// Rocktime Groups

H άγνωστη διαδρομή των Talk Of The Town

// To Be A Rock And Not To Roll

Λάβετε, φάγετε, τούτον, δε, εστί το μέταλλον: “Piece Of Mind” (16.5.83)

// Golden Years

Ted Nugent: Μισός αιώνας κιθαριστικού παροξυσμού

Αρχική » Κριτικές

Skid Row: "The Gang’s All Here"

20/11/2022

Κατηγορία: Κριτικές

1116

Αφαιρώντας όσο περισσότερο συναισθηματισμό μπορώ - το "The Gang's All Here" πιθανόν όσο υπερβολικό και αν ακούγεται να είναι το δεύτερο αγαπημένο μου, άλμπουμ των Skid Row, μετά το "Slave to the Grind" έχοντας πλέον ως νέο frontman τον γνωστό και λατρεμένο Erik Grönwall (πρώην H.E.A.T).

Οι Skid Row ξαφνικά είναι και πάλι εντυπωσιακά παρόντες και αυτό μπορεί να είναι μια από τις μεγαλύτερες ιστορίες του 2022 στο hard rock.

Με τον νεαρό Σουηδό τραγουδιστή να πρωτοστατεί —είναι ο νεότερος του υπόλοιπου συγκροτήματος κατά περίπου ένα τέταρτο του αιώνα— οι Skid Row ακούγονται πραγματικά σαν την κορυφαία αίσθηση των chart που ήταν νωρίς στην καριέρα τους για πρώτη φορά μετά τον χωρισμό με τον Sebastian Bach στο μέσα της δεκαετίας του 1990. Για πολλούς από εμάς ενός συγκεκριμένου vintage ήχου, αυτά τα δύο πρώτα άλμπουμ των Skid Row, τα "Skid Row" και "Slave To The Grind" ήταν "πελώρια", ώθησαν τις δερμάτινες γροθιές μας στον αέρα και έσερναν μπύρα ως νεαρή ηλικία, απλώνοντας το μεσαίο δάχτυλο (ντροπή …) προς τον ουρανό, στον κόσμο και αποθέωση για το Sunset Strip Hair Metal. Αυτό ήταν πώς να το κάνουμε L.A.!
Το τρίτο άλμπουμ "Subhuman Race", ενώ δεν είναι τόσο άμεσο στις "τράπεζες μνήμης" όσο τα δύο πρώτα άλμπουμ, αξίζει επίσης όλους τους επαίνους. Μετά από αυτό έφυγε ο Sebastian Bach καθώς και ο ντράμερ Rob Affuso.
Και οι Skid Row υπέφεραν…τι ακριβώς ήταν το "I Remember You Two" και πόσο σπουδαίο ήταν ή γιατί κυκλοφόρησαν το "Thickskin"; Τι στην ευχή σκεφτόντουσαν; "Revolutions per Minute"; Κατώτερο ποπ/πανκ. Και τα δύο άλμπουμ δεν ήταν πουθενά κοντά στους Skid Row που γνωρίζαμε και αγαπούσαμε.
Η απώλεια ενός τραγουδιστή μπορεί να έχει τεράστιο αντίκτυπο σε μια μπάντα και δεν υπάρχει καλύτερο παράδειγμα από τους Skid Row. Ο τραγουδιστής είναι τόσο σημαντικός για τον ήχο της μπάντας όσο κάθε κιθαρίστας, μπασίστας ή ντράμερ, ίσως περισσότερο μιας και αλλάζεις τον τραγουδιστή αλλάζει και η ουσία της μπάντας.
Διαθέτοντας σπουδαίους πνεύμονες και φωνητικό εύρος στο ίδιο επίπεδο με τον Seb του παλιού, ο Erik Grönwall μας μεταφέρει 30 χρόνια πίσω σε μια εποχή που ήμασταν λιγότερο πονηροί, λιγότερο δύσκαμπτοι και πονεμένοι και μπορούσαμε να ξυπνήσουμε την επόμενη μέρα έτοιμοι να τα κάνουμε όλα ξανά και δεν χρειαζόταν μια εβδομάδα για να ανακάμψει το ταλαιπωρημένο μας κορμί.
Φέρνει μια αναζωογονητική ενέργεια στο συγκρότημα και σε όσους ακούνε, όπως εμείς, ας ξεχάσουμε λοιπόν τα 30 χρόνια που μεσολάβησαν και ας κάνουμε ένα πάρτι σαν το 1990. Η απόδοσή του εδώ είναι εκπληκτική λαμβάνοντας υπόψη τα προβλήματα υγείας που νίκησε πρόσφατα.
Ας μην ξεχνάμε δε, τη μακροχρόνια αλληλεπίδραση των Dave Sabo, Rachel Bolan και Scotti Hill, που δεν μοιράζονται μια σκηνή, ένα στούντιο, ένα τουριστικό λεωφορείο πια αλλά με την παρουσία και του Rob Hammersmith στο drumkit που παρέχει τη βροντερή υποστήριξη, βρήκαν τον δρόμο προς την επιτυχία με την παρουσία του φέρελπι Σουηδού.
