Απέναντι σε μια από τις μετρημένες στα δάχτυλα φωνές που καθόρισαν τι σημαίνει hair metal στην καρδιά και συνείδηση του ροκά από τα τέλη των 80’s και έπειτα, το να εξαντλήσεις την αυστηρότητά σου δεν είναι επιθυμία ωστόσο είναι μονόδρομος. Ύστερα από δυο δίσκους ορόσημα και έναν αδιάφορο με τους Skid Row θα περίμενες η καλλιτεχνική διαδρομή του Sebastian Bach να είναι στρωμένη με ροδοπέταλα. Αντιθέτως είχε πολλά αγκάθια.
Κάποιες τηλεοπτικές επιτυχίες, αρκετά beef με άλλους μουσικούς και μη, ιντερνετικοί διαξιφισμοί από τότε που δημιουργήθηκε το Διαδίκτυο, να μη ξεχνάμε και την αθάνατη κόντρα με τους υπόλοιπους Skid Row που έχει περισσότερα επεισόδια από το «Καλημέρα Ζωή». Όλα αυτά πασπάλισέ τα με αμέτρητα ταρζανιλίκια στις live εμφανίσεις και με αυτό τον τρόπο συνοψίζονται 30 και βάλε χρόνια. Παραλείψαμε κάτι; Σωστά, στο μεσοδιάστημα ο Καναδός βινυλιάκιας τραγουδιστής έφερε στο φως και 3 προσωπικά στούντιο πρότζεκτ κάτω από το όνομα του, όλα τους ξεχάστηκαν σχεδόν αμέσως.
Δε καταλάβαμε πως πέρασε μια δεκαετία και έχουμε το νέο δισκογραφικό «χτύπημα» του Bach ο οποίος δεν άλλαξε συνήθειες στο τρόπο εργασίας και ολοκλήρωσης. Η βάση είναι τα riff που θα «δωρίσουν» φίλοι και γνωστοί κιθαρίστες και εκεί πάνω «χτίζεται» το στιχουργικό πλαίσιο.
«Το riff με κάνει να νιώθω σκοτεινά; οκ, ας γράψω κάτι σκοτεινό» έχει εξηγήσει ο υψηλόσωμος φροντμαν. Κατ’ αυτό τον τρόπο «γεννήθηκε» το "Everybody Bleeds" που φορτωμένο με επικίνδυνη, cold blooded, δηλητηριώδης (αλλά όχι αρνητική) ενέργεια σε καλωσορίζει στον κόσμο του "Child Within the Man".
Τιτλικά το 4^ο δισκάκι του Bach προκαλεί ενδιαφέρον και καταλήγει εκεί που πάει το μυαλό όλων, κυρίως αυτών που θα αντικρίσουν το εξώφυλλο του. Αγγίζει το επίπεδο του αυτοβιογραφικού. Το concept έρχεται να το boostάρει και η απόφαση του Bach να διαλέξει ένα φιλοτέχνημα του πατέρα του να κοσμήσει το εξώφυλλο. Μη ξεχνάμε πως πίνακα του συγχωρεμένου David Bierk απολαμβάνουμε όταν κοιτάζουμε και ένα άλλο πολύ γνωστό εξώφυλλο, αυτό του "Slave to the Grind" των ξέρετε καλά ποιών. Επιστροφή στα χρόνια της αθωότητας, το ταξίδι προς την καταξίωση, η συμφιλίωση με τις αποφάσεις και τις επιλογές του παρελθόντος (try, turn the page, leave behind the stale mistakes) όταν ο νεανίας γίνεται άνδρας. Ο άνδρας κρατάει το παιδί μέσα του σα φυλαχτό (try to find out a plan, how to understand the child within the man) και το να βρίσκεται στις rock επάλξεις βοηθάει τον 56αρη πια (αρχές Απρίλη τα έκλεισε) να διατηρεί τα νιάτα του, να αισθάνεται σαν παιδί.
Όχι, δε θα πέσεις πάνω σε ζαχαρένιες νοσταλγίες (won't get a second chance, no time for sweet romance) όταν τελικά πατήσεις το play.
Το αγόρι μας ο Seb πατάει και με τα… τρία του πόδια στην "Slave to the Grind" περίοδο και ομολογουμένως του πάει περισσότερο από ποτέ.
Είμαι απ’ αυτούς που φεύγω μακριά όταν ακούω τον Bach να ιδρώνει να ακουστεί μελωδικός, όταν η χροιά του εδώ και πολλά χρόνια έχει χάσει τη δυνατότητα.
Σα να καταπίνεις γόπες αποτσίγαρων και ύστερα να καλείσαι να ερμηνεύσεις το "18 and Life". Εξέχων επιχείρημα στα προαναφερθέντα δε μπορεί να μην είναι το "(Hold on) to a Dream".
Στο μελωδικό ξεκίνημα δε κρατιέμαι να πατήσω "skip" και ένα λεπτό αργότερα κοπανιέμαι.
Το άγριο του πάει. Η φωνή του σε συντριπτικό ποσοστό είναι on point και σου μεταδίδει μια ενδεχόμενη επιθυμία πως παλεύει να γράψει τις συνθέσεις που δεν έγραψαν ποτέ μαζί του οι Skid Row όταν ο ντόρος του "Slave to the Grind" εξασθένησε.