Το τιμητικό παράσημο των βετεράνων νοερά τους έχει ήδη αποδοθεί. Στη δεκαετία του ’90 οι δυο δίσκοι που κυκλοφόρησαν πέρασαν απαρατήρητοι ακόμα και από τους «σκαφτιάδες» εκείνης της νέας τότε τάσης, του λεγόμενου stoner rock.
Πιστεύω πως ο βασικός πυρήνας των οπαδών τους δημιουργήθηκε από το εξαίσιο "Voodoo Caravan" του 2002.
Παρολ’ αυτά η συνέπεια στην ποιότητα ποτέ δε συνοδεύτηκε με την ανάλογη επιτυχία και ύστερα από ένα μάτσο δίσκους φτάσαμε κουτρουβαλώνταςστο 2024 να έχουμε στα χείλη μας την ερώτηση του ενός εκατομμυρίου δολαρίων: Γιατί οι The Quill συνεχίζουν να ακροβατούν στο τεντωμένο σκοινί του underground;
Στο φρέσκο πράμα που έβγαλαν προσφάτως στον πάγκο για να μας τρατάρουν εντείνεται ακόμα περισσότερο η παραπάνω απορία.  Στο "Wheel of Illusion" ακούςτο "meat and potatoes" (ελληνιστί κοτόπουλο με ρύζι) 70’s rock μεσύγχρονα στοιχεία των The Quill διότι δε μπορείς να διδάξεις νέα κόλπα (ούτε καν κολπάκια) σε ένα γέρικο σκυλί.
Ωστόσο μόνο γέροι δεν ακούγονται οι Σουηδοί. Μονολιθικοί ναι με τη σαμπαθική headstone να κρέμεται από ποντικοφαγωμένο σκοινί κινδυνεύοντας  να πέσει στο σβέρκο σου ανά πάσα ώρα και στιγμή. Έχουν μια κάψα για τους Μπερμπιγχαμιανούς της Ozzy περιόδου παρατηρώντας το σετραγούδια όπως το "Mass Confusion" και τη σειρήνα του πολέμου (για ποια πολεμοχαρή γουρούνια χτυπάει άραγε;;) ως τον τρόπο που έχει αποδοθεί η ψυχεδελίζουσα μουντή ατμόσφαιρα και γραφτεί η μουσική, τα φωνητικά, τα πάντα όλα.
Οι ίδιοι ποτέ δεν είχαν πρόβλημα να το παραδεχθούν. Ωστόσο δέξου τους ως απλούς κλώνους των Black Sabbath και έχεις πέσει σε παγίδα. Το λιγότερο τους αδικείς.
Προσπαθούσαν πάντα να προσδιορίσουν τη μουσική τους με βάση τις ρίζες στις οποίες έχουν γαλουχηθεί, εκεί πίσω στα 70’s, εντούτοις δε σταμάτησαν ποτέ να τολμάνε τη προσθήκη νέων ήχων και επιρροών. Για τοn 11oτους δίσκο η έκπληξη ακούει στο βρετανικό NWOBHM (!!!) των πρώτων ημερών. Δε βάζουν στοπ εδώ λες και τα φαντάσματα του rock παρελθόντος συνωστίζονται και ανταγωνίζονται για χώρο και αναγνώριση στασχεδόν 45 λεπτά. Με τα vintage πλήκτρα κάνουν ένα τι πιο «γευστικό» τον ήχο. Άλλοι θα πουν πως με «μπαγιάτικα» και χιλιοχρησιμοποιημένα υλικά μπορείς να δώσεις φρεσκάδα; Κι όμως από το Wheel of Illusion δε θα αφαιρούσα τίποτα, ίσως τη…γκαντεμιά τους για να ακουστούν παραέξω.
«Γνωρίζουμε τι χρειάζεται για να κυκλοφορήσουμε κάτι ωραίο ύστερα από τόσους δίσκους» έρχεται να επιβεβαιώσει το μπάσο των Quill, ο Roger Nilsson ο οποίος την εμπειρία του την έχει προσφέρει και σε γνωστά ονόματα του χώρου (Firebird και κυρίως Spiritual Beggars). Πάντα η ομαδική δουλειάήταν το κλειδί στη συνέπεια των Quill συμπληρώνει ο Nilsson και όταν είσαι μέλος ενός σχήματος για σχεδόν 25 χρονάκια, μια παραπάνω γνώμη δικαιωματικά την έχεις.
Για τους τύπους από το σουηδικό Mönsterås το μυστικό είναι η δουλειά που γίνεται στις πρόβεςκαι εκεί συλλέγονται οι ιδέες για το εκάστοτε άλμπουμ. Μια μπάντα που λειτουργεί έτσι στο προβάδικοκαι έχει το βλέμμα της στραμμένο προς τα πειραματικά 70’s δε θα παρέλειπε κάθε είδους τζαμαρίσματοςπου έρχεται να φέρει στην επιφάνεια την ατμόσφαιρα συνθέσεων όπως φερ’ ειπείν το ανατολίτικο με την Hawkwind αχλή "Hawks & Sounds". Παρότι το κουαρτέτο λειτουργεί σα καλοκουρδισμένο ρολόι και όλα κατά τη διάρκεια του "Wheel of Illusion" έχουν το σκοπό τους, δε θα μπορέσεις να μη διακρίνεις ένα jamming αυθορμητισμό.
Δε θα έλειπαν και οι πιασάρικες στιγμές όπως το  «Elephant Head» που σου μένει στο μυαλό όπως το μνημονικό ενός ελέφαντα. Μπήκε στο άλμπουμ από το παράθυρο αφού γράφτηκε λίγο πριν ξεκινήσουν να ηχογραφούν.
Η επιστροφή του βασικού τραγουδιστή τους Magnus Ekwall το 2017, έχει βάλει σε σωστές ράγες το συγκρότημα με τις φωνητικές τους δυνατότητες που δε κερδίζουν πόντους σε πρωτοτυπία αλλά έχουν αυτό το κάτι για να σου κρατήσουν ζωντανό το ενδιαφέρον. Εύκολα συμπεραίνεται το τελευταίο ψάχνοντάς τους λίγο παραπάνω και πέφτοντας πάνω στα δύο τελευταία «παιδιά» τους (Born from Fire, Earthrise).
Το "Wheel of Ilussion" αποδεικνύεται ο άξιος συνεχιστής τους. Οι ίδιοι λένε πως δημιούργησαν ένα δίσκο που ψάχνεται πολύ σε θέματα ενδοσκόπησης, ψυχικής δύναμης και της αινιγματικής φύσης της πραγματικότητας!! Εγώ πάλι ως απλός ροκάς θα το αφουγκραστώ για πολλοστή φορά είτε προσεκτικά είτε το αντίθετο διότι δουλεύει σωστά όπως και να το αντιμετωπίσεις.

Γιώργος Γράντης