο "And Yet It Breaks", από το ρυθμό του ντραμς μέχρι τη φρασεολογία του σόλο της κιθάρας. Ωστόσο, είναι αρκετά διαφορετικό από το πρωτότυπο για να αποτίνει φόρο τιμής και όχι απλώς να μιλάμε για λογοκλοπή.
Το τελευταίο συνεχίζει το αναδυόμενο θέμα του πολύ ικανού αλλά πραγματικά μάλλον τυπικού Σκανδιναβικού AOR/Melodic Rock.
Επίσης, τα τρία κομμάτια με τον "γερόλυκο του μικροφώνου", Gioeli, ξεχωρίζουν. Το "Nothin" Dirty Here" είναι το καλύτερο εδώ. Παρά τις γλυκές μελωδίες, το τραγούδι έχει "αρκετή βρωμιά" στην ερμηνεία του για να μην φαίνεται πολύ γυαλισμένο.
Η απόλυτα συμπαγής χρυσή φωνητική του ερμηνεία ανεβάζει το "Too Many" ένα βήμα πιο πάνω από το συνηθισμένο, παρόλο που το ρεφρέν είναι λιγότερο προφανές από όσο θα περίμενες και το "Nothin" Dirty Here" συνεχίζει με τον ίδιο τρόπο, με τον Hernando να δίνει κιθαριστικά ρέστα με το πολύ εντυπωσιακό σόλο κιθάρας.
Ο Gioeli ολοκληρώνει τη συνεισφορά του με την τυπική AOR/Melodic Rock μπαλάντα "Always A Pretender", η οποία κάνει ακριβώς αυτό που θα περίμενες να κάνει. Ακόμα κι αν το τραγούδι θυμίζει λίγο τις συνθέσεις του Axel Rudi Pell, μπορούμε να αναφέρουμε ότι η καρδιά των hard rockers ραγίζει αρκούντως...

Το άλμπουμ τελειώνει με την επιστροφή των Renan Zonta και Kent Hilli στα "No Time Wasters" και "Dirty Money" αντίστοιχα. Και τα δύο συνεχίζουν με αυτό που έχουμε ήδη ακούσει στο άλμπουμ, με τους δύο τραγουδιστές να διαθέτουν ό,τι έχουν στις ερμηνείες τους με ύφος σε πολύ ικανό AOR/Melodic Rock.
Συνολικά, οι οπαδοί του Ευρωπαϊκού AOR/Melodic Rock μπορεί να βρουν πολλά να απολαύσουν εδώ. Είναι όλα πολύ καλά παιγμένα, διασκευασμένα και τραγουδισμένα.
Ωστόσο, έχει λίγα για να το κάνει να ξεχωρίζει από την υπερπλήρη αγορά AOR/Melodic Rock. Ίσως το μεγαλύτερο σημείο πώλησης του είναι οι καλεσμένοι τραγουδιστές που είναι όλοι απολύτως εξαιρετικοί και κάνουν τα κομμάτια δικά τους.
Στα θετικά είναι το αντίστροφο των προαναφερθέντων. Με διάφορους τραγουδιστές, έχετε έναν πρόσθετο, μερικές φορές διαφορετικό, τόνο ή υφή σε ένα τραγούδι. Σαν να κάνεις ένα τραγούδι πιο βαρύ ή διεκδικητικό.
Το βρήκα με την έντονη δύναμη του Johnny Gioeli στο "Nothin' Dirty Here" και στο "Too Many".
Εναλλακτικά, ο Kent Hilli φέρνει την δυνατή μελωδική φωνή του AOR στο "Dirty Money" και στο "I Need A Lil' White Lie" (προσωπικό αγαπημένο). Με την κυρία Kane αποκτάτε αυτό το γυναικείο φωνητικό στυλ που συνδυάζει τη Lita Ford με τη Robin(μία είναι η αρχόντισσα του γένους). Βγάζει τα jams με την ίδια δεξιοτεχνία με τα αγόρια με το "Hey You" και το "Dreams Of The Wild". Αλλά αυτό που κουβαλά την ποικιλία των τραγουδιστών είναι η εξαιρετική τραγουδοποιία του Hernando...
Αν μη τι άλλο, θα πρέπει να αγοράσετε αυτό το άλμπουμ απλά για τη φανταστική δουλειά του.
Έτσι, και πάλι, τα περισσότερα πράγματα στρέφονται με τον κιθαρίστα των Tony Hernando να επιστρέφει με ένα άλλο ικανοποιητικό άλμπουμ του μελωδικού σκληρού ροκ…
Πριν από είκοσι, τριάντα χρόνια, θα είχα ενθουσιαστεί με αυτό το άλμπουμ, καθώς έχει πολλά να το επαινέσω. Ωστόσο, τώρα, με τόση παρόμοια μουσική εκεί έξω, προσωπικά προτιμώ να είμαι μάλλον επιλεκτικός σε ό,τι αγοράζω και τα άλμπουμ πρέπει να έχουν κάτι λίγο παραπάνω για να με "αρπάξουν" και να τα "αρπάξω".
Αν είστε λάτρης αυτού του είδους, είναι ένα ξεκάθαρο "πρέπει να ακούσετε", καθώς μπορεί κάλλιστα να γουστάρετε, αλλά ακούγεται πολύ σαν πολλά άλλα πράγματα που υπάρχουν αυτή τη στιγμή. Ακούστε το και δείτε τι σκέφτεστε.

Νότης "I Need A Lil' White Lie" Γκιλλανίδης