// Rocktime Groups

Icon: Heavy μελωδίες από την Αριζόνα

// To Be A Rock And Not To Roll

// Golden Years

Greg Lake: "London '81" (with Gary Moore)

Αρχική » Κριτικές

Ίσως από τους ελάχιστους τελευταίους εναπομείναντες θρύλους της rock, ο οποίος μαζί με τους Rolling Stones, τον Bruce Springsteen και πολύ λίγους ακόμη ο Alice Cooper (Vincent Damon Fournier) κυρίως από το 2003 και έπειτα παραμένει πιστός στις παραδοσιακές rock n roll αρχές και τιμά τις garage rock ρίζες του.

Και πραγματικά οι λέξεις αειθαλής, ασταμάτητος, νέος στην καρδιά του ταιριάζουν απόλυτα και είναι άξιος θαυμασμού για αυτό. Το τελευταίο του δημιούργημα, το άλμπουμ που έχει τίτλο "Road’’, είναι αυτό ακριβώς που θα περίμεναν οι θαυμαστές του αλλά και η παραδοσιακή rock κοινότητα.
Αυτή τη φορά μάλιστα ο 75χρονος πλέον πρωτοπόρος της θεατρικής rock, επιστρατεύει τη μπάντα με την οποία παίζει στις live συναυλίες, θέλοντας με αυτόν τον τρόπο να την τιμήσει που στέκεται στο πλευρό του εδώ και πολλά χρόνια.
"Συνεργάζομαι με αυτά τα παιδιά μόνο όποτε είμαστε σε περιοδείες’’ ανέφερε χαρακτηριστικά ‘’έτσι ήθελα κατά τον ίδιο τρόπο να πάρουν μέρος στη δημιουργία νέου μουσικού υλικού. Για αυτόν τον λόγο προχωρήσαμε μαζί σε αυτό το άλμπουμ.’’.
Κατά συνέπεια η Nita Strauss (κιθάρα), Glen Sobel (drums), Tommy Henriksen (κιθάρα), Ryan Roxie (κιθάρα), Chuck Garric (μπάσο) πλαισιώνουν για πρώτη φορά τον Cooper στην προετοιμασία και στην ολοκλήρωση της καινούριας του δουλειάς.
Kαι το κυριότερο είναι πάλι σύμφωνα με τα λεγόμενα του Alice Cooper ότι οι ηχογραφήσεις αφέθηκαν να είναι αυθεντικές, καθώς είχαν, δεν υπήρχε δηλαδή το λεγόμενο overdub (τεχνικός όρος που αφορά την επεξεργασία των ηχογραφήσεων ούτως ώστε να προκύψει αψεγάδιαστο ηχητικό αποτέλεσμα). Εγγύηση αποτελεί και το γεγονός ότι την ευθύνη της παραγωγής την έχει ο περίφημος θρυλικός παραγωγός Bob Ezrin, συμπληρώνοντας έτσι πέντε δεκαετίες συνεργασίας με τον Cooper.
13 ολοκαίνουργια τραγούδια κοσμούν το φρεσκότατο εγχείρημα του γερόλυκου της ροκ, που ακόμα "βαστάει’’ η καρδιά του κυριολεκτικά, ο οποίος μάλιστα αυτόν τον καιρό ακολουθεί τους Def Leppard και Motley Crue στο αμερικανικό σκέλος της περιοδείας τους.
Πάρα πολύ δυνατό και εντυπωσιακό το ξεκίνημα με το αυτοαναφορικό "I m Alice’’, επιβλητικό με πολύ καλή χρήση και ισορροπία όλων των μουσικών οργάνων, το οποίο σε καμία περίπτωση δεν κάνει τον ακροατή να βαρεθεί.
Σε κλασικούς ρυθμούς rock n roll, garage rock, classic rock κινείται το "Road Rats Forever’’, στο οποίο τα φωνητικά προσθέτουν πολλά.
"All Over The World’’ το τρίτο τραγούδι, το οποίο θα αρέσει στους οπαδούς του classic rock, ιδιαιτέρως ρυθμικό, με ήχο που θυμίζει το "Muscle Of Love’’, γεγονός που κάνει σαφέστερη τη νοσταλγία του Cooper για τα χρόνια που ξεκίνησε.

