Joe Lynn Turner: "Belly of the Beast"

10/02/2023

Κατηγορία: Κριτικές

1761

Αν κάποιος με ρωτούσε για τον αγαπημένο μου τραγουδιστή της κλασικοροκαδικομελωδικής εποχής που δεν έχει τα ενδεδειγμένα πολλά εύσημα, σίγουρα θα μιλούσα τον Joe Lynn Turner. Λατρεύω απόλυτα τη φωνή του και τα τρία άλμπουμ των Rainbow που τραγούδησε είναι, τουλάχιστον για μένα, υποτιμημένα "πετράδια" της hard ροκ.

 

Οπότε, με μεγάλη ντροπή ομολογώ ότι ήταν τόσο αντικρουόμενες και πολλαπλά απαξιωτικές οι κρίσεις για την νέα προσωπική του κυκλοφορία  που εκτός από την αργοπορία να αγοράσω, έστω και για συλλεκτικούς λόγους (αφού η δισκοθήκη μου αριθμεί περισσότερες από 95 επίσημες και μη κυκλοφορίες του συγκεκριμένου καλλιτέχνη), αλλά πέρασα και ένας μήνας για να ακούσω τον συγκεκριμένο δίσκο φοβούμενος την απογοήτευση. Και κάθομαι ακούγοντας το "Belly of the Beast", εδώ και μία βδομάδα και διαπιστώνω πως πρόκειται για μια απίθανη συνεργασία με τον Peter Tägtgren (Hypocrisy, Pain) που είναι πολύ πιο βαριά από οτιδήποτε έχει ηχογραφήσει ο Turner μέχρι σήμερα.
Δεν υπάρχουν τόσοι πολλοί από εκείνους τους πρωτοπόρους θρυλικούς τραγουδιστές που μπορούν να περηφανεύονται για μια καριέρα 5 δεκαετιών στην ιστορία του ροκ και του heavy metal. Ο εμβληματικός, βραβευμένος τραγουδοποιός και "δυναμό" πραγματικά  της φωνής, Joe Lynn Turner, σίγουρα μπορεί – και το πιο σημαντικό, δεν δείχνει σημάδια επιβράδυνσης.
Ενώ ο νέος τούτος δίσκος γνέφει μάλλον βαθιά προς τις δοκιμασμένες και αληθινές αρετές του heavy metal, σηματοδοτεί επίσης την στροφή ενός νέου κεφαλαίου στη ζωή του καθώς  παρουσιάζει τη φυσική του μορφή δημόσια για πρώτη φορά.
Ο " πολύς"  Tägtgren χειρίστηκε όλη τη μουσική εκτός από την παραγωγή. Και σίγουρα μπορεί κανείς να ακούσει την επιρροή, από τα υπερεπεξεργασμένα, βιομηχανικά τύμπανα μέχρι τις βαρβάτες κιθάρες και τις συνθετικές ορχηστρικές δεξιότητες. Το ομότιτλο κομμάτι ξεφεύγει από τις "πύλες"  με ήχο και στυλ που θα μπορούσε να ταιριάζει με τους Judas Priest της εποχής του "Painkiller".
Μουσικά, είναι "λυσσασμένο" ηχητικά. Ανοίγει με το εκρηκτικό αυτό κομμάτι και πραγματικά, θα έχετε πρόβλημα στο πού να εστιάσετε… είναι τα κάτω-κουρδισμένα riff; Το δυνατό τραγούδι του Joe ή τα υπογραμμισμένα πλήκτρα σε στιλ Tägtgren; Δεν αξίζει τον κόπο να δούμε αυτά τα στοιχεία ως ξεχωριστές οντότητες απλώς και μόνο επειδή αυτοί οι κύριοι κατάφεραν να δημιουργήσουν ένα συμπαγές μουσικό κομμάτι που έχει τα πάντα.
Οι μελωδίες είναι πιασάρικες, τα φωνητικά είναι επικά και το rhythm section είναι εγκεκριμένο για headbanging. Νιώστε αυτή τη βαρύτητα να ανθίζει κατά τη διάρκεια του προφορικού μέρους με μελωδίες των πλήκτρων που παραπέμπουν σε υλικό  ταινιών τρόμου. Στη συνέχεια, ελέγξτε πώς το τραγούδι μετατοπίζεται σε μια παραδοσιακή μορφή Hard Rock με ένα σόλο στυλ DEEP PURPLE. Το άνοιγμα του άλμπουμ είναι ενδεικτικό του πώς πάει το υπόλοιπο κομμάτι της λίστας με τα στυλ των δύο μουσικών που ανταλλάσσουν πρωταγωνιστικούς ρόλους και συχνά αναμειγνύονται σε κάτι νέο.


