Metallica: "72 Seasons"

09/05/2023

Κατηγορία: Κριτικές

1557

Πριν από λίγο καιρό κάποιος «ποιητής του δρόμου» είχε δηλώσει: «Εάν ο πλανήτης μας βρεθεί ποτέ στην κατάσταση, όπου θα πρέπει να περιγράψουμε και να εξηγήσουμε τη ροκ μουσική σε έναν νέο πολιτισμό - ή μια άλλη μορφή ζωής από έναν άλλο γαλαξία - θα τους έβαζα την δισκογραφία των Rush!»

 

Και απαντάει ο Χάρης: «Αν ο πλανήτης άκουγε Rush αντί για Iron Maiden θα είχε σωθεί»!!!
Και ανταπαντάει το τρολ: «Αν αντί για Maiden έβαζες Metallica θα συμφωνούσαν όλοι μαζί σου. Ακόμα και οι ίδιοι οι Metallica».
Πέρα από την ιντριγκαδόρικη διάθεση του παραπάνω διαλόγου, είναι δεδομένο πως η άποψη του υποφαινόμενου για το νέο άλμπουμ των Metallica δεν ενδιαφέρει κανέναν. Έτσι κι αλλιώς οι κριτικές, δεν είναι τίποτα περισσότερο από τη γνώμη ενός ανθρώπου…
Ήδη θα έχετε διαβάσει πολλές κριτικές για το "72 Seasons". Σίγουρα θα έχετε ακούσει το άλμπουμ ακόμα περισσότερες φορές.
Η αλήθεια είναι πως όταν μου είπε ο Φώτης, γράψε το νέο Metallica, το είχα ακούσει ήδη αρκετά και δεν μου άρεσε.
Μάλιστα το σχέδιο έλεγε, πως το απαράδεκτο (κιτρινόμαυρο μπλιαχ) εξώφυλλο, μαζί με το περιεχόμενο, θα γινόταν σουβεράκι για το τσίπουρο, όπως όλα ανεξαιρέτως τα τελευταία άλμπουμ των Bon Jovi.
Τελικά η προβοκατόρικη προτροπή του Φώτη με εξανάγκασε να ακούσω – κι άλλο – το "72 Seasons".
Και ευτυχώς, γιατί θα έγραφα πράγματα για τα οποία θα μετάνιωνα αργότερα. Κανείς δεν περιμένει νομίζω – εν έτη – 2023 ένα άλμπουμ, του επιπέδου των αριστουργημάτων μέχρι το Black album. Για μένα το μέτρο σύγκρισης είναι το υπέροχο 'Death Magnetic".
Στις πρώτες ακροάσεις το "72 Seasons" δεν με κέρδισε. Μου ακούστηκε μονότονο. Με άρτιο βέβαια παίξιμο, ψυχή και φοβερή παραγωγή. Ωστόσο αυτό που κερδίζει στο τέλος και τοποθετεί κάποια καλλιτεχνική δουλειά στο ΠΑΝΘΕΟΝ της ιστορίας, είναι οι συνθέσεις.
Ακούγοντας το άλμπουμ περισσότερο, δεν κρύβω πως άρχισε να μ’ αρέσει. Μπορεί να μην φτάνει στο επίπεδο "Death Magnetic", λόγω έλλειψης της κλασικής Metallica μπαλάντας, ωστόσο στ’ αυτιά μου ακούγεται καλύτερο από το απρόσωπο Hardwired.
To "Self-Destruct" (αυτό έγινε όντως σουβέρ)!!!
Τα τραγούδια που κατά τη γνώμη μου ξεχωρίζουν είναι το άπαιχτο "If Darkness Had A Son", όπου ο Lars δίνει ρέστα και  θα μπορούσε να περιλαμβάνεται και στα σπουδαία άλμπουμ των 80’s. Δεν κρύβω πως σε στιγμές μου θύμισαν Paradise Lost της καλής – ενδιάμεσης – καλής εποχής τους. Στο καταθλιπτικό "Inamorata" και στο "You Must Burn" o Hetfield κερδίζει τις εντυπώσεις με τα φωνητικά του, αλλά και σαν συνθέσεις στέκονται πολύ πάνω από το μέσο όρο.
Το "72 Seasons", το "Lux Æterna", το "Too Far Gone" και το "Shadows Follow" είναι κλασικά Metallica τραγούδια, που γράφτηκαν για να ικανοποιήσουν τους die hard οπαδούς.
Αυτό που πραγματικά μου άρεσε σε όλο το άλμπουμ είναι αυτές οι άπαιχτες επιρροές του από Motorhead "Lux Æterna", Thin Lizzy και NWOBHM "Screaming Suicide". Μια μελωδία, ένα riff εδώ δημιουργούν αυτή την υπέροχη ρετρό ατμόσφαιρα!!!
Τελικά όντως, «αν ο πλανήτης άκουγε Rush αντί για Metallica θα είχε σωθεί».
Εδώ όμως που τα λέμε όμως…, γιατί να σωθεί;
Τουλάχιστον όταν ακούς Metallica, νιώθεις όπως τότε… Πίσω στα ΑΘΑΝΑΤΑ 80’s…
Όταν ήσουν όντως παιδί. Στις μέρες μας δεν μπορούν να νιώσουν παιδιά, ούτε τα ίδια τα παιδιά…
Η ΛΥΣΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ!!!
Μάθετε στα παιδιά σας τους Metallica.
Μόλις μεγαλώσουν θα μάθουν και τους Rush!!!
 
Αριστοτέλης Βασιλάκης