Προσεγγιστικά κάπως έτσι λειτούργησε ο Slash – περί αυτού ο λόγος – στις νέες του περιπέτειες έξω από τους Guns & Roses. Έτσι μας παρέδωσε το τελικό αποτέλεσμα που δεν επιβεβαιώνει τον όρο «όργιο» μόνο ηχητικά. Αν διαβάσεις ποιες κυρίες και ποιοι τζέντλεμεν έκαναν πασαρέλα έμπροσθεν του μικροφώνου, το vertigo δε το γλυτώνεις.
Να ξεκινήσω από το πρώτο singleτου "Orgy of the Damned". Στο "Killin’ Floor" θα πετύχεις τον Brian Johnson σε μια όχι τόσο συνηθισμένη ερμηνεία για το ύφος του. Σχεδόν δεν τον αναγνωρίζεις. Δεν έφτανε αυτό αλλά κατά πόδας τον ακολουθεί ο Steven Tyler στη… φυσαρμόνικα!!! Έπιασα τον εαυτό μου κατά τη διάρκεια της ακρόασης να σαγηνεύεται από τις συμμετοχές παρά τις επιλογές των κομματιών του Slash που δε νομίζω πως δυσκολεύτηκε ιδιαίτερα να καταλήξει στις έντεκα διασκευές συν ένα δικό του ορχηστρικό (Metal Chestnut). Έπιασε λοιπόν και άνοιξε ένα παγωμένο μπυράκι, άραξε στην υπερλούξ καναπεδάρα του και έριξε μια δυο νοερές βόλτεςστο ποιες μελωδίες τον συνόδευαν στα μεθύσια του, στις προσωπικές του στιγμές, στις στιγμές χαλάρωσης κατά τη διάρκεια ή και μετά από τις ξεθεωτικές περιοδείες που χάνονται στο μέτρημα.
Σημείωσε μια προσωπική λίστα δίχως όμως να βγει ούτε δευτερόλεπτο από την comfortzone του, ένα fact που δε σημαίνει πως θα ακούσουμε κάτι βεβιασμένο και πρόχειρο. Ούτε για αστείο μη σου μπει αυτή η ιδέα. Περί συναισθηματικών ανέσεων επίσης ο Slash απέφυγε «χθόνιες» σκέψεις περί πειραματισμού και πρωτοπορίας. Απαπα, μακριά από αυτά τα αμαρτωλά.
Στο "Orgy…” έχουμε να κάνουμε με μια εντεκάδα από τις επιρροές των επιρροών με τις οποίες φαίνεται να ενηλικιώθηκε ο ήρωας με το ημίψηλο. Ολοταχώς πίσω στις ρίζες, ο ορισμός και στην απλούστερη μορφή τους.
Παρολ’ αυτά μη περιμένεις να σου λερώσει τα ηχεία η «βρωμιά» που χαρακτήριζε τον ήχο παικτών όπως ο  Lightning Hopkins, ο Howlin’ Wolf, o Willie Dixon ή του κύριου που όπως λέει ο θρύλος πούλησε τη ψυχή του στον εξαποδώ για τα μπλουζ.
Κακά τα ψέματα ο ήχος στο "Orgy…" είναι καλογυαλισμένος σε σημείο λοξοκοιτάσματος από τον κάθε ακροατή που έχει ακούσει μια στάλα από «παλιατζούρα» κάποια στιγμή στη ζωή του. Αλήθεια είναι ότι αυτά τα blues άσματα διψάνε σαν σκυλιά Αύγουστο μήνα για μια όχι τόσο εγκρατή προσέγγιση. Ευκαιρία για επιστροφή στα λαρύγγια που επιλέχθηκαν και ισορροπούν με το μπριο και τη διάθεσή τους το παραπάνω θεματάκι που «ταλαιπωρεί» το δίσκο. Όλοι τους καταξιωμένοι χωρίς να έχουν να αποδείξουν απολύτως τίποτα, κάνουν τη δουλειά τους δίχως την παραμικρή όρεξη να κλέψουν την παράσταση.
Τι να πεις για τους Paul Rodgers, Billy Gibbons ή για τη μέγιστη Beth Hart; Στην απέναντι πλευρά τα "young guns" (Gary Clark Jr., Dorothy, Chris Stapleton, Tash Neal, Demi Lovato) «πυροβολούν» αδιακρίτως. Βγάζουν γούστα όλοι τους και αυτό φαίνεται.
Ειλικρινά μόνο ο Iggy Pop μου φάνηκε έξω από τα νερά του αν και πέτυχε να δώσει μια απόκοσμη ατμόσφαιρα στο "Awful Dream". Πριν από καμιά εικοσαετία ένας κιθαρίστας της εμβέλειας του Slash θα σόκαρε τον κόσμο αν έφερνε μια pop star σα τη Demi Lovato για να τραγουδήσει το funkέπος που φέρει στο όνομα "Papa was a Rolling Stone". Εντούτοις δε περίμενα να παραδώσει τέτοια ερμηνεία που παίζει σοβαρά να κάνει πολλούς rockersνα τη συμπαθήσουν ακόμα περισσότερο μετά και την πρόσληψη που είχε κάνει στη Nita Strauss για leadκιθαρίστρια στη περυσινή περιοδεία.
Πίσω στο Slash και το φετινό 6^ο προσωπικό του άλμπουμ σαν ιδέα γυροφέρνει το πρώτο προσωπικό του εγχείρημα (πέρα από τους Snakepit) μόνο που εδώ τον έχουμε να κάνει ένα διάλλειμα από τα συνθετικά καθήκοντα. Με τη νέα δισκογραφική απόπειρα γεμίζει μπαταρίες μεν, προσφέροντας γνώση με σύγχρονες μεθόδουςδε. Ο Slash είναι ο cool θείος που η νεολαία κάθεται γύρω του με χαρά χωρίς να τον περνάει για boomer.
Συστήνει μουσικές που κινδυνεύουν ακόμα και από τον ίδιο τον πατέρα χρόνο να διαγραφούν. Τουτέστιν win/winη κατάσταση. Αγναντεύοντας το έξοχα παραστατικό εξώφυλλο η επιθυμία σου φουντώνει να αποτελέσεις μέρος του, ιδρώνοντας ανάμεσα στους «κολασμένους» σε ένα rock όργιο ήχων και θορύβων όπως τις παλιές καλές εποχές. 

Γιώργος Γράντης