Αν συνυπολογίσεις ότι πριν την κυκλοφορία του 2017 το σχήμα του rock σαμάνου που γυρίζει στο όνομα Wino (εκτός από το «βαφτιστικό» του Scott Weinrich) είχε να φέρει κάτι σημαντικό στο τραπέζι από το μακρινό πια 1994, το διάστημα της επταετίας είναι μια ευτυχής κατάληξη. Οι Obsessed κάθε φορά που επανέρχονται δισκογραφικά δε χρυσώνουν κανένα χάπι στον υποψήφιο ακροατή. Αντιθέτως, για ποια επιχρυσωμένη θλίψη μιλάει ακριβώς ο Wino το έτος 2024;;
«Εισάκουσε το αίμα μου να καλεί διαμέσου της ξεπεσμένης μου αγνότητας»
Είναι όλα αυτά τα ζητήματα που σφυροκοπούν το σύγχρονο άνθρωπο καθημερινά, είναι τα πελώρια «κύματα» που αποπειρώνται να τον καταπιούν από το πρώτο λεπτό που ξυπνάει ως τη στιγμή που θα τελειώσει την ημέρα του. Καθημερινή σύγκρουση, πόλεμος. O φόβος των πολεμικών ιαχών ένα από αυτά. «Wartime, so bring it» εκσφενδονίζει εμφατικά τους στίχους στο «Stoned Back To The Bomb Age», ένα από τα χαρακτηριστικά κομμάτια που τιτλικά βασίζεται εμφανώς σε λογοπαίγνιο.
Η μοναδική σύνθεση που επέλεξε να φλεξάρει στο ελληνικό κοινό όταν επισκέφτηκε το Demon’s Gate Festival το Σεπτέμβρη του ’23.  Ανεμίζει καθαρά αντιπολεμικό και αντιπροπαγανδιστικό λάβαρο από την αρχή ως το τέλος λες και ζεις τον καιρό όπου οι αναθυμιάσεις και οι καπνοί των Ναπάλμ στο Βιετνάμ δεν έχουν καλά καλά κοπάσει.
Ασφαλώς δεν εκπλήσσομαι που μουσικά μεταφέρομαι στα τέλη των 70’s όταν και το αμερικάνικο proto Doom ξεμυτούσε δειλά δειλά από το αυγό του. Στο «Gilded Sorrow» θα πασαλειφθείς με heavy blues γράσο που έχει υφή επικίνδυνα κλασσικοροκίζουσα. Μάλιστα στα πιο γρήγορα χάιλαϊτ του 5^ου ολοκληρωμένου δίσκου τους η μαυρίλα της εξάτμισης από τη Harley θα σου προκαλέσει έντονο ξερόβηχα. Biker music ονομάζεται παιδιά και ο Wino δε παίζει κανένα θέατρο.
Την απολαμβάνει στο έπακρο. Στο «Jailine» που για κάποιο λόγο έχει κάτι από τον αέρα του «Rosalie» όπως το εκτέλεσαν οι Thin Lizzy, ακούμε την πρώτη μούρη των Obsessed μέχρι και να γελάει με στυλ ενώ ερμηνεύει.
Απεναντίας στο «It’s not Ok» ακούς ένα οργισμένο Weinrich, αρνούμενο να ακουστεί μελωδικός. Σχεδόν σε spoken και όχι τραγουδιστική ερμηνεία χώνεται στους δικαστές του πληκτρολογίου (loudmouth keyboard warrior, typing all your hate), τους φίλους που σε μαχαιρώνουν πισώπλατα (It's not OK to rob me with a smile) και αποφεύγουν να σε αντιμετωπίσουν πρόσωπο με πρόσωπο. Το πιο ευφορικά συναισθηματικό «Realize a Dream» μπαίνει επίσης στον rock κάλαθο με τη βελούδινη ατμόσφαιρα να διασκορπίζεται σε ψυχεδελικούς αντίλαλους.
«Φαίνεται πως η αγάπη που φωλιάζει μέσα σου είναι η θλίψη»
Ρε μάστορα έμεινε τραγούδι για να δικαιολογήσουμε το doom ταμπελάκι ή δε θα δούμε ποτέ «φως» στο τούνελ; Τα πρώτα Doom σύννεφα τα συναντάς στο ομώνυμο και ήδη έχεις «περπατήσει» μέχρι τη μέση του «Gilded Sorrow». Ακολουθεί κατά πόδας το «Stones back to…» που μου έφερε θύμησες Cathedral όταν ανακάλυπταν τη γκρουβίλα στον ήχο τους. Η παρένθεση της ανεπίσημης τριλογίας κλείνει με το σαμπαθικό «Wellspring - Dark Sunshine». Τα Doom καθήκοντα παύονται ακριβώς εδώ και το «Jailene» μας επαναφέρει στις κλασσικές rock φόρμες. Όχι ότι δεν απολαμβάνουμε το φρόντμαν των Obsessed όταν ροκάρει αλλά η φωνή του πατάει σταθερά στα πιο αργόσυρτα, οι μελωδίες κρατάνε περισσότερο στο λαρύγγι του. Αν σου λείπουν οι Spirit Caravan, ένα από τα επιτυχημένα και αδίκως παροπλισμένα project του Wino στα τέλη των 90’s, εδώ θα χορτάσεις σε ένα βαθμό την 25χρονη πείνα σου.   
Το «Gilded Sorrow» είναι από τις πετυχημένες εικαστικές παρεμβάσεις του που δουλεύει με ομαδικό πνεύμα και όχι μόνος. Επιπλέον είναι ο πρώτος δίσκος όπου οι Obsessed κατεβαίνουν στο γήπεδο ως τετράδα. Σημαντική προσθήκη στην κιθάρα ο Jayson Taylor με βάση τα αποθεωτικά λόγια του ιδρυτή του που επισημαίνει πως εκτός από βιρτουόζος, έβαλε παραπάνω από ένα λιθαράκι συνθετικά. Ο Wino δε παρέλειψε να πει τα καλύτερα και για τον Frank Marchand με τον οποίο συνεργάστηκε στον τομέα της παραγωγής ουσιαστικά στους δυο δίσκους της επανόδου των Obsessed. «Ό,τι κάνω με τον Frank γίνεται όλο και καλύτερο» είπε συγκεκριμένα και ποιος να τον αμφισβητήσει όταν το παρατηρείς έντονα στο τελικό αποτέλεσμα.
Οι οκτώ συνθέσεις (συν ένα outro) είναι ο καθρέπτης του πόσο δομημένα, σφιχτά και σαν unit δούλεψε η τετράδα με τον παχύ ήχο να είναι ίσως και ό,τι καλύτερο έχεις ακούσει σε δίσκο των Obsessed (και πρώην Warhorse όταν με αυτό το όνομα είχαν ξεκινήσει το 1976). Ο ίδιος ο Wino δε παραδέχεται πως είναι ό,τι πιο heavy - από άποψης όγκου - έχουν κυκλοφορήσει, ωστόσο ακούγεται φανταστικά επειδή πέτυχαν έναν πολύπλευρο και ισορροπημένο ήχο. Σου προσφέρει ευχαρίστηση πριν χαθεί σε μια μαβιά αχλή μετά από διάρκεια 37 λεπτών.
«Το όραμα του ονείρου σαλπάρει με ανεμοδαρμένα πανιά. Το όραμα του ονείρου καταρρέει και η σειρήνα συνεχίζει το τραγούδι της»
Είναι πέραν πάσης αμφιβολίας πως από τα σκληρόπετσα και ροζιασμένα χέρια του Wino έχει περάσει μουσική και μουσική, ατελείωτες νότες, κάμποσα μουσικά projects. Η μεγάλη του αγάπη είναι οι Obsessed, αυτό το «θόρυβο» λατρεύει, τον γνωρίζει, τον κατέχει και στην τελική με αυτόν θα’ θελε να τον θάψουν μια αποφράδα μέρα. Αν το 2017 δήλωσαν πως επέστρεψαν, με το «Gilded Sorrow» βροντοφωνάζουν πως ήρθαν για να μείνουν. Η έντονη συναυλιακή κινητικότητά τους έρχεται να προστεθεί στα αποδεικτικά στοιχεία. Ελπίζω η αλλαγή εταιρείας να μη σημαίνει κάτι (το «Sacred» είχε κυκλοφορήσει μέσω της Relapse, ενώ τώρα βρίσκονται στη Ripple). Το τελικό ερώτημα είναι αν θα το ακούσει κανένας χριστιανός εκτός από αυτούς τους λίγους νοσταλγούς μιας εποχής που το πιθανότερο είναι πως δεν ήταν παρόντες εκεί για να τη ζήσουν. Πάντοτε η αγάπη των οπαδών προπορεύονταν του marketing που δεν είχαν ποτέ οι Obsessed και αυτό είναι αρκετό για να έχω την αισιοδοξία μου ψηλά.

Υ.Γ.: Το «Yen Sleep» δικαίως θυμίζει κάτι τους die hard οπαδούς μιας και το έχουν συναντήσει στην «Incarnation» συλλογή του 1999. Η εκδοχή του 2024 με εκφράζει περισσότερο.