Keys: "Keys"

22/01/2023

Κατηγορία: Κριτικές

846

Ανήμερα Πρωτοχρονιάς κουβεντιάζοντας σε cozy καφέ του κέντρου με τον φίλο και μελωδικό συνοδοιπόρο Σπύρο για την μελωδικότητα του νέου δίσκου των House Of Lords-καθώς είχε διαβάσει την ευαρέσκεια μου σε σχετική κριτική, με ρώτησε;

 

Τελικά, είναι πραγματικά τόσο επιδραστικός πληκτράς/μουσικός ο Mangold;
Και καθώς το ερώτημα του ήταν καθαρά ρητορικό, αφού η λατρεία μας είναι κοινή από την εκπληκτική πρώτη κυκλοφορία του, με τους American Tears και τον AOR Prog ύφους δίσκο "Branded Bad" του μίλησα για το νέο έργο του αγαπημένου μας καλλιτέχνη που είχε κυκλοφορήσει 3 βδομάδες πριν στην ίδια μουσική τεχνοτροπία!
Για όσους δεν γνωρίζουν το έργο Keys, είναι μια συνεργασία του Mark Mangold (βετεράνος του συγκροτήματος ενός ακόμα θρυλικού συγκροτήματος, των Touch) με τον τραγουδιστή Jake E (που κάποιοι μπορεί να γνωρίζουν από τα συγκροτήματα Cyhra και Amarenthe). Όπως θα μαντέψει κανείς από το όνομα, το άλμπουμ έχει να κάνει με τα πλήκτρα. Και όταν λέω τα πάντα, εννοώ ΤΑ ΠΑΝΤΑ.
Επειδή σχεδόν όλα όσα ακούτε στο άλμπουμ δημιουργούνται από τα πλήκτρα του Mangold. Με την πρώτη ακρόαση υποθέτετε ότι υπάρχουν μερικοί πολύ καλοί κιθαρίστες εδώ, αλλά όχι. Αυτός είναι και πάλι ο Mangold, που μιμείται τον ήχο της κιθάρας με εκπληκτική επιτυχία και καταφέρνει να πυροδοτήσει ένα σόλο που είναι τόσο πειστικό που μπερδεύει τα αυτιά σας. Όλα έγιναν αρκετά έξυπνα, αν και υπάρχει κάτι σαν "ελέφαντας που πλησιάζει στο δωμάτιο" - αλλά θα το αντιμετωπίσουμε όταν φτάσει. Εξετάσαμε τον ήχο της κιθάρας και επιβεβαιώσαμε ότι έχει γίνει άψογα. Τα πληκτρολόγια που ακούγονται είναι τόσο καλά όσο θα περίμενες – κάτι που είναι ανακούφιση, σαν να μην ήταν, ένα άλμπουμ όπως αυτό θα ήταν ένα σπίτι χωρίς θεμέλια. Πώς είναι όμως το υλικό και το γενικό στυλ;
Λοιπόν, όσον αφορά το στυλ, κάνουμε ένα ταξίδι σε μεγάλο μέρος του χάρτη εδώ. Υπάρχουν, όπως θα περίμενε κανείς, μερικά εντυπωσιακά μέρη, όπου τα μαζικά πλήκτρα έρχονται να δίνουν έναν ήχο παρόμοιο με ένα κλασικό όπως το "Tower" από το πρώτο άλμπουμ των ανυπέρβλητων Angel το 1975 (αν δεν το ξέρετε αυτό, ψάξτε το... Συνεχίστε, θα είμαι εδώ όταν επιστρέψετε) και είναι αυτές οι στιγμές που ευθύνονται σε μεγάλο βαθμό για την ετικέτα "prog rock" που αποδίδεται στο άλμπουμ σε πολλούς τομείς. Είναι όλα μεγαλοπρεπή, καθώς το στυλ γραφής του Mangold τον οδηγεί συχνά με αρκετά επιδέξια πορεία στο "μονοπάτι" του μελωδικού ροκ, κάτι που δεν προκαλεί έκπληξη δεδομένης της δουλειάς που έχει κάνει για τους Cher και τον Michael Bolton παράλληλα με τα διαπιστευτήριά του στη ροκ.