Το "Black Sun", το δεύτερο κομμάτι, είναι η μόνη στιγμή που θυμίζει τις μέρες των Rainbow του Joe Lynn Turner, με μια εισαγωγή οργάνων και ένα φωνητικό "αλάβαστρο" που αναδεικνύει την μπαρουτοκαπνισμένη  ψυχή που αγαπώ στον ερμηνευτή. Ακούστε τα πλήκτρα τύπου Hammond στην αρχή της σύνθεσης και μετά νιώστε τον ρυθμό που είναι σήμα κατατεθέν των PAIN καθώς χτυπάει στο στήθος σας. Τα φωνητικά μπαίνουν στο προσκήνιο με τον Joe Lynn Turner ολούθε.
Τα "θεμέλια" του Hard Rock σου κλείνουν το μάτι και σε κάνουν να σκέφτεσαι τους  RAINBOW, τον Malmsteen(εποχής "Odyssey" 1988) και όλα τα ενδιάμεσα. Ναι, είναι ένα κλισέ, αλλά πρέπει να δηλωθεί. Η φωνή του Joe έχει παλαιώσει σαν τα καλύτερα κρασιά, και αν δεν με πιστεύετε, ακούστε πώς παραδίδει το ρεφρέν και μετά πώς η φωνή του ακολουθεί το σόλο της κιθάρας.
Το "Tortured Soul" ήταν σύμφωνα με τον ίδιο τον καλλιτέχνη το "main single" και "ένα από τα αγαπημένα μου". Είναι ένα power metal αριστούργημα που ασχολείται με τις ψυχικές ασθένειες που προκαλούνται από το PTSD, και αυτό είναι χαρακτηριστικό για το βαρύ θέμα που συνδυάζεται και με τη βαριά μουσική. Το δραματικό αυτό τραγούδι   θα σας ανατριχιάσει, ειδικά στον τρόπο που αυξάνει την ένταση και στη συνέχεια το αφήνει να φύγει με το "ooo, ooo, tortured soul" με τον Joe να τραγουδά "losing my humanity".
Το "Rise Up" έχει μια δυσοίωνη ποιότητα, και η μουσική εδώ είναι συγκλονιστική, αλλά μετά από το πουθενά "καλπάζει". Στιχουργικά (και σε κάποιο βαθμό μουσικά), έρχεται σε αντίθεση με το γενικότερο πνεύμα του δίσκου και μας δίνει μια ώθηση ηθικού μέσω της ενότητας groovy ρυθμού που μοιάζει με PAIN και του δυνατού τραγουδιού με υψηλούς τόνους. "Σηκωθείτε, είναι σταθείτε ή πέφτετε, είμαστε πιο δυνατοί από πριν". Ακούστε το κομμάτι που καθοδηγείται από το riff με τον ήχο των MACHINE HEAD και μετά τραγουδήστε κατά μήκος του επικού riff, ένα βήμα πριν το σόλο της κιθάρας. Τι μετάβαση είναι αυτή!
Πρέπει να ομολογήσω ότι δεν γνωρίζω πολλά για την προσωπική ζωή του JLT πέρα από τη μουσική του, οπότε δεν μπορώ να πω αν πάσχει από ψυχικά προβλήματα, αλλά θα έλεγα ότι δεν μπορείς να γράψεις το "Dark Night Of The Soul" χωρίς αυτά ο όρος "ζωντανή εμπειρία" αυτές τις μέρες είναι πολύ σημαντικός.
