O John Norum – περί ου ο λόγος – ακολούθησε μια αξιοζήλευτη μουσική καριέρα, είτε μέσα από το solo project του, κυκλοφορώντας 7 studio άλμπουμ + 2 live, είτε μέσω των μουσικών ηρώων του (Dokken), είτε μέσω των επανασυνδεδεμένων και αναγεννημένων Europe (από το 2004 μέχρι και σήμερα).
Μετά από 12 χρόνια σιωπής, όσον αφορά τις σόλο δουλειές του, επιτέλους στις 28 Οκτωβρίου κυκλοφορεί το για χρόνια πολυαναμενόμενο όγδοο στούντιο άλμπουμ του.
Και το όνομα αυτού: Gone to Stay!!!
To αποτέλεσμα, μάλλον αναμενόμενο. Πρόκειται για ένα εξαιρετικό παλιομοδίτικο hard rock άλμπουμ με τις blues επιρροές που χαρακτηρίζουν τον Norum από το φοβερό "Another Destination" (1995) κι έπειτα. Επιρροές που έχουν στιγματίσει και τον ήχο των νέων Europe, που – για να είμαι δίκαιος – έχει δημιουργήσει αρκετές γκρίνιες στις τάξεις των οπαδών τους, ιδιαίτερα της πρώτης εποχής.
Το "Gone to stay" θα λέγαμε πως είναι ένα άλμπουμ, που δεν ανακαλύπτει τον τροχό, ούτε βέβαια αλλάζει τα δεδομένα της παγκόσμιας μουσικής σκηνής. Είναι ένα vintage blues hard rock άλμπουμ, που θα αρέσει πάρα πολύ στους οπαδούς αυτού του ήχου και ενδεχομένως αφήσει αδιάφορους όλους τους υπόλοιπους. Δυστυχώς η νέα γενιά ροκ οπαδών, δεν πολυασχολείται με τον συγκεκριμένο ήχο, που αποτελεί την βάση και την εξέλιξη της σκληρής μουσικής.
Αν υπάρχει κάτι που θα πρέπει να σημειώσω για το Gone to stay, είναι η εξέλιξη και εντυπωσιακή βελτίωση του Norum στα φωνητικά.
Μπορεί στο άλμπουμ να συνεργάζεται σε 3 τραγούδια με τον σπουδαίο Age Sten Nilsen των Wig Wag (εκείνο τον τρελό Νορβηγό που φίλησε στο στόμα για γούρι την Έλενα Παπαρίζου, κατά τη διάρκεια του διαγωνισμού Eurovision του 2005, όπου η Ελληνίδα θεά κέρδισε εύκολα), καθώς και με τον χρόνια φίλο του Kelly Keeling των Baton Rouge και Michael Schenker Group, ωστόσο τις εντυπώσεις φωνητικά τις κερδίζει ο ίδιος ο Norum.
Ειδικά στο πρώτο single "Sail On" ο ντυμένος βίκινγκ Γιον ουρλιάζει σαν τον συγχωρεμένο και πολυαγαπημένο Chris Cornell.
H ακόμα μεγαλύτερη έκπληξη φωνητικά έρχεται στην διασκευή στο αγαπημένο μου David Bowie τραγούδι "Lady Grinning Soul".
Θυμάμαι την διαχρονικά αντιπαθή σέχτα των μαθηματικών στο σχολείο και αργότερα στο Πανεπιστήμιο, να μας λένε γεμάτοι αλαζονεία, πως 10 παίρνει ο Θεός, 8 ο μαθηματικός και 6 ο καλύτερος μαθητής!!!
Κάνοντας μια διασκευή της συγκεκριμένης ρήσης θα έλεγα πως 10 παίρνει ΜΟΝΟ Ο ΘΕΟΣ (δηλαδή ο ίδιος ο Bowie και 8 ο Γιον, επειδή το τόλμησε και μάλιστα το κατάφερε εξαιρετικά).
Η τρίτη μεγάλη έκπληξη έρχεται στην επανεκτέλεση του "Face the Truth' ενός θρυλικού hard rock τραγουδιού, στο οποίο – εν έτη 1992 και εν μέσω της λαίλαπας του grunce – o καλύτερος τραγουδιστής που είχαν ποτέ οι Deep Purple, δηλαδή ο μπασίστας της MARK III Glenn Hughes και ο Norum κυριολεκτικά τα έσπασαν.
Ο Norum αποφάσισε να επανεκτελέσει το τραγούδι και ευτυχώς για τον ίδιο και για τα αυτιά μας, το έκανε με πολύ όμορφο και τίμιο τρόπο. Το μετέτρεψε σε ένα soul/blues άσμα με τον ίδιο να τραγουδάει τόσο καλά, όσο ο Glenn Hughes!