Υπάρχει άφθονη ένταση, δεξιοτεχνία  και μια πλειάδα από ευφάνταστες  μελωδίες με πολλά κλασικότροπα riff της δεκαετίας του '70.
Πρόκειται για ένα super group που αποτελείται από τους βετεράνους Glenn Hughes (μπάσο, φωνητικά), Joe Bonamassa (κιθάρα), Derek Sherinian (πλήκτρα) και στα τύμπανα ο Jason Bonham. Αλλά υπάρχει ένα πέμπτο, λιγότερο προφανές, συστατικό στο επιτυχημένο αποτέλεσμα, στον bluesy ήχο του δίσκου, ο παραγωγός Kevin Shirley.
Ο Shirley ήταν ένα σημαντικό και ουσιαστικό στοιχείο στη δημιουργία των τεσσάρων προηγούμενων άλμπουμ αυτού του συγκροτήματος. Επιστρέφει σε αυτή την καρέκλα για αυτήν την πέμπτη δημιουργία, η οποία διατηρεί σταθερή την μουσικότατη προσέγγιση της ομάδας, ενώ παράλληλα προσφέρει ένα μείγμα που εστιάζει, γενικά, εξίσο, σε κάθε ταλαντούχο μέλος.
Λίγα πράγματα έχουν αλλάξει στη μουσική κατεύθυνση του κουαρτέτου στο "V" (φτάνοντας επτά χρόνια και μια πανδημία μετά το ομώνυμο με τον τίτλο BCCC lV). Ο χρόνος που εξοικονομήθηκε για τον τίτλο της προσπάθειας ξοδεύτηκε για τη δημιουργία αυθεντικού υλικού.
Το φάσμα των "Led Zeppelin συναντά τους  Deep Purple" είναι πάντοτε παρόν, ενισχυμένο από τα ονόματα και την συνεισφορά των Bonham και Hughes. Αλλά είναι πιο ξεκάθαρο στις "βόμβες" που βασίζονται σε riff, όπως το "Love and Faith" και η ιδιαίτερη προώθηση  του "Letting Go". Ωστόσο, αυτό είναι μόνο μέρος της εξίσωσης.
Ρίξτε λίγο Soundgarden (ο αείμνηστος Chris Cornell ακουγόταν αρκετές φορές  σαν τον Hughes), μια "πρέζα" από το σκοτεινό μπλουζ ροκ των Gov’t Mule και αρκετό prog και  ξεπερνάτε τα όρια της μπάντας στο παρελθόν απλώς συνενώνοντας τις μουσικές τους επιρροές.
Το άλμπουμ ανοίγει με το "Enlighten", με ντραμς σε σχήμα Led Zeppelin και ένα riff stop-start.
Ο Glenn Hughes προσφέρει μια ψυχαγωγική και συγκρατημένη φωνητική απόδοση, που συμπληρώνεται από το σόλο κιθάρας του Joe Bonamassa. Το κομμάτι έχει ένα υπέροχο ρεφρέν και ένα πιασάρικο riff, που τελειώνει με ένα άγγιγμα οργάνου Hammond.
Το funk στοιχείο που συναντάμε  στο "Stay Free" (το οποίο περιλαμβάνει δύο γυναίκες τραγουδίστριες που προσθέτουν αποχρώσεις ψυχής) και ένα πιασάρικο ρεφρέν προετοιμασμένο για να τραγουδούν όλοι  κατά τη διάρκεια της συναυλίας, φέρνει μια διαφορετική κλίση στην επίμονη, σχεδόν αδιάκοπη επίθεση των μουσικών. Ως ο μοναδικός κιθαρίστας, ο Bonamassa κεντάει εντυπωσιακά, όπως στο σφύζον, Zep-ish "You're Not Alone" και ακούγεται σαν τον Jimmy Page με  άνεση. Το πρώτο τους single , που το λάτρεψα από το πρώτο άκουσμα,  συνδυάζει τον Steve Wonder με τους Zeppelin με συναρπαστικές συγχορδίες και ένα πλούσιο φωνητικό ρεφρέν με σε στυλ γκόσπελ.
Το βαρβάτο  σόλο του Bonamassa στρέφεται απροσδόκητα σε μια διαστημική περιοχή, ενώ τα "γεμάτα" μπάσα του Hughes και το ογκώδες τυμπάνισμα του Bonham δίνουν στο κομμάτι μια εντυπωσιακή αίσθηση.
