17/10/2024
Οι Deep Purple ανακαλύπτουν ξανά τον σκοπό τους για το αναζωογονητικό "=1"!!! Αλλά δεν είναι ένα συγκρότημα που ζει με δόξες του παρελθόντος. Είναι Deep Purple του 2024, όχι του 1968 ή ακόμα και το 2020 όταν το "Whoosh!" κυκλοφόρησε. Αντίθετα, είναι αυτή η δαρβινική ιδέα της εξέλιξης που χρωματίζει ιδιαίτερα τον δίσκο αυτόν.
Αλλάζεις, προσαρμόζεσαι και τα πράγματα έρχονται και φεύγουν — αλλά οι καλύτεροι και ισχυρότεροι επιβιώνουν.
Το "=1" όταν τα προσθέτετε όλα καταφθάνει το καλύτερο άλμπουμ των Deep Purple εδώ και πολύ καιρό.
Από τότε που υπέγραψαν με νέα δισκογραφική συμφωνία πριν από 11 χρόνια, οι Deep Purple έχουν βρει νέα ζωή σε μια καριέρα που φαινόταν να έχει φτάσει στο τέλος του αιώνα. Η κίνηση συνέπεσε με την άριστη σχέση του συγκροτήματος με τον βετεράνο παραγωγό του κλασικότροπου ροκ Bob Ezrin ο οποίος ήταν παραγωγός των πέντε τελευταίων άλμπουμ του συγκροτήματος, συμπεριλαμβανομένου του 2020, του "Whoosh!" και "=1", το 23ο LP μιας σειράς έξι δεκαετιών που περιλαμβάνει πλέον πάνω από δώδεκα μέλη στις τάξεις του.
Η κλασική σύνθεση του συγκροτήματος Mark II - αυτή που έφτιαξε το "Machine Head" του 1972 και περιελάμβανε τον τραγουδιστή Ian Gillan, τον κιθαρίστα Ritchie Blackmore, τον μπασίστα Roger Glover, τον πληκτρά αείμνηστο Jon Lord και τον ντράμερ Ian Paice - είναι κατά τα τρία πέμπτα πίσω για το "=1", ως ανανεωμένοι Deep Purple… η μπάντα που κοιτάζει το μέλλον με το ένα πόδι (τουλάχιστον) γερά φυτεμένο στο παρελθόν του.
Οι Deep Purple έχουν πει ότι ο τίτλος του άλμπουμ μεταφράζεται ως "Όλα ίσον ένα". Και ενώ η ιδέα ενός ενοποιημένου κόσμου είναι αξιοθαύμαστα αισιόδοξη, έχει ελάχιστη σχέση με τα 13 τραγούδια του "=1". Αυτό το συγκρότημα δεν ήταν ποτέ εννοιολογικό και σπάνια έχει γίνει πολύ βαρύ στη σκέψη του. Τραγούδια όπως το εναρκτήριο "Show Me", το "Portable Door" της δεκαετίας του '70 και το "Lazy Sod", ένα τρελό μπλουζ, δεν αποκαλύπτουν καμία άλλη προσποίηση από το να συνεχίζουν τον για δεκαετίες ρόλο τους ως πρεσβευτές της κλασικότροπης ροκ.
Το εναρκτήριο κομμάτι του άλμπουμ είναι: "Show Me" που μόλις το άκουσα, σκέφτηκα: "μεγάλε, εδώ είμαστε, χαλάρωσε! ". Ακούγεται σαν Deep Purple!
Ειδικότερα, δεν είναι απλώς κάποιες παλιές ομίχλες που κάνουν τις κινήσεις για να βγάλουν γρήγορα χρήματα, αλλά είναι σαν ένα συγκρότημα που απολαμβάνει να φτιάχνει και να μοιράζεται νέα μουσική. (Γι' αυτό το σχόλιό μου για τους όλους εμάς τους "παλιακούς rockers" παραπάνω είναι ιδιαίτερα σχετικό). Καθώς άκουγα το άλμπουμ, έγινα πιο χαλαρός και συνειδητοποίησα ότι ανησυχούσα ότι, κατά κάποιο τρόπο, θα άφηναν την μπάλα στην "εξέδρα". Δεν το έκαναν. Για παράδειγμα, τη στιγμή που έφτασα να ακούσω την κομματάρα, το "Sharp Shooter", είχα ξεχάσει τις ανησυχίες μου και απλώς απολάμβανα τη δουλειά της κιθάρας του Simon McBride, την πραγματικά ενδιαφέρουσα ενότητα που περιλάμβανε μετά τους δύο πρώτους στίχους/ ρεφρέν και μετά το φοβερό σόλο πλήκτρων από τον Don Airey ακολουθούμενο από ένα εξίσου φοβερό σόλο κιθάρας από τον Simon.
Μουσικά, οι Deep Purple ωθούν μια επιθετικότητα που συναγωνίζεται τους σύγχρονους στον τομέα τους. Ο Airey και ο McBride αποτίουν φόρο τιμής στους προκατόχους τους, αλλά ποτέ δεν βυθίζονται στη νοσταλγία (δείτε την αλληλεπίδραση πληκτρων και κιθάρας στο "A Bit on the Side" και το "Sharp Shooter").
Ο 78χρονος Gillan δεν μπορεί να χτυπήσει αυτές τις περίφημες ψηλές νότες αυτές τις μέρες, αλλά εκφράζει τις γραμμές του με ένα κατάλληλο κλείσιμο του ματιού & σίγουρα δεν μπορεί να τραγουδήσει το ίδιο όπως έκανε, αλλά το νέο στυλ του ταιριάζει.