Το "The Gang's All Here", το οποίο είναι το έκτο ολοκληρωμένο της μπάντας και το πρώτο από το 2006, είναι ένας αυθόρμητος υπέροχος δίσκος σκληρού ροκ. Είναι ο ήχος ενός γκρουπ που είναι πεινασμένο και γεμάτο ενέργεια, που θα ακουγόταν ακόμα πιστευτό παίζοντας το "Youth Gone Wild", όχι ως ένα τραγούδι που δημιουργήθηκε πριν από 36 χρόνια αλλά την προηγούμενη μόλις βδομάδα. Φανταστείτε αν το "Slave to the Grind" δεν είχε πάρει μια τόσο σκοτεινή τροπή μετά το πέντε φορές πλατινένιο, ομώνυμο ντεμπούτο άλμπουμ (1989) και θα έχετε μια πολύ καλή ιδέα για το πώς ακούγεται αυτό το νέο.
Ο Grönwall, πρώην μέλος του εκπληκτικού σουηδικού συγκροτήματος των H.E.A.T., δικαίως τραβάει την προσοχή - δίνει μια εντυπωσιακή παράσταση που είναι εξίσου δυναμική με τον Bach στην ακμή του - αλλά ο κιθαρίστας Dave "The Snake" Sabo και ο Scotti Hill που βγάζουν "λαχταριστά", χαλαρά riff και περίτεχνα σόλο.
Όταν κοιτάξετε πίσω σε εκείνες τις μεθυστικές μέρες του τέλους της δεκαετίας του ογδόντα και των αρχών του ενενήντα, με τους Bon Jovi στη γωνιά τους και μια εμφάνιση στο Μουσικό Φεστιβάλ Ειρήνης της Μόσχας, ένα ευρωπαϊκό ντεμπούτο στο Milton Keynes Bowl και μια περιοδεία με τους Motley Crue όλα πριν από το τέλος του 1989, οδηγώντας σε ακόμα μεγαλύτερα και καλύτερα πράγματα με τη συνέχεια με το "Slave to the Grind". Άκουγα την δημιουργία της μπάντας από την Atlantic Records το καλοκαίρι – που ήταν ένα πραγματικό ταξίδι νοσταλγίας – και θυμήθηκα πόσο μου άρεσαν ακόμα οι Skid Row.
Τότε οι "τροχοί" φάνηκαν να αργοπορούν. Ο Sebastian Bach έφυγε το 1996, μόλις ένα χρόνο μετά την κυκλοφορία του "Subhuman Race", αντικαταστάθηκε από τον αείμνηστο Johnny Solinger για τα εξαιρετικά ικανά άλμπουμ "Thickskin" και "Revolutions Per Minute" και τον πρώην frontman των Dragonforce, ZP Theart μεταξύ 2016 και 2022.
Έτσι, με αυτή τη (πολύ) συντομευμένη ιστορία της μπάντας, το πάντα παρόν τρίο των Sabo / Bolan / Hill, μαζί με τον κολλητό Rob Hammersmith έχουν στρατολογήσει μια φορά από τους H.E.A.T. τον πρώην τραγουδιστή/showman, Erik Grönwall, και κυκλοφόρησαν την πρώτη τους μουσική δημιουργία από το 2006.
Το πρώτο μισό του δίσκου μοιάζει με δήλωση προθέσεων από το συγκρότημα. Το "Hell or High Water" φτάνει και σας υπενθυμίζει αμέσως γιατί αγαπούσατε τους Skid Row εκείνη την εποχή καθώς είναι γεμάτο με ευφάνταστα riff και μεγάλα ρεφρέν και από την αρχή, ο Grönwall κάνει αισθητή την παρουσία του, ταιριάζει στην μπάντα σαν ένα "κατασκευασμένο εξάρτημα" κατά παραγγελία. Υπάρχει μια γεύση "Slave to the Grind" εδώ σίγουρα.
Τα όχι και τόσο λεπτεπίλεπτα ρεφρέν και των δύο στο "Not Dead Yet" – "δεν ρίχνεις χώμα σε ανοιχτό φέρετρο"- και στο Resurrected – "We’re not playing dead, we’re resurrected" υποδηλώνουν ότι η μπάντα επέστρεψε.
Η πανκ στάση του "Not Dead Yet" ωθεί το κομμάτι, ενώ οι βαριές γραμμές κιθάρας των "Resurrected" και η αίσθηση "Slave to the Grind" μας θυμίζουν σε όλους ότι οι Skid Row κάποτε έγιναν αντικείμενο θαυμασμού από τους Iron Maiden, τους Metallica και τους Guns N' Roses.