Ο ντράμερ Jason Bonham φέρεται να είπε ότι το συγκρότημα δεν είχε συγκεκριμένες ιδέες όταν συναντήθηκαν ξανά, αλλά δούλεψαν οργανικά. Και το "V" είναι πολύ αυτού του είδους άλμπουμ, καθώς είναι ένα έργο με riff και groove που δουλεύει σκληρά για να συλλάβει τη συλλογική σπίθα μέσα σε ονειρικά, εκλεκτικά λυρικά τοπία.
Υπάρχει μια ικανοποιητική ρετρό αίσθηση στο έργο στο σύνολό του, σαν να αγγίζουν υποσυνείδητα τα προηγούμενα  αριστουργήαμτα των Zeppelin και Purple, δίνοντας στον Joe Bonamassa όλο το χώρο που χρειάζεται για να χρωματίσει τον καμβά της μπάντας με μια ταπετσαρία από riffs και τόνους.
Όλα είναι εντυπωσιακά δεμένα μεταξύ τους με τα παθιασμένα φωνητικά του Glenn Hughes και τις βαρβάτες μπασογραμμές, τα πολυεπίπεδα πλήκτρα και το γήινο B3 του Derek Sherinian συνεπικουρούμενοι από τον βομβιστικό ήχο του Jason Bonham.
Από πολλές απόψεις, το "V" είναι μια επαναδιατύπωση της ικανότητας του συγκροτήματος να ενημερώσει το ροκ πρότυπο των αρχών της δεκαετίας του '70 σε ένα σύγχρονο καλούπι μεταξύ των γενεών.
Το πετυχαίνουν μέσω των riff Zeppelin, Purple και ακόμη και του Angus Young, αφήνοντας αρκετό χώρο για να ενσωματωθεί η funky αίσθηση του Hughes και η ικανότητά του να βρίσκει συναισθηματική ουσία ακόμα και στις πιο χαμηλές γραμμές.
Ειδικότερα και συγκεκριμένα, στα καλύτερά τους, οι Black Country Communion παρουσιάζουν τα δημιουργήματα τους με πιασάρικα ξεσηκωτικά "άγκιστρα", όπως στο δεύτερο single "Enlighten", στο οποίο ένας συνδυασμός από τα κιθαριστικά ριφς με "πυρόλιθο" και τα εκπληκτικά φωνητικά του Hughes αναζητά μια αίσθηση μεγαλείου.
Ένα από τα αγαπημένα μου, το "Stay Free", είναι το πιο funky κομμάτι που έχουν  κάνει ποτέ οι Black Country Communion. Θυμίζει το "Trampled Under Foot" των Led Zeppelin, με τον ήχο του ηλεκτρικού πληκτρολογίου και τις βαριές συγχορδίες. Το ρεφρέν είναι ροκ και το τραγούδι έχει ένα φανταστικό groove τελείωμα.
Το "Red Sun" ανακάμπτει από ένα λυσσασμένο εναρκτήριο riff και ένα πολύ οικείο λυρικό άνοιγμα ("On my way to Avalon" και μας καθηλώνει)!
Ένα εντυπωσιακό riff σε στυλ Zeppelin και μια εντυπωσιακή ερμηνεία του Hughes καταλήγουν τελικά σε ένα υπέροχο  άσμα. Τα φωνητικά και τα riff αλληλεπιδρούν όμορφα, δημιουργώντας μια δυναμική διάταξη. Το σόλο της κιθάρας εδώ μου θυμίζει τον τόνο του Jimmy Page από το άλμπουμ "Presence" των Led Zeppelin
Είναι το τέλειο παράδειγμα της ικανότητας του Hughes να υφαίνει άπιαστους ποιητικούς στίχους, δίνοντας στη μουσική μια αιθέρια αίσθηση, όπως περιγράφει στους στίχους: "Drawn to the skyline, Into the maze, Lost in the harmony" και "I see the bluebird fall"...
Το "Restless" είναι ένα άλλο χαρακτηριστικό τραγούδι που μου αρέσει ιδιαίτερα. Η bluesy αίσθηση μας επιτρέπει να αναπνεύσουμε, καθώς ο Hughes μας παρασύρει σε ένα "restless" "αποπνικτικό" groove με ένα διαισθητικό φωνητικό αμάλγαμα. Το τραγούδι  παρέχει στον Hughes την δυνατότητα για την  φωνητική απόδοση στο άλμπουμ και θα μπορούσε ακόμη και να ήταν το ομώνυμο κομμάτι για τον δίσκο. Ξεκινά με μια αργή εισαγωγή μπλουζ, με απαλό ήχο πλήκτρων  και εγκάρδιο σόλο κιθάρας. Εξελίσσεται σε μια δυνατή power μπαλάντα με ένα φανταστικό σόλο κιθάρας προς το τέλος. Άλλο ένα ξεχωριστό κομμάτι στο άλμπουμ που θυμίζει τον θρυλικό Gary Moore και τις blues καταβολές του...
