Οφείλω όμως να παραδεχτώ και να ομολογήσω, ότι ένα από τα σημαντικότερα μουσικά γεγονότα του 2024, ήταν το τελευταίο και 14^ο κατά σειρά  album τους με τον διόλου τυχαίο τίτλο "Songs Of A Lost World’’.
Ναι, 16 ολόκληρα χρόνια μετά από το προηγούμενο τους "4:13 Dream’’ του 2008, μας παραδίδουν κυριολεκτικά ένα από τα άλμπουμ της χρονιάς, η οποία σε λίγες μέρες πλησιάζει στο τέλος της. Δεν είναι μόνο οι διθυραμβικές κριτικές, είναι και η θερμή ανταπόκριση του μουσικόφιλου κοινού, που τους έφερε σε υψηλές θέσεις στα charts πολλών ευρωπαικών χωρών, οδηγώντας το σε τεράστια  εμπορική επιτυχία, κάτι που είχε να συμβεί από το άλμπουμ "Wish’’ του 1992.
Και είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι η κυκλοφορία των Cure έρχεται να προστεθεί με τη σειρά της σε μια λίστα και από άλλες κυκλοφορίες από νέες δουλειές, από θρυλικές  μπάντες και καλλιτέχνες, οι οποίοι ακριβώς επέστρεψαν ύστερα από  πολυετή αποχή από το μουσικό γίγνεσθαι. Αναφέρουμε ενδεικτικά ονόματα όπως οι David Gilmour, Jack White, Rolling Stones, Pearl Jam, Smashing Pumpkins  ανάμεσα σε άλλους. Οι περισσότερες κριτικές , μάλιστα, το θεωρούν το καλύτερό τους άλμπουμ από την εποχή του περίφημου "Disintegration’’ του 1988. Και για να είμαστε ειλικρινείς, έχουν σε μεγάλο μέρος δίκιο, με τη διαφορά ότι το παρών έχει πολύ "σκοτεινιά", δίχως το πασπάλισμα της παιχνιδιάρικής pop διάθεσης που διέκρινε το πρώτο. Και φυσικά ο κλασικός gothic μελαγχολικός ήχος των Cure είναι σχεδόν πανταχού παρών.
Και αν έχουμε κάποιους προβληματισμούς που προκύπτουν από γεγονός ότι η line up έχει υποστεί πολλές αλλαγές, και ιδιαιτέρως από τις αρχές του 2000 και έπειτα, καλό είναι να υπενθυμίζουμε το εξής: οι Cure ήταν, είναι και θα είναι ο Robert Smith. Όλα τα τραγούδια του άλμπουμ γράφτηκαν και αποτελούν σύνθεση καθαρά δική του.
Τα θέματα τα οποία πραγματεύονται τα τραγούδια, περιστρέφονται γύρω την απομόνωση, την μοναξιά, την απώλεια και τη συναίσθηση ότι το πέρασμα του χρόνου είναι αδυσώπητο και τίποτα δεν παραμένει ίδιο. Πέραν του  ότι η απαισιοδοξία και η μελαγχολία δεν είναι καθόλου ξένες προς τη μουσική των Cure, ας λάβουμε  υπόψιν σας το γεγονός, ότι τα τελευταία χρόνια ο Smith έχασε αγαπημένα του πρόσωπα, όπως η μητέρα, ό πατέρας και ο αδερφός του, προσθέστε και τη διάγνωση για καρκίνο του ‘O Donnel για να καταλάβετε και το ψυχολογικό υπόβαθρο.
Σαφέστατα τα παραπάνω επηρέασαν τον τόνο του άλμπουμ στο πιο ζοφερό. To ατελές αγαλμάτινο πρόσωπο, το οποίο κοσμεί το εξώφυλλο του άλμπουμ προσδίδει  περαιτέρω ένταση στο μυστηριακό κλίμα. 
Oκτώ τραγούδια συμπεριλαμβάνονται στη νέα συλλογή, αριθμός που ενδεχομένως να φαντάζει λίγος, όμως είναι τέτοια η ουσία, η ποιότητα και η μουσική τελειότητα αυτών, που κατορθώνουν να οδηγήσουν σε πλήρη ακουστική απόλαυση. Πέντε μάλιστα από αυτά είχαν ήδη ερμηνευθεί ζωντανά στην παγκόσμια περιοδεία τους Shows Of A Lost World το 2022-23, μια περιοδεία που από ότι φαίνεται προετοίμασε σοφά το έδαφος για την θριαμβευτική επιτυχία του άλμπουμ.
Ενδιαφέρον παρουσιάζει η line up, η οποία αποτελείται από τον μπασίστα Simon Gallup (μετά τον Smith, o παλαιότερος, καθώς μπήκε στην μπάντα το 1979), τον drummer Jason Cooper (εντάχθηκε το 1995 στην μπάντα), τον κημπορντίστα Roger O Donnel (επίσης παλιά καραβάνα, μαζί με τους Cure από το 1987) και τον Αμερικανό κιθαρίστα Reeves Gabrels (με πλούσιο βιογραφικό και μακροχρόνια συνεργασία με τον David Bowie).