Αυτά ισχύουν ακόμη περισσότερο για το λαμπρό "Bit On The Side". Όχι μόνο ο σχετικά νεοφερμένος Simon McBride "ζωγραφίζει" απόλυτα στη βασική μελωδία, αλλά ο παλιός/καλός/αυθεντικός ήχος των Deep Purple είναι παρών και σωστός.
Με αυτόν τον τρόπο, συνδυάζουν κιθάρα, όργανο και πλήκτρα καλύτερα από οποιοδήποτε άλλο συγκρότημα.
Η ψυχή καλείται και βρίσκουν έναν κλασικό ήχο στο "Portable Door". Οι στίχοι δεν είναι ποτέ λιγότερο από έξυπνοι παντού, αλλά ειδικά εδώ. Και καθώς τόσο ο McBride όσο και ο Don Airey απολαμβάνουν τον εαυτό τους εδώ, μπορείτε δικαιολογημένα να σκεφτείτε ότι το "= 1" ακούγεται σαν ένας ευρηματικός δίσκος.
Το "Old Fangled Thing" σφύζει από ενέργεια, γυρίζει πίσω τα χρόνια και ακούγεται νοσταλγικά, και αν το "If I Were You" επιβραδύνει τον ρυθμό με ένα άγγιγμα, τότε υπάρχει ακόμα έμπνευση μέσα σε αυτό.
Αν και το "=1" λέει λίγο στο πίσω μισό, το άλμπουμ προωθεί μια αναγέννηση καριέρας για τους Deep Purple.
Το "I'm Saying Nothin" αυλακώνει καίρια το βινύλιο και ρίχνει φως στο γεγονός ότι τίποτα εδώ δεν χάνεται και όλες οι συνθέσεις είναι μοναδικές.
Το "Lazy Sod" - ένα άλλο από τα σινγκλ - είναι οι Deep Purple που γυρίζουν πολύ σκόπιμα τα χρόνια πίσω και ο Airey (ο οποίος είναι σε εκπληκτική φόρμα σε όλη τη διάρκεια του δίσκου) βρίσκεται ακριβώς στο επίκεντρο εδώ και το απολαμβάνει.
Αν από όπου κι αν κοιτάξετε, υπάρχει ένα αποκορύφωμα, τότε το "Now You're Talking" εξακολουθεί να είναι κορυφαίο. Υπάρχει μόνο ένα συγκρότημα που θα μπορούσε να έχει κάνει αυτό το τραγούδι (και κατά συνέπεια αυτό το άλμπουμ) καιο είναι οι μυθικοί Purple.
Το hard rock boogie συνεχίζει με σόλο κιθάρας που θα ταίριαζε σε οποιοδήποτε άλμπουμ των AC/DC στο "Now You're Talkin" και ο Gillan τα δίνει όλα στο έξοχο "Bleeding Obvious".
Το "No Money To Burn" έχει άφθονη την αίγλη από το προσωπικά υπεραγαπημένο "House of Blue Light" !!
Υπάρχει μία πανέμορφη ονειρική μπαλάντα (παραπέμπει στην συνεργασία με τον έλληνα συνθέτη Μιχ. Ρακιντζή, το "I'll Catch You", και τελειώνει με το "Bleeding Obvious" ένα από τα πιο περίπλοκα και περίτεχνα του δίσκου. Υπάρχουν υπαινιγμοί prog, αλλά μέχρι να ακουστείτο ρεφρέν, είναι ένα πολύ βρετανικό τραγούδια, και επιπλέον, είναι πολύ Deep Purple.
Μέρος του μυστικού της μπάντας για να ακούγεται συνεχώς τόσο υπέροχη, ένα μυστικό που μοιράζεται με τον Alice Cooper: ο εξαιρετικός παραγωγός Bob Ezrin, ένας άνθρωπος που έχει την ικανότητα φαινομενικά να αντλεί τα μέγιστα από τους καλλιτέχνες με τους οποίους συνεργάζεται καθώς έχει μια καθαρή παραγωγή που επιτρέπει σε όλα τα όργανα να αναπνέουν…
Οι θαυμαστές των παλιών ημερών των Deep Purple δεν χρειάζεται να φοβούνται ότι η νέα σύνθεση έχει αλλάξει πάρα πολύ κατεύθυνση.
Η παιχνιδιάρικη διάθεση που σημάδεψε προηγούμενα άλμπουμ όπως τα "Whoosh! " και "Infinite" και ακόμη και το εξώφυλλο του "Turning To Crime" είναι επίσης παρόντα σε αυτό το άλμπουμ, ωστόσο είναι ελαφρώς πιο βαρύ και στο σημείο που το συγκρότημα μεταφέρει το μήνυμά του με πιο σύντομα τραγούδια. Με τον Simon McBride οι Deep Purple μπαίνουν σε μια άλλη φάση και είμαι πολύ σίγουρος ότι η αποχώρηση δεν είναι στο μυαλό κανενός ακόμα, ειδικά όταν ακούς τον Ian Gillan να ακούγεται ακόμα μεστός στην ερμηνεία του και γεμάτος αυτοπεποίθηση.
Νότης "Bleeding Obvious" Γκιλλανίδης
Nέο άλμπουμ και τραγούδι για την σούπερ μπάντα των W.E.T. ...
Ο σπουδαίος δημιουργός και τραγουδιστής Russ Ballard επαναη...
Mε νέο τραγούδι επιστρέφουν οι Harem Scarem που τιτλοφορείτα...