Καθώς τον ανακάλυψα όταν ένας από τους αγαπημένους μου τραγουδιστές, ο Jeff Scott Soto συμμετείχε ερμηνεύοντας μερικά εξαιρετικά τραγούδια και έτσι άρχισα να μαζεύω κάθε κυκλοφορία που έβρισκα ότι τραγουδούσε. Το πρώτο άλμπουμ του Axel που αγόρασα ποτέ, ήταν το εκπληκτικό "Black Moon Pyramid", που παραμένει το αγαπημένο μου. Ακολούθησαν πολυάριθμα άλμπουμ και ενώ δεν ήταν κάθε κυκλοφορία εξαιρετική, πάντοτε  υπήρχαν τουλάχιστον μερικά κομμάτια που έγιναν αναπόσπαστα μέρη  στις λίστες αναπαραγωγής μου.
Με την 22η κυκλοφορία του, με τίτλο "Risen Symbol", ενστερνίζομαι για άλλη μια φορά αυτό που πολλοί θα θεωρούσαν έναν καλλιτέχνη που έχει μία φόρμουλα στην προσέγγισή του στην συγγραφή τραγουδιών. Θα έβρισκα μερικά υπέροχα νέα κομμάτια, ένα υπέροχο άλμπουμ ή τις ίδιες αυθεντικές δημιουργίες που έχει τη συνήθεια να ανακυκλώνει ξανά και ξανά;
Ο Axel Rudi Pell ασχολείται με τα απίστευτα επηρεασμένα από τους Blackmore/Hendrix δημιουργήματα  από το 1989 ναι, είναι βιρτουόζος και μπορεί να παίξει να τους μιμείται πολλές φορές, αλλά τις περισσότερες φορές παίζει τόσο εξαιρετικά και μοναδικά και ως εκ τούτου δημιουργεί ένα πραγματικά συμπαγές κλασικό rock μοναδικό δημιούργημα.
Το εναρκτήριο "The Resurrection" είναι ένα μικρό "ορεκτικό"  κιθάρας πριν το συγκρότημα εκραγεί σε ένα ξεσηκωτικό κλασικό rockάδικο ύμνο, το "Forever Strong" με τον εκπληκτικό Johnny Gioeli να τα δίνει όλα όπως και ο ντράμερ Bobby Rondinelli.
Το "Forever Strong" είναι ένα ακατέργαστο power metal κομμάτι που δεν περίμενα να ακούσω τόσο νωρίς στο άλμπουμ. Ωστόσο, είναι ένας πολύ καλός τρόπος για να προσελκύσει κόσμο σε αυτό το άλμπουμ.
Το "Guardian Angel" είναι πιο υμνικό  και στην τυπική ύφος του Pell. Το άλμπουμ περιλαμβάνει άψογα φιλοτεχνημένες φωνητικές μελωδίες, την εξαιρετική φωνή του μακροχρόνιου τραγουδιστή Johnny Gioeli και το φιλιγκράν έργο της κιθάρας, που είναι όλα σήμα κατατεθέν του συγκροτήματος. Το συγκεκριμένο τραγούδι  κουνάει το κεφάλι του μπροστά σε μια πολύ διαφορετική ερμηνεία/διασκευή του "Immigrant Song" των Led Zep, και προς τιμή του τραγουδιού, ξεκινά με μια ενδιαφέρουσα μελωδία σιτάρ, που οδηγεί τον Axel χρησιμοποιώντας ένα πεντάλ wah-wah, και σε αυτό το σημείο αναρωτιέμαι αν αυτό το κομμάτι είναι καν διασκευή, αλλά μετά πηγαίνει σε αυτό το θρυλικό ρεφρέν βαδίζοντας  σε οικείο έδαφος με την έναρξη των φωνητικών. Το θέμα μου έξω από την απλή αναδημιουργία του τραγουδιού είναι η φωνητική προσέγγιση. Ο Johnny δεν ακούγεται ότι έχει την καρδιά του σε αυτό το κομμάτι και το υπνοβατεί.
Ο Axel αλλάζει τα πράγματα για άλλη μια φορά επιβραδύνοντας τη μελωδία για το σόλο της κιθάρας, αλλά έχει ακολουθήσει την ίδια προσέγγιση περίπου 30 φορές σε τραγούδια που κυκλοφόρησαν προηγουμένως (είναι το πιο οικείο του τροπάριο), οπότε δεν προσθέτει τίποτα νέο εδώ. Μια δευτερεύουσα σημείωση - δεν υπάρχει κανείς και εννοώ κανένας που να μπορεί να αγγίξει την διασκευή  που έκαναν οι Gotthard σε αυτό το κομμάτι στα μέσα της δεκαετίας του '90.
