Διανύουμε το 2024 και έρχεται ένα ακόμα «χτύπημα» από τον παρά λίγους μήνες 70αρη Γερμανό. Αυτή τη φορά οι συνθετικές ιδέες του Schenker καταφθάνουν από το παρελθόν και χεράκι χεράκι με μια αρμάδα από πασίγνωστους ερμηνευτές και όχι μόνο. Ο τίτλος του "My Years with UFO" έρχεται να ρίξει ένα φως στη θητεία του με μια από τις πιο heavy μπάντες των 70’s και με το όνομα που εκτόξευσε τον ίδιο στα rock αστέρια.
Με τους UFO o "Blonder Bomber" (προσωνύμιο που του κόλλησαν οι Mogg και Way στα πρώτα χρόνια μαζί του για ευνόητους λόγους) θα μείνει στην ιστορία ως ένας απόλυτα ταλαντούχος αλλά και ασυμβίβαστος axeman. Είχε όμορφες στιγμές όταν πορεύθηκε σα solo καλλιτέχνης με τους MSG, όμως με τους UFO μεγαλούργησε.
Ασυμβίβαστος είναι και ο χρόνος και δεν έχει χαριστεί σε κανέναν. Τα πενήντα χρόνια από τη σύσταση του γκρουπ πέρασαν νεράκι κι έτσι ο Schenker βρίσκεται εδώ για να γιορτάσει μισό αιώνα UFO με μια εντεκάδα τραγουδιών και μια συστάδα καλεσμένων που κόβουν την ανάσα. Μέχρι και το σχήμα που συνοδεύει τους επίτιμους καλεσμένους σε κολλάει στον τοίχο. Brian Tichy (Ozzy, Whitesnake), πίσω από τα drums, Brian Sparks (UFO, Dokken) στο μπάσο και ο γνωστός σε όλους τους Έλληνες κυρίως από τη θητεία του με τους Dream Theater, Derek Sherinian στα πλήκτρα.
Η αληθινή παραζάλη έρχεται στη συνέχεια όταν ακούς το δίσκο και αναγνωρίζεις μεταξύ άλλων τα λαρύγγια ενός Billy Byford, ενός Dee Snider ή ακόμα και του Axl Rose. Ο τελευταίος με βάση τα λόγια του Schenker ερμήνευσε τρεις συνθέσεις για πιθανή χρήση κατά την στουντιακή του παρουσία,  καταλήγοντας στο "Love to Love".
Πολλά τα πετυχημένα δίδυμα καλεσμένων ξεχωρίζοντας δύο. Μόλις στο δεύτερο τραγούδι βρίσκεις τον εαυτό να κουνιέται με το "Only You Can Rock Me" υπό τη φωνητική «καθοδήγηση» του Joey Tempest (Europe) που σε σημεία με έβαζε να ψάχνω αν στο ίδιο κομμάτι τραγουδάει μαζί του ο Ian Gillan. Δεν έπεσα πολύ μακριά αν και ο Roger Glover που συμμετέχει επίσης σε αυτό το hard rock δυναμίτη, παίζει το γνωστό του τετράχορδο. Το έτερο δίδυμο που με ικανοποίησε στο απόλυτο είναι ο Slash με τον Erik Grönwall που έχει περάσει πετυχημένα από τους HEAT και στη συνέχεια από τους Skid Row για ένα δίσκο.
Έφεραν εις πέρας την υπόθεση που ονομάζεται «Mother Mary», δυο καλλιτέχνες που αρνούνται πεισματικά να ρίξουν  τον πήχη στη ποιότητα.
Το "This Kid’s" χαρακτηρίζεται από τη νεανική αλητεία της φωνής του Byford που έχουμε θαυμάσει άπειρες φορές με τους Saxon και το ίδιο κάνει σε πιο σκοτεινό τόνο ο Dee Snider με το "Natural Thing" όταν και ανοίγει το άλμπουμ. Ο Snider παρότι δε μου ταίριαζε φωνητικά, πάντα με χαροποιεί όταν τον ακούω να ερμηνεύει είτε μέσα σε κάποιο στούντιο είτε σε κάποιο συναυλιακό χώρο. Η επιλογή του Joe Lynn Turner στο γιατρουδίστικο σουξέ τους (Doctor Doctor)  μου φάνηκε κάπως προβλέψιμη και δε δίνει πολλά, αντιθέτως παίρνει, ένα feeling που ένιωθα όταν ήρθε η σειρά του "Rock Bottom" του ενός τόνου κάτω με τον Kai Hansen στον ερμηνευτικό ρόλο. Αφαιρούν μέρος της σπιρτάδας και δε μπορούν να ξεπεράσουν το ύψος των αυθεντικών, όχι ότι είναι κάποιος αυτοσκοπός, το αντίθετο μάλιστα. Σε οδηγούν με ταχύτητα στη μία και μοναδική απόφαση: Να πιάσεις για πρώτη ή και για πολλοστή φορά τους δίσκους των UFO και να τους ξεκοκκαλίσεις. Να εκτιμήσεις ολοκληρωτικά τη φωνή του Phil Mogg επίσης.  
Φερειπείν σε heavy metal (ναι!!) έπη όπως το "Lights Out" δε χρειάζεσαι να καταβάλλεις ιδιαίτερο κόπο και το ίδιο κάνει με την άψογη performance του ο Jeff Scott Soto που με σιγουριά θυμήθηκε τις hard & heavy εποχές του με το Malmsteen και τον Axel Rudi Pell. Αναφέραμε προηγουμένως τον Axl Rose και το "Love to Love". Το προσεγγίζει με μια τρυφερότητα. Σε αυτό βοηθάνε τα έγχορδα και τα "November Rain" vibes που με ταξίδεψαν στον βροχερό γαμήλιο γλέντι του γνωστότερου ίσως βιντεοκλίπ των Guns & Roses.
Τότε όμως ο αεικίνητος φροντμαν είχε και φωνή. Στο 2024 νιώθω ότι δε μπορεί να παραδώσει ένα ικανοποιητικό αποτέλεσμα για να το θέσω όσο πιο ευγενικά γίνεται. Το αποτέλεσμα στο "Love to Love" παραμένει ευφορικά επικό.  
Βρίσκομαι καταμεσής ενός rock πάρτυ, έτσι βλέπω το "My Years with UFO" το οποίο είναι επί της ουσίας η στουντιακή αναβίωση του "Strangers in the Night" με κάποιες λιγοστές παραλείψεις ("I'm a Loser", Out in the Street). Η χρωματική παλέτα του εξωφύλλου δεν αφήνει χώρο για αμφισβήτηση. Δύσκολο να αμφισβητήσεις και το μέγεθος όλου αυτού του αστεράτου cast που συγκέντρωσε ο Schenker.
Μαζί τους στο τέλος θα χορέψεις, θα τραγουδήσεις, θα χαμογελάσεις. Αυτό δεν είναι το rock εξάλλου;
 
Γιώργος Γράντης