Κατά μία έννοια, θα μπορούσατε σχεδόν να παρομοιάσετε το άλμπουμ με ένα άκουσμα από τους "θεούληδες" ASIA του 21ου αιώνα, καθώς συχνά το εμπορικό και μελωδικό υλικό έχει μια πομπ-ροκ ανανέωση. Αλλά και πάλι, αυτό θα έβλαπτε πολύ το πιο περίτεχνο υλικό εδώ, μερικά από τα οποία είναι σχολαστικά συγκεντρωμένα. Κορυφαίο μεταξύ αυτών είναι το επτάλεπτο έπος "Sparrow", ίσως η πιο φιλόδοξη σύνθεση και για αυτά τα αυτιά σίγουρα το πιο άξιο δημιούργημα  του prog γένους. Το "Angelfire" είναι άλλο ένα με παρόμοιο πνεύμα, όπως και το "RIP", αν και αυτό το τελευταίο κομμάτι είναι πολύ λιγότερο επιτυχημένο. Είναι επίσης "θανάσιμα" ελλειπτικό  από τον ήχο του ψηφιακού τυμπάνου, που μας οδηγεί να συζητήσουμε για τον "ελέφαντα που είναι τώρα στην πόρτα" για να μπει στο δωμάτιο. Δηλαδή τα τύμπανα. Ή η έλλειψη αυτών.
Έχει υποσχεθεί ο εξαίρετος μουσικός ότι, εάν και όταν οι Keys δραστηριοποιηθούν στη ζωντανή αρένα, καθώς και τρεις παίκτες που αναπαράγουν την εκπληκτική ηχητική παλέτα εδώ, τα ντραμς θα τα χειρίζεται ο Alex Landenburg από το power metal συγκρότημα Kamelot. Αυτό θα πρέπει να προσφέρει μια τεράστια βελτίωση, καθώς η απόφαση του Mangold να χειριστεί τα ντραμς εδώ ψηφιακά είναι μια απόφαση που αφήνει το άλμπουμ κάπως, ειδικά για τους παλιότερους κάπως έωλο....
Τα τύμπανα σπάνια πρέπει να μιμούνται, και αυτό είναι μια πρωταρχική απεικόνιση αυτού του κανόνα, καθώς ο ήχος που δημιουργείται εδώ είναι, πρέπει να το  πούμε, για να  αποσπά την προσοχή. Ακούγοντας κατά καιρούς σαν μαζικά ενισχυμένες βαλίτσες που χτυπιούνται με τεράστια σφυριά και βρέχονται από ηχώ και αντήχηση, σε ορισμένα κομμάτια εδώ (όχι όλα, ευτυχώς), ο ήχος του ντραμς είναι τόσο εντυπωσιακός που μειώνει πραγματικά την εξαιρετική δουλειά που γίνεται αλλού. Δεν λέω όλα, καθώς ορισμένα κομμάτια καταφέρνουν να ανταπεξέλθουν καλύτερα, με το "Sparrow" και τα μέρη του "Angelfire", καθώς και το εναρκτήριο "When Shadows Fall" και το καταληκτικό "Raise Your Head (Sky) " να βγαίνουν σε μεγάλο βαθμό αλώβητα. Αλλού, όμως, γίνεται σημαντική ζημιά, με το κατά τα άλλα εξαιρετικό κομμάτι "Feast Of Lies" να αγωνίζεται να δείξει τις εξαιρετικά μελωδικές και μεγαλειώδεις ιδιότητές του έναντι της ασυμπαθούς συνοδείας.
Αυτό είναι πραγματικά κρίμα, καθώς το υλικό εδώ είναι πολύ καλό σε μέρη για να ταλαιπωρηθεί με αυτόν τον τρόπο, και μερικές φορές βρέθηκα να προσπαθώ να φανταστώ το υλικό με τύμπανα φυσικού – και πλούσιου ήχου, και ενώ έφερε την ποιότητα από το υπόλοιπο παιχνίδι και τη σύνθεση στο επίκεντρο, το έκανε ακόμη πιο απογοητευτικό ως προς τη συχνά χαμένη ευκαιρία.