Το "Darkest Hour" που ακολουθεί  είναι ένας απλός και άμεσο παλαιάς κοπής ροκάδικο κομμάτι. Στην συνέχεια απολαμβάνουμε ένα δεκάλεπτο ανατολικό έπος, το "Ankaia" που περνάει από μια πρώιμη ατμόσφαιρα των υπέρτατων Rainbow με τεράστια πλήκτρα να στροβιλίζονται πάνω από το τραγούδι  και φυσικά το έχει και μερικά εκτυφλωτικά σόλο. Σχεδόν κάθε άλμπουμ ARP περιλαμβάνει ένα 10λεπτο έπος, και αυτή τη φορά ο κιθαρίστας έχει δημιουργήσει επίσης ένα τέτοιο κινηματογραφικό τραγούδι. Το τραγούδι καθοδηγείται από τα βαρβάτα τύμπανα του Bobby Rondinelli και έχει περίτεχνους  ανατολίτικους ήχους. Έχει ένα είδος ατμόσφαιρας Led Zeppelin της δεκαετίας του '70, που ταλαντεύεται με κάθε νότα ενώ εξακολουθεί να ακούγεται μοντέρνο και σύγχρονο. Μου θυμίζει πολύ το κομμάτι "Black Moon Pyramid" και κάποιοι μπορεί να διαφωνούν με το πόσο παρόμοιο είναι, αλλά το βρήκα αρκετά διαφορετικό για να το ζυγίσω με βάση τα πλεονεκτήματα του. Τούτου λεχθέντος, έχει μια περίεργη, αραβική αλλαγή μελωδίας στη μέση, όπου η μπάντα σταματά να παίζει και το κομμάτι πλημμυρίζει  από πλήκτρα και άλλα όργανα αραβικού τύπου. 
Το "Hell’s On Fire" επαναφέρει το βαρύ μελωδικό ροκ πριν από τα πιο έντονα  μπλουζ του "Crying In Pain". Είναι από τα κομμάτια να συνδυάζουν βαρύτητα με πιασάρικες μελωδίες, όπως ακριβώς έχουμε συνηθίσει όταν πρόκειται για τον ήχο του Γερμανού μάγου της κιθάρας.
Το επόμενο κομμάτι, "Crying in Pain", είναι μια μπαλάντα με έντονο συναισθηματικό αντίκτυπο.
Το "Right on Track" που ακολουθεί  έχει μια συναρπαστική εισαγωγή και το ρεφρέν μοιάζει περισσότερο σαν μια γέφυρα, με τον Johnny να διατηρεί το εύρος του χαμηλά, γεγονός που μειώνει τη συνολική επίδραση. Δεν είναι κακό τραγούδι, αλλά θα μπορούσε να ήταν λίγο πιο δυνατό αν τα φωνητικά είχαν φτάσει σε υψηλότερη οκτάβα.
Οι πρώτες νότες του "Taken By Storm" σηματοδοτούν το τέλος του "Risen Symbol".
Το άλμπουμ κλείνει με μια άλλη στιγμή κατάθεση ψυχής, τουλάχιστον κατά το πρώτο τρίτο.
Το υπόλοιπο τραγούδι είναι μια σκληρή ροκ μελωδία που δείχνει όλα τα εμπορικά σήματα της μπάντας, συμπεριλαμβανομένου ενός άλλου εμπνευσμένου υπαινιγμού όσον αφορά τον ήχο των Plant and Page. Ένα τελευταίο θέμα που πρέπει να επισημάνω: το άλμπουμ έχει δέκα κομμάτια, αλλά ένα είναι εισαγωγή και ένα είναι διασκευή, οπότε υπάρχουν μόνο οκτώ πρωτότυπα τραγούδια. 
Λίγο τσιγκούνης όσον αφορά το περιεχόμενο του άλμπουμ. Ωστόσο, αυτό είναι το καλύτερο άλμπουμ που έχει κυκλοφορήσει από το "Game of Sins" του 2016.
Αν "σκάψατε" τον ήχο του Axel Rudi Pell της δεκαετίας του '90, θα συνιστούσα ανεπιφύλακτα να δείτε αυτήν την τελευταία κυκλοφορία. Είναι σίγουρα ένα από τα καλύτερα άλμπουμ του.
Ο Axel Rudi Pell ανταποκρίνεται στο 100% των προσδοκιών. Το τελευταίο άλμπουμ περιλαμβάνει τον χαρακτηριστικό ήχο του κιθαρίστα και των συμπαικτών του συγκροτήματος. Δεν υπάρχουν πολλά καινούργια, αλλά υπάρχουν ακόμα πολλά να εξερευνήσετε καθώς ταξιδεύετε σε αυτά τα δέκα τραγούδια.

Νότης "Taken By Storm" Γκιλλανίδης