Το ομότιτλο κομμάτι οδηγεί με το μπάσο του Rachel και μια "γρατζουνιά" κιθάρα, με μια ατμόσφαιρα "Big Guns" και ένα εξαιρετικό φωνητικό "σύννεφο" συμμορίας, ενώ το "Timebomb" έχει ένα ολοένα τόσο εντυπωσιακό ρεφρέν.
Το δεύτερο μισό του δίσκου βλέπει τους Skid Row να έχουν αποκοπεί λίγο από την ιστορία τους και φέρνει τα "Nowhere Fast", "Tear It Down" και "World on Fire", όλα τα μουσικά κομμάτια που δείχνουν ότι δεν είναι απλώς κάποια εξάρτηση από το παρελθόν εδώ, αν και το οιστριονικό "When Το Lights Come On" είναι σαν να κάνετε μια βόλτα στην Sunset Strip του LA με οποιεσδήποτε Glam Bands της δεκαετίας του '80.
Το μεγαλύτερο τραγούδι του "The Gang's All Here" έρχεται με τη μορφή του επτάλεπτου τραγουδιού "October’s Song", το οποίο είναι είτε η τέλεια μπαλάντα του άλμπουμ είτε η προσπάθεια των Skid Row για κάτι διαφορετικό. Εγκεκριμένο από τις "γεύσεις Dream Theater" και λειτουργώντας εντός των αποδεκτών ανοχών για ένα cheesy τραγούδι, το "October's Song" θα είναι μια ζωντανή εμπειρία που αγκαλιάζει τα ζευγάρια... εντάξει, δεν είναι το "I Remember You" ή το "Wasted Time", αλλά μια έξυπνη προσπάθεια να δοκιμάσεις κάτι λίγο διαφορετικό.
Επομένως, με βάση αυτά τα στοιχεία, είναι ακόμα σχετικοί οι Skid Row στα 2022; ΣΙΓΟΥΡΑ, ναι, είναι. Συγκροτήματα με την γενεαλογία των Skid Row δείχνουν ότι αφορά ο δίσκος αυτός περισσότερο την εξέλιξη παρά την επανάσταση στη μουσική.
Οι μακροχρόνιοι θαυμαστές του Skid Row θα λατρέψουν αυτόν τον δίσκο διότι αυτό το άλμπουμ είναι εξαιρετικό. Είναι όλα όσα ήλπιζα ότι θα ήταν, ως θαυμαστής τόσο των Skid Row όσο και του Erik Grönwall όσες φορές και να το ακούσω δεν παύει να είναι εντυπωσιακό.
Μουσικά είναι υπέροχο. Είναι ό,τι αγαπούν οι θαυμαστές στους πρώιμους δίσκους, με εξαίρεση το γεγονός ότι δεν έχει μπαλάντες, κάτι που νομίζω ότι ήταν μια έξυπνη απόφαση. Επειδή όσο κι αν ΑΓΑΠΩ τα "In a darkened room", "Wasted Time" και το "Breakin’" αυτοί οι τύποι είναι απίστευτοι και ο Eric τραγουδάει πραγματικά σε αυτό το άλμπουμ. Αυτός ο δίσκος νομίζω ότι ταιριάζει περισσότερο με αυτό που ήθελαν οι θαυμαστές ως συνέχεια, οι Skid Row επιστρέφουν για μουσική "εκδίκηση" και αυτό είναι ένα άλμπουμ που κάθε φαν της σκληρής ροκ πρέπει να έχει στην κατοχή του, σίγουρα ένας ισχυρός υποψήφιος για άλμπουμ της χρονιάς.

Νότης "Resurrected" Γκιλλανίδης