Το "Letting Go" που επηρεάστηκε από τους AC/DC είναι ένα καλό παράδειγμα του τρόπου με τον οποίο η έντονη φωνητική παρουσία του Hughes και το σόλο του Bonamassa έχουν ως αποτέλεσμα το κομμάτι να διαθέτει ένα hard rock riff με ένα υπέροχο ρεφρέν. Είναι ένα σταθερό ροκ τραγούδι που σε καθηλώνει  με επαναλαμβανόμενα μουσικά μοτίβα ενώ το "Skyway" που ακολουθεί ξεκινά με  μια εισαγωγή οργάνων ύφους Purple με πανέμορφα  αιθέρια στοιχεία και άλλο ένα πιασάρικο ρεφρέν. Το τραγούδι διαθέτει συγκρατημένα φωνητικά και ένα χαλαρό σόλο, καθιστώντας το ένα υπέροχο ροκ τραγούδι μεσαίου ρυθμού.
"You’re Not Alone", ονομάζεται η επόμενη σύνθεση, με αυτό το κομμάτι να έχει ένα ιδιαίτερο  riff και μια funky offbeat αίσθηση. Οι πνευματικοί τόνοι στους στίχους προσθέτουν βάθος ενώ το τραγούδι διαθέτει πολλά πλήκτρα και ένα βαρύ σόλο προς το τέλος.
Το "Love and Faith" ξεκινά με ανθεμικά πλήκτρα και ένα ξεκάθαρο riff Zeppelin. Ο Joe Bonamassa παίρνει τα κύρια φωνητικά, ενώ ο Glenn Hughes προσθέτει φωνητικές αρμονίες.
Το κομμάτι τελειώνει με έναν αιθέριο ήχο πλήκτρων που θυμίζει το "Thank You" των Led Zeppelin.
Το "Too Far Gone" είναι ένα γρήγορο rocker με πληκτρολόγια στο βάθος. Το riff έχει μια αίσθηση που μοιάζει με AC/DC και ο Glenn Hughes προσφέρει μια επική φωνητική απόδοση.
Το άλμπουμ κλείνει με το "The Open Road", ένα funky rock κομμάτι που μετατρέπεται απίστευτα με ένα ξέφρενο  σόλο του Joe Bonamassa. Το παίξιμό του σε αυτό το κομμάτι θυμίζει  τον Paul Kossoff στο "Mr. Big", δημιουργώντας ένα συγκινητικό φόρο τιμής στον θρυλικό κιθαρίστα.
Στη συνέχεια, το τραγούδι επιστρέφει στο funky rock riff από την αρχή, ολοκληρώνοντας τον κύκλο του άλμπουμ.
Συγχαρητήρια αξίζουν στον Shirley, του οποίου η ηχητική επίβλεψη παρέχει τον "οδικό χάρτη" για αυτούς τους τύπους να χαλαρώσουν και να εκραγούν σαν επαγγελματίες που είναι.
Το "V" των Black Country Communion είναι ένα φανταστικό άλμπουμ που αναδεικνύει την ικανότητα της μπάντας να συνδυάζει επιρροές διατηρώντας τον μοναδικό ήχο της. Οι μουσικοί επιδεικνύουν αξιοσημείωτη ευρηματικότητα, επιτρέποντας στη δύναμη των τραγουδιών να λάμψει τόσο μουσικά όσο και στιχουργικά. Αυτό το άλμπουμ είναι απαραίτητο για τους θαυμαστές του συγκροτήματος και όποιον εκτιμά την καλοφτιαγμένη ροκ μουσική. Είναι ο δίσκος  η σταθερή υπενθύμιση μιας μεγάλης μπάντας που παραμένει ένας σταθερός  αγωγός μεταξύ του παρελθόντος και του παρόντος της κλασικής ροκ.
Το λατρεύω από την πρώτη νότα έως την τελευταία!!!

Νότης "V" Γκιλλανίδης