Συμμετοχή επίσης έχει, χωρίς ωστόσο να αναφέρεται πουθενά το όνομά του, ο κιθαρίστας Perry Bamonte, o οποίος είχε αξιόλογη θητεία στη μπάντα από το 1990 έως το 2005.
Πηγαίνοντας στα τραγούδια, έχουμε ένα πολύ ξεκίνημα πλημμυρισμένο από string και synthesizers, το "Alone’’, στο οποίο ο Smith αρχίζει να τραγουδά, αφού έχουν περάσει 3μιση λεπτά (!!!), ενώ η διάρκειά του είναι 6:48. Σύμφωνα με τον μουσικοκριτικό του Guardian, Aλέξη Πετρίδη, "αποτελεί το ιδανικό τραγούδι για εκείνους τους fan, που προτιμούν εκείνη την πλευρά των Cure, που εκφράζει τη δυστυχία και την απελπισία’’.
Aμέσως μετά έχουμε τη συγκλονιστική ατμοσφαιρική   μπαλάντα "Nothing Is Forever’’, ένα τραγούδι με αργό μεν ρυθμό, αλλά σε καμιά περίπτωση βαρετό, και αυτό μεταξύ άλλων χάρη στην πανέμορφη εισαγωγή με πιάνο και την υπέροχη ερμηνεία του Smith. Oι στίχοι είναι αριστοτεχνικά γραμμένοι σε αυτό, όπως και σε όλα τα τραγούδια του άλμπουμ και αυτό είναι ένα από τα δυνατά του ατού.
Το ’’Fragile Thing’’ φέρνει έντονα στο νου τον παλιό ήχο του συγκροτήματος, όντας αξιοπρεπές και ενδιαφέρον, εξάλλου ολόκληρο το άλμπουμ είναι μια επιστροφή στα παλιά.
Οι ευχάριστες εκπλήξεις δεν σταματούν και το ’’Warsong’’  καθηλώνει τον ακροατή με τον καταθλιπτικό του τόνο, την καθαρή φωνή του Smith και την δεξιοτεχνία της κιθάρας του Gabrels. Oι στίχοι "Oh, Its misery the way we fight, for bitter ends we tear the night in two, I want your death, you want my life..’’  περιγράφουν με τον καλύτερο τρόπο την βαθιά τραυματισμένη σχέση δυο ανθρώπων. 
Το σπαρακτικό "Ι Can Never Say Goodbye’’ είναι αδύνατο να αφήσει ασυγκίνητο ακόμα και τον πλέον άκαρδο ακροατή, καθώς ο Smith το αφιερώνει με όλη του την ψυχή στον πρόσφατα εκλιπόντα αδερφό του. Μια εκλεπτυσμένη, ευγενική θλίψη διαπερνά όλο το τραγούδι, τόσο μουσικά, όσο και από πλευράς στίχων.
To upbeat και αρκετά hard rock "Drone: Nodrone’’, έρχεται να σπάσει λίγο το γενικά μελαγχολικό κλίμα του άλμπουμ, με τα riff να ξεσηκώνουν και να δίνουν τον τόνο.
Ένα ακόμα τραγούδι, το οποίο θυμίζει πολύ έντονα, τις παλιές τους ημέρες είναι το ρυθμικότατο και upbeat  υπαρξιακό "All I Ever Am’’. Σε αυτό διακρίνονται τα βαριά drums, καθώς και τα πλήκτρα, τα οποία δίνουν ατμόσφαιρα και τόνο.
Το άλμπουμ κλείνει επικά, θριαμβευτικά και με τον καταλληλότερο τρόπο με το κυριολεκτικής σημασίας "Endsong’’. Όπως και στο εισαγωγικό "Alone’’, έτσι και εδώ, έχουμε μια μακρά instrumental εισαγωγή 6:24 λεπτών, μέχρι να αρχίσουμε να ακούμε τη φωνή του Robert Smith, σε ένα τραγούδι το οποίο διαρκεί 10:23(!!!).  Ίσως το καλύτερο track, του "Songs Of A lost World’’, αλλά και πάλι αυτή είναι η ταπεινή μας άποψη. Και για να το πάμε και παραπέρα, ίσως το συγκεκριμένο τραγούδι θα ήταν ιδεώδες για να κλείνουν τις ζωντανές εμφανίσεις τους!
Κλείνοντας αυτήν την παρουσίαση, οφείλω να ομολογήσω, από τη δική μου μεριά, ότι ενδεχομένως το τελευταίο που περίμενε κανείς στα μουσικά τεκταινόμενα, ήταν ότι οι Cure θα δημιουργούσαν ένα πραγματικά φοβερό, αριστουργηματικό άλμπουμ μέσα στο 2024.
Για να καταλάβει κανείς, αντίστοιχος ενθουσιασμός υπήρχε και με την κυκλοφορία του "Hackney Diamonds’’ των Rolling Stones.
Στην τελική, η αγέραστη φωνή του Robert Smith, η εκπληκτική χημεία αυτής της line up, και τα εκπληκτικά, πέρα από κάθε προσδοκία, τραγούδια, είναι μια συγκλονιστική μαρτυρία, για το πόσα ακόμα έχει να μας δώσει αυτή η μπάντα.

Δημήτρης Πολίτης