Αυτό που περιμένω είναι να ηχογραφηθεί τελικά ένα ζωντανό άλμπουμ, το οποίο θα εμφανίζει όλες τις δυνατότητες αυτού του υλικού με τις τάξεις των ανδρών του keyboard και κυρίως, του εξαιρετικά ταλαντούχου Landenburg στο μηχανοστάσιο.
Το πείραμα χωρίς κιθάρα τότε, αναμένω πλήρως, θα πραγματοποιήσει πλήρως τις δυνατότητές του…Ένα πράγμα που πρέπει να ειπωθεί, και σίγουρα δεν πρέπει να παραβλέψουμε, είναι η ποιότητα των φωνητικών του Jake E, καθώς διατυπώνει αυτά τα τραγούδια με έναν σίγουρο και επιβλητικό τρόπο. Μόνο η έλλειψη πραγματικών ντραμς εμποδίζει αυτόν τον δίσκο να είναι πραγματικά συναρπαστικός και αυτό είναι αληθινά κρίμα. Δεν θα μπορούσα να γράψω αυτό το άλμπουμ ως καταστροφή οποιουδήποτε είδους, καθώς το πιο επιτυχημένο υλικό, και οι δυνατότητες πολλών από τα υπόλοιπα, θα το καθιστούσαν μια ανειλικρινή εκτίμηση. Το συγκρότημα ηχογράφησε το άλμπουμ, αποτελούμενο από τραγούδια που έγραψε το ντουέτο κατά τη διάρκεια της πανδημίας και το ολοκλήρωσε στις αρχές του 2021.
Το άλμπουμ "KEYS" περιλαμβάνει επίσης προσθήκες φιλοξενούμενων πληκτροχειριστών  όπως ο σπουδαίος  Charlie Calv των Angel, με "ηθική" υποστήριξη από μερικούς αξιοσημείωτους, αλλά "θρύλους ανείπωτους" στα πληκτρολόγια και στα συνθεσάιζερ όπως ο Gregg Giuffria.
Δείχνοντας την ευελιξία των πλήκτρων στην εποχή μας, αυτά τα έντεχνα δημιουργημένα τραγούδια είναι ώριμα με "καυστικά" synth και οργανικά "πυροτεχνήματα", εκθαμβωτικές μουσικές υπογραφές, "βομβαρδιστικά" ρεφρέν, ακόμη και riffs κιθάρας, που παίζονται σε πλήκτρα με τα πλέον διαθέσιμα plug in που μιμούνται τέλεια τις κιθάρες .
Καθώς ο Mark και ο Jake είναι πρώτοι και κυριότεροι βραβευμένοι τραγουδοποιοί, δεν χάνουν ποτέ από τα μάτια τους τη σύνθεση και τις μελωδίες, αν και καλύπτονται από την ίδια την υπογραφή και τον ξεχωριστό ήχο του συγκροτήματος και το φωνητικό φάσμα 4 οκτάβων του Jake.
Ως λάτρης των πλήκτρων, του πιάνου, των synths, κ.λπ., μου άρεσε πάρα πολύ αυτό το άλμπουμ, με τον ακριβέστατο  τίτλο "Keys".
Υπάρχει δυνατή σύνθεση τραγουδιών και καθαρά φωνητικά σε πολύ μελωδικές μελωδίες με πλουσιοπάροχο  Pomp AOR.
Ένα μοναδικό άλμπουμ και μουσική για την μουσική σίγουρα!

Νότης "Sparrow" Γκιλλανίδης
 
JAKE E. – Φωνή
MARK MANGOLD – πλήκτρα, τύμπανα
CHARLIE CALV – πρόσθετα πλήκτρα
GREGG GIUFFRIA (χωρίς αναφορά) – συνθεσάιζερ