Αλλάζει λίγο ο ρυθμός και χαμηλώνουν κάπως οι τόνοι στο "Baby Please Don t Go’’, μια μπαλάντα επηρεασμένη και διανθισμένη με south rock και country rock επιρροές.
Σοβαρός και σκοτεινός ο ρυθμός στο "100 Miles’’ με ήχο που μας στοιχειώνει στην εισαγωγή του τραγουδιού και όχι μόνο, κάτι στο οποίο μας έχει συνηθίσει ο Alice Cooper από παλιά.
Ένα από τα highlights του άλμπουμ είναι το τραγούδι "White Line Frankenstein’’ στο οποίο την κιθάρα έχει αναλάβει ο περίφημος Tom Morelo των Rage Against The Machine.
Ο ήχος είναι σκληρός, το riff είναι αρκετά δυνατό και ρυθμικό. Το τραγούδι μάλιστα έχει αρκετές industrial επιρροές, κάτι οικείο στον Alice Cooper (θυμηθείτε τα άλμπουμ "Brutal Planet’’και "Dragontown’’). Είναι δε η τρίτη φορά που σε τραγούδι του κάνει αναφορά στον μύθο του Frankenstein (τα προηγούμενα ήταν το "Teenage Frankenstein’’ το 1986 και το "Feed My Frankenstein’’ το 1991).
Συνέχεια στην εμμονή με τη μακάβρια θεματολογία με το "Dead Don’t Dance’’, σκληρό, τραχύ, θορυβώδες και σαματατζίδικο.
Συμπαθητικό hard rock αλλά και με στοιχεία rock n roll τραγούδι το "Go Away’’.
Πλούσιο σε riff, ρυθμικότατο, εντυπωσιακό το "Welcome To The Show’’, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί άνετα μεταμοντέρνο rock n roll track και γιατί όχι να είναι από τα καλύτερα τραγούδια του άλμπουμ.
Με το "Big Boots’’ ο Alice και η μπάντα αποτίουν άλλον έναν φόρο τιμής στο κλασικό, αυθεντικό, τίμιο retro rock n roll με λίγες πινελιές hard rock, με έναν παιχνιδιάρικο ρυθμό.
Με το 70s rock track "Rules Of Road’’ περιγράφει ακριβέστατα και με αυτοσαρκαστικό τρόπο στους έξυπνους στίχους τους κανόνες προκειμένου να πετύχει μια τυπική rock μπάντα.
Οδηγίες σοφίας από κάποιον που πραγματικά βρίσκεται πολύ καιρό κυριολεκτικά "Οn the road’’.
Η διασκευή στο "Μagic Bus’’ (The Who) περιλαμβάνει ένα εφέ με το κοινό και τα χειροκροτήματα στο φινάλε. Εδώ ο Glen Sobel δίνει όλη του την ψυχή στα drums.
Hard rock, heavy metal αλλά και classic rock ήχο βρίσκουμε στο αρκετά σκοτεινό "The Big Goodbye’’, το οποίο έχει πολλά στοιχεία που βρίσκουμε σε διάφορα παλαιότερα τραγούδια του Alice, στο ύφος, στον ρυθμό, στην ατμόσφαιρα και στην ερμηνευτική απόδοση.
Το συγκεκριμένο τραγούδι μάλιστα θα μπορούσε άνετα να παίζεται και στα μουσικά ραδιόφωνα για αρκετό καιρό.
Μπορεί το "Road’’ σε καμία περίπτωση να μην θεωρηθεί αριστούργημα και ούτε κατά διάνοια να αγγίζει τα επίπεδα των κλασικών χρυσών άλμπουμ της δεκαετίας του '70, "Killer’’, "Schools Out’’, "Billion Dollar Babies’’, "Welcome To My Nightmare’’, όμως είναι μια δυνατή, αξιόλογη και αξιοπρόσεκτη δημιουργία, άλλη μια καθαρόαιμη rock όαση που διαχωρίζει πεισματάρικα της σε ένα, εδώ και χρόνια, ισοπεδωμένο και απρόσωπο μουσικό τοπίο.
O Alice Cooper και η μπάντα του περνάνε όμορφα, το διασκεδάζουν, έχουν όρεξη και αυτό το μεταδίδουν πολύ πετυχημένα και στον ακροατή και η επιλογή του Cooper να χρησιμοποιήσει τη live μπάντα του απεδείχθη σοφότατη.
Eίναι πολύ πιθανό, το "Road’’ θα το δούμε στη λίστα με τα καλύτερα άλμπουμ του 2023.

Δημήτρης Πολίτης