Μια επική μπαλάντα, που μόνο ο υπέρτατος JLT μπορεί να μας χαρίσει, δείχνει την ποικιλία στη φωνή, καθώς υπάρχει ένας "μικρός" Paul Rodgers εδώ. Το τραγούδι  έχει περισσότερα συμφωνικά και ορχηστρικά στοιχεία και επιτρέπει στον Lynn Turner να ανοίξει πραγματικά τους σωλήνες της φωνής του. Πολλές παραλλαγές, μελωδία και σκληρά riff σε όλη τη διάρκεια κρατούν αυτήν  την σύνθεση άκρως  ενδιαφέρουσα.
Τα φωνητικά έχουν τον πρωταγωνιστικό ρόλο, με την παραμόρφωση να έχει κάνει μερικά βήματα πίσω αφήνοντας τα επικά πλήκτρα να σταθούν ψηλότερα στη μίξη. Οι "γεύσεις SAVATAGE"  στο σόλο της κιθάρας με έκαναν να σταματήσω και να το ξανακούσω χιλιάδες φορές πριν προχωρήσω στο επόμενο.
Το ότι αυτό ακολουθείται από  ένα full on metal τραγούδι, το "Tears Of Blood" δεν πρέπει να αποτελεί έκπληξη. Υπάρχει ένα έμφυτο σκοτάδι παντού. Τα "Rise Up", "Tears of Blood" και "Fallen World" είναι όλα βασικά το ίδιο τραγούδι, απλώς με διαφορετικούς στίχους.
Ο Turner έχει ξεπεράσει τις δυνάμεις του και έχει γίνει full metal εδώ, και για να είμαστε δίκαιοι κάνει αξιοθαύμαστη δουλειά. Είναι ακόμα σπουδαίος τραγουδιστής.
Το "Desire" που καθοδηγείται από  μια κιθάρα που είναι τόσο ακριβής όσο οτιδήποτε κάνει ο John Petrucci και είναι ο ορισμός του grooviness του Hard Rock στο χαμηλοκουρδισμένο βασικό riff της ογκώδους αυτής σύνθεσης(που θυμίζει στα σίγουρα παλιά καλή μελωδία των Rainbow), πριν νιώσετε ένα κύμα ενέργειας με το ανερχόμενο τέμπο "Don’t Fear The Dark" που σε καλεί να τραγουδήσεις-μαζί με τη γροθιά σου στον αέρα. Ο μοντέρνος ήχος του "Fallen World" θα σας "πετάξει μπόλικο από το άρωμα" του Hard Rock με στίχους με ομοιοκαταληξία για να σας κολλήσει με μια εισαγωγή που είναι καθαρά Tägtgren και σύντομα ο JLT απαριθμεί ουσιαστικά όλα όσα θεωρεί λάθος με τον πλανήτη αυτή τη στιγμή… και μετά το "Living The Dream" θα πατήσει το κουμπί επαναφοράς με τα πλήκτρα που ακούγονται από το βαρβάτο Hammond, αλλά χωρίς να αφαιρέσει το βάρος από το τμήμα ρυθμού. Το τραγούδι αυτό  σε αυτό το πλαίσιο έρχεται ως μια μικρή ελαφριά ανακούφιση. Ένας μεσαίου ρυθμού ροκάδικο άσμα, αντανακλάται το παρελθόν με ένα σήκωμα των ώμων: "Προσπαθήσαμε να αλλάξουμε το όνειρο, αλλά ο κόσμος μας άλλαξε".
Το "Requiem" είναι επίσης ένα πολύ πιο κοντινό, με ελαφρώς πιο συγκρατημένες ερμηνείες και την πιο συναισθηματική ερμηνεία του Turner στο άλμπουμ και  έχει την επική, μελωδική ροκ αίσθηση της δεκαετίας του 1980 αλλά με μια μοντέρνα ανατροπή.. Είναι ενδιαφέρον ότι το tracklist κράτησε έναν κρυμμένο άσο στο μανίκι του που είναι το εκπληκτικό "Requiem".
Λατρεύω τη σκοτεινή και δραματική ατμόσφαιρά του, καθώς και το υψηλό επίπεδο συναρπαστικότητας που σε κάνει να θέλεις να τραγουδάς μαζί. Οι μελωδίες του εκκλησιαστικού οργάνου και η εναρκτήρια γραμμή "εξασθενημένες αναμνήσεις, είναι το μόνο που μου μένει" είναι αρκετά δυνατά για να κάνουν τα μάτια να δακρύζουν…
Αν είναι τόσο ισχυρό αυτό το μήνυμα, τότε πρέπει να πούμε ότι το ίδιο το άλμπουμ είναι πραγματικά συγκλονιστικό. Συνεργαζόμενος με τον Peter Tägtgren έχουν δημιουργήσει έναν δίσκο που είναι σύγχρονος, αλλά συνάμα και κλασικός.
Αλλά αυτή η λέξη "τραγουδάει" είναι σημαντική. Είναι αντιληπτό πόσο καλή είναι η φωνή του JLT, αλλά είναι εξίσου αξιοσημείωτο πόση είναι η επένδυσή του στον δίσκο.
Η απάντηση, ίσως μπορεί να βρεθεί στο "Belly Of The Beast", που για πολλούς λόγους μοιάζει με αναγέννηση. Ειλικρινά, ποτέ δεν πίστευα ότι θα ήταν τόσο καλό όταν το έβαζα να παίξει στο πικάπ. Είναι πολλά πράγματα, αλλά στην ουσία είναι ένας από τους καλύτερους δίσκους Heavy Metal του 2022.Φυσικά και με εξέπληξε με τη ζωντάνια του. Δεκαετίες μετά, ο Joe Lynn Turner δεν έχει καμία διάθεση να παραδοθεί ακόμα. Το Rock 'n' roll έχει να κάνει με την ψυχαγωγία, αλλά δεν βλάπτει να έχουμε ένα μήνυμα πέρα ​​από το "γυναίκες  και μπύρα".
Σε αυτή τη σύγχρονη εποχή όπου όλοι φαίνεται να έχουν πουλήσει την ψυχή τους σε μεγάλες εταιρείες, ποιος μένει να πει: "Δεν θα πάρουμε αυτά τα σ@#$ά άλλο πια…";
Λοιπόν, μόνον ο JLT, και όχι κανείς άλλος. Το νέο του άλμπουμ είναι μια σφιχτή επιλογή με  την τελειότητα του hard-rock με πολλά σημεία που πρέπει να κάνει. Με την κυκλοφορία του "Belly of the Beast", ο Turner εντάσσεται στο πάνθεον των θυμωμένων, φαλακρών metal γερόντων και το κάνει με στυλ και κομψότητα. Γνωρίζω ότι οι RAINBOW κυκλοφόρησαν το "Long Live Rock 'n' Roll" πολύ πριν ο Turner μπει στο συγκρότημα, αλλά, ούτως ή άλλως, είναι ακριβώς το τραγούδι που μου έρχεται στο μυαλό ακούγοντας τη νέα του προσπάθεια για διάφορους λόγους, από τους οποίους το τραγούδι δεν είναι τίποτα δεν είναι το λιγότερο από έναν κατάλληλο τίτλο…
Τι άλλο να παρακαλέσω;
Το να περιμένεις και να ελπίζεις για κάποιο πλουσιοπάροχο  λίγο μελωδικό  μέταλλο οδηγεί σε πελάγη απόλαυσης και θαυμασμού…Είναι επίσης πολύ περασμένη η ώρα να βουτήξω στη σόλο δισκογραφία του Joe Lynn Turner και να ακούσω ξανά και ξανά τις μελωδίες που μεγάλωσα!!!!

Νότης "Living The Dream" Γκιλλανίδης