Το περιμέναμε δεκαετίες, χρόνια και χρονάκια. Ποιοι; Τα οπαδάκια των Motley Crue και θέλω να πιστεύω όχι μόνο εμείς. Από το σημείο που το αγαπημένο συγκρότημα κάθε γκλαμά που σέβεται τον εαυτό του έβγαζε ειδήσεις άλλοτε για κουτσομπολιά, άλλοτε για βιβλία και ταινίες παρά για μουσική, αναμένονταν μια δισκογραφική κίνηση από τον Mick Mars. Έμεινε ο τελευταίος στη λίστα ύστερα από τους Vince Neil, Tommy Lee και Nikki Sixx. Όλοι ανέμεναν την κίνηση του κιθαρίστα με το χαμηλότερο προφίλ από όλους αυτούς που περπάτησαν στη Sunset Strip και δεν είναι λίγοι.
Σε λίγους φώλιαζε η αισιοδοξία πως ο Mick Mars θα δείξει επιτέλους την «αλλιώτικη πλευρά» του σε ένα solo δίσκο. Τα χρόνια περνούσαν και ο κύριος άρχισε να γίνεται επικίνδυνα «κυριούλης» ύστερα από τα μη αναστρέψιμα προβλήματα υγείας και το αδυσώπητο βάρος που ονομάζεται χρόνος. Τίποτα δεν έχει τελειώσει μέχρι να τραγουδήσει η χοντρή κυρία, έτσι δε λένε; Στην περίπτωση του Mars τίποτα δεν τελείωσε, τώρα ξεκινάει.
Το solo ντεμπούτο του κιθαρίστα των Motley Crue με τίτλο «The Other Side of Mars»  είναι μια από τις σπάνιες ιστορίες όπου το μουσικό κομμάτι επισκιάζεται από την κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο καλλιτέχνης. Αξιοπρόσεκτο να ντεμπουτάρεις στα 73 σου έτη όντας μουσικός που δεν έχει να αποδείξει απολύτως τίποτα στη rock κοινότητα. Πριν το «The Other Side…» προλάβαμε και ακούσαμε μεταξύ άλλων κάποιες συνθετικές εκλάμψεις στην καλή περίοδο του Alice Cooper (συνέβαλλε στο «Hey Stoopid» δίσκο) και πολύ αργότερα με τους Σουηδούς αλητήριους Crashdiet.
Αντάλλασσε κιθαριστικά σόλο με μέλη των Evanescence ως και τους Papa Roach. Μήπως χάνουμε το χρόνο μας αναρωτώμενοι γιατί χρειάστηκε τόσο καιρό ώστε να περισυλλέξει τις καλλιτεχνικές του ανησυχίες όταν ξεκάθαρα φαίνεται πως είχε; Όταν είσαι βασικό μέλος της πιο μπάχαλο μπάντας του πλανήτη (ή μήπως δεν ήταν έτσι οι Motley Crue), ίσως να είναι ελαφρώς δύσκολο να σχεδιάσεις τη ζωή σου πέραν αυτής. 
Δε το βρίσκω καθόλου τυχαίο το ότι τελείωσε σε χρόνο dt το δίσκο αμέσως αφού έσπασε τα σχεδόν αιώνια δεσμά με τους lifetime συνοδοιπόρους και ανοίγοντας την πόρτα της εξόδου δραμάτων και εξωδίκων συνέχειας. Επιπλέον δε βρήκα το ίδιο τυχαίο η κυκλοφορία του πρώτου teaser (το single “Loyal to the Lie”) να εμφανίζεται την ημέρα του Halloween. Το μαύρο πάντα ήταν μέρος της ζωής του Mars συναισθηματικά, ενδυματολογικά you name it. Ο γότθος ξύπνησε και προσπαθεί να εκφρασθεί μέσα από τους μοντέρνους ήχους του «The Other Side…».
Πλήκτρα, πιάνο, βιολιά, βιόλες, slide guitars, όλα εξυπηρετούν το σκοπό του Mars, να παίξει με τα μουντά χρώματα του πενταγράμμου. Οπτικά μόνο να δεις το βίντεοκλιπ του «Right side of Wrong» ή το «Loyal to the Lie» , τις δυο ατραξιόν του δίσκου και θα παρακολουθήσεις με ευκολία το όραμα του κύριου δημιουργού. Τα δυο προαναφερθέντα ξεχωρίζουν σε ένα τελικό αποτέλεσμα που στο σύνολό του δε προσφέρει κάτι παραπάνω ούτε στους fans του είδους, ούτε και στους ακόλουθους της μαυροφορεμένης οντότητας.
Έχει εντούτοις σημασία αν δεν είναι το άλμπουμ της χρονιάς ή ούτε καν στην πρώτη δεκάδα;; Έχεις λοιπόν ένα μουσικό βρισκόμενο στο μονοπάτι της 3^ης ηλικίας που βεβαιώνει πως «το όραμά μου είναι καθαρό  και οι ιδέες μου είναι τόσες πολλές που δε θέλω να τις αποκαλώ περισσεύματα». Παίδες, δυο χούφτες τέτοιες προσωπικότητες έχουν απομείνει στη μουσική μας. Αλήθεια είναι πως αν περνούσε παραπάνω καιρός, με ασφάλεια θα αποκαλούσαμε τις ιδέες του έτσι, ως απομεινάρια. Συνέπεια αυτού οι περισσότερες συνθέσεις να ακούγονται outdated και ληγμένες. Σα να έπεσε το 2006 σε συγγραφικό κώμα και ξύπνησε ύστερα από σχεδόν 20 χρόνια. Το συναίσθημα το συναντάς και στα «καλά χαρτιά» του δίσκου (π.χ. στα 2 βίντεοκλιπ, το «Alone» ή το τίγκα Alice in Chains «Broken on the Inside» ).
Φωνητικά ο βασικός (;;) τραγουδιστής Jacob Bunton βοηθάει να σου προκαλείται η παραπάνω αίσθηση.
Ο Mick Mars επιβεβαίωσε πως αμέσως αναγνώρισε στον Jacob το ρόλο του σωστού προσώπου για να ερμηνεύσει τους συνθετικούς καρπούς. Στεκόμενος δίπλα σε φωνές που πουλούσαν στο αμερικάνικο ραδιόφωνα 20 χρόνια πριν (Nickelback, 3 Doors Down, Puddle of Mudd), επιλέγει τις πιο ανήλιαγες γωνίες στις ερμηνείες του, βάζοντας το δικό του λιθαράκι στο κομμάτι της ατμόσφαιρας.
Ο Bunton δεν είναι ο μόνος ερμηνευτής εδώ πέρα. Στα «Undone» και «Killing Breed» πίσω από το μικρόφωνο στέκεται ο Brion Gamboa, όταν και το μακρινό 2014 είχε τραγουδήσει σε κάτι sessions που είχε οργανώσει ο Mars. Προσωπική μου άποψη είναι πως η ταυτότητα του τελικού αποτελέσματος κινδυνεύει να χαθεί καθώς ο ενδιαφερόμενος ακροατής μπερδεύεται ακόμα